สวัสดีครับ นี่เป็นกระทู้แรก ผมขอคำปรึกษาจากทุกๆท่านสักหน่อยครับ
แต่ก่อนอื่น รบกวนอ่าน สิ่งที่ผมได้ประสบมานะครับ ขอบคุณครับ แต่สิ่งที่ผมอยากปรึกษา อาจเป็นเรื่องไร้สาระของคนส่วนใหญ่ในสมัยนี้ ยังไงก็ขออภัยครับ

ครอบครัวผม ธรรมะ ธรรมโม ผมเองก็ได้รับการปลูกฝังตั้งแต่เด็กให้เป็นคนดี หลังจากเรียนจบมหาลัย ก็ไปบวช ถือศีล5 ไม่กินเหล้า ไม่เที่ยวกลางคืน ไม่สูบุหรี่(จริงๆก็ไม่ชอบอยุ่แล้ว) ไม่เคยฆ่าสัตว์โดยเจตนา แมลงสาบผมเจอหงายท้องก็พยายามหาอะไรให้มันยึดเกาะแล้วพลิกตัวให้เดินได้ตามเดิม
เจอคนขอทานก็ชอบให้ทานในปริมาณที่ให้ไหว ชอบปล่อยปลา..

หลังจากสึก ก็พยายามไปช่วยพระอาจารย์รับบาตรแต่เช้า เดือนละครั้ง2ครั้งและมีไปสวดมนต์เย็นเป็นบางครั้ง ซึ่งผมก็อิ่มใจที่ได้ทำ

แต่ปัญหามันอยู่ตรงนี้ครับ
ในด้านความรักหนุ่มสาวนั้น ผมเคยมีแฟน2คน ปัจจุบันคบกับแฟนคนที่3

เวลาผมคบกับใคร ก็จะคบจริงจัง หวังแต่ง ทะนุถนอม ไม่เคยหวังฟัน ไม่ชิงสุกก่อนห่าม เพราะ ผมยึดคติที่ว่า ใจเขาใจเรา รู้ทั้งรู้ว่าถ้าทำลงไปแล้ว ผู้หญิงจะเสียหาย ไม่สามารถซ่อมแซมกลับมาได้อีก พ่อแม่เขาเลี้ยงมาดี เราเป็นใครถึงไปช่วงชิงของสำคัญลูกสาวเขา(แฟน2คนแรก มีผมเป็นแฟนคนแรก) โดยเฉพาะกับแฟนคนที่2
คบกันนาน ขนาดพาครอบครัวทั้ง2ฝ่ายมารู้จักกัน ผมก็เคยไปนอนกับแฟน2ต่อ2 แต่ก็ไม่คิดจะทำครับ

แต่ตอนนี้ผมคบกับคนที่3 คนคนนี้ จริงๆคือเพื่อนสมัยเรียนที่มหาลัย ผมก็แอบชอบอยู่ห่างๆแล้วแต่เพราะหน้าตาไม่ดี เลยไม่กล้าจีบ (แต่ไม่รู้เพราะอะไรแต่ผมมองเธอแล้วมีความสุข) ในตอนนั้นคิดแค่ว่า หากเป็นเนื้อคู่จริง เขาคงชอบเรากลับ.. จนสุดท้ายผมก็ตัดใจเพราะเพื่อนผมคนนึงไปจีบครับ ส่วนผมลงเอยกับแฟนคนที่2

5ปีผ่านไป (ผมเลิกกับแฟนคนก่อนแล้ว โดนบอกเลิกเพราะเขาไปใช้ชีวิตที่ อเมริกา)
ผมกลับได้มาคุยกับเธออีกครั้งและครั้งนี้ เธอมาสารภาพว่าชอบผม..แน่นอนผมก็ตอบรับเพราะผมเองก็เคยแอบชอบเขา ผมคิดมาเสมอว่าเขาเป็นคนเรียบร้อย ไม่คิดที่จะไปให้ครั้งแรกกับใครง่ายๆ
คบกันได้2เดือน ผมถึงได้รู้ความจริงว่าเขาเคยเสียให้กับแฟนเก่า(เพือนผม)แล้ว

ทั้งจุกทั้งเจ็บ โกรธ ทุกข์ หัวใจแทบสลาย
ทำไมกัน ทั้งๆที่ผมก็อดทนรอมาทั้งชีวิต "อยากจะเป็นครั้งแรกของกันและกันเพราะเปรียบเสมือนดั่งเพชรเม็ดงาม" เพิ่งมารู้ว่าผมโลกสวยไป
ส่วนแฟนเก่าเธอก็ช่างเลว(ในความคิดผม) พ่อแม่ยังไม่เคยเจอหน้ากันแท้ๆ แต่กลับทำลงไปได้..
แถมพอโดนฝ่ายหญิงบอกเลิก มีการมาพาล ด่า นินทาด้วย..
ในสมองผม ดำมืด ตอนนี้ผ่านมา7เดือนแล้วหลังจากรู้เรื่อง ความทุกข์นี้ยังคอยเกาะกินผมอยู่แต่ไม่มากเท่ากับตอนที่รู้ครับ แต่ผมเริ่มมองโลกเปลี่ยนไป เริ่มท้อกับการทำดีหลายๆอย่าง

แต่ผมรักคนนี้มาก รู้สึกได้เลยว่า นี่แหละ ถึงได้แอบชอบเธอคนนี้ เขาช่างเป็นคนที่เข้ากับผมได้แทบทุกเรื่อง ชอบอะไรเหมือนๆกันหลายอย่างไม่อยากเลิกกับคนนี้ครับ

ตอนนี้ผมเลยหดหู่กับชีวิตมาก เหมือนที่ผมทำความดีไว้ ไม่ได้ช่วยผมเลย เหมือนสิ่งที่ผมได้รับมานี้ ไม่สมควรจะได้เลย บางคนทำชั่วมาตั้งเยอะ ทำไมถึงได้ดีหลายอย่าง

ตอนนี้ผมขออยากปรึกษาทุกท่านสัก 2 ข้อ ครับ

1.สรุป บุญ กรรม มีจริงๆใช่มั้ย ทำไมยังถึงเชื่ออย่างนั้น จะเป็นไปได้มั้ยว่าเป็นเพียงคำพูดที่สวยหรูเปล่าๆไว้เพื่อปลอบใจกับคนที่ต้องเผชิญกับความโชคร้าย และเพื่อที่จะได้ให้คนทำความดี? มีอะไรเป็นเครื่องพิสูจน์100% หรือจะบอกว่านี่คือวิบากที่ผมได้ทำไว้เมื่อ อดีตชาติมันส่งผล ปลายทางของการทำความดีคือเราจะได้ดี มันจริงใช่ไหม
**หากเวรกรรมมีจริง เพื่อนผมที่เป็นแฟนเก่า(แฟนผมปัจจุบัน)จะต้องได้รับผลกรรมจากตรงนี้หรือไม่?

2.ผมควรจะทำอย่างไรให้กลับมามองโลกในแง่บวกอีกครั้งครับ

ปล.ครอบครัวผมเป็นคนหัวโบราณครับ รวมทั้งผมด้วย เพราะโดนปลูกฝังเรื่องนี้ตั้งแต่เด็กว่าอย่าไปทำผู้หญิงเขา

ปล2 กรุณาอย่านเรื่องนี้ไปแชร์ที่ไหนเลยนะครับ ผมแค่อยากมาปรึกษา หาที่พึ่งทางใจ ไม่อยากให้แฟนผมได้มาเจอข้อความนี้ครับ

สุดท้ายนี้ ขอบคุณทุกท่านที่เสียสละเวลามาอ่านครับผม

ก็ขอตอบแบบสั้นๆนะครับ
1- บุญกรรมมีจริง มากน้อยตามทิฏฐิของเรา

2- มองในแง่บวกให้มองที่ส่วนดีของเขา ทุกคนล้วนมีส่วนที่ดีอยู่บ้าง ไม่มากก็น้อยครับ

ตอบปัญหา 2 ข้อ ก่อน พิจารณาดูครับ




ตอบ บุญ มีจริง

1. บุญ เครื่องชำระสันดาน, ความดี, กรรมดี, ความประพฤติชอบทางกาย วาจา และใจ, กุศลกรรม, ความสุข, กุศลธรรม ที่กล่าวมานั้น เป็นความหมายทั่วไปโดยสรุป

ต่อนี้พึงทราบคำอธิบายละเอียดขึ้น เริ่มแต่ความหมายตามรูปศัพท์ว่า "กรรมที่ชำระสันดานของผู้กระทำให้สะอาด" "สภาวะอันทำให้เกิดความน่าบูชา" "การกระทำอันทำให้เต็มอิ่มสมน้ำใจ" ความดี, กรรมที่ดีงามเป็นประโยชน์, ความประพฤติชอบทางกาย วาจา ใจ

กุศล (มักหมายถึงโลกิยกุศลหรือความดีที่ยังกอปรด้วยอุปธิ คือ เกี่ยวข้องกับสิ่งที่ปรารถนากันในหมู่ชาวโลก เช่น โภคสมบัติ)

บางที หมายถึงผลของการประกอบกุศล หรือผลบุญนั่นเอง เช่น ในพุทธพจน์ (ที.ปา.11/33/62) ว่า "ภิกษุทั้งหลาย เพราะการสมาทานกุศลธรรมทั้งหลายเป็นเหตุ บุญนี้ ย่อมเจริญเพิ่มพูนอย่างนี้" และมีพุทธพจน์ (ขุ.อิติ.25/200/240) ตรัสไว้ด้วยว่า "ภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลาย อย่าได้กลัวต่อบุญเลย คำว่า บุญนี้ เป็นชื่อของความสุข" (บุญ ในพุทธพจน์ ทรงเน้นที่การเจริญเมตตาจิต)

พระพุทธเจ้าตรัสสอนให้ศึกษาบุญ "ปุญฺญเมว โส สิกฺเขยฺย" (ขุ.อิติ.25/200/241; 238/270) คือ ฝึกปฏิบัติหัดทำให้ชีวิตเจริญงอกงามขึ้นในความดีและสมบูรณ์ด้วยคุณสมบัติที่ดี

ในการทำบุญ ไม่พึงละเลยพื้นฐานที่ตรงตามสภาพความเป็นจริงของชีวิต ให้ชีวิตและสิ่งแวดล้อมเจริญงอกงามหนุนกันขึ้นไปสู่ความดีงามที่สมบูรณ์ เช่น พึงระลึกถึงพุทธพจน์* (สํ.ส.15/146/46) ที่ว่า "ชนเหล่าใด ปลูกสวน ปลูกป่า สร้างสะพาน จัดบริการน้ำดื่ม และบึงบ่อสระน้ำ ให้ที่พักอาศัย บุญของชนเหล่านั้น ย่อมเจริญงอกงาม ทั้งคืนทั้งวัน ตลอดทุกเวลา, ชนเหล่านั้น ผู้ตั้งอยู่ในธรรม ถึงพร้อมด้วยศีล เป็นผู้เดินทางสวรรค์"

คัมภีร์ทั้งหลาย กล่าวถึงบุญกรรมที่ชาวบ้านควรร่วมกันทำไว้เป็นอ้นมาก เช่น (ชา.อ.1/299) การปรับปรุงซ่อมแซมถนนหนทาง สร้างสะพาน ขุดสระน้ำ สร้างศาลาที่พักและที่ประชุม ปลูกสวนปลูกป่า ให้ทาน รักษาศีล

พระพุทธเจ้าตรัสประมวลหลักการทำบุญที่พึงศึกษาไว้ เรียกว่า บุญกิริยาวัตถุ ๓ (ขุ.อิติ.25/238/270) ซึ่งพระอรรถกถาจารย์ได้แจกแจงให้เห็นตัวอย่างในการขยายความออกไปเป็น บุญกิริยาวัตถุ ๑๐ (เช่น สงฺคณี.อ. 208) ตรงข้าม กับ บาป


บาป ความชั่ว, ความร้าย, ความชั่วร้าย, กรรมชั่ว, กรรมลามก, อกุศลกรรมที่ส่งให้ถึงความเดือดร้อน, สภาพที่ทำให้ถึงคติอันชั่ว, สิ่งที่ทำจิตให้ตกสู่ที่ชั่ว คือ ทำให้เลวลง, ให้เสื่อมลง




2. ถ้ามีบวกก็มีลบ ถ้ามีลบก็มีบวก ต้องไม่บวกไม่ลบ กล่าวคือควรมองโลกและชีวิตตามเป็นจริง มองให้เห็นภาพกว้างๆ เห็นแล้วเราก็อยู่ตรงจุดที่พอดี ไม่สุดโต่งไปด้านหนึ่งด้านใด


กรรมมีจริง เช่น

กายกรรม (การกระทำทางกาย) วจีกรรม (การกระทำทางวาจา= พูด) มโนกรรม (การกระทำทางใจ = นึกคิดไปต่างๆ) (กายกรรม วจีกรรม มโนกรรม มีทั้งกุศลกรรม - อกุศลกรรม) อัพยากตกรรม (การกระทำเพื่อความไม่ก่อกรรม ๓ ข้างต้น)


จขกท. สังเกต ทั้ง 2 ข้อ ซ้ำอีกที คือว่า หลักพุทธธรรมเป็นอย่างหนึ่ง ความคิดความเชื่อของคนเป็นอีกอย่างหนึ่ง ซึ่งไม่ตรงกับหลักธรรม จึงทำให้เกิดความสับสนเรื่องบุญเรื่องกรรม

“ซึ่งผมก็อิ่มใจที่ได้ทำ” นี่คือผลของกรรมโดยตรงจากสิ่งที่ จขกท. ทำดังกล่าว อีกทั้ง จขกท. ไม่เที่ยวกลางคืนดึกดื่นเลยเที่ยงคืนตีหนึ่งตีสอง ไม่สูบบุหรี่ ไม่กินเหล้า ก็เป็นผลดีต่อสุขภาพเราเอง ทั้งไม่ทะเลาะวิวาทกับใคร ไม่ไปเพื่อชีวิตกับใครๆ ซึ่งก็เป็นผลของกรรมดี (กุศลกรรม) ตรงๆจากการที่เรางดเว้นจากสิ่งนั้นๆ




ที่จริงไม่ใช่ปัญหา แต่คุณคิดว่ามันเป็นปัญหา เพราะไปยึดว่า เราทำอย่างนี้ ๆที่ว่าดีแล้ว แล้วทำไมไม่ได้สิ่ง (ที่ว่า) ดีนั้นตอบแทนกลับเฉกเช่นเดียวกัน ดังตัวอย่างที่ว่า ไปคบกับหญิงสาว คุณเป็นคนหัวโบราณ จึงสู้ทะนุถนอมหญิงสาวยังกับไข่ในหิน เมื่อคุณทำอย่างนั้นๆ แล้วไม่ได้สิ่งตอบแทน ไม่เป็นดังหวังก็เกิดความขัดแย้งในใจว่า ฉันทำยังงี้ๆแล้ว แล้วทำไมเธอให้ชายอื่นซั่ม ทำไม ทำไม ?

ฟังเนื้อเพลงนี้ดู

จงรัก

https://www.youtube.com/watch?v=ECeWVkOpjeA

ถ้าเราจะรักใครสักคนรักแบบผัวเมียอย่ามองเพียงแค่เรื่องนั้น เพราะทุกคนมีอดีต แต่ปัจจุบันขอว่าฉันและเธอหยุดที่กันและกันซึ่งยังมีชีวิตอยู่โอเคนะ ... แต่อนาคตสมมุติว่า ใครเสียชีวิตไปก่อนหาใหม่ได้ (ถ้าอยากมีใหม่) หลังจากทำบุญ 100 วันแล้ว ซึ่งดูว่าพอฝากผีฝากไข้กันได้ แล้วก็จุ๊บจุ๊บ แล้วก็รักกันต่อไป มันก็เท่านี้

ถ้ารู้ว่าแฟนคุณเล่นเฟส จะนำไปแชร์ให้เธอดู ให้เธอรู้ว่า จขกท. เป็นคนดีมีน้ำใจ เพราะพื้นฐานชีวิตอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ดี - ภาษาทางธรรมเรียกว่า ปรโตโฆสที่ดี

ขออภัยท่านเจ้าของกระทู้(จขกท.)นะคะ

ขอขำคุณกรัชกายหน่อยทฤษฎีปร๋อเลย555

มีอีกแบบ1มุมมองให้พิจารณาค่ะ
ผู้ชายคนนึงช่วยผู้หญิงคนนึงที่เป็นเพื่อนร่วมงานเข้ามาอยู่ในบ้าน
ต่อมาผู้หญิงคนนั้นไปรักผู้ชายอีกคนในที่ทำงานเดียวกันและ
มาบอกเลิกชายคนแรกไปอยู่กะผู้ชายคนที่2และต้องเห็น
ทั้งคู่ควงกันในที่ทำงานและเพื่อนร่วมงานก็วิจารณ์ด้วย
คนๆนั้นทุกข์มากค่ะแต่เมื่อได้มาอยู่กับพระธรรมค่ะ
ช่วยได้นะคะความทุกข์ร้อนใจลดลงได้แท้จริง
ขอเวลาหาคลิปมาให้เปิดดูสักพักนะคะ

ผู้ชายที่ไม่มีผมในคลิปนี้แหละค่ะ
https://youtu.be/r6RMyzUuXi4

คุณโรสเคยได้ยิน ธรรมบทเรื่องปุถุชนสอนคนจนเป็นพระอรหันต์ไหม ฉันใดก็ฉันนั้น ถ้าเขาทำตามตามนั้นได้ก็โอเคหลุดไป
ส่วนผู้สอนผู้แนะนำก็อย่างว่าทะเลาะกันบ้าง ดีกันบ้าง ทำนองลิ้นกับฟัน คิกๆๆ เคี้ยวไปเคี้ยวมา กัดลิ้นตัวเองจนน้ำตาไหลแล. แต่ถึงกระนั้นทั้งฟันทั้งลิ้นก็ต้องอยู่ตวยกัน

ทะเลาะกับคำจริงของตถาคตน่ะ
ก็มีแต่กัดลิ้นกัดปากตัวเองใครเจ็บ

ลิ้นใคร ฟันใคร ตัวใครล่ะ

อ้าวนี่ยังไม่รู้ตัวอีกหรือคิดว่ารู้แล้ว555
ตถาคตตรัสทุกคำเพื่อให้ทุกคนรู้ตัวไง
ว่ามีความไม่รู้คือมีกิเลสอวิขชามากแค่ไหน
สนิมเหล็กกัดเนื้อเหล็กเคยเห็นบ้างไหมล่ะคะ
ขุยไผ่ทำลายต้นไผ่เองและกิเลสตนทำร้ายจิตตน
ไม่มีใครทำร้ายใครได้เลยเพราะทุกอย่างดับไปแล้ว

เกินบรรยายขอรับโผม

ขอบคุณทุกท่านที่มาตอบและให้ความรู้นะครับ ได้อะไรหลายๆอย่างจริงๆ

ตอนนี้ผมพยายามจะลืมอดีต แล้วพอใจในสิ่งที่มีครับผม

ขอบพระคุณทุกท่านครับ