ตามหัวข้อเลยค่ะ !! เราอยากรู้ มุมมอง หรือคนที่เคยผ่าน การปฏิบัติธรรมที่วัด!!
ปฏิบัติ ธรรมที่วัด กับที่บ้าน แตกต่างกันยังไงคะ !!

เอาเห็นๆก่อน ซึ่งเกี่ยวกับสภาพแวดล้อมแรงจูงใจ ที่บ้านรู้สึกว่าเราทำอยู่คนเดียวรู้สึกโดดเดี่ยว ไปทำที่วัดได้แรงจูงใจ เหมือนเพื่อนเขาทำกันเราเกิดใจสู้ มีพระคอยบังคับให้ทำไรเงี้ย

มองลึกลงไป ถ้าเรามีแนวทางอยู่แล้ว ทำตรงไหนปฏิบัติที่ใดได้คุณค่าเท่ากัน

คำว่า "ปฏิบัติธรรม" ที่แท้ คือ การเอาธรรมะมาใช้ในการดำเนินชีวิต หรือดำเนินชีวิตตามธรรม

ที่วัด...มันได้บรรยากาศ..ได้อารมณ์..ทำความรู้สึกได้ง่ายกว่า...เหมาะแก่การเป็นสนามฝึกหัด..เพาะบ่มกำลังความสามารถ

ที่บ้าน...มันคือสนามรบจริง...ศัตรูมีอยู่รอบทิศทาง...รัวกระสุนใส่คุณได้ทุกนาที..อาจไม่มีเวลาตั้งตัว...แม้กำลังคิดว่าภาวนาอยู่..ก็อาจเสร็จกิเลสเอาไปกินเรียบร้อยแล้วก็ได้

การปฏิบัติธรรม ปฏิบัติกรรมฐาน (จะเรียกยังไงอีกก็เอา) เบื้องแรกเลย อย่าได้กลัวกิเลส กลัวความฟุ้งซ่าน เพราะนั่นแหละอารมณ์กรรมฐานอย่างยอด ถ้าไม่มีมัน เราจะไปทำไมให้เมื่อยตุ้มจริงไหม เพราะเจ้ากิเลสนี่แหละทำให้เราซึ่งมีกิเลสต้องปฏิบัติธรรม ปฏิบัติกรรมฐาน ถูกไหม เพราะฉะนั้น ผู้ใดใครก็ตามเริ่มจะเดินทางนี้ ให้นึกถึงหลักสติปัฏฐานว่ามันมี ๔ อย่าง แล้วไอ้ ๔ อย่างนั้นแหละอันไหนเกิดขึ้นรู้สึกไม่ว่า จะเป็นความคิดนึก ความฟุ้งซ่าน ความง่วงเหงาหาวนอน ความเกียจคร้าน ความอะไรต่ออะไรอีกก็แล้วแต่เกิดขึ้น กำหนดไปเลย ว่าไปตรงๆ อย่าเลี่ยงหนีอารมณ์ อย่าหนีกิเลส ไม่ใช่ โยคีที่ปฏิบัติแบบนี้หนีอารมณ์ หนีกิเลส ปฏิบัติผิดจ้า

ปกติไม่รู้ไม่มีปัญญาไปไหนก็ไม่มีปัญญาอยูดีแหละ

นิสัยที่บ้านเป็นยังไงไปวัดก็เป็นอย่างนั้นแหละค่ะ
คนขี้เหนียวไปวัดก็ขี้เหนียวเหมือนเดิมแหละ
เพียงแต่ไปวัดไม่กล้าทำให้คนอื่นรู้555

ถ้าในมุมของเรา คือบางครั้ง เราเห็นคนที่ไปปฏิบัติธรรมที่วัด!!
เค้าเหมือนเจอปัญหา คือจุกจิก ตามนิสัยของผู้หญิง !!
เราก็เลยคิดว่า แล้วมีหรือไม่ ที่ไปปฏิบัติธรรม ที่วัดจะไม่ต้องเจอปัญหาเหล่านี้!!
อย่างที่คุณกบ ฯ พูด ไปปฏืบัติธรรมที่วัด คือเหมือนชีวิตของเราหลุดออกจาก
โลก กิเลส ทั้งหลาย เราคิดอย่างนั้น !!

มีตัวอย่างให้คุณเต้ดูสองตัวอย่าง





ผู้ปฏิบัติทางจิตสองตัวอย่างนี้ ไปไม่เป็น เพราะเขาไม่รู้ข้อปฏิบัติ ไม่รู้วิธีปฏิบัติ (ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา = มรรค) ถ้ารู้แล้วเขาจะไม่หวั่นไหวต่อความคิดต่ออารมณ์ที่มากระทบนั้น ก็อย่างว่าไว้ข้างบน ให้กำหนด (ปริญญา) ว่าในใจ ต่ออารมณ์นั้นตรงๆ คิดก็ว่า "คิด (หนอ)" มันด่า ก็ว่า "ด่า (หนอ)" ขณะว่า ปักความรู้สึกไปตรงราวนมด้านซ้ายตรงหัวใจ ปักจิตลงไป คิด...ๆๆๆ ด่า...ๆๆๆ (หนอ) สักสามสี่ครั้ง แล้วดึงความรู้สึกมากำหนดคือตามดูรู้ทัน ลมเข้า-ออก, ท้องพอง ท้องยุบ ต่อไป

ใช่ค่ะ !!บางคนต้องการหา สภาพแวดล้อมที่อำนวย พวกเค้าต้องการความสงบ!!
บางคน บอกว่า การไปปฏิบัติธรรม ที่วัด จะได้ความสงบมากกว่า
ที่บ้าน คือไม่มีอะไร มารบกวนจิต จิตจะนิ่ง ได้ดีกว่าที่อยู่ที่บ้าน !!

คุณ กรัชกาย เขียน



ใช่ค่ะ ถ้าในขณะ ที่เราปฏิบัติ ถ้าจู่! จิตของเรามีอะไรเข้ามา
เราก้อปล่อยตามนั้น พอซักพักหนึ่ง เราก้อดึงจิต ของเรากลับมา
ได้ค่ะ !! เพราะถ้าเรา ไม่ตามจิต ถ้าไปพยายามลบ หรือ พยามยาม
ดึงจิตกลับ มาเป็นสมาธิ เรามีความรู้สึกว่า เหมือน 2 สิ่งยื้อกัน
ทำให้จิต เป็นสมาธิไม่ได้ !! แต่พอปล่อยจิต ให้ตามในสิ่งที่เข้ามารบกวน
ซักพัก หนึ่ง จิตก้อกลับมาเป็นสมาธิได้ !!

วิเวก ความสงัด มี ๓ คือ
อยู่ในที่สงัด เป็น กายวิเวก
จิตสงบ เป็น จิตตวิเวก
หมดกิเลส เป็น อุปธิวิเวก

วิปัสสนา ความเห็นแจ้ง คือ เห็นตรงต่อความเป็นจริงของสภาวธรรม; ปัญญาที่เห็นไตรลักษณ์อันให้ถอนความหลงผิดรู้ผิดในสังขารเสียได้, การฝึกอบรมปัญญาให้เกิดความเห็นแจ้งรู้ชัดภาวะของสิ่งทั้งหลายตามที่มันเป็น

(ดูความหมายวิปัสสนาให้ชัด)

การปฏิบัติต้องมีฐาน ที่เรียกว่า "กรรมฐาน" มิใช่นั่งลอยๆ เรื่อยเฉื่อย กรรมฐาน ในที่นี้มันก็คือลมหายใจเข้า-ออก, ท้องพอง ท้องยุบ นี่แหละกรรมฐาน คือ ที่ทำงานของจิต หรือที่ให้จิตมันทำงาน ความหมายชัดเจน เราต้องยึดกรรมฐานเป็นหลักไว้

ที่นี้ ในขณะที่เราฝึกให้จิตมันอยู่กับหลัก แต่จิตก็มักแว้บคิดเรื่องนั่น แว้บคิดเรื่องนี้ ท่านให้กำหนดความคิดนั่น (ว่าในใจ) ดังกล่าวก่อนหน้า อย่ากลัวความคิดตัวเอง อย่ากลัวตัวเอง อิอิ

เอาตามความรู้สึกจริงของคุณเองเลยนะคะไม่ต้องดูคนอื่นเพราะกิเลสมีที่จิตตนเองค่ะ
ถ้าคุณยังมีความรู้สึกชอบคือมีโลภะที่จิตคุณเองและไม่ชอบคือมีโทสะที่จิตคุณเองทั้งนั้น
ไม่มีคนสัตว์วัตถุหรืออะไรมารองรับความชอบไม่ชอบใจเดี๋ยวนี้เป็นกิเลสอกุศลทั้ง2แบบเลยค่ะ
มีแต่ความจริงของจิตที่เกิดดับสืบต่อแต่ละ1ทางที่ตนไม่รู้ไม่เข้าใจจนกว่าจะเริ่มฟังพระพุทธพจน์ค่ะ
ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนจะไปไหนจะทำอะไรไม่เคยขาดจิตที่ส่งออกไปตามสิ่งที่เห็นเลยค่ะไม่ไปไหนก็มีที่กายใจตน