ที่ท่านกรัซกายบอกว่า ตำส้มตำให้เสร็จ 1 ครก อร่อยดีถูกปากถูกใจคนกิน พลธรรมเข้าหมดแล้ว มันก็ถูกต้องดีแล้วครับ **เพียงแต่นั่นมันเป็นผลลัพธ์แล้ว ไม่ใช่เหตุปัจจัย ไม่ใช่ขั้นตอนการเจริญปฏิบัติ ถามว่าการจำแนกธรรมมันสำคัญด้วยหรือในสิ่งนี้..

- การจำแนก แนวทาง หน้าที่คุณลักษณะจำเพาะ ลำดับ ขั้นตอน วิธีปฏิบัติ ..จะถูกต้องตามจริงได้นั้น ต้องเกิดจากการรู้เห็นแจ้งชัดตามจริง ไม่ใช่คิดเอา ..เป็นสัมมาทิฏฐิ
- การจดจำ นึกถึงหลักการ หรือแนวทางนั้น แล้วนึกถึงเป็นลำดับการทำออกมา ..เป็นทัศนคติ แนวทางความคิด มีวิธีคิดนำไปสู่การกระทำปฏิบัติถูกต้อง ..เป็นสัมมาสังกัปปะ
- การพูดถึงรูปลักษณ์ที่ออกมาเสร็จสรรพนั้นแล้ว เป็นผล

- การกล่าวโดยพิศดารให้น่าค้นหาเหตุและวิธีทำให้ได้อย่างนั้น จะกล่าวแบบท่านกรัซกายพูดก็ไม่ผิด นั้นคือการพูดให้นึกเห็นภาพลักษณ์ในผลที่ออกมาจากการกระทำ
- แต่เมื่อเรากล่าวสิ่งใดได้โดยย่อ โดยพิศดาร เราก็ต้องสาธยายจำแนกได้ตามจริง เพื่อให้เข้าจริงตรงตามผลลัพธ์ที่เรากล่าวนั้น

..หากจะกล่าวว่าทำอย่างไรก็ได้ให้อร่อย ตรงนี้..ถ้าคนทำไม่มีหลักในการทำ ไม่มีความรู้ในขั้นตอนกรรมวิธีต่างๆ ไม่รู้ว่าวัตถุดิบแต่ละอย่างให้ผลอย่างไร ใส่เพื่ออะไร มีวิธีใส่ตามลำดับยังไง, ก็จะไม่อาจแก้ได้ถูกจุดง่ายๆ ดังนั้นคนที่เป็นเชฟจึงมีเมนูวิธีการทำอาการต่างๆตามลำดับไงครับ เวลานั้นก็สามารถแก้ไขตามต้องการ รู้สัดส่วนวิธีทำตามเมนูทำอาหารนั้นๆ ทุกอย่าง

- เหมือนสมัยพุทธกาลพระที่เห็นศีลเยอะเกินทำไม่ได้ พระพุทธเจ้าให้ถืออันเดียว คือ ให้ถือใจ โดยตรัสว่า หากศีลข้อห้ามเยอะเกิน เธอจงทำใจไว้เพียงอย่างเดียว โดยประครองใจไว้ไม่ให้ผิดศีลนั้น นี่เป็นเหตุใช่ไหม ครับ หรือเป็นผล หรือเป็นการทำที่มีหลักให้จับยึดได้ คำว่าประครองใจให้ก้าวล่วงศีล ศีลนี้คือหลักทั้งหมดที่เป็นตัวให้ใจประครองไม่ให้ผิดใช่ไหมครับ

ผลของการปฏิบัติครับท่านกรัซกาย คนปฏิบัติทุกคนจะรู้เห็นและเข้าใจที่ผมกล่าวตามนี้อะครับท่าน มันไม่เหมือนใคร ไม่มีในตำราใช่ไหมครับ (ถ้ามีก็ดีนะแสดงว่าผมทำถูกต้องแจ้งชัดดีแล้ว )
- ผมไม่ขยายความอีกนะครับ.. ผมขี้เกียจพิมพ์ตอบ 555

ความขี้เกียจเป็นภัยอย่างยิ่งครับ ความขี้เกียจนั้นจะขัดขวาง
กุศลละธรรม และลดให้น้อยลงไปเรื่อยๆ หากความขี้เกียจนั้นเพิ่ม
ขึ้น เกิดขึ้นบ่อยๆ

สาธุขอบคุณครับที่เตือนสติและแนะนำครับท่าน

เปรียบเหมือนเรานั่งเรือพายที่รูรั่วใหญ่พอควร แล้วพาย
ไป น้ำก็ไหลเข้ารอยรั่วนั้น มาเรื่อยๆ หาเราไม่ขยันตักน้ำออก
ทิ้งเรือก็มิสามารถไปต่อได้
น้ำที่ไหลเข้ารอยรั่วนั้นเปรียบเหมือนความขี้เกียจ ที่คอยเข้า
มาครอบงำจิตใจเราตลอดเวลานั้นเอง

ดีเลยขอรับ นี่เขาเป็นอะไร แล้วจะทำยังไงจึงต่อไปได้


ช่วงหลังๆนี้มีอาการผิดปกติกับตัวเองค่ะ คือมีอาการขนลุกตลอดเวลา โดยเฉพาะตอนนั่งสมาธิเป็นหนักมาก ขออนุญาต เล่าเป็นข้อๆดังนี้นะคะ

อาการที่เกิด
1.บ่อยครั้งขนลุกบริเวณขาซ้าย เป็นบ่อยค่ะอาการนี้ (เป็นมานาน)

2.อาการขนหัวลุก เสียวท้ายทอยมาก เริ่มมาเป็นช่วงหลังๆมานี่เองค่ะ เกิดชัดครั้งแรก ตอนไปร่วมพิธีไหว้ครูที่นึง เป็นพิธีใหญ่พอสมควร พอเริ่มพิธี เท่านั้นเองก็ขนหัวลุกซู่ ลุกจนเสียวต้นคอ และบริเวณท้ายทอยมาก พอซักพัก นั่งร้องไห้แบบไม่ทราบสาเหตุค่ะ ร้องแบบสะอึกสะอื้น งงตัวเองนะคะว่า ร้องไห้ทำไม อายก็อายค่ะ แต่ฝืนตัวเองไม่ได้เลย อยู่ในพิธี เป็นอยู่แบบนี้ ทั้งขนหัวลุกและร้องไห้ 3 - 4 รอบสลับกันไปจนจบพิธีอาการก็หายค่ะ นี่คือครั้งแรกค่ะ

แต่ที่จะถามต่อคือ มาช่วง นี้ 3-4 วัน ก่อนที่จะโพสถามนี่ อาการกลับมาค่ะ แต่หนักและถี่แรงกว่าปกติ คือเริ่มต้นจากอยู่ๆ ก็ขนลุกน้อยๆทั้งตัวบ้าง ขนลุกบริเวณขาซ้ายบ้าง เป็นอย่างงี้ทั้งวันค่ะ (ปกตินานๆทีแต่ครั้งนี้เป็นตลอดวัน)

แต่ที่หนักสุด พอมานั่งสมาธิ (ปกตินั่งสมาธิเกือบทุกวันไม่เคยมีอาการขนหัวลุกหรือเสียวต้นคอเลย) อยู่ๆคราวนี้พอเริ่มนั่งเริ่มกำหนด ไม่ถึงนาที อาการขนหัวลุก เสียวต้นคอ -ท้ายทอย มาหนักมาก กำหนดอย่างอื่นไม่ได้เลย เลยกำหนดไปที่อาการนี้ คือ ขนลุกหนอ เสียวท้ายทอยหนอ อยู่แบบนี้
พอหายซักพัก ก็ไปกำหนดท้องพองยุบ หรือกำหนดตามจิตเราที่ไปกระทบปกติ เดี๋ยวอาการขนหัวลุกก็มาแทรกอีก เป็นอย่างนี้สลับไป
สังเกตุตัวเองว่า หลังจากนั้นเป็นต้นมา เวลาใช้ชีวิตปกติก็ขนลุกตลอดเวลา ทั้งวัน แต่ไม่แรง พอวันที่ 2 นั่งสมาธิใหม่ก็ขนหัวลุกอีก อาการจะแรงช่วงนั่งสมาธิค่ะ กังวลมาก ไม่รู้ไปทำไรผิดเข้ารึเปล่า ใครรู้ช่วยบอก หรือแก้อาการทีค่ะ

กดดูยัง กายกรรมที่ให้ดูนั่น คุณคิดว่า เขามีพลธรรมไหม

เรือรั่วไปนั่งวิดน้ำก็ไม่ต้องทำอะไรกันพอดี

วิธีแก้เรือรั่วของชาวตังเก คือ เขาจะนำเรือขึ้นคานแล้วยาเรือยาทั้งลำตามกรรมวิธี (ไม่รู้เคยเห็นป่าว) ก็หายรั่ว

ตย.เรือขึ้นคานแล้วซ่อม ก็เหมือนรถเสียนำเข้าอู่ เหมือนคนป่วยไปหาหมอ ไป รพ.

คุณว่า นี่เขามีพลธรรมไหม ดูก่อน

https://www.facebook.com/10000810930913 ... 482697007/[/quote]


https://www.facebook.com/vietfunnyvideo ... 622995266/

ให้ดูหลายๆตัวอย่าง ไม่ต้องพิมพ์มาก บอกมี ไม่มีแค่นั้นพอ

หันกลับไปดูอีกด้านหนึ่ง

หน้าที่ของไตรสิกขา

ศีล กำจัดกิเลสอย่างหยาบที่ล่วงออกมาภายนอก คือ ทางกาย วาจา

สมาธิ กำจัดกิเลสอย่างกลาง มี นิวรณ์ เป็นต้น

ปัญญา กำจัดกิเลสอย่างละเอียด คือ อนุสัยกิเลส

รู้แค่นี้ก็พอได้ ขั้นต่อไปก็ไปฝึกฝนสมาธิปัญญาให้เกิดขึ้น เมื่อสมาธิปัญญาเกิดมีขึ้นแล้วมันก็ทำหน้าที่ของมัน

สาธุครับท่านกรัซกาย สิ่งที่ท่านกรัซกายพูดมา ผมขอแจ้งก่อนว่ามันคนละเรื่อง มันคนละอย่างกับที่ผมคุยกับท่านเจน่ะครับ แต่หากท่านเห็นว่าเรื่องสังขารผมมีปัญญาน้อย ถึงน้อย รู้น้อย ก็คงตอบตามที่ตนเคยพบเจอและแก้ไขได้แล้วตามนี้ครับ

เรื่องผู้หญิงที่ท่านยกมา ไม่ว่าจะปิติอาการไรๆ มันไม่ใช่การเห็นจริงในสังขาร มันแค่สภาวะของสมาธิ ..ทางแก้คือ ทำแค่รู้ดูอาการมันไป เมื่อเข้าถึงความวิเวกได้มันจะรวมเป็นองค์เดียวในสมาธิ แล้วรวมจิตไว้ที่ฐานจิต เช่น ท้องน้อย หน้าอก ปลายจมูก
.. คนเราผ่านจุดนี้ไม่ได้เพราะกลัว ดั้งนั้นให้ตั้งจิตมั่นทิ้งกายไปเสีย ภาวนาอบรมจิตเราทำที่ฝจไม่ใช่ทำที่กาย ทิ้งกายไปเสียตั้งมะ้นรวมไว้ที่ใจอย่างเดียว รวมจิตลงเป็นจุดเดียวไม่ได้ให้เปิดกว่าออก ระลึกว่าจิตเดิมแท้มีหน้าที่ทำแค่รู้ไม่ได้มีหน้าที้สั่งยึด แล้วเปิดใจปล่อยแผ่ขยายไปแค่รู้แต่ไม่จับ เอาความรู้เป็นเครื่องยึดสติให้ตั้งมั่น ทำอุบายว่าดจริญแบบนี้นี่เข้าวิญญาณกสินได้เลยนะ
..หรือ ทำอุบายระลึกรู้ว่าสิ่งที่เกิดมันเป็นปรกติของขันธ์ คนมีขันธ์ ๕ มันก็มีเป็นธรรมดา เรื่องปกติ แล้วก็ปล่อยมันไป สิ่งนี้เกิดขึ้นเราไม่ตายนะ แต่ไม่มีลมหายใจนี่ตายเลย รู้ลมดีกว่าปล่อยขันธ์มันไป ตราบที่ยังใีความรู้ทรงสภาพอยู่นั่นคือเรายังไม่ตาย
..หรือ เมื่อรู้ก็ทำแค่รู้ว่ามันเกิดขึ้นแล้วก็ปล่อยมันไปเพราะมันเป็นแค่อาการหนึ่งๆของกายกับจิตที่เกิดมีขึ้นตามเหตุปัจจัย ซึ่งมีอยู่นับล้านแบบเท่านั้นเอง ที่รู้ความเป็นตัวตนว่าเป็นแบบนั้นแบบนี้ มีสิ่งนั้นสิ่งนี้เกิดขึ้นมันสมมติความคิดทั้งนั้น นี่ใจไปรู้สมมติตัวตนให้สมมติกิเลสนิวรชักนำทางสฬายตนะ ละสมมติความคิดไปก็จะเหลือเพียงจิตที่รู้แค่อาการ เมื่อใจนิ่งขึ้นก็จะไม่มีชื่อในอาการ ไม่มีอะไร มีแต่ใจทำแค่รู้ไม่เข้าไปจับจ้องผลักไสใคร่เสพย์ ก็จะผ่านไปได้ด้วยดี
.. การที่ไปจำจดจำจ้องพอมีสิ่งไรๆเกิดขึ้นแล้วไปจำบ้าง พยายามจะได้รู้บ้าง หรือตกใจในอาการ มันทำให้จิตตื่น เช่น..อาการ น้ำลายไหลยืดก็น้ำลายไหล สักพักเลอะแล้ว ซู๊ดกินคืน ..หรือขนลุกขนพองน้ำหูน้ำตาไหล, ตัวเบาหวิวเหมือนลอยได้, คันยุยยิบๆบ้าง, ขนลุกซู่ตามรูขุมขนบ้าง เมื่อจิตจำจดจำจ้องเพ่งเล็งจนจิตตื่นซึ่งไม่ใช่สติมีมาก นี่ทำให้หลุดสมาธิแล้ว พลาดของดีไปแล้ว ..แทนที่อาการที่เหมือนมีกำลังหรือเหมือนหนักแน่นมีสมาธิห้อหุ้มจิตไว้อยู่จะเดินต่อไปได้ ก็กลับหลุดเสีย เพราะใจไม่มีกำลังทานกิเลสให้ใจทำแค่รู้แล้วปล่อยมันไปได้

..ส่วนสิ่งที่ผมคุยกันกับท่านเจ คือ เข้าไปเดินสติปัฏฐานแล้ว จิตทำกิจแล้ว มันคนละอย่างกัน ถ้ายังอยู่แค่นั้นก็เป็นแค่การสะสมบารมีแก่ขันธ์ ได้ไม่เกินอุปจาระสมาธิ ถ้าเป็นฌาณความหวั่นไหวไม่มีแล้วมะนรู้แล้วเฉยองค์ธรรมอื่นรวมเป็นหนึ่งเข้าเอกัคคตา

ศีล สมาธิ ปัญญา มรรคที่ท่านกรัซกายกล่าวนี้ดีครับ เป็นแบบสาสวะที่เป็นเหตุสะสมบารมี แต่ว่ายังไม่ใช่องค์มรรคที่สามัคคีกัน มรรคยังแยกกันอยู่
แต่สิ่งที่ผมคุยกับท่านเจคือ ผลที่เกิดจากองค์มรรคแท้สามัคคีกันเกิดขั้นครับ เข้ามรรคญาณ เข้าปัญญาญาณน่ะครับ

ส่วนถามว่าใครถึงใครไม่ถึง ผมไม่มีสิทธิ์ไปพยากรณ์ใครครับ คนไหนเห็นได้แค่ไหนอยู่ที่คนนั้นทำมามากแค่แค่ไหน คนเราไม่เท่ากัน
.. บางคนให้รู้ท่องจบพระไตรแต่ไม่เคยปฏิบัติจรองจังติดคิดอยู่นึกตามอยู่ก็ไม่ไปไหน รู้ได้แต่ความคิด
.. บางคนไม่เคยอ่านอะไร รู้แค่พุทโธ กลับบรรลุธรรมใดธรรมหนึ่งได้ก็มี

ซึ่งใครจะได้มากเราก็เรียนรู้กับเขา ส่วนใครได้น้อยเราก็แบ่งปันเท่าที่จะทำได้ เพราะทั้งสองสิ่งไม่ใช่เราได้ เราทำเราได้ จะมากหรือน้อยเราก็เป็นคนได้ มันเป็นของเรา การเอาของเขามาพูดมันก็ไม่ใช่ของเราได้ แต่เป็นของเขา เขาได้

การคุยธรรมต้องคุยแบบทางธรรม อย่าเอาความเป็นโลกมาถมธรรม มันก็จะเปิดความรู้ที่เพิ่มขึ้นครับ อย่างบอกว่าตนรู้ธรรมแต่แสดงแต่ความเป็นโลกออกมามันขัดกันมาก ดังนี้จะว่าตนเห็นธรรมได้อย่างไร

- สิ่งที่เป็นโลกคือ ทำด้วยใจ รัก โลภ โกรธ หลง
- สิ่งที่เป็นทำธรรมคือ ทำด้วยใจผ่องใส เอื้อเฟื้อเกื้อกูลกัน เว้นจากความเบียดเบียน

สาธุครับท่านทริปเปิ้ลเอส คือ ผมมีงานต้องทำอะครับ ไม่ได้มีเวลามานั่งพิมพ์ขนาดนั้นอะครับ ดังนั้นเมื่อผมมีเวลาพิมพ์จึงใักจะเขียนไว้ให้ครบพร้อใต่อหลายๆคำถามไว้อะครับ เลยยาวไปบ้างเยอะบ้าง เพราะจไม่มีเวลาว่างตลอด แต่ผมก็ไม่ว่าจากสติและลมหายใจนะครับ 555

แล้วก็บางครั้ง บางอย่างมันต้องคุยจำเพาะคนที่ปฏิบัติผ่านมาแล้วหรือได้เห็นแล้ว หรือคนที่ใฝ่รู้แสวงหาทางเข้าถึงจริงเท่านั้น จึงจะเข้าใจครับ แล้วคุยต่อไปได้ให้ต่างฝ่ายเกิดปัญญายิ่งๆขึ้นครับ

สาธุครับ รีบจริงๆด้วยดูพิมพ์ผิดหลายตัวเลย

ครับ..ดังนั้นหลายๆกระทู้ผมจึงพิมพ์ตอบไปก่อน พอว่างแล้วจึงมาอ่านแก้คำผิด และเนื้อความที่ตกหล่นภายหลัง เพื่อไม่ให้เกิดความเข้าใจผิดในเนื้อหาที่ผมพิมพ์กันด้วยครับ สิ่งที่ผมไม่รู้ ไม่ถึง นั้นมีอีกมากก ..การจะรู้ได้ไม่สิ้นสุดคือใฝ่รู้ ผมเป็นคนโง่จึงมักจะกล่าวแนะนำคนอื่นใช้ปัญญา ใฝ่รู้ และผมก็ได้สอนตัวเองไปด้วย นั้นเพราะผมไม่อยากให้เป็นอย่างผมน่ะครับ ความโง่นี้มันทุกข์นะ ผิดพลาดก็เพราะโง่ หลงก็เพราะโง่ ทำชั่วเพราะอวดความโง่ตนหลงว่าเป็นความฉลาด ความฉิบหายมีมากกว่าได้สูงอย่างไม่มีประมาณ ดังนั้นสิ่งใดเป็นปัญญาแม้น้อยนิดเป็นบุญบารมีธรรมใดผมจะกล่าวสิ่งนั้นครับ

ลองฟัง คห. ผมบ้างนะครับ
จิตรู้สมมุติ เป็นได้ทั้งฝ่ายสมุทัย และ ฝ่ายมรรค

ฝ่ายสมุทัย คือ จิตรู้สมมุติ อโยนิโสมนสิการ ทำไว้ในใจโดยไม่แยบคายในธรรมอันเป็นที่ตั้งแห่งความยินดี ยินร้าย เช่นรูปสวย รูปทราบ รสอร่อย รสไม่อร่อย

ฝ่ายมรรค คือ จิตรู้สมมุติ โยนิโสมนสิการ ทำไว้ในโดยแยบคายในธรรมอันเป็นที่ตั้งแห่งสติเช่น รูปไม่เที่ยง เป็นทุกข์ อนัตตา ไม่ควรยึดมั่นถือมั่น

จิตไม่รู้ทุกข์ เป็นทุกขสัจ
จิตไม่กำหนดรู้ทุกข์ เป็นสมุทัยสัจ
จิตรู้แจ้งแทงตลอดทุกข์ เป็นนิโรธสัจ
จิตกำหนดรู้ทุกข์ เป็นมรรคสัจ