ธรรมะที่ได้ฟังเรื่องแรก 

เม เคยเล่าประวัติไปหน่อยแระ ว่าเกิดมาก็เจอพระมาสวดมนต์ให้ 
ตั้งแต่วันแรก  อันนี้จำไม่ได้หรอก แต่พ่อกะแม่เล่าให้ฟัง

นานมากแล้ว เมื่อนั้น เม ยังเด็กมากยังประถมต้น 
อันนี้จำได้  เพราะไปที่นั่นหลายครั้ง 

ตอนนั้นก็ได้ไปวัดแห่งนึง กับพ่อและแม่ 
วัดนั้น  อยู่บนเทือกเขาชายแดน 
รอบๆวัดมีสวนผลไม้ปลูกไว้ด้วย
บรรยากาศร่มรื่น ได้มีคุณแม่ชี เดินพาเที่ยว คอยดูแล ในบริเวณวัด 
คงกลัวว่าเม จะซนแล้วโดนตัวอะไรคาบไปกิน 

เมก็เดินเล่น ไปกับคุณแม่ชี แล้วเก็บเอาคราบจักจั่น ไปถามคุณแม่ชี นี่ตัวอะไร 
คุณแม่ชีท่านก็ได้เล่าให้ฟัง 

แล้วได้มีโอกาส ฟังธรรม จากหลวงปู่

เรื่องแรกที่ได้ฟัง และยังจำได้จนวันนี้ 

เป็นเรื่อง  ที่มีชายคนนึง เดินทางไกล
แล้วไปพัก ที่บ้านช่างปั้นหม้อ 
พักค้างคืนที่นั่น จวนเกือบสว่าง
แล้วพระพุทธเจ้า พระองค์ได้เสด็จมา 
ทรงได้แสดงธรรม สนทนาธรรม แก่ชายคนนั้น ทั้งคืน 

หลวงปู่ ท่านก็เล่า ให้เมฟัง แล้วก็ให้พัก ทานนมขนมของว่างอาหารกลางวัน 
อิ่มหนำสำราญเสร็จ 
 หลวงปู่ ท่านก็เล่าต่อ จนเย็น แล้วก็ให้พัก ทานอาหารเสร็จ ไปวิ่งเล่นได้ 
แล้วท่านก็ไปลงโบสถ์  ระหว่างนั้ ก็ให้พัก เม ก็ได้นอนพักหลับไป

พอท่านกลับมา ก็เล่าให้ฟังต่อ จนดึก  จนเมเริ่มง่วง 
ท่านก็ให้คุณแม่ชี พาไปนอน 

พออีกวัน ท่านก็เล่าต่อ แล้วก็ถึงเวลาพัก แล้วท่านก็เล่าต่อ จนดึกเหมือนเคย 
 เมก็ได้อาศัยนอนที่วัด หลับไปเมื่อไร ไม่รู้เรื่อง

ก็ประทับใจ ว่าหลวงปู่ เล่าได้ทั้งวันทั้งคืน เหมือนพระพุทธเจ้าเลย ใช่หรือเปล่าน้อ 
ที่เล่าให้ชายคนนั้นฟังทั้งคืน 

แล้วในคำสอนเล่าเหล่านั้น เม จำได้คำเดียว เท่านั้น 

คือคำว่าธาตุ 

คำว่าธาตุนั้น ก้องอยุ่ในหัว จำได้คำเดียว  ค่ะ

ตอนนั้น รู้อย่คำเดียว นั่นแหละวิชาปริยัติ ที่เรียนมา 
แล้วเม ก็ได้แวะเวียนไปอีกหลายที่ ตามผู้ปกครองไป วัดต่างๆ 
จนมีวัดนึง 
ก็มีหลวงปู่อีกองค์ ให้หนังสือมาอ่านเล่น 

เป็นนิทาน เรื่อง กามนิต วาสิฐถี
ก็ได้อ่านไปอย่างเพลิดเพลิน แต่ก็มีเอ๊ะ ๆ 

เรื่องนี้ เหมือนในเรื่องบ้านช่างปั้นหม้อ ที่หลวงปู่ท่านเล่าให้ฟังมาแล้ว
ก็เลยกลับไปไล่ไป อ่านใหม่ ทั้งเรื่องในพระสูตร และก็ในนิยาย 
สภาพบ้านเมือง ความเป็นอยู่ สภาพแวดล้อมต่างๆ ศาสนา และความเชื่อต่างๆ
ในยุคนั้น ก็ชัดขึ้น กว่าอ่านแต่ตัวหนังสืออย่างเดียว

็ก็เอ๊ะๆๆ หลายเอ๊ะ พันธ์พืชที่หลวงปู่ได้หย่อนไว้ให้เม ก็เริ่มงอก ตรงโน้นบ้าง ตรงนี้บ้าง
เส้นทางการเดินทาง ของท่านเหล่านั้น ในหนังสือ ในพระไตรปิฎก 
บารมีต่างๆที่สร้างที่สะสม ไม่มีความบังเอิญ น่าจดจำ น่าเดินตาม
น้ำหนัก ที่จำได้คำว่าธาตุ ก็มีความรู้สึกหนา และแน่นขึ้น 

เม อ่านนิทานไป ไม่ได้คิดอยากเป็นตัวละครตัวไหน ไม่ว่าพระเอก นางเอก 
นิทานทูเร นิทานอวิทูเร นิทานสันติเก นิทานรูปแบบต่างๆ 
คงอ่านไม่ไหว ก็อ่านเรื่องเดียวนี่แหละ 
สะกดรอยไปทุกย่างก้าว 
ทุกคำพูด ทุกคำสนทนา ทีละคำ ๆ ทีละก้าว ๆ 
สะกดตามไปเรื่อยๆ

รู้อ่าน รู้จำ รู้จัก แต่ไม่รู้จริง 
ก็อ่านไป จินตนาการบรรเจิด 
ไม่ได้ไปไส่ใจอ่านบทอื่นอีก ค่ะ 

หลังจากนั้น ก็มีโอกาส ไปโน่นไปนี่ แล้วก็ถูกพาไปแวะวัดโน้นนี้ ตามเส้นทางที่ไปเหมือนเคย
แล้วก็เจอหลวงปู่ที่สอนกัมฐาน ท่านก็ทำตัวอย่างให้ดู การนั่ง ท่านถอดแว่นออกวางแล้วก็ขัดสมาธินั่งหลับตา 

ก็นะ ไม่รํ้อิโหน่อิเหน่ แถมซนมือบอน   เรยไปหยิบเอาแว่นหลวงปู่ที่ถอดไว้ 
มาถือแล้วก็ทำท่าตามท่านไป แล้วก็ได้ยินเสียง 
หลวงปู่หาแว่นหายไปไหน  ก็เมถือไว้น่ะเอง
ก็ได้หัดนั่งสมาธิทำกัมฐานตั้งแต่นั้นแหละ ค่ะ 

และก็ได้พบกับครูบาอาจารย์ หลายสำนัก ครูบาอาจารย์อีกหลายท่าน เลย 
เพื่อพื้นฐาน 
แต่ก็อ่านพระสูตรนั้น และนิยายนั้น บ่อย
อ่านที ก็เกิดปิ๊งตรงนั้นที ตรงนี้ที 
อ่านอีกที ก็มีปิ๊งใหม่ ๆ ไปเรื่อยๆ 
เวลาก็ล่วงไปหลายปี 

แล้วก็ได้กลับไป ก็ไปหาหลวงปู่ องค์เดิม ที่สอนเรื่องราวในบ้านช่างปั้นหม้อ 
ที่นี้ ท่านก็ไม่ได้สอนอะไร
 บอกแต่ว่า ความสำเร็จไม่ได้อยู่ในป่าเขา แต่อยู่ที่เธอเอง 
และก็บอกอีกว่า ต่อไปนี้ ไม่ต้องแสวงหาอาจารย์อื่นใดอีก 
ให้หาที่ในตัวเธอเอง  
ท่านก็ไม่ได้พูดไรต่อ ท่านก็ไปทำกิจท่าน จนถึงเวลากลับ ก็ไปลาท่าน 
ท่านก็บอกว่า ถ้าเห็นท่านเป็นอาจารย์ ก็ให้ทำตามที่บอก 

ครั้งนั้นเป็นครั้งสุดท้ายที่เจอหลวงปู่  แล้วท่านก็ละสังขารไปค่ะ

ท่านทิ้งคำพูดไว้ ก็ไม่อาจตีความหมายได้ เที่ยวถามคนโน้นคนนี้ 
แต่ ก็ได้รับคำตอบเยอะแยะ ยิ่งงงไป 

ก็ควานหาคำตอบ จากความรู้ที่มี คือ คำว่าธาตุ และ บทเรียนบทเดียวที่เรียนมา 
มีน้อยนี่คะ และก็คำสอนไม่กี่คำ เอาไว้หาในตัว  และก็มีคำท่านที่คอยเตือนสติ เท่านั้นเอง 

อย่างน้อยๆ ก็ได้คำที่ประทับใจมาอีกหน่อย คือคำที่หลวงปู่บอกครั้งสุดท้ายนั่นแหละ ค่ะ

ที่ผ่านมานั้น 
เม  ก็ไม่ได้รู้อะไรมากมายหรอกค่ะ 

ในพระสูตร นั้น และในนิยายกามนิต วาสิฎฐี  

กลับมี เรื่องราว ที่ชอบ อยุ่มาก มากๆๆๆๆๆ

แต่ที่ชอบมากที่สุด และเอ๊ะๆๆๆ หนักที่สุด  

คือ  ที่นั้น  ต้องเป็นบ้านช่างปั้นหม้อ  

และช่างปั้นนั้น ท่านนั้นคือ ภควะ 

และอีกช่างปั้นหม้อ  คือ พระสมณโคดม พุทธเจ้า 

ธรรมชาติวิธี  ของการปั้นหม้อ 

ซึ่งต้องเสาะแสวงหา ค้นหาดิน ธาตุต่างๆ   เอามาบด มานวด ผสม ธาตุต่างๆลงไป 
ปราณีตถูกต้องตามสัดส่วน  ผสม สมบูรณ์ด้วย ดินน้ำลมไฟ   

จากเศษดินทรายหินละเอียด  แร่ธาตุต่างๆ เม็ดเล็กๆเป็นปรมาณู  
สารประกอบต่างๆคลุกเคล้ากัน รวมกันอย่างงดงามมาก 
ผสมได้ที่  ขึ้นรูป ไปตามต้องการ  จนสำเร็จ ลุล่วง เป็นหม้อที่สมบูรณ์ และงดงาม 
สุดที่จะพรรณา 

เป็นต้นเหตุของธาตุสูตร 

และเสร็จสมบูรณ์ บริบูรณ์จบด้วย  นิพพานธาตุ 

นับเป็นสิ่งมหัศจรรย์อย่างล้นเลย สำหรับเม 

ฤทธิ์ ก็รู้กันได้ว่าฤทธิ์ ปาฎิหารย์ ก็รู้กันได้ว่าปาฎิหารย์ 

แต่ พระสูตรนึ้น สำหรับเม  มหัศจรรย์ยิ่ง  ยิ่งกว่าปาฎิหารย์และฤทธิ์ใดๆ 

คณาจารย์ที่ เม ได้พบ ผ่านๆมา หลายสำนัก หลายแนวทาง

นั่นก็น่าจะพอจริงๆแล้วก็  ไม่ต้องแสวงหาอาจารย์อื่นใดแล้ว ให้เยอะแยะไปกว่านี้  

ถึงเวลาอยู่ที่ตัวเองดีกว่า ฝึกปรือวิทยายุทธไป ตามคำที่หลวงปู่บอก 

พระอาจารย์ องค์ที่หนุ่มที่สุด ที่เจอในเวลานั้น   ก็ถ้าอายุตอนนี้ ท่านก็90 แล้ว

พระอาจารย์องค์อื่นๆ   ถ้านับถึงตอนนี้ แต่ละองค์ ก็อายุก็เป็นร้อยๆปีกันไปแล้วค่ะ 
แต่ถึงเวลาตอนนี้ พวกท่านละสังขารกันไปหมดแล้ว 
แต่วิชาท่านเหล่านั้น ก็ยังมีอยุ่  และในเวปนี้ก็มีจารึกไว้ 

ก็นับว่าเป็นโชควาสนาอันดี ทีเมได้เจอท่านเหล่านั้น ในปลายๆชีวิตท่านกันทั้งหมด 
และก็ส่วนมากเลย เม เจอท่านเหล่านั้น แค่ไม่กี่ปี แล้วท่านก็พากันละสังขารไปเรื่อยๆ ทีละองค์ ๆ

เม ก็มักถามว่า ท่านจะแก้ไขแนะนำเม ตรงไหนบ้าง
เม ต้องเพิ่มตรงไหนบ้าง

ครู ปกติคุยกันนิดหน่อย ก็ต้องรู้อยู่แล้วว่าเด็กอ่อนวิชาอะไร ต้องติวตรงไหน ควรสอนอะไรเพิ่ม

แต่ท่านเหล่านั้นไม่ใช่ครูธรรมดาๆ 
เม ก็เลยไม่ต้องค้นเอง ให้ท่านๆ ติวให้เลย 

เพราะท่านเหล่านั้น ปฎิบัติมานานแทบทั้งชีวิตท่านอยู่แล้ว   
ชำนาญแต่ละด้านเป็นปรมาจารย์สำนักใหญ่ๆทั้งนั้น เลย

เมื่อในยุทธภพ ช่วงนั้น ก็มีสำนักใหญ่ๆ แบบหนังมังกรหยก นั่นแหละ
เม ก็เลยไปตามสำนักคณาจารย์ เหล่านั้น ไปหัดวิชา 

เหมือนแบบไปเรียนจาก  สำนัก เม้งก่า บู้ตึ้ง เส้าหลิน ง๊อไบ้ หัวซาน คุนลุ้น คงท้ง  และอื่นๆ 
พวกสำนักนอกด่านอีก เยอะแยะ 

เม ก็มองพวกท่านแบบนั้น ที่เป็นปรมาจารย์ที่ชำนาญยุทธด้านต่างๆ 

เหมือน ถ้าเม จะไปตีสุนัข ต้องให้ใครสอน  ต้องวิชาไม้เท้าตีสุนัขใช่มั๊ยคะ แล้วก็ลองไปตีมาแล้วด้วย 

จะบรรลีอสีหนาท ก็ต้อง ศรีมาลาเทวี สีหนาทสูตร มั๊ยน้อ  
ซึ่งพระสูตรนี้ยากๆๆๆๆๆมากๆๆ สำหรับเม  

พวกท่านปรมาจารย์เหล่านั้น มองแป๊ปเดียว ก็เห็นของหยาบๆอย่าง เม ได้ง่ายอยู่แล้ว ว่าควรฝึกยังไง
ก็ทราบอยู่แล้ว ว่า เม มีหน่วยก้านยังไง

ก็เอาที่ท่านเหล่านั้นชี้ทางให้ ไปดู ไปทำ คอยระวังจุดโน้นจุดนี

จากปริยัติที่ได้มาบทนึง ก็ได้มีปฎิบัติเพิ่มขึ้น จากสำนักเหล่านั้น

แล้วก็เรย หาอีกทาง ไปกอบโกยอริยทรัพย์ มาหนุน 

ไปเที่ยวเวปธรรมะ เอาธรรมะไปลง ลอกจากเมนเฟรมที่บ้าน ไปลง ลอกจากหนังสือตำราไปลง
สแกนไปลงมั่ง  นั่งพิมพ์บ้าง ลงหนังสือธรรมะ ไป 

เจอ เปิดเวปใหม่ โล่งๆ ก้อไปช่วย ลงสำนักต่างๆ เมื่อพวกศิษย คณาจารยองค์ต่างๆเปิดเวปธรรม ก็เอาไปลง

บางเวปเปิดมาไม่กี่วัน โล่งมาก เมก็ ขุดไปใส่ให้ เต็มเพียบ จนต้องลดห้องลง เพราะเนื้อที่ไม่พอ 

ข้อมูลแต่ละเวปก็ไม่น้อยกว่าเวปนี้เนาะ   แต่ตอนนี้เวปธรรมะ ก็ค่อยๆหายไป เพราะอนิจจัง
เวปเกิดขึ้น ก็ตั้งอยู่ แล้วดับไป 

แบบเวปลุงคนนึง  ที่เคยเป็นผู้ทรงคุณวุฒิ ในนี้ 
ก็เปิดไปสองสามเวปมั๊งคะ  แล้ว เวปก็ไปนิพพานตามชื่อเวปไป  เกิดขึ้น ตั้งอยู่แล้วดับไป 
เพราะไม่ไปจ่ายค่าโดเมน คิคิ 
เมื่อเข้าไปช่วยลงธรรมะมา ก็เรยรู้ไส้พุงลุงคนนั้นหมดเรย

ได้ฝึกเป็นนักปราชญ์ สุจิปุลิไปด้วย  ตั้งแต่ยังไม่ได้บัตรประชาชน เป็นนางสาวเรยค่ะ 

นั่นเป็นแนวปฎิบัติ นิดๆหน่อย ของเม ไม่เหมือนคนอื่นๆหรอก ค่ะ
ก็เล่าให้ฟังคร่าวๆ  ให้ฟังพอสมควร ใครสนใจ ที่จะไปเรียนที่ไหน สำนักก็ไปได้ ตามจริต

ความสำเร็จก็อยู่ที่เธอเองกันนะค๊ะ 

ความสำเร็จ  ช้าเร็วไม่เหมือนกัน 

จึงไม่วิตก วิจาร 
ในพระธรรม ก็ทรงแสดงไว้ชัด ในบัวต่างเหล่า 

แต่ ตลอดพระชมน์ หลายสิบปี ตั้งแต่วันแรก ที่ทรงตรัสรู้ และที่ทรงสอนให้

ความสำเร็จของแต่ละท่าน ก็คนละวัน คนละเดือน คนละปี ต่างๆกันไป 
และก็บรรลุธรรม ระดับต่างๆกัน 
ไม่มีความตายตัว เพราะธาตุผสมดินปั้น  คนเหล่านั้น ที่จะขึ้นรูปแตกต่างกัน 

และแต่ละธาตุที่ผสม วิญญาน รูปธาตุ นามธาตุ 
อายตนะ ผัสสะ การกระทบต่างๆ  ความยึดมั่นถือมั่น สัมภาระ เสบียงต่างๆที่แบกกันไว้
ก็มากน้อยต่างกัน จนถึงขีดอจินไตย

ก็เตรียมความพร้อม รอวันนั้น อยู่อย่างไม่เป็นทุกข์ ในทุกข์
ไม่เป็นสุขในสุข อุเบกขา ทำใจให้เป็นกลาง 

เดินไปถลางถนน สองข้างทาง มีซอยมากมาย
เพียงเดินผ่านไป เห็น  รู้  แล้วเดินจากไป 
ไม่เสียเวลา ข้องแวะหลุดหลงเข้าซอย 

ความรู้สึกตัว ในก้าวเดิน สติ  ที่ไม่ถูกล่อลวงเข้าไปในซอย
ก็จะเดินกลางถนนไป ไมเครียด ไม่กังวล 
ด้วยพระธรรมเป็นสิริ เป็นมงคล เป็นสรณะ ที่พึ่ง และกำลังใจ

เดินไปด้วยความสุขในธรรม ซอยนี้ไปป่าช้า สุสาน น่าเกลียดน่ากลัว
ซอยนี้มีบาร์โฮส สุขสำราญ
ซอยนี้อบายมุขทั้งซอย
ซอยโน้นเป็นวัด เป็นศาลาพัก 
ซอยนี้โรงเจ  โรงเตี๊ยม 
ซอยนี้พรรคการเมือง ซอยนี้มโหรสพ 
ซอยนี้บ้าน ดารา นักร้อง หมอลำ เศรษฐี

ถนนจริง ที่ผ่านไป จะกลับบ้าน เม ก็เช่นนี้ค่ะ  

เมื่อไม่แวะ ไม่ข้อง ไม่หยุดทักทาย ก็เดินไปกลางถนน ไกล้จุดหมายได้เร็ว 
ได้ถึงจุดหมายได้เร็ว 

ความปกติเป็นพื้นฐาน  เดินแบบปกติ ธรรมชาติ เป็นพื้นฐาน 
ไม่ได้เดินแบบหุ่นยนต์ ไม่ได้เดินแบบทีละก้าวๆ ช้าๆ 
ความเป็นธรรมชาติ เดินอย่างธรรมชาติ ไม่ต้องลงน้ำหนักแน่เกิน หรือเบาแบบเขย่ง 

ไม่ได้เดินไป พูดพร่ำ สงสัย พิจารณาไปตลอดทาง ให้เสียพลังงาน
แค่หันซ้าย หันขวา ก็สะดุดพื้นได้ 

หนทางไม่ได้ราบเรียบ เพราะไม่ถึงพุทธเกษตร อันราบเสมอ
เมื่อตั้งใจจะไปที่หมาย ก็จะมีความระมัดระวังเกิด
ไม่ประมาทในทาง  บางครั้งก็วิ่งผ่านซอยต่างๆไปได้เร็ว
บางครั้งก็หันไปในซอย แค่สายตาสะดุด ใจอยาก ก็เกิดหยุดกระทันหัน 
แค่หูกระทบ ใจอยากก็เกิด แค่กลิ่นลูกชิ้นปิง ก็สะดุด 
คอยเตือนตน จะหยุดเสียเวลา หรือจะด่วนไป 

เมื่อชีวิตอายุสั้นนัก จะเดินถึง ก่อนหมดชีวิตหรือเปล่า
ระยะทาง กับเวลาชีวิต จะพอมั๊ย ที่จะเดินถึงบ้าน ถึงจุดหมาย

เหมือนคนไอซียู เดินไปโรงพยาบาลเพื่อต่อชีวิต 
จะเดินถึง หรือสิ้นไปก่อนถึง ก็ควรเร่งรีบ และมีจุดหมาย

ความตั้งใจ ความเพียร มานะ โสรัจจะ ความอ่อนน้อม ก็ต้องพร้อม ต้องมี
เพราะเดินไป เจอเกรียน  ชวนทะเลาะ ก็เสียเวลา 
ตั้งใจจะกลับ การเดินไปจุดหมายแค่ไหน สอบทานที่ตัวเอง 
รู้เองว่าไกลแค่ไหน 
ไม่ได้เดินยืด แบบศักดินาขุนพญา หรือแบบวรรณะ

แม้เดินกลางถนน แต่สังขารคิด ก็จะรบกวน 
คิดไปโน้นไปนี้ สติหลุด ความรู้สึกตัวขาด ศีลธรรมพร่อง ได้ง่ายดาย 
อาศัยจิตกริยา ความคิดจิตสังขารก็ทำอะไรไม่ได้

ไม่ได้เดินทื่อๆ หลับตาไม่รู้อิโหน่อิเหน่ บอกใครไม่ได้ ว่าผ่านซอยอะไรมาบ้าง
เพราะละสำคัญมั่นหมาย แต่ก็ไม่สำคัญมั่นหมาย เพราะร้านในซอยแต่ละร้าน
เดียวเทศกินมาไล่ ก็มั่นใจในนั้นไม่ได้ ว่าจะอยู่เช่นนั้นตลอดไป 
ไม่เที่ยง ร้านนั้นร้านนี้ ก็เปิดปิด ตั้งอยุ่ หรือเลิกไปได้ 

ยึดไป มั่นใจ มันจะปักลงในใจ อย่างน้ำเซาะทราย ก็จะพกความมั่นใจพะรุงพะรัง
ทิ้งสัมภาระรุงรัง ไปพ้นตัว ไม่ใช่ไว้ข้างตัว เหมือนขวดน้ำ ที่เดียวหยิบๆ 
แต่ไม่รู้ว่า สัมภาระนั้นมันหนัก แม้นนิดเดียวก็หนัก 
ไม่อาลัย นิวรณ์ อยากกลับไปซอยโน้นซอยนี้ 
หรือคิดหาของฝากใครๆ 

พื้นฐานที่เม ได้รับ กระบวนท่าต่างๆ จากปรมาจารย์ แต่ละสำนัก 
ได้คำสอนแค่เล็กๆน้อยๆ แบบนั้นเอง 


แค่สอนการเดินกลางถนน อย่างอิสระ ถูกต้อง ปลอดภัย และถึงจุดหมาย 

เม ก็คอยสำรวจตัวเอง ฝึกกระบวนท่า การเดิน เหล่านั้นไป 
ถ้ากำลังพอ ก็กระโดดแผ๊บเดียว ถึงพุทธเกษตร
หรือไม่ก็กระดดดลงบ่อ อย่างฉับพลันไป

จิตสำนึก จะเตือน ออกมาเอง 
ว่า เป็นศิษย์เอาถ่าน หรือเป็นศิษย์ไม่เอาไหนค่ะ 

การท่องไปในยุทธภพ

ยุทธภพ มี เหล่าผู้กล้ามากมาย
มีทั้งโจรป่า และเหล่าผู้กล้า 
ทั้งยังมีพรรคมาร และพรรคคุณธรรม
รวมทั้งเด็กเล็กประชาชน คนทำมาหากิน 

ต่างก็พกอาวุธประจำกายติดตัว
ทั้งขวาน ทั้งมีด พร้า ทั้งดาบกระบี่ 
กระบองร้อยห่วง กระบี่ กระบอง อีกทั้งไม้เท้า
บางท่านก็เอาผ้า พัด เข็มพิษ กระดูกผี
อีกทั้งเขี้ยวสัตว์แถมยังต้องเป็นเขี้ยวตัน เป็นอาวุธ
ต่างก็มีอาวุธประจำกาย ต่างๆนาๆ

ชาวบ้าน ก็มีอาวุธไว้ทำมาหากิน ทำอาหาร

ในเหล่าจอมยุทธ อาวุธจะไม่มีมาก ไม่พกให้พะรุงพะรัง

บางท่านใช้แต่เสียงคำราม หนักแน่น ก็สยบศัตรู ให้ราบคาบได้ 

บางท่านไม่มีอะไรติดกาย เคลื่อนไหวว่องไว 
ศัตรูตามเหนื่อยล้า
หยุดสักที วิ่งไล่ท่านจนเหน็ดเหนื่อยแล้ว


ไม่ต้องพกอาวุธอะไร 
แต่ มีเพียงธรรมมาวุธ และน้ำเสียงงามสงบ ไม่ต้องตะคอกตะโกน 
แค่คำตอบเบาๆ 

เราตถาคตหยุดแล้ว แต่ท่านยังไม่หยุด

เพียงเท่านี้ ศัตรูก็หมอบราบลงยอมศิโราบ  

มีเพียงธรรมาวุธ เท่านั้น 

ไม่ต้องพกพาอาวุธอื่นใด 
ไม่เหน็บ ไม่ถือ ไม่หยิบ ไม่วาง ท่องเที่ยวไป

มีแต่บาตร และจีวร เพื่ออาหาร ประทังชีวิต 

เมื่อฟังธรรม แยกออกมั๊ย ว่าผู้ใด คือ จอมยุทธที่เลิศ ล้ำ เนื่อจอมยุทธใด

แล้วจะเอาจอมยุทธท่านใด เป็นบรมครู  ใช้วิชา เพื่อปกป้องตน ระหว่างท่องยุทธภพ

เม ก็เรย มีแค่กระเป๋าตัง เกือบว่างๆใบนึง

เหล่านั้น ก็เป็น เพียง  Ep.  แรกเท่านั้นเองในการปฎิบัติของเม 

ในEp. ที่สอง 

ก็เดินไป ตามทางกลางถนนเหมือนเคย 

ก็เพราะต้องรออุปนิสสยปัจจัย ระหว่างเดินไปตามทาง จะเกิดขนะไหนก็ได้ 
ขอเพียงหนึ่งขนะ เมื่อถึงเวลา 

ก็ เรยเห็น สี  กลิ่น เสียง ลิ้น กาย ใจ สีก็ไม่ใช่สีอะไร เสียงก็ไม่ใช่เสียงอะไร 
ไม่เป็นบัญญัติ อย่างที่เคยจำเคยสร้างเคยรู้ เคยเป็น

แต่เป็นบัญญัติ ที่มีสภาวะปรมัตถ์รองรับ 
สรรพสัมภาระที่แบกไป ระหว่างทาง ที่คิดเองรู้สึกเอง ว่าเบา 
กลับเป็นโกดังสินค้ามากมาย สัมภาระมากมาย หนักหนาสาหัส กว่าคาดคิดไป

เมือ่เป็นสัมภาระไม่มาตรฐาน ก็โละออกจากโกดังไป
เหมือนโกดังสินค้า สัมภาระไร้มาตรฐาน โดนทลายกวาดล้าง 
เพราะเหล่านั้น ไม่มีปรมัตถ์รองรับ เป็นอวิชชาบัญัติ 
ความโล่งเบาสบาย ก็มากกว่าเดิม 
การเดินทางเป็นไป เช่นเดิม  แต่ จิตเจตสิก รูป ปฎิบัติไป เดินไป   ถอยความเป็นเม ห่างออกไป

ความเหน็ดเหนือย ในการเป็นตัวเอง ก็ลดลง
มันก็คือการหลงยึดไปว่าเป็นเรา เป็นเม
เราปฎิบัติ รับรู้ได้ถึงความหนักเหนื่อยที่ผ่านมา ช่างแตกต่างกัน 

แต่จริงแท้ มีแต่จิต เจตสิก รูป ปฎิบัติไป โดยเราไปแทรกแซงไม่ได้ บังคับให้เป็นไป
ตามใจปราถนาก็ไม่ได้ 
ความไม่คงเส้นคงวา ไม่ไปดังใจต้องการ มีเกิดขึ้นตลอดทาง 

แต่ นั้นแหละ สุดยอดแห่งมายาหลอกลวง 

หลอกว่าเป็นเม ขั้นที่หนึ่ง
หลอกว่าเมทำ ขั้นที่สอง 
หลอกว่าจิตเจตสิกรูป เป็นเม ขั้นที่สาม 
หลอกว่าของเมเหล่านั้น ก็ทำไม่ได้้ขั้นที่สี่ 
หลอกว่าควรทำเช่นนั้นเช่นนี้ ขั้นที่ห้า 
และก็ลวงหลอกไปอีกหลายชั้น ขั้นหก ขั้นเจ็ด ขั้นแปด ยิ่งกว่าคอลเซนเตอร์
ที่หลอกซับซ้อน หลายขั้น 

ขั้นแรกให้ได้เงิน ขั้นสอง หลอกลงทุน ขั้นสาม ให้เงินล่อนิดนึง
จนหมดตัวเกลี้ยงบัญชี เอาเงินเรา มาค่อยๆให้เราทีละน้อย
ยิ่งกว่าแก๊งค์ตอลเซนเตอร์

เช่นเดียวกัน 
เพื่อหลอกคนโลภ มากตัณหา นานากิเลส อย่างเม
โลภอยากได้ จิตเจตสิกรูป มา เป็นของเม 
เพราะอยู่กันมานาน โดนหลอกมา หลงว่าเป็นเรา 

ก็เรยพอจะเห็น ปรมาจารย์แห่ง คอลเซนเตอร์ 
สุดที่จะหลอกลวงยิ่งกว่าพวกในข่าว

มันเกิดอยุ่ในตัว ที่เราหลงยึดว่าเป็นเรา 
แสดงซ้ำแล้วซ้ำอีก หลอกลวงสารพัด 
หนักขึ้นๆ อย่างวิจิตรพิศดาร  แสงประกายพฤกษ์ แสงจร้า ฟ้าใส หม่นหมอง ตรอมใจ ได้สาระพัด
มายาต่างๆ หลอกให้สุขใจ สบายใจ ทุกขใจ และกาย

ทั้งหมด เพื่อดูดกำลังไป  แล้วจิตใจก็อ่อนล้า หมดกำลังใจ สติปัญญาที่มี
ก็พังทลายไป
บ้านเราที่เพียรสร้างพังไปแล้ว 

การหลอกลวง พยายามให้เป็นเม เป็นเรา เป็นของเรา
ก็เริ่มก่อเจดีย์ทรายขึ้นใหม่  สร้างบ้านหลังใหม่ 
สร้างให้แกร่งกว่าเดิม แต่ก็ แล้วก็พังทลายลง เกลี้ยงไป ในพริบตาได้ 

ความพยายมของจิตเจตสิก ที่พยายามดึง เม เข้าไปเป็นส่วน เป็นเจ้าของ
พยายามที่จะจองจำเม ไว้ ให้เป็นส่วนหนึง ของการกระทำ 
พยายามให้เม หาพระธรรมหา ความรู้ มาแก้ทาง มาสร้างบ้านกันใหม่

แต่ในเมื่อเม ไม่มีสภาวะรองรับในบัญญัติ ในปรมัตถ์ธรรม 
จะเอาเม ที่ไหน ไปช่วย
วางใจ ก็มิใช่เมทำ  
ใจเห็นใจทำ ใจรุ้ใจละ เป็นเรื่องของใจ 

สุดยอด แห่งมายา คล้ายกับ ได้อ่านข่าว รู้เรื่องราว 
โดนแก๊งค์ คอลเซนเตอร์ ดูดหมดบัญชี 
แต่  ไม่รู้บัญชีใคร  ไม่ใช่ของเม 

ก็เรยสบายใจหาย จึงเอาพระอภิธรรม มาดู
แล้วขุดไป เอาไปลงห้องอภิธรรมในเวปต่างๆ 
ได้อ่านไปด้วย 

ต่อมา

 ก็เอาพระธรรมไปลง ตามเวป นิกายต่างๆ เช่นเคย
ลงเป้นภาษาต่างๆ หลายพระสูตร

ลงไปลงมา ก็เอาประวัติท่านปรมาจารย์ตั๊กม้อไปลง
ก็ถึงตอนท่านฮุ่ยค้อ ไปกราบท่านตั๊กม้อ 
พยายามสร้างบ้าน เป็นที่บำเพ็ญ
ครั้งแล้วครั้งเล่าบ้านนั้นก็พังทลาย 
ด้วยเหตุต่างๆ ทั้งฝีมือมนุษย์ และธรรมชาติ
ก็เรยได้ย้อน ไปที่เจดีทราย และบ้านที่เมก่อ สร้าง
ในใจ ที่พังไม่ต่างกัน 

แต่ หิมะไม่แดงฉานแบบท่านฮุ่ยค้อ
เพราะผลกรรมต่างกัน การสำนึก ก้าวล่วง บาปกรรม ต่างกัน 

ลงพระธรรมไป ก็เรยได้อ่านพระธรรม ไปด้วย 
ท่านตั๊กม้อ ฮุ่ยค้อ ซูซุน ฮ่งยิ่ม จนถึง ท่านเว่ยหล่าง และท่านฮวงโป 

จากฮวงโปตวนชิ และฉบับที่แปลไทย
ก็เอ๊ะ ในคำแปล ตั้งแต่บันทัดแรก 

เอ๊ๆ ไม่น่าจะใช่ 

ก็เรยเอา ภาษาจีนอังกฤษ ไทย ไปลงเทียบ การแปล
ที่มีความหมายแตกต่างกัน  
แต่ยังไงก็ไม่ใช่แบบเม หละ 

ไม่ถึงแบบฉับพลัน อย่างกระโดดลงบ่อ 

ไม่ใช่แบบนั่งเช็ดกระจก ปัดเช็ดฝุ่นทุกวัน 
ไม่ใช่ซาโตริ คิดออก 

แล้วก็ไม่ใช่ แนวทางสามแนว แห่งพระโพธิสัตว์ พุทธะ หรือสาวก 
ยังไม่ใช่ ไปแบบนั้น

แค่ละท่านแต่ละแบบ 
แบบนี้พุทธะ แบบนี้อนุพุทธะ
แบบนี้ฉับพลัน แบบนี้เชื่องช้า
แบบนี้ทางตรง แบบนี้ทางลัด 
แบบนี่สายเอก แบบนี้สายโท
แบบนี้ขีปภิญญา แบบนี้ ตามลำดับขั้นตอน

เอ่ แล้วแบบเม จะเป็นแบบใดน้อ 
ที่ไม่ต้องวุ่นวาย ไปกับของคู่ ของตรงข้าม


แต่เม  ก็คอยหาเพชรหาพลอยทองคำจินดารัตนะมณี กองใหญ่ เพื่อให้ช่างปั้น 
ช่างปั้น จะได้ปั้น เม ให้สวยๆ วิจิตรกว่าแบบใดๆ 


ก็พอสมควรนะคะ  เล็กๆน้อยๆ ในเรื่องการปฎิบัติ 
เป็นธรรมทาน แม้นิดเดียว ก็เลิศกว่าทานทังปวงได้ 


เพียง 
ถ่ายทอดจากจิตสู่จิต 

แต่ไม่มีอะไรสักอย่างที่เมถ่ายทอดได้เลย 

แต่ก็เอ๊ ๆ

ถ้าเป็นจิตชนิดนั้น  จะถ่ายทอดอะไร ได้อย่างไร