มาตอบนะงับ

การที่ผู้ปฎิบัติใหม่ต้องมีองค์ภาวนาหรือไม่ นั้น บางท่านก็ตอบว่าผู้ปฎิบัติใหม่ต้องมีเพราะไม่เคยฝึก

แต่ผมตอบว่าไม่จำเป็นเลยก็ได้ เพราะว่า การที่เข้าไปรู้ของสติปฐาน 4 ที่แท้จริงแล้วหมายถึง การไปรู้ว่ากายเคลื่อน จิตเป็นอย่างไร ไม่ใช่ไปรู้ พุท-โธ ก้าว-หนอ พองหนอ-ยุบหนอ

ไม่ว่าจะนั่งยืนเดินนอน ไม่จำเป็นต้องใช้ท่าเดียวนะงับ ขอให้มีสติในขณะนั้นก็พอ แต่ที่ให้เดินเพราะว่า จะได้ไม่หลับขณะนั่งนะงับ

เพราะว่าพระพุทธองค์ ทรงให้ใช้ มัชชิมาปฎิปทา คือความพอดี ทางสายกลาง จะให้เดินจนฝ่าเท้าแตกแบบพระเถระในสมัยพุทธกาลก็ไม่ดีนะงับ หรือจะไม่เดินฝึกสติเลย เหมือนคนทั่วไปก็ไม่ดีนะงับ เอาความพอดีเป็นที่ตั้ง

ช่วยอธิบายด้วยนะงับ ที่ว่าแก้ ยังไงงับ

งับๆ ตัวอย่างเช่น "จงกลม" ที่คุณเขียนผิดไว้ คุณแก้เป็น "จงกรม" แล้วนะงับ
ประเด็นคำถาม...หลังจากเราแก้ไขข้อความเสร็จส่ง ปกติมันจะขึ้น=>แก้ไขล่าสุดโดย ... เมื่อ 23 มิ.ย.2009, 5:23 am, แก้ไขแล้ว 1 ครั้ง.

คุณมีวิธีทำยังไง ข้อความแก้ไข...ดังกล่าวจึงไม่ขึ้นล่ะงับ อยากได้คำตอบประเด็นนี้เท่านั้น ประเด็นอื่นยกไว้
ก่อน

ต่อไปกรัชกายขอเป็นฝ่ายดู ขงเบ้งเทพแห่งกลยุทธ์ กับ คุณ อายะ ประกระบี่กันในประเด็น เป็นต้น นี้ =>

(แต่ผมตอบว่าไม่จำเป็นเลยก็ได้ เพราะว่า การที่เข้าไปรู้ของสติปฐาน 4 ที่แท้จริงแล้วหมายถึง การไปรู้ว่ากายเคลื่อน จิตเป็นอย่างไร ไม่ใช่ไปรู้ พุท-โธ ก้าว-หนอ พองหนอ-ยุบหนอ)

เอาเลยงับ


http://www.free-webboard.com/look.php?n ... hat&qid=35

คงเป็นท่าน admin หรือ ท่านผู้ช่วยดูแลบอร์ด ช่วยแก้ไขให้น่ะครับ ท่านกรัชกาย
ก็เลยไม่มีข้อความว่า แก้ไขล่าสุดโดย........

ขอบคุงงับเรื่องนี้ป๋ม ก็ไม่เข้าใจอิอิ

คุณอายะ นานมาจัง
ผมตอบไปแล้วครับเมื่อตอนเย็นแต่ทำไมไม่ขึ้นก็ไม่รู้ กำลังจะตอบซ้ำอีำกนะครับ

นั่นซิ....

การที่ผู้ปฎิบัติใหม่ต้องมีองค์ภาวนาหรือไม่ นั้น บางท่านก็ตอบว่าผู้ปฎิบัติใหม่ต้องมีเพราะไม่เคยฝึก

แต่ ผมตอบว่าไม่จำเป็นเลยก็ได้ เพราะว่า การที่เข้าไปรู้ของสติปฐาน 4 ที่แท้จริงแล้วหมายถึง การไปรู้ว่ากายเคลื่อน จิตเป็นอย่างไร ไม่ใช่ไปรู้ พุท-โธ ก้าว-หนอ พองหนอ-ยุบหนอ

ไม่ว่าจะนั่งยืนเดินนอน ไม่จำเป็นต้องใช้ท่าเดียวนะงับ ขอให้มีสติในขณะนั้นก็พอ แต่ที่ให้เดินเพราะว่า จะได้ไม่หลับขณะนั่งนะงับ

เพราะ ว่าพระพุทธองค์ ทรงให้ใช้ มัชชิมาปฎิปทา คือความพอดี ทางสายกลาง จะให้เดินจนฝ่าเท้าแตกแบบพระเถระในสมัยพุทธกาลก็ไม่ดีนะงับ หรือจะไม่เดินฝึกสติเลย เหมือนคนทั่วไปก็ไม่ดีนะงับ เอาความพอดีเป็นที่ตั้ง


เรียนท่านขงเบ้ง
ผมต้องขอบอกก่อนนะครับว่าไม่ได้อยากเอาชนะ ไม่ใช่ด้วยทิฐิ แต่ด้วยความเห็นของผมมันรู้สึกขัดกับที่คุณกล่าวไว้ถ้าถูกผิดประการใดก็ชีแจงมาได้นะครับ ผมจะค่อยๆ เริ่มเลยนะครับ

1. การปฏิบัติธรรมตามแนวทางสติปัฎฐาน 4 ให้ได้ผลดีสติจะต้องเกิดต่อเนื่องดุจสายน้ำ [อันนี้เห็นด้วยไหมครับ]
2. สำหรับผู้ปฏิบัติใหม่ซึ่งส่วนใหญ่อินทรีย์อ่อนอยู่มาก ถ้าไม่ใช้คำบริกรรมช่วยจะเป็นการยากที่จะทำให้สติเกิดได้อย่างต่อเนื่อง และถ้าเผลอก็จะรู้ตัวได้ง่าย [อันนี้เห็นด้วยไหมครับ]
3. สำหรับผู้ปฏิบัติใหม่นั้นถ้าไม่ใช้คำบริกรรมเลยนานๆ ครั้งสติจะเกิด และจะเผลอง่ายมาก อีกทั้งเมื่อเผลอแล้วก็จะรู้ตัวได้ยาก การเกิดขึ้นของสติจะเกิดแบบอิมพัลล์ คือนานๆ เกิดที
4. จาก 2 และ 3 เมื่อนำมาเปรียบเทียบกัน 2 จะทำให้สติเกิดขึ้นได้ง่ายกว่า ดังนั้นจึงจะทำให้ถึงจุดหมายปลายทางเร็วกว่า ซึ่งอันนี้เหละคือความแตกต่าง เช่นผมเคยเจอนักปฏิบัติบางท่านเคยบอกผมว่าปฏิบัติธรรมมา 5-6 ปี ยังเอาชนะเวทนาไม่ได้เลย เหตุผลเป็นเพราะว่ารูปแบบการปฏิบัติของเขานั้นสติเกิดไม่ต่อเนื่อง และสมาธิก็อ่อน ซึ่งทำให้เขาเกิดความท้อถอยเป็นอย่างมาก
ถ้าหากนักปฏิบัติใหม่ผู้ที่อินทรีย์ยังอ่อนไม่ใช้ภาวนาช่วยแล้วจะทำให้การกำหนดไม่เป็นไปอย่างแนบแน่นสติเกิดไม่ต่อเนื่อง เนื่องจากเผลอได้ง่าย ก็จะทำให้ประสิทธิผลของการปฏิบัติด้วยลงไป ทำให้ไม่เห็นผลของการปฏิบัติ หรือบรรเทากิเลสอย่างหยาบๆ ได้ เช่น ยังยินดีในการฟังเพลงอยู่ ฟังเพลงยังเพราะอยู่ ยังติดในรสอาหาร แม้มีใครมากล่าวร้ายนิดเดียวก็โกรธ ซึ่งสิ่งเหล่านี้เป็นตัวชี้วัดดัชนีความสุข เพราะว่าถ้าเรากิเลสมากความสุขก็จะน้อย ถ้าเรากิเลสน้อยความสุขก็จะมากนั่นเองละครับ

คราวนี้มาตอบคำถาม และถามท่านขงเบ้งเป็นข้อๆ เลยนะครับ
การไปรู้ว่ากายเคลื่อน จิตเป็นอย่างไร ไม่ใช่ไปรู้ พุท-โธ ก้าว-หนอ พองหนอ-ยุบหนอ
การปฏิบัติไม่ได้มีจุดมุุ่งหมายไปรู้ พุท โธ หรือ พองหนอ ยุบหนอ เป็นการบริกรรมเพื่อให้การกำหนดเป็นไปอย่างแนบแน่นเหตุผลดังข้างต้น จุดมุ่งหมายของการปฏิบัติคือการตามดู ตามรู้เพียงอย่างเดียว เป็นเพียงผู้ชมเท่านั้นไม่มีการคิดวิเคราะห์ใดๆ ทั้งสิ้น สภาวะธรรมต่างๆ มันจะปรากฏขึ้นมาเอง
ส่วนคำถามของผมคือ ที่บอกว่า "การไปรู้ว่ากายเคลื่อน จิตเป็นอย่างไร" ขณะที่เคลื่อนไหวนั้นท่านเอาจิต ไปไว้ที่ไหนที่กายหรือที่จิด แล้วกายมันเคลื่อนไหวไปเองหรือจิตสั่งให้มันเคลื่อนไป แล้วที่กล่าวว่าจิตเป็นอย่างไรนั้นท่านหมายถึงจิตที่สั่งให้กายเคลื่อน หรือสภาะจิต เศร้าหมอง หดหู่ดีใจ ขณะที่กายเคลื่อน ขอเหตุผลประกอบด้วยนะครับ

ว่าพระพุทธองค์ ทรงให้ใช้ มัชชิมาปฎิปทา คือความพอดี ทางสายกลาง จะให้เดินจนฝ่าเท้าแตกแบบพระเถระในสมัยพุทธกาลก็ไม่ดีนะงับ หรือจะไม่เดินฝึกสติเลย เหมือนคนทั่วไปก็ไม่ดีนะงับ
ผมขอนิยามของทางสายกลางด้วยนะครับว่าเป็นอย่างไร เช่นถ้านั่งไปเกิดเวทนาคือปวดเข่าอย่างมาก ควรจะเปลี่ยนเป็นเดินดีไหม หรือ นั่งต่อ หรือดูจนกระทั่งเวทนาหายไป อย่างไหนเป็นทางสายกลางกันแน่ครับ

แต่ที่ให้เดินเพราะว่า จะได้ไม่หลับขณะนั่งนะงับ
อริยาบทเดินนั้นจะให้ึ้วิริยะมากกว่าสมาธิ และเมื่อเดินแล้วไปนั่งจะทำให้อินทรีย์สมดุล เนื่องมาจากอานิสงฆ์ของการเดิน แต่ทั้งนี้การเดินมากเดินน้อยนั้นจะขึ้นอยู่กับความสมดุลระหว่างวิริยะกับสมาธิ ถ้าวิริยะอ่อนก็จะเกิดอาการง่วงเป็นต้น แต่สำหรับผู้ที่อินทรีย์แก่กล้าไม่จำเป็นต้องเดินก็ได้เนื่องมาจากในช่วงอิริยาบทย่อยท่านก็เจริญสติอยู่ตลอดเวลา ทำให้เกิดวิริยะดีอยู่แล้ว ความเห็นผมเป็นดังนี้ถูกผิดประการใดท่านขงเบ้งโปรดชี้แนะด้วยครับ
อีกอย่างหนึ่งท่านยอมรับหรือไม่ว่าการเดินจะเดินนานเท่าไรก็ได้นั้นมันไม่ถูกต้องเพื่อให้ผู้ที่ได้มาอ่านมีความเข้าใจที่ตรงกันนะครับ


ขอความเจริญในธรรมจงมีแด่ท่านทั้งหลายครับ

ขอถามเสริมให้คุณอายะหน่อย เพื่อความหนักแน่นเด็ดขาด ไม่คลุมเคลืออีกต่อไป เฉพาะความหมาย
ของศัพท์นี้

ถามขงเบ้งนะงับว่า ขงเบ้งเข้าใจคำว่าทางสายกลางอย่างไร หมายความว่า คุณน่ะเข้าใจคำว่า มัขฌิมาปฏิปทา
ยังงัยงับ แค่ไหน เรียกว่า มัชฌิมาปฏิปทา เห็นพูดกันบ่อย ๆ แต่ก็ยังมีคนสงสัยว่า แค่ไหนทาง (ตรงกลาง) สายกลาง หรือ มัชฌิมาปฏิปทา เขาวัดกันยังไง จากไหนถึงไหน ทางสายกลาง
เอาชัดๆเลยนะงับ

ส่วนประเด็นอื่นก็ว่ากันไปสองคน

คุณอายะครับ ท่านขงเบ้งงับ

การที่พวกเราหยิบยกเอาหัวข้อธรรมหรือศัพท์ธรรมตัวใดตัวหนึ่งขึ้นมาถกเถียงกันเนี่ย ไม่พึงมองหรือคิดว่าเป็นการ
เอาชนะคะคานกันนะครับ นะงับ ควรถือว่าเราตั้งวงย่อยๆชำระพระธรรมวินัยกัน มองในแง่นี้จะเห็นชัดเลยว่าสมควรทำด้วยซ้ำ

เราถกเถียงกันบนหลักการและเหตุผล มีที่อ้างอิงมีที่มาที่ไป ตามลำดับขั้นของเรื่อง ไม่ใช่ถกเถียงกันด้วยอารมณ์
เมื่อว่ากันตามข้อเท็จจริงพร้อมหลักฐานจนได้ข้อสรุปลงตัวแล้วพอจบหยุด เพราะผู้อ่านได้แนวทางแห่งการ
ศึกษาและปฏิบัติที่ถูกต้องที่สุดแล้ว เป้นบุญแก่อนุชนรุ่นหลัง ที่เข้ามาค้นคว้าหาข้อเท็จจริง พร้อมหลักฐานอ้างอิง
เพื่อตัวเขาเองและสืบสานต่อไป มองในแง่นี้นะครับ นะงับๆ

ท่านกรัชกายเขียน
"เราถกเถียงกันบนหลักการและเหตุผล มีที่อ้างอิงมีที่มาที่ไป ตามลำดับขั้นของเรื่อง ไม่ใช่ถกเถียงกันด้วยอารมณ์เมื่อว่ากันตามข้อเท็จจริงพร้อมหลักฐานจนได้ข้อสรุปลงตัวแล้วพอจบหยุด เพราะผู้อ่านได้แนวทางแห่งการศึกษาและปฏิบัติที่ถูกต้องที่สุดแล้ว เป้นบุญแก่อนุชนรุ่นหลัง ที่เข้ามาค้นคว้าหาข้อเท็จจริง พร้อมหลักฐานอ้างอิงเพื่อตัวเขาเองและสืบสานต่อไป "

ตรงใจจริงๆคับ ท่านกรัชกาย อย่างไรก็ตามความรู้ทางธรรมของผมนั้นก็ยังน้อยมากทั้งด้านปริญัติและปฏิบัติ ซึ่งถ้าผิดพลาดตามหลักธรรมประการใดขอเชิญท่านกรัชกาย หรื่อท่านอื่นๆ ช่วยชี้แนะด้ัวยนะครับ
เนื่องจากการแสดงธรรมผิดๆ เป็นบาปหนัก และเป็นส่วนหนึ่งของการทำให้ศาสนาเสื่อมด้วยครับ

คุณอายะ ที่ว่ามาเหมือนที่หลวงพ่อจรัญท่านสอนมาเลยค่ะ