22309.หนอนน้อย

walaiporn

โดนพายุพัดกระหน่ำ .... แท้นา ....

หนอนน้อยเศร้าสร้อย .... เหว่ว้า ....

ไฉนช่างเหงาหงอย .... เอกา ....

หดหู่โดนเพราะเล่ห์ .... กิเลสลวง ....

ใครหนอใครใยจึง .... ใจร้าย ....

พิรี้พิไรพิร่ำ .... รำพึง ....

ดวงเนตรแดงกร่ำ .... โหยไห้ ... อาดรู ....

รำพรรณคร่ำครวญถึง .... แท้ขาด .... สตินา ....

walaiporn

อยากได้ดี ไม่ทำดี นั้นมีมาก

ดีแต่อยาก หากไม่ทำ น่าขำหนอ

อยากได้ดี ต้องทำดี อย่ารีรอ

ดีแต่ขอ รอแต่ดี ไม่ดีเลย

ปลายฟ้า...ค่ะ

แสงแรกของขอบฟ้า
เป็นสัญญานบอกเวลาการเริ่มต้น
ของทางเดินวิถีชีวิตคน
จะดำเนินตนไปเช่นไร

หวิว~หวิว พริ้วยอดหญ้า
สายสมพัดพากลีบบุปผาไหว
โล้กิ่งก้านตามแรงไกว
สู้สภาพอ่อนไหวได้ทุกเวลา

ขุนเขากว้างใหญ่
รอรับแสงแห่งไฟพลังบริวารโหยหา
ต่อเติมเพิ่มกำลังต่อสู้วันเวลา
เพิ่มคุณค่าให้แก่กายาตน

คนไร้สาระ

ธรรมะกับความรักเป็นเช่นเดียวกันหนอ
พออยากได้วิ่งไล่จับคอยแต่จะบินหนี
ต้อง...นิ่ง แล้วผี้เสื้อจะยอมให้จับเอง :b4:

walaiporn

เจ้าหนอนน้อยเข้มแข็ง สร้างแรงไว้ต่อสู้

ไม่หดหู่ สู้ไม่ยั้ง ดั่งเสาเข็ม

แม้แบกรับ กลืนน้ำตา รสปร่าเค็ม

เติมให้เต็ม ใจของตน คนเยินยอ

เถอะ ! ...ชะตากรรม ต่างนำไป

สู่ตำบล หนแห่งใด อย่าไปหงอ

ตั้งสติ ฟันฝ่าไป ไม่รีรอ

อาจจะพอ ลดช่องว่าง ทางหัวใจ...

กลอนชาวบ้านเขาเข้าท่าดี ตอนนี้ตัวเองสมองฝ่อ :b32:

ปลายฟ้า...ค่ะ

เมื่อฟ้าหมอง...ฝนจึงตั้งเค้า
พอฟ้าสว่าง...ดวงตะวันก็เฉิดฉาย

walaiporn

คนคิดดีทำดีมีราชศักดิ์

ปลูกความรักเมตตาอัชฌาศัย

สร้างสุขสันต์แก่ตัวแลทั่วไป

ส่งผลให้บ่จนคนโมทนา

ปลายฟ้า...ค่ะ

แลคุ้งโค้งขอบฟ้าคราแดดอุ่น
ลมละมุนพัดพลิ้วปลิวดอกหญ้า
ช่อทองกวาวหลุดรวงร่วงโรยลา
เมื่อถึงคราลมฝนหล่นโปรยปราย

ท้องทุ่งกว้างร้างรกหญ้าปรกพื้น
กลับดาษดื่นชื่นตาฟ้ายามสาย
หลากสีสันมาลีคลี่กระจาย
เจ้าเรียงรายอวดดอกออกแทรกแซม

ทั้งเหลืองแดงส้มขาวพราวพิลาส
ดารดาษสุดตาจนจ้าแจ่ม
หมู่ผีเสื้อบินจับดูวับแวม
ท้องทุ่งแต้มแต่งเติมเพิ่มชีวา

หอมรวยรินกลิ่นกรุ่นคุ้นเคยนัก
เจ้าทายทักแต่ไกล..ดอกไม้ป่า
แม้นห่างหายกายลับได้กลับมา
ยังติดตาตรึงใจไม่รู้เลือน

เย็นลมโชยโรยรื่นสดชื่นแสน
ดั่งดินแดนความฝันอันคล้อยเคลื่อน
ออกจากกรุงมุ่งหน้าได้มาเยือน
เพื่อลบเลือนเหนื่อยหนักพักใจกาย

เก็บสัมผัสธรรมชาติดังวาดหวัง
เป็นพลังเพิ่มพูนดังสูรย์ฉาย
เพื่อก้าวเดินฝ่าฟันภยันตราย
สู่ที่หมายปลายทางอย่างอาจอง

walaiporn

ละชั่วสร้างดีเสริมเติมชีวิต………

สุจริตกายใจไม่ถลำ……….

สมาธิแนบแน่นเป็นแกนนำ………

ปีติฉ่ำชุ่มจิตนิตย์นิรันดร์………

ปลายฟ้า...ค่ะ

~ ความฝันของผีเสื้อ ~

ณ เมืองใหญ่ มองไปทางใดก็พบเห็นแต่กล่องหินขนาดใหญ่เรียงราย
สายลมที่พัดเหวียงไปเป็นระรอก
ล้วนเกิดจากแรงของวัตถุเหล็กที่วิ่งผ่านไปมาอย่างแน่นขนัด
ผีเสื้อน้อยผู้ซึ่งตื่นจากการหลับใหลอันยาวนานในช่วงหนึ่งของชีวิต กับแม่ของเขา
กำลังโบยบินอยู่ในโลกอันกว้างใหญ่
ที่หนาแน่นไปด้วยสิ่งสร้างอันไร้ ซึ่งความจำเป็นต่อชีวิตของเขาโดยสิ้นเชิง

สิ่งที่เขากำลังมองหา เป็นอะไรที่แสนจะธรรมดาสำหรับโลกใบนี้
หากแต่ในวันนี้กลับเป็นสิ่งที่หาได้ยากยิ่ง
เจ้าน้ำหอมหวานจากเกสรดอกไม้

อยู่ไหนกันนะ ...เจ้ากลีบบาน...

อากาศรอบกายร้อนระอุขึ้นเรื่อยๆ
แข่งกับความเหนื่อยล้าของปีกบางๆที่ทวีมากขึ้นอย่างไม่ปราณี
ทำไมหนอ เจ้าหมู่แมกไม้จึงหาได้ยากยิ่ง
ทำไมหนอ ฉันขอเพียงไม้ดอกเล็กๆเพื่อหล่อเลี้ยง
ทำไมหนอ โลกนี้คงไม่ต้อนรับฉันที่อุตส่าห์ได้เกิดมา
ทำไมหนอ...

“แม่จ๋า”
“อะไรลูก”
“ทำไมโลกถึงได้โหดร้ายจัง เราแค่อยากอิ่มท้องเพื่อความอยู่รอด
ทำไมต้นไม้ดอกไม้ถึงหาได้ยากนัก?”

แม่ผีเสื้อยิ้มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะบอกเล่าเรื่องราวที่เธอได้ฟังมาจากรุ่นแล้วรุ่นเล่า
...เรื่องราวคำกล่าวขานของวันวานที่หายไป...
“ไม่ใช่ว่าโลกนี้โหดร้ายกับเราหรอกจ้ะ แม่เคยได้ยินเขาเล่ามาว่า
เมื่อก่อนโลกใบนี้เคยสวยงามสดใส แต่โดนทำร้ายโดยผู้คน”

“มนุษย์น่ะเหรอ?”

“ตัดต้นไม้ปลูกเมือง สิ้นเปลืองใช้ทรัพยากรธรรมชาติแต่กลับไม่คิดแม้แต่จะรักษา
แม่เคยได้ยินเขากล่าวเอาไว้ว่า
– เด็ดดอกไม้ดอกเดียวก็สะเทือนถึงดวงดาว -
การที่มนุษย์พร้อมใจกันทำร้ายธรรมชาติอย่างหนักขนาดนี้
ไม่แปลกหรอกจ้ะ ที่โลกเราจะทั้งร้อน ทั้งเต็มไปด้วยมลพิษอย่างนี้”

เบื้องหน้าของผีเสื้อทั้งสอง ในที่สุดก็พบกับพุ่มดอกไม้แห่งความหวัง
สองแม่ลูกต่างรีบเข้าไปดื่มดอมน้ำหวานจากเหล่าเกสร
ลูกผีเสื้อขณะดื่มน้ำหวานก็ครุ่นคิดถึงสิ่งที่แม่ของตนเล่าให้ฟัง

มนุษย์ทำร้ายธรรมชาติ ทำให้โลกกลายเป็นแบบนี้…
เด็ดดอกไม้ดอกเดียวก็สะเทือนถึงดวงดาว ??
ลูกผีเสื้อมองดอกไม้ที่อยู่รอบๆ แล้วเขาก็คิดบางอย่างได้….ในมุมที่กลับกัน

“แค่เด็ดดอกไม้ดอกเดียวก็สะเทือนถึงดวงดาวแล้ว
ถ้าอย่างนั้น...
ผมที่เป็นผีเสื้อ สามารถช่วยทำให้เกสรของดอกไม้ได้ผสมพันธุ์กันจนเกิดเป็นดอกใหม่
ก็คงจะมีคุณค่ามากมายต่อโลกใบนี้
ผมจะทำ เพื่อที่สักวัน
ดอกไม้จะงอกงามเบ่งบานไปทั่วท้องจักรวาล”

ลูกผีเสื้อกล่าวด้วยแววตาที่เปล่งประกายไปด้วยความหวัง
แล้วเขาก็ไม่รอช้า
ช่วยนำพาเจ้าเกสรดอกไม้ไปผสมกัน
ฝันว่าสักวัน ดอกไม้จะบานทั่วท้องจักรวาล

แม่ผีเสื้อไม่เอ่ยคำใด เฝ้ามองลูกผีเสื้อด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น
ฝันว่าสักวัน ดอกไม้จะบานทั่วท้องจักรวาล

...ฝันว่าสักวัน ดอกไม้จะบานทั่วท้องจักรวาล...

แล้วคุณล่ะ...อยากทำอะไรบ้างหรือเปล่า ?

walaiporn

การขอพร ... ไม่ขอเพื่อตัวเอง ... แต่ขอเพื่อคนอื่นๆ ... ทำได้ไหม ...

ถ้าทำได้ นั่นคือ เรากำลังเมตตาต่อตัวเอง

การให้ ... ยิ่งให้คนอื่นๆได้มากเท่าไหร่ ให้โดยไม่หวังผล ...

นั่นบ่งบอกถึงคุณค่าที่มีมากขึ้นในตัวเอง

ความรัก .... ยิ่งรู้จักรักโดยปราศจากอคติ .. ปราศจากเขาและเรามากเท่าไหร่ ...

นั่นหมายถึง หนทางข้างหน้า .. ยิ่งอยู่ใกล้มากขึ้นเท่านั้น

ปลายฟ้า...ค่ะ

ความสุขเป็นสิ่งที่หาได้ง่าย
สำหรับผู้มักน้อย สันโดษ และมีความเพียร สม่ำเสมอ
เป็นไปอย่างต่อเนือง ไม่ท้อถอยง่าย ความสุขมีแล้วตั้งแต่บัดนั้น
เมื่อประสบความสำเร็จและพอใจในความสำเร็จนั้น
จะเล็กน้อยปานใดก็ตาม ความสุขก็เพิ่มพูนขึ้นอีก
ดั่งเหล่าผีเสื้อ มันอายุสั้น สรรหาความสุขอย่างสันโดษ
มักน้อยในการดำรงชีพ และมีความเพียรพยามที่จะฝักตัวจากดักแด้
การสืบเผ่าพันธ์เพื่อการดำรงอยู่มิใช่ตันหา

ปลายฟ้า...ค่ะ

ฉันมองไปยังขอบฟ้านั้น

ดาวดวงหนึ่งทอแสงเป็นประกาย :b47:

ภูผางามใต้แสงดาวที่พร่างพราย

ดังอยู่เคียงข้างกัน :b41:

ดวงดาราลอยชิดผาชัน :b47:

เพียงมุมมองที่เห็นเป็นอย่างนั้น

ดาวโน้มลงมา :b47:

ก็คงเป็นเพียงภาพฝัน :b47:

สิ่งที่เห็นนั้นลวงตา

ไม่มีวันได้พบกัน :b41:

เหมือนฉันกับเธอ

แม้จะรักกันเท่าไร :b47:

แต่วันหนึ่งฉันคงต้องไป

ดังเช่นดาวลอยลับไกลสู่ปลายฟ้า :b52:

โปรดอย่าถามว่าฉันมาจากไหน :b41:

ไม่ต้องรู้หรอกว่าฉันจะไปไหน

เพียงตอนนี้ฉันมีเธออยู่ใกล้ ใกล้ :b47:

ขอหยุดเวลาไว้อย่างนี้สักครา

ดาวที่สุดขอบฟ้า :b47:

ภูผาแสงสีเงิน :b47:

อยู่ไกลกันเหลือเกิน :b41:

walaiporn

ที่สุดของเราก็เท่านี้
เห็นมีเพียงกายกับจิตสถิตอยู่
จิตเป็นนายคอยกำกับการรับรู้
ผ่านตาหูจมูกลิ้นและผิวกาย
ความรู้สึกสวย-ทรามยามตาเห็น
ความรู้สึกสวย-ทรามยามตาเห็น
หอมหรือเหม็นกระทบถูกจมูกหมาย
เพราะ – ไม่เห็นสัมผัสหูมิรู้คลาย
ลิ้นน้ำลายรับรสโอชโอชา
กายกระทบเย็นร้อนอ่อนหรือแข็ง
ล้วนปรุงแต่งจากจิตคิดสรรหา
เป็นรักโลภโกรธหลงล้วนมายา
จิตจึงพาเวียนว่ายในบ่วงมาร
ให้หลงไหลในรูปรสกลิ่นเสียง
คิดว่าเที่ยงลวงให้เห็นเป็นแก่นสาร
ชอบก็เสาะแสวงไว้ครองให้นาน
ชังก็ต้านผลักไสไม่อยากชิด
จะดับเหตุแห่งทุกข์หรือสุขสิ้น
ต้องดับถิ่นกำเนิดเกิดจากจิต
มิให้ฟุ้งปรุงแต่งเป็นแรงพิษ
คุมความคิดความเห็นไว้เป็นกลาง
เมื่อจิตนิ่งผ่องใสใจสงบ
ก็จะพบความสะอาด ความว่าง
ทุกสิ่งสรรพพลันกระทบก็ปล่อยวาง
เหมือนน้ำค้างกลิ้งหล่นบนใบบัว
จะทำจิตอิสระประภัสสร
ละนิวรณ์ละกามละความชั่ว
ต้องคุมจิตเอาไว้ภายในตัว
อย่าเผลอมัวหลงใหลในอบาย
หมั่นคุมจิตเอาไว้ให้รวมศูนย์
เพียรเพิ่มพูนสติมั่นสำคัญหมาย
เจริญศีล สมาธิ มิให้คลาย
ดวงปัญญาก็จะฉายแววเรืองรอง
จนเกิดเป็นปัญญาจ้ากระจ่าง
จะพบทางสัจธรรมชี้นำส่อง
ดับความมืดอวิชชาที่คร่าครอง
ความถูกต้องนำจิตสู่ทิศทาง
จิตจะละความโลภความโกรธหลง
จะปลดปลงทุกข์สุขสิ้นทุกอย่าง
ดับกิเลสดับเชื้อที่เจือจาง
สู่ความว่างเป็นทิพย์สู่นิพพาน

ปลายฟ้า...ค่ะ

...ใช้พุทธรรม นำชีวิต ที่ผิดพลาด
ผูกอาฆาต เจ็บใจ อภัยเขา
ฆ่าความโกรธ ได้บุญ จุนเจือเรา
ฆ่าความเขลา ได้ปัญญา บารมีตน
...คือวาระ แห่งจิต ที่คิดชอบ
ต้องประกอบ กรรมดี มีกุศล
โพธิปัก ขิยธรรม น้อมนำคน
ค่าเลิศล้น แก่นแท้ กระแสธรรม...

22309.หนอนน้อย

ผู้ใช้งานขณะนี้