21664.คนร่วมชีวิต

ไผ่

ขอบคุณมิตรธรรมทุกท่านมากครับ เรื่องการที่แนะนำผมเข้ามาดูแลลานนี้ ผมขอไว้ให้ดวงจิตผมมันพิสุทธ์มากว่านี้ก่อนนะครับ..เพราะบ่อยครั้งมากเลยที่ผม เผลอหลงไปตามกระแสอาสวะกิเลศ จะเห็นได้จาก บางครั้งมีผู้มาขอคำแนะนำ.. ผมเองกลับตอบแบบวกวน หาที่ลงไม่ได้ :b12:

ก็เลยอยากให้มีสติและปัญญาให้มากกว่านี้ เพื่อที่จะช่วยมาดูแลลานนี้ได้ บางครั้งอีกนั่นแหละครับ ผมก็ยังเอาตัวไม่รอดเลยครับ :b32:

ขอเป็นคนคอยช่วยเสริมไปก่อนดีกว่า ที่สำคัญที่สุดคือ ผมกลัวว่าผมจะยึดติด ว่าได้เป็นโน่นเป็นนี่แล้ว จะเป็นกบในกะลา นึกว่าตัวเองสุดๆแล้ว นี่เป็นภัยมหันต์สำหรับผมเลยครับ..อย่างไรเสีย ขอบคุณมิตรธรรมทั้งคุณ คนไร้สาะ คุณ อมิตตาพุทธ คุณปลายฟ้า...ค่ะมากเลยครับ

กลับมาสู่เรื่องราวกันต่อครับ

ไผ่

...ความรักทางโลก..ทำให้คนตาบอด ประโยคนี้ยังใช้ได้ดีทุกกาลสมัย จนทำให้บางครั้งเรา เองก็ยังลืมนึกถึงคนที่เลี้ยงดูอุ้มชู คอยป้อนข้าวป้อนน้ำให้เรามา..แต่เรากลับไปป้อนข้าวใครก็ไม่รู้ ไม่ได้เป็นคนพิการ ไร้ความสามารถ เพียงแค่จิตของเราที่ปรุงแต่งจนลุ่มหลงไปเอง...เราสามารถมีเวลา ให้เวลากับใครๆได้เสมอ แต่ถ้าพ่อแม่ นั้นกว่าเราจะมีเวลาให้ท่านได้ก็เป็นคิวสุดท้ายทุกที..

...เมื่อครั้งสาวน้อยภัททาได้แจ้งความประสงค์ที่อยากจะแต่งงาน กับมหาโจร สัตตุกะ กับบิดามารดาแล้ว ไม่ว่า บิดามารดา จะทัดทาน ห้ามปรามอย่างไร เธอก็ไม่รับฟัง แถมจะทำลายชีวิตของตัวเองไปด้วย..น่าคิดเหมือนกันนะครับว่า คนเราถ้าไม่ได้ดั่งใจถึงที่สุดก็มักจะฆ่าตัวตายเพื่อสรุปปัญหาเสมอ...เคยคิดขออนุญาตหรือถามความคิดเห็นของคนให้ชีวิตและอนาคตของเราก่อนหรือไม่..ว่าท่านจะคิดอย่างไร

...เมื่อภัททาขู่ว่าจะฆ่าตัวตาย ถ้าไม่ได้แต่งงานกับมหาโจรแล้ว ทำให้เศรษฐีพ่อแม่ต่างเห็นพ้องต้องกันว่า ทรัพย์สมบัติทั้งหลายทั้งสิ้นที่ตัวมีอยู่ จะหาประโยชน์อะไรมิได้ ถ้าลูกสาวผู้เป็นแก้วตาดวงใจ จะต้องระทมทุกข์จนไม่อาจมีชีวิตอยู่

...เศรษฐีรีบเปิดคลัง เอาเงินจำนวนมากห่อในผ้าจนมิดชิด แล้วติดตามราชบุรุษผู้ทำหน้าที่ควบคุมโจรไปจนทัน.. ด้วยเงินจำนวนมากขนาดนั้น ทำให้ราชบุรุษยอมปล่อยตัวสัตตุกะมหาโจรไป และสัตตุกะมหาโจรก็แสนประหลาดใจ ว่ามีคนถูกประหารแทนเขาอีกด้วย.

...สัตตุกะ ได้รับการต้อนรับ จัดการตกแต่งกับสาวน้อยภัททา บุตรีเศรษฐี มีความสุขมาไม่นานก็เริ่มออกลายโจรมาให้เห็นโดยที่ภัททานั้นไม่รู้ตัว..ก็จะรู้ตัวได้อย่างไรเล่า เมื่อนางได้สุขสมใจตามที่นางปรารถนา ช่วงระยะเวลาดังกล่าวนางมีความสุขมาก..นางจะรู้ไหมว่า มหาโจรที่นางช่วยชีวิตและนำมากกกอดอยู่ทุกคืนนี้ หัวสมองของเขาไม่ได้ถูกสร้างมาเพื่อให้เห็นความน่ารัก ความภักดีที่ภรรยามีต่อตน หรือเห็นว่าชีวิตอันแสนบรมสุขในคฤหัสน์หลังนี้เป็นสิ่งที่ใครก็ตามเมื่อได้ครอบครองแล้วไม่ควรจะปล่อยให้หลุดลอยไป...

...สิ่งที่มหาโจรเฝ้าคิดถึงอยู่ก็คือ เครื่องประดับอันมีค่าที่นางภัททาสวมใส่อยู่เสมอนั่นแหละ ราคาของมันคงจะมากพอให้เขาใช้ดื่มกินในโรงสุราได้อย่างสบายและซื้อนางคณิกามาแนบกายได้อีกนาน..

...มหาโจรเริ่มแผนชั่วในใจ โดยทำเป็นนอนซม อยู่แต่บนเตียง และไม่ยอมกินอาหาร.. จน นางภัททาเห็นความผิดปกตินี้แล้วก็คอยเฝ้าถามด้วยความห่วงใย แต่มหาโจรก็ใช้จริตอิดเอื้อนอยู่หลายครั้งหลายหนจึงตอบนางว่า...
..."วันที่พี่ถูกจับไปสู่ที่ประหารนั้น พี่ได้บนบานต่อเทวดาซึ่งสถิตย์บนภูเขาทิ้งโจร แล้วน้องก็มาช่วยพี่ด้วยอานุภาพของเทวดา แต่จนบัดนี้พี่ก็ยังไม่ได้แก้บนเลย พี่รู้สึกไม่สบายใจมาก"

ไผ่

...."โถ..เรื่องแค่นี้ อย่ากลุ้มใจไปเลยจ้ะ น้องจะเตรียมเครื่องบวงสรวงแก้บนให้ พี่สัตตุกะต้องการอะไรก็ขอให้บอกมาเถิด"

...มหาโจรแสนจะลิงโลดใจ อะไรมันจะง่ายดายขนาดนี้..

...เขาบอกนางว่าต้องการแค่ข้าวมธุปายาส ดอกไม้สด ข้าวตอก ข้าวเปลือก ถั่วงา แต่มีอยู่ข้อหนึ่ง คือนางต้องแต่งตัวให้สวยที่สุด และประดับประดาอย่างเต็มที่เพื่อเข้าพิธีบวงสรวงนี้

...ภัททาผู้อ่อนต่อโลกและเอาแต่ใจตัว รีบกระทำตามทันที่

...เมื่อไปถึงเชิงเขา สัตตุกะบอกให้ภรรยาสั่งข้าทาสที่ติดตามมาให้กลับไปให้หมด งานอันสำคัญยิ่งนี้ตัวเขาและนางเท่านั้นที่จะกระทำด้วยกัน

...ภูเขาทิ้งโจรนี้ฝั่งหนึ่งจะเป็นหน้าผาที่สูงชันมาก ใช้ประหารนักโทษโดยการผลักให้ตกลงมาตาย..

...ภัททาเดินยิ้มขึ้นมาถึงยอดเขาอย่างมีความสุข ไม่สนใจความเหนื่อยหอบที่เกิดขึ้น นางหัวร่อระริกระรื่นมาตลอดทาง ไม่ผิดอะไรกับแมลงเม่าที่ล้อเล่นอยู่กับกองไฟอย่างโง่งม

...เมื่อเห็นสามีผู้เป็นที่รักนิ่งเฉย และมองจ้องมาด้วยสายตาถมึงถึง ภัททาก็เอ่ยขึ้นว่า

..."ทำไมพี่เฉยอยู่ไย ไม่มาทำพลีกรรมละจ๊ะ"

สัตตุกะแสยะยิ้ม ตอบว่า

..."พลีกรรมอะไร ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อทำพลีกรรม สิ่งที่ฉันต้องการคือ ให้เธอถอดเครื่องประดับออก แล้วกระโดหน้าผานี้ไปซะ ถ้าหากทำไม่ได้ ฉันจะช่วย..."

...ภัททาจะรู้สึกและแก้ไขปัญหานี้อย่างไร เธอจะรอดจากมหาโจรที่เธอเอามาเป็นสามีนี้หรือไม่คราวหน้าผมจะมาเล่าให้ฟัง..

ธรรมะสวัสดีครับ :b8:

ไผ่

......"รัก..หรือ..หลง..แยกให้ออก..
.....ตาจะบอด..มืดมัว..มองไม่เห็น..
.....จะเจ็บปวด ชอกช้ำ.. แสนลำเค็ญ
..... จึงกลายเป็น..ทาสแท้.. ของจิตใจ..

...สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ทรงเป็นบรมครูแก่มนุษย์และเทวดา เป็นผู้ส่องนำทางแก่ผู้หลงทางกลางป่าของจิตใจที่คอยปรุงแต่งให้หลงอยู่ตลอดเวลา ผู้ที่ฝึกฝนจิตใจได้ดีแล้ว..ย่อมหลุดพ้นจากป่านั้น..

..ภัททาหลังจากได้ยินสัตตุกะ สามีที่ตนรัก และบูชา กล่าวเช่นนั้น ก็รู้ด้วยสัญชาตญาณ ว่า กำลังเผชิญกับวิบากอันใหญ่หลวงแล้ว แต่แสร้งฝืนใจกล่าวว่า

..."พี่สัตตุกะจ๋า ตัวน้องและเครื่องประดับของน้อง ย่อมเป็นของๆพี่อยู่แล้ว ทำไมพูดแบบนี้ล่ะจ๊ะ" นางพยายามหว่านล้อมต่างๆนานา ให้มหาโจรเปลี่ยนใจ

..."อย่าพูดพล่ามไปเลย นางตัวดี ถึงอย่างไรฉันก็ต้องฆ่าแก ไม่อย่างนั้นแกก็จะเอาเรื่องนี้ไปบอกไอ้เศรษฐีพ่อแม่ของแก แล้วความเดือดร้อนก็จะมาถึงฉันในภายหลัง" สัตตุกะชักรำคาญมากขึ้นเรื่อยๆ

...ภัททาคิดว่า กรรมหนนี้ช่างหนักหนานัก ขึ้นชื่อว่าปัญญาย่อมมิได้มีเอาไว้แกงกัน แต่มีไว้ให้พาตัวรอด ไม่มีใครช่วยเราได้อีกแล้วนอกจากตัวเราเอง

...นางทำให้น้ำตาพรากออกมาเป็นสาย แล้วพูดว่า

..."พี่สัตตุกะ ตอนที่พี่จะถูกประหารนั้น น้องได้ขอให้มีการไถ่ชีวิตก็เพราะความรักอย่างมากมายที่มีต่อพี่ แล้วตอนนี้ถึงแม้พี่จะเอาชีวิตน้องก็จำยอม ขออย่างเดียวให้น้องได้กราบเท้าและสวมกอดพี่ เพื่อร่ำลาเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหมจ๊ะ"

...ขอเพียงเท่านี้ ทำไมสัตตุกะจะให้ไม่ได้ ภัททาจึงกราบแทบเท้าแล้วเดินประทักษิณาเวียนขวามหาโจรเพื่อแสดงความเคารพ ในรอบที่สามซึ่งเป็นรอบสุดท้ายนั่นเอง นางค่อยๆ สวมกิดสัตตุกะจากด้านหลัง ซบใบหน้าลงสะอึกสะอื้นกับแผ่นหลังของชายชั่ว กล่าวคำบอกลาที่อ่อนหวานคร่ำครวญ พอมหาโจรใจหยาบเผลอ..นางก็รวบรวมกำลังกายทั้งหมดที่มี ผลักเจ้าโจรใจหยาบลอยละลิ่วลงจากยอดเขา มันร้องโหยหวนด้วยความตกใจสุดขีด จนกระทั่งร่างกระแทกแหลกเหลวงอยู่กับพื้นเหวเบื้องล่าง..

...เห็นไหมมิตรธรรมทุกท่าน ความรักความหลงมักก่อ ภัยให้กับผู้ประมาท อยู่เสมอ มีเพียงสติและปัญญาเท่านั้นที่จะทำให้เราอยู่รอด..การที่จะมีสติหรือปัญญาอันกระจ่างแจ้งนั้น มิได้ติดตัวมาแต่กำเนิด มีได้ก็ต่อเมื่อ เกิดจากการฝึกฝน ที่ดีมาแล้วเท่านั้น การฝึกฝนดังกล่าวจะต้องมีพื้นฐานของจิตใจที่ดี เช่น ต้องสามารถรักษาศึล 5 ได้เป็นอย่างน้อยอยู่เสมอ

...ตัวผมเอง บางวันก็รักษาได้บางวันก็ไม่สามารถรักษาได้ จึงพยายามที่จะใช้เวลาที่มีอยู่ได้ก่อประโยชน์ให้มากที่สุด เช่น การเข้ามาสนทนาธรรมในเวปนี้ อย่างน้อย เวลาที่ได้มาเวปนี้ ยังดีกว่าใช้เวลาไปในทางที่ผิด อันเป็นการลดการใช้เวลาที่ผิดๆ และเป็นการเตือนตัวเอง ได้อ่าน ได้เขียน ได้แลกเปลี่ยนหลักธรรมกับมิตรธรรม ก็ช่วยให้ผมได้ลดเวลาเหลวไหลได้มากขี้น..

ไผ่

...ภัททาเข่าอ่อนทรุดกายลง นางก้มหน้าร้องไห้กับฝ่ามือทั้งสอง เนื้อตัวสั่นสะท้านคิดถึงอ้อมอกของพ่อแม่ยิ่งนัก นึกถึงความดื้อรั้นเอาแต่ใจของตัว เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ให้บทเรียนที่เจ็บปวดแสนสาหัสและราคาแพง นางคิดว่ามันสาสมแล้วกับการกระทำที่ไม่มีลูกผู้หญิงคสไหนเขาทำกัน

...ภัททาค่อยๆ ปลดเครื่องประดับออกวาง นี่น่ะหรือสิ่งที่นางเคยให้ค่า นี่น่ะหรือสิ่งที่เคยทำให้มีความสุข เจ้าสิ่งนี้ใช่ไหมที่ทำให้นางเกือบต้องสังเวยชีวิต..เพราะมัน

...นางค่อยๆ ลุกขึ้นยืน ตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยวที่จะออกแสวงหาความจริงของชีวิต ไม่อาจกลับไปเพื่อสู้หน้าพ่อแม่ได้ ภัททาหันหลังก้าวเดินออกจากที่นั่น ทิ้งเครื่องประดับทั้งหลายให้เรี่ยรายกองอยู่กับดิน

...บัดนี้ สำหรับนางแล้ว วัตถุเหล่านั้นมีค่าน้อยกว่าเม็ดทรายที่ใช้สร้างบ้านเสียอีก..

...หญิงผู้ชอกช้ำเข้าพักพิงที่สำนักนิครณ์แห่งหนึ่ง และขอบวชเป็นนิครณ์ นางขอร้องให้ทำพิธีบวชด้วยวิธีการใช้เม็ดตาลผ่าซึกถอนผมจนเกลี้ยงศรีษะ ต่อมาผมที่งอกขึ้นมาใหม่มีลักษณะขดหยิกเป็นวงกลม จึงถูกขนานนามว่า "กุณฑลเกสา"

....ความรักความหลงมักก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลง บางท่านก็รู้เรื่องราวของ ภัททา หรือ กุณฑลเกสา ดี
เพราะเรื่องราวนี้ ผมนำจากหนังสือ ที่ผมเชื่อว่า คนที่เรียบเรียงเรื่องราวนี้ บางทีอาจอยู่ในเวปนี้ก็เป็นได้..ผมเองก็เคยติดตามผลงาน และยกย่องท่านว่าเป็นครู เป็นมิตรธรรมและเป็นกัลยาณมิตร..ด้วยความเคารพอย่างสูงครับ..

สาระน่ารู้

"การใช้เม็ดตาลผ่าซีกถอนผม" คือ เป็นขั้นตอนสำคัญที่สุดในการบวชของศาสนานิครณ์ (ศาสนาเชน) ผู้บวชต้องมีความอดทนสูงมาก เนื่องจากวิธีการถอนผมแบบนี้ก่อให้เกิดความเจ็บปวดทรมาน

ไผ่

...ภัททานั้น พื้นฐานเป็นเดิมเป็นผู้มีปัญญาหลักแหลม ยิ่งผ่านความทุกข์ในชีวิตมาอย่างนี้ นางจึงเลือกศึกษาวิชาวาทะพันหนึ่งของพวกนิครณ์ เพียงไม่นานก็เรียนวิชาจบลงอย่างเร็ว

:b41:

..ปริพาชก ในสำนักกล่าวกับนางว่า
..."ศิลปะนี้ท่านได้เรียนจบแล้ว จงเที่ยวไปในชมพูทวีปแสวงหาผู้ที่สามารถโต้วาทะกับท่านได้ หากพบผู้ที่สามารถจริงๆ ถ้าเขาเป็นคฤหัสถ์ ท่านจงเป็นบาทบริจาริกาของเขา แต่ถ้าหากเป็นพรรพชิต ก็จงบรรพชาในสำนักของผู้นั้นเถิด"

.....นางจึงจาริกไปพร้อมกิ่งหว้าในมือ ไปที่ไหนก้ก่อกองทรายขึ้นปักกิ่งหว้านั้นลงไป ประกาศกล่าวว่า "ผู้ใดสามารถโต้วาทะกับเรา จงเหยียบกิ่งหว้านี้" ความอาจหาญของสตรีเยี่ยงนางเป็นที่ร่ำลือไปทั่ว แต่ยังหาใครแม้สักคนที่จะตอบโต้ปัญหาได้ทัดเทียมนางไม่มี จนกระทั่งนางเดินทางมาถึงกรุงสาวัตถี ลงมือก่อกองทรายไว้ใกล้ประตูเมือง ปักกิ่งหว้าไปบนนั้น พร้อมทั้งเปล่งวาจาท้าทาย แล้วเดินทางไปเพื่อภิกษา

..... :b41:

เวลานั้นท่าน "พระสารีบุตร" กลับจากบิณฑบาต ผ่านมาเห็นกิ่งหว้านี้ก็เข้าใจ ท่านบอกให้เด็กๆ ที่กำลังเล่นอยู่แถวนั้นขึ้นไปเหยียบกิ่งหว้านั้นเสีย พวกเด็กก็โห่ร้องเหยียบกิ่งหว้าและกองทรายจนราบ เมื่อนางปริพาชกกลับมาเห็นเข้า จึงสอบถามพวกเด็ก พอได้ความว่าพระสารีบุตรเถระสั่งให้ทำก็บังเกิดความลิงโลดใจนักป่าวประกาศให้ผู้คนที่สนใจติดตามนางไปถึงสำนักพระเถระ เพื่อฟังการโต้วาทที

สาระน่ารู้

ปริพาชก คือ นักบวชชายนอกพระพุทธศาสนาพวกหนึ่งในชมพูทวีป ชอบสัญจรไปในที่ต่างๆ สำแดงทรรศนะทางศาสนาปรัชญาของตน ถ้าเป็นหญิงเรียกว่า ปริพาชิกา

คนไร้สาระ

อนุโมทนาสาธุ ค่ะ คุณไผ่
อย่าลืมน่ะค่ะ พร้อมเมื่อไรมาช่วยกันรักษาบ้านหลังนี้กัน
ขอบคุณสำหรับบทความดี ๆ มีสาระ คนไร้สาระก็เพิ่ง
ได้ยินค่ะ คำว่า "ปาริพาชิกา" เคยได้ยินแต่ "ปริพาชก"
:b8:

กรัชกาย

อ้างคำพูด:

คนไร้สาระก็เพิ่ง ได้ยินค่ะ คำว่า "ปาริพาชิกา" เคยได้ยินแต่ "ปริพาชก

ปริพาชก หมายถึง เพศชาย
ปริพาชิกา หมายถึงเพศหญิง

เทียบศัพท์ ราชา กับ ราชินี

รากศัพท์เดียวกัน แต่เมื่อเป็นอิตถีลิงค์ (เพศหญิง)จะเติมเครื่องหมายลิงค์ (เพศ)ให้เป็นที่สังเกตตาม
หลักภาษา

ไผ่

อนุโมทนาครับคุณคนไร้สาระ คงจะถึงวันนั้นอีกไม่นานครับ และขออนุโมทนาคุณกรัชกาย ที่ได้แวะมาให้เกร็ดความรู้เพิ่มเติมด้วยครับ :b8:

ไผ่

......

ธรรมะสวัสดีมิตรธรรมทุกท่าน เข้าสู่ฤดูฝนแล้ว ดูแลสุขภาพด้วยนะครับ วันนี้ผมจะพยายามนำเสนอเรื่องเดิมให้แล้วเสร็จ เนื่องจากระยะนี้ทางหน่วยงานที่ผมทำงานอยู่กำลังเตรียมความพร้อมรับมือสาธารณภัยที่มาในฤดูฝน เช่น ดินถล่ม น้ำป่าไหลหลาก วาตภัย ไข้เลือดออก มาเลเรีย ฉี่หนู ฯลฯ บัดนี้ผมจะได้นำเสนอเรื่องราวที่ค้างไว้ต่อ..ดังนี้

........ตอนที่นางไปถึงนั้นก็เป็นเวลาบ่ายแล้ว ชาวเมืองลือกระฉ่อนถึงการพบกันระหว่าง 2 บัณฑิต เลยแห่มาฟังมากมาย การโต้วาทีเริ่มขึ้นโดยฝ่ายนางปริพาชิกาเป็นผู้ถาม ท่านสารีบุตรเป็นผู้ตอบ ปัญหาอะไร ๆ ที่นางถามขึ้นมานั้นแม้จะยากแสนยาก แต่พระเถระสามารถตอบโต้ได้อย่างกระจ่างแจ้ง ในที่สุดนางก็หมดคำถาม ท่าสารีบุตรเถระจึงกล่าวว่า "ท่านถามปัญหาเราเป็นอันมาก ตอนนี้เราขอถามท่านบ้าง" เมื่อนางปริพาชิกานิ่งฟัง ท่านจึงถามว่า "ดูก่อนน้องหญิง ถ้าเราต้องการดับทุกข์ เราควรจะหนีทุกข์หรือสู้หน้ากับทุกข์ดี" ปริพาชิกาใคร่ครวญแล้วตอบว่า "ความทุกข์เปรียบเหมือนไฟ เราจึงควรหนี ถ้าไม่หนี ไฟก็จะไหม้เรา"

........"ถ้าเช่นนั้น อาตมาจะขอถามต่อไปว่า ถ้าความทุกข์นั้นมีอยู่ในตัว อยู่ในจิตใจของท่านเอง ท่านจะหนีอย่างไร โดยไม่นำควาทุกข์นั้นไปด้วย"

.........ปริพาชิกาตอบว่า "เราต้องสู้หน้า แล้วทำการดับทุกข์ต่อไป"

........."อาตมาอยากฟังว่าทางดับทุกข์ของท่านคืออะไร"

........."ถ้าเป็นทุกข์ภายนอกเราพยายามหลีกเลี่ยง แต่ถ้าเป็นทุกข์ภายใน เราก็หารวิธีแก้ไขหรือปลอบใจเป็นเรื่องๆ ไป"

........."น้องหญิง เป็นอันรวมความว่า วิธีการดับทุกข์นั้นคือการไปหาเอาข้างหน้า แล้วแต่ทุกข์จะเกิดขึ้นในลักษณะอย่างไร ใช่ไหม นั่นเป็นการแก้ที่ผลไม่ใช่การแก้ที่เหตุ บัดนี้ขอท่านจงตั้งใจฟัง อาตมาจะกล่าวถึงวิธีดับทุกขืในศาสนาแห่งพระบรมศาสดาของอาตมาพระองค์ทรงสอนว่า ถ้าจะดับทุกขื ไห้ดับที่ต้นเหตุของทุกข์ เมื่อตัดเหตุได้แล้ว ผลก็จะไม่เกิดขึ้นอีก แนวทางดับทุกข์นั้นเรียกว่า มรรค 8 ซึ่งเน้นการปฏิบัติสายกลาง..."

.........พระสารีบุตรเถระ ได้อธิบายขยายว่าเหตุแห่งทุกข์คืออะไร อยุ่ที่ไหน และอธิบายถึงหนทางดับทุกข์โดยสังเขป นางปริพาชิกาฟังแล้วเกิดความเลื่อมใสศรัทธาในพระเถระเป็นอย่างมาก

........"น้องหญิง อาตมาขอถามปัญหาอีกเพียง 1 ข้อ อะไรมีชื่อว่าหนึ่ง" นางปริพาชิกาอึกอัก เมื่อตอบไม่ได้จึงขอให้ท่านเฉลย

........."พุทธมนต์ หรือปัญญาของพระพุทธเจ้าชื่อว่าหนึ่ง" พระเถระตอบ พร้อมทั้งขยายความให้ฟังด้วยเหตุและผล

........"ขอท่านจงให้พุทธมนต์นั้นแก่ดิฉันบ้างเถิด"

........"หากท่านเป็นเช่นเรา เราจะให้"

........"ถ้าเช่นนั้น ดิฉันจะบรรพชา" :b8:

........ตกเวลาเย็น นางได้เดินทางไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคที่มหาวิหารเชตวัน ซึ่งเป็นเวลาที่พระพุทธองค์เสด็จออกมาแสดงธรรมโปรดชาวสาวัตถี เมื่อไปถึงนางกราบถวายบังคมแล้วได้ยืนฟังธรรมอยุ่ในที่อันควร

..........พระผู้มีพระภาคเพื่อจะทรงแสดงธรรมให้ถูกกับอุปนิสัยของนาง ตรัสว่า

............"คาถาแม้หนึ่งพันคาถา แต่ไม่ประกอบอันบทอันเป็นประโยชน์
.............คาถานั้นไม่ประเสริฐ
.............คาถาเพียงบทเดียว เมื่อบุคคลฟังแล้ว สงบระงับได้
.............คาถาบทเดียวนั้นประเสริฐกว่า
.............ผู้ใดชนะหมุ่มนุษย์ในสงครามจำนวน 1000 คน คูณด้วย 1000 คน
.............ผู้นั้น หาชื่อว่าเป็นยอดแห่งผู้ชนะไม่
.............ส่วนบุคคลใด ชนะตนเอง (ชนะกิเลส) ผู้เดียว
.............ผู้นั้นแล เป็นยอดแห่งผู้ชนะในสงคราม"

.......สิ้นพุทธวาจา นางได้สำเร็จเป็นพระอรหันต์ ซึ่งเป็นอริยบุคคลชั้นสูงสุดในพระพุทธศาสนา เมื่อบรรพชาแล้วท่านได้นามว่า พระกุณฑลเกสาเถรี

........พระผู้มีพระภาคเจ้าตั้งพระภัททากุณฑลเกสาเถรี ไว้ในตำแหน่งอันเป็นเลิศ กว่าภิกษุณีทั้งหลาย ในทางตรัสรู้เร็วพลัน :b8:

[u]สาระน่ารู้[/u]

พระอรหันต์ เป็นผู้ไกลจากกิเลสและบาปกรรม ทรงความบริสุทธิ์ หรือเป็นผู้กำจัดข้าศึกคือกิเลสสิ้นแล้ว หรือเป็นผู้หักกรรมแห่งสังสารจักรอันได้แก่ อวิชชา ตัญหา อุปทาน กรรม หรือเป็นผู้ควรแนะนำสั่งสอน เป็นผู้ควรรับความเคารพ ควรแก่ทักษิณา และการบูชาเป็นพิเศษ หรือเป็นผู้ไม่มีข้อลับ คือไม่มีข้อเสียหายอันควรปกปิด

...ที่มา หนังสือ มรรคาแห่งชีวิต สุ่ความตื่นและอยู่อย่างผาสุก พระไพศาล วิสาโล. อาทิตย์ยามเช้า เล่าเรื่อง...

ไผ่

....ความรักใดใดที่เราได้เสาะแสวงหามานั้น เพื่อตอบสนองใคร สิ่งใด ฤาจะตอบสนองสัญชาตญานการสืบเผ่าพันธุ์ตน ให้อยู่รอด ฤาสนองความต้องการ ของตนเอง ที่เต็มไปด้วย กิเลศ ตัญหา ที่ไม่รู้จักพอ ฤาเพียงต้องการแค่ความรู้สึกที่ไม่ได้อยู่คนเดียวในดลกใบนี้ น่าแปลกไหมว่า เราอยู่ท่านกลางคนกว่าหมื่นล้านคนบนดลกใบนี้ แต่เรากลับหาความสุขที่แท้จริงไม่ได้เลย อาจเป็นเพราะว่าเรารู้ว่าความสุขที่แท้จริงนั้นหาได้จากที่ไหน แต่เพราะด้วยหนทางไปสู่นั้นมันต้องใช้ทั้งความวิริยะ อุสาหะ ศรัทธา ตั้งใจมุ่งมั้น โดยวิถีแห่ง มรรค 8 นั้น มันขัดกับความสะดวกสบาย มันยากในทางที่จะปฏิบัติ เลยเอาง่ายเข้าว่า ก็เลยเป็นอันว่า ต้องหลอกตัวเอง หลอกคนอื่น ผลสุดท้ายก็ต้องวนเวียนอยู้ในห้วงมหาสมุทรแห่งทุกข์นี้ มหาสุทรนี้ ไม่มีทั้งขอนไม้ หรือ เรือ ใดใด อยู่ที่ตัวเราจะว่ายน้ำเข้าฝั่งพระนิพพานอย่างไรโดยไม่หมดแรง มีอะไรเป็นแรงกำลังที่จะส่งเราว่ายขึ้นฝั่ง มีสิ่งใดส่องทางนำทางไปสู่ฝั่งนี้เช่นกัน แล้วแต่นานาจิตตังของแต่ละคน บางคนพยายามว่ายขึ้นฝั่งแต่ยังอยากสนุกที่จะลอยคออยู่ที่นี้ เช่นผมเป็นต้น แล้วก็ร้องแรกแหกกระเชอว่า ทุกข์หนอ เจ็บปวดหนอ เสียใจหนอ อยู่เยี่ยงนั้นตลอดไป....คงต้องลอยไปในมหาสมุทรนี้นานเท่านาน...จนบางทีอาจต้องจมอยู่ในกระแสน้ำนั้นชั่วกัปชั่วกัลป์ ผมเองปรารถนาให้ทุกคนมีความสุขที่แท้จริงในชีวิต และปรารถนาให้ทุกคนบนโลกใบนี้หลุดพ้นจากสงสารวัฏนี้ ตัวผมเองต้องพยายามให้หนักในการที่จะต้องรบชนะขั้นแตกหักกับจิตใจของตนไม่หลง ไม่เผลอ และไม่บังคับ มัน ตรงจุดนี้แหละมันต้องใช้น้ำหนักให้ดีและแม่นยำ..มิฉะนั้นก็จะลงผิดข้างไป..ปรารถนาให้ทุกท่านที่กำลังหลงทาง เจ็บปวด ทรมาน ในมหาสมุทรนี้ ได้ขี้นฝั่งได้ ขอบุญกุศลนี้ อาจส่งผลให้ผมมี ปัญญา พละ วิริยะ อุตสาหะ ศรัทธา ที่จะได้ว่ายขี้นฝั่งได้โดยปลอดภัย..เถิด :b8:

ningnong

ขออนุโมทนาด้วยครับ คุณไผ่... :b8:

เจริญในธรรมครับ :b16:

ปลายฟ้า...ค่ะ

สวัสดีค่ะ...คุณไผ่

วันนี้ได้อ่านหนังสือเล่มหนึ่ง...คิดถึงกระทู้ของคุณ...เลยเก็บมาฝาก

เป็นตอนหนึ่งที่ซึ้งใจจัง...ค่ะ
"...มันก็เป็นเช่นเดียวกับคำสวยๆที่คนหนุ่มสาวมักพูดกันว่า
ความรักเป็นเรื่องละเอียดอ่อน เป็นไปได้ไหมว่า
มีบางสิ่งบางอย่างละเอียดไม่น้อยกว่าความรักเลย
ละเอียดกระทั่ง เจ้าตัวเองก็ไม่รู้มาก่อนว่า
ความรู้สึกที่อยู่ในใจนั้นคือรักหรืออะไรกันแน่
ใครกันจะให้คำตอบเรื่องนี้กับผมได้ พ่อหรือเวณิก

..เมื่อเช้าผมเปิดตู้หนังสือข้างโต๊ะทำงานพ่ออีกครั้ง
หาโปสการ์ดลายมือเดียวกับ "คิดถึงทุกปี"
ได้มาอีก หลายแผ่นด้วยกัน ล้วนแต่เป็น ส.ค.ส. ที่ส่งมาในปีก่อนหน้าโน้น
ข้อความในนั้นเป็นถ้อยคำอวยพร หยอกเอินอย่างสนิทและสุภาพ

..ในความคิด ผมมองเห็นสุภาพสตรีท่านหนึ่ง งดงามและอ่อนโยน ท่านนั่งที่โต๊ะทำงาน
จรดปากกา เขียน ส.ค.ส.ถึงใครต่อใคร แต่มันไม่ง่ายเลยเมื่อเขียนถึงพ่อ

...สิ่งที่เธอต้องทำในเวลานั้นคือการรักษาน้ำใจคนที่รักธอ
และรักษาระยะห่างกับคนที่เธอไม่รักคนเดียวกันนี้ด้วย

...ผมมองไปนอกหน้าต่างเห็นตาเบบูย่าต้นใหญ่แต่งใบรับฤดูฝนแล้ว
มีแต่ต้องรอกระทั่งฤดูร้อนหนหน้า ดอกสีขาวอมชมพูบอบบางจึงจะผลิมาให้ชม .......
มันก็เป็นเช่นนี้ทุกปี...และจะเป็นเช่นนี้ตลอดไป "

เรื่อง... "คิดถึงทุกปี"
เป็นเรื่องสั้น-สั้นที่บรรยายถึงฉากเล็กๆของครอบครัวหนึ่ง
แต่สามารถเสนอมุมมองเกี่ยวกับความรักได้อย่างบาดลึกในใจ

คนเรามักจะพูดถึงสิ่งที่มองไม่เห็น...
พูดกันมากมายราวกับว่าสามารถจับต้องได้เสียอย่างนั้น
ทั้งที่ในความเป็นจริงแล้วไม่ไช่เลย....

ความรักคืออะไร...อะไรที่ทำให้คนสองคนร่วมชีวิตอยู่ด้วยกันได้...
การมีชีวิตคู่โดยปราศจากการทะเลาะกันนั่นเกิดจากความรักหรือไม่
อย่างที่ในเรื่องบอกไว้...เป็นไปได้หรือไม่ว่า
มีบางสิ่งบางอย่างละเอียดไม่น้อยกว่าความรักเลย
สิ่งนั้นที่ในเรื่องบอกไว้ คือการทะนุถนอมหัวใจ

ในชีวิตแต่ละวันของคนเรา เราไม่อาจรู้ได้ว่า
สิ่งซึ่งเราได้เห็นนั้น เป็น "ความรัก" หรือ "การทะนุถนอมหัวใจ"
แต่ที่ชอบยิ่งกว่าของเนื้อหาในเรื่องสั้นเรื่องนี้คือตอนที่บอกว่า

การที่เราจะทะนุถนอมหัวใจคนที่เรารักมันเป็นเรื่องปรกติ
แต่การถนอมหัวใจของคนที่เราไม่ได้รัก ใครจะทำได้สักกี่คน...

แม้เราจะยอมรับว่า การทะนุถนอมหัวใจเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนไม่น้อยกว่าความรัก
หากยังสงสัยอยู่ว่า การทะนุถนอมหัวใจ สามารถทดแทนความรักได้จริงหรือไม่

หรือคำตอบไม่ได้อยู่ที่ใคร นอกจากหัวใจของคนสองคน...

เจ้านาง

ชอบค่ะ ได้ความรู้ดีมากเลย ถึงแม้ว่าเราจะไม่มีทั้งคนร่วมชีวิต และคู่ครอง แต่ทุกชีวิตในโลกนี้ล้วนแล้วแต่อยู่ร่วมกันค่ะ
ขอสิ่งดีๆจงมีแก่ทุกท่านนะคะ :b41:

ไผ่

ขอบคุณมากๆทุกท่านเลยครับ และดีใจที่เห็นคุณปลายฟ้า..ค่ะ อีกครั้ง และดีใจขึ้นไปอีกเมื่อเห็นคุณปลายฟ้า ได้เข้ามาช่วยดูแล ลานนี้แล้ว ดีใจจริงๆครับ ผมเองช่วงนี้ยุ่งทั้งกายและใจเลยครับ งานช่วงที่ใกล้จะหมดปีงบประมาณ แถมยังเป็นฤดูฝนอีก เลยทำให้ล้าไปมาก ล้าไปหมดทั้งกายและใจ เฮ้อ.....มรสุม เอาน่ะ ต้องฝ่าฟันไปให้พ้น ยังไงทุกท่านรักษาสุขภาพด้วยนะครับ ไข้หวัดใหญ่ 2009 กำลังระบาด เป็นห่วงสุขภาพและคิดถึงมิตรธรรมทุกท่านครับ :b1:

21664.คนร่วมชีวิต

ผู้ใช้งานขณะนี้