ขอบคุณ คุณdamjao คุณsasikarn คุณtaktay มากนะคะที่แวะเวียนมาให้คำแนะนำ
ทุกคำแนะนำมีประโยชน์มากจริง ๆ อย่างน้อยทำให้เรารู้ว่ายังมีเพื่อนที่ดีและจริงใจอีกมากมาย
ถึงแม้จะไม่ได้เห็นหน้ากันก็ตาม ในความรู้สึกเหมือนกับว่าเราเป็นเพื่อนกันมานานแสนนาน
ตอนนี้ถ้าเริ่มคิดเรื่องที่ทำให้ไม่สบายใจ ก็จะเปิดกระทู้ที่ทุกท่านโพสต์เข้ามาอ่านและอ่านกระทู้ของเพื่อนๆ ในลานธรรมจักร ก็ทำให้ลืมเรื่องอื่น ๆ ได้ในชั่วขณะ ขอขอบคุณด้วยความจริงใจ
ได้อ่านกระทู้ สามีมีลูก และขอคำแนะนำแล้ว ก็สงสารและเห็นใจอยู่ที่ต้องประสบปัญหาเหมือนกัน
แต่ไม่ได้ให้คำแนะนำเพราะตัวเองยังมีปัญหาอยู่ที่ยังแก้ไขไม่ได้ ก็ได้แต่เอาใจช่วยให้พ้นจากความทุกข์และเหตุการณ์ที่ไม่พึงปรารถนาเหล่านั้น อย่าลืมแวะเวียนมาให้กำลังใจกันอีกนะคะ

ขอบคุณ คุณtaktay คุณsasikarn คุณdamjao ขอรับคำแนะนำที่ดีจะนำไปปฏิบัติ
เหตุการณ์ที่เลวร้ายอาจจะดีขึ้นบ้าง แล้วจะมาเล่าให้ฟัง อย่าลืมแวะมาให้กำลังใจอีกนะคะ

คุณมานิตาคงดีขึ้นบางแล้วซินะค่ะไม่ได้มากนิดหนึ่งก็ยังดีค่ะทุกคนมีปัญหาที่แตกต่างกันออกไปนะค่ะแต่ดิฉันก็เชื่ออยู่อย่างหนึ่งว่า..เวลา....จะสามารถช่วยอะไรได้มากที่สุดขึ้นอยู่กับว่าเราจะทนได้นานแค่ไหน(เหมือนปลอบใจตัวเองเลยเนอะยังไงไม่รู้)แวะมาทักทายค่ะอยากบอกว่าดิฉันจะเข้ามาโพสน์ทุกวันเลยค่ะมันทำให้เราลืมเรื่องร้ายๆได้ชั่วขณะหนึ่งค่ะจะเป็นกำลังใจให้นะค่ะ ..สู้สู้...

ขอบคุณคุณทักทาย มากนะคะ ที่ให้กำลังใจตลอดเวลา

ทำอย่างไรดีเราจึงจะไม่คิด ไม่คอยจับผิด ไม่คอยสังเกต ด้วยความหวาดระแวงรู้ทั้งรู้ว่าเราเจ็บ
แต่มันก็อดไม่ได้ พยายามทำตามที่คุณ ๆ แนะนำ เพราะจะอ่านซ้ำอยู่ตลอดเวลาเพื่อเป็นการเตือนสติ
และเป็นการกระตุ้นความคิดที่ดี แต่ใจมันก็อดที่จะหวนไปคิดอีก เช่น ถ้าเขาปิดโทรศัพท์ กลับผิดเวลาโดยที่เราไม่รู้ว่าไปไหน ขับรถจำนวนกิโลเกินความจริงจากที่ทำงาน ใจจะคิดไปต่าง ๆ นาๆ ความโกรธจะขึ้นสมองทันที ใครก็ได้ช่วยแนะนำด้วยนะคะ ถ้าพ้นจากจุดนี้ได้คิดว่าคงจะดีขึ้นมาก

คุณมานิตาค่ะลองคิดแบบดิฉันดูซิค่ะอาจจะช่วยได้บ้างนิดหนึ่งก็ยังดีค่ะ....คือพยายามอย่าไปปรุงแต่งความคิดว่าเขาทำอะไรอยู่กับใครดิฉันลองอยู่ได้พักหนึ่งแต่ก็หลุดเหมือนกันเมื่อเห็นพฤติกรรมเขาเอาใหม่คิดใหม่ลองวิธีอย่าคิดเกินกว่าตัวเอง100เมตรแล้วท่องคำว่าชั่งมันชั่งมันๆๆๆๆ...ไม่ได้ผลอีกก็หาอะไรทำเพื่อตัวเองคุณชอบแต่งตัวหรือเปล่าค่ะลงทุนหน่อยค่ะทำทุกอย่างที่อยากทำอยากแต่ง....
หรือไม่ก็ไปเดินซื้อของดูของเล็กๆน้อยๆตามห้างสพรรสินค้า(แต่ไม่ต้องช้อปเกินตัวหรือประชดนะค่ะ)
ขอบอกว่าทุกวิธีที่ดิฉันเอยมาดิฉันทำทุกอย่างทุกวันนี้ก็มีหลุดบ้างใจมันก็คิดไปบ้างแต่เราก็กลับมาตั้งต้นใหม่ได้ค่ะ(ความลับค่ะก่อนนอนและหลังตื่นนอนยังไม่ต้องแปรงฟันให้อธิฐานว่า..ขอให้เขาทั้งคู่จงได้รับใช้เวรรับใช้กรรมที่ก่อขึ้นมาเร็วๆด้วยเถอะสิ่งใดที่ทำให้ข้าพเจ้าทุกข์ใจข้าพเจ้าไม่ขอรับจงส่งผลกับเขาทั้งคู่100เท่า1000เท่าเถอะสาธุ)ไม่รู้ว่าจะปาปหรือเป็นการแช่งหรือเปล่านะค่ะโปรดใช้วิจารณญาณในการรับข้อมูลด้วยค่ะแต่ลึกๆแล้วดิฉันดีขึ้นมากที่ได้ท่องคำนี้.....ค่ะ.....
สู้ สู้ เป็นกำลังใจช่วยเสมอนะค่ะ

ขอบคุณมากค่ะ คุณแม่ลูกสาม คุณทักทาย ที่ให้กำลังใจเป็นกำลังใจที่ดีมาก อ่านแล้วสบายใจขึ้นมากเลย ขอให้คุณแม่ลูกสาม คุณทักทาย และคุณ ๆ ( ทุกคน ) ในลานธรรมนี้มีแต่ความสุขทั้งกายและใจทุกคนนะคะ ตอนนี้ฉันพยายามทำตามที่คุณ ๆ แนะนำ ที่คุณทักทายแนะนำทำให้ฉันคิดได้ว่า
คิดไป รู้ไป ไม่คิด ไม่รู้ ผลสุดท้ายใจเราก็เจ็บเหมือนเดิม แล้วจะคิดไปทำไม จะคิดว่าชั่งมัน ๆๆๆ แบบคุณแม่ลูกสามบอกก็คงดีเหมือนกัน ทุกวันนี้ตอนนี้เตรียมตัวให้พร้อมเพื่อรองรับการเปลี่ยนแปลงไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม อยากเล่าอะไรอีกมากมายบางทีก็ไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร ฉันเข้าไปอ่านของทุกคนในลานนี้ทุกวันก็ได้ข้อคิดที่ดีนำมาใช้ได้ดีเหมือนกัน
ขอบคุณนะคะ อย่าลืมแวะเวียนมาให้กำลังใจกันนะคะ

มาส่งกำลังใจอีก๑เสียงครับ มีแพทย์รักษาใจระดับมือโปรอย่างท่าน taktay.. ทั้งยังมีคุณหมอมือใหม่ที่เริ่มชำนาญอย่างคุณแม่ลูกสาม ก็นับว่าคุณมานิตามีบุญมากทีเดียว...

คุณมานิตาค่ะคุณกำลังทำได้แล้วค่ะเห็นไหมละใช้เวลาไม่นานเลยนะค่ะดีขึ้นใช่ไหมค่ะดิฉันขอบอกว่าดิฉันใช้เวลาประมาณ 2 เดือนนับจากเกิดเรื่องเข้ามาในที่นี้ดิฉันดีขึ้นมากเลยค่ะ(มีบ้างที่หลุดไปหลงทางไปแต่พอมานั่งอ่านคำแนะนำเก่าๆของทุกคนก็สามารถกลับมาได้ค่ะ)....คุณดีขึ้นมากเลยค่ะนับจากดิฉันได้อ่านกระทู้ของคุณวันแรกๆเป็นกำลังใจให้คุณสู้และก้าวต่อไปในอนาคตนะค่ะ(แต่ดิฉันรู้ว่าเหตุการณ์ข้างยังมาไม่ถึงอาจจะดีหรือร้ายขอให้คุณคิดว่าไม่ใช่คุณคนเดียวที่กำลังทุกข์ใจยังมีอีกหลายคนที่เขาทุกข์เหมือนคุณและพร้อมจะให้กำลังใจและคำแนะนำเสมอค่ะ....

ขอบคุณ คุณทักทาย คุณแม่ลูกสาม คุณ-dd- ด้วยนะคะ ( ช่วงหลังนี้คุณ -dd- หายไป ก็เลยเกรงใจไม่กล้ารบกวนแต่ก็คิดถึงอยู่นะคะเพราะเห็นตอบในกระทู้อื่นอยู่ก็ติดตามอ่านและร่วมอนุโมทนาด้วยตลอดค่ะ ) และขอขอบคุณทุก ๆ ท่านนะคะที่เข้ามาให้คำแนะนำ
ในจิตสำนึกตอนนี้ไม่ว่าจะทำอะไร คำแนะนำของทุกท่านจะก้องอยู่ในหูเหมือนกับว่าคอยเตือนสติอยู่ตลอดเวลา เช่น บางครั้งอยากโทรหาอยากรู้ว่าไปที่ไหนกัน อย่างไร ก็จะหวนนึกว่า โทรไปแล้วได้อะไร เขาไม่เห็นคุณค่าจะอาลัยอาวรณ์อยู่ทำไม แต่งตัวซื้อเสื้อผ้าพาลูกไปกินข้าว ถ้าเราตายเขาคงไม่โดดลงโลงไปกับเราด้วย เขาก็แค่คนอื่น และอีกมากมายที่คุณ ๆ แนะนำบันทึกไว้ในสมองหมดแล้ว ( และยังแอบบันทึกคำแนะนำของกระทู้อื่น ๆ ที่คุณ ๆ แนะนำไว้ด้วย ) แต่บอกก่อนนะคะตอนนี้ทำใจได้ก็ประมาณ 50 : 50 ค่ะ แต่ก็ทำให้มีกำลังใจขึ้นมาก จะสู้ต่อไปค่ะ แวะเวียนมาอีกนะคะ

ได้สัมผัสความก้าวหน้าทางธรรมของคุณมานิตาแล้วขออนุโมทนาด้วย เห็นแว๊บๆว่าไปให้กำลังใจคุณแม่ลูกสามมาด้วยประโยคกินใจว่า...



ชื่นชมครับ!

ที่นี่จะมีที่พึ่งทางใจที่มีคำแนะนำดีดีมากๆมาเพิ่มเติมอีกท่านหนึ่งครับ ..

ขอเป็นกำลังใจให้ผ่านบททดสอบชีวิตครั้งนี้ด้วยคนครับคุณมานิตา

[quote="มานิตา"] แต่บอกก่อนนะคะตอนนี้ทำใจได้ก็ประมาณ 50 : 50 ค่ะ แต่ก็ทำให้มีกำลังใจขึ้นมาก จะสู้ต่อไปค่ะ แวะเวียนมาอีกนะคะ

[color=#40BF40]นับจากวันที่คุณเข้ามาโพสต์ จนถึงวันนี้เป็นเวลาประมาณสามอาทิตย์
คุณรู้สึกดีขึ้นได้เท่านี้ ก็นับว่าเป็นสถิติที่ไม่เลวเลยนะค่ะ แล้วอีกสามอาทิตย์ข้างหน้าหวังไว้ว่าคุณคง
จะเต็มร้อยเสียที ดีใจที่คุณมีแรงลุกขึ้นมาแต่งตัว ซื้อของ พาลูกไปกินข้าว ดีกว่ามานั่งคิดว่า
เขาไปไหน? กับใคร? ซึ่งมันเป็นการทำร้ายจิตใจตัวเราเอง ชีวิตคนเรามันไม่ได้ยืนยาวอย่างที่คิดกัน
เพราะฉะนั้นเวลาที่เหลืออยู่ก็เลือกทำอะไรก็ตามที่ทำให้ใจเป็นสุข รักษากายใจของเราให้รู้เท่าทัน
ความทุกข์ เลิกสนใจใครก็ไม่รู้ที่เผอิญต้องมาใช้ชีวิตร่วมกันชั่วขณะหนึ่ง พอถึงเวลาเขาก็ต้องไป
ตามทางของเขา เราก็ควรจะเลือกทางเดินของเรา อย่าฉุดรั้งกันอยู่เลย ดีใจค่ะที่คุณดีขึ้นและขอให้
เต็มร้อยเร็วๆนะค่ะ เอาใจช่วยเสมอ

เจริญในธรรมค่ะ


[/color][/i]