ฉันชื่อปอ เป็นนักศึกษาชั้นปีสี่ของมหาวิทยาลัยรัฐบาลแห่งหนึ่งทางภาคเหนือ ฉันไม่ขอบอกนะคะว่าเป็นมหาวิทยาลัยอะไร เพราะอาจทำให้ใครบางคนไม่กล้าเอนทรานซ์เข้าไปเรียน ... ฉันเองเป็นอีกคนหนึ่งที่ไม่เคยคิดเลยว่าตัวเอง จะต้องเจอเรื่องลี้ลับเหล่านี้ แต่แล้ว ฉันก็ต้องมาเจอจนได้ ... บางคนบอกว่าฉันเป็นคนมีบุญ ฉันเองพยายามคิดว่าก็อาจจะจริง เพราะคนทั่วไปคงจะไม่เจอกันง่ายๆ และอีกอย่าง ใครคนนั้นที่มาบอกฉัน เขาก็มีเจตนาดี และต้องการให้ฉันนำเรื่องของเขาไปเล่าต่อ เพื่อเป็นอุทาหรณ์สอนใจ ไม่ให้คนที่รับฟังทำบาปทำกรรมกันอีก



เมื่อช่วงภาคเรียนซัมเมอร์ของปี 2545 ที่ผ่านมานี้ ฉันและเพื่อนอีกหลายคนได้ลงเรียนวิชาบังคับซึ่งวันๆ หนึ่ง ก็เรียนเพียงแค่ 2 ตัวเท่านั้น และเวลาที่เหลือ พวกเราก็จะได้ไปเที่ยวกัน “เฮ้ย ปอ พิมพ์ สุ ไปเที่ยวกันไหม ?” เสียงตะโกนดังมาจากข้างล่างหอพัก ทำให้ฉันและเพื่อนอีกสองคนโผล่หน้าไปดูทางระเบียง“ไปไหนเหรอ ?” สุตะโกนถาม เมื่อเห็น โจ กับ แบ้งค์ เพื่อนร่วมรุ่น กำลังยืนข้างมอเตอร์ไซค์ ถือเบ็ดตกปลา และเงยหน้ามายังระเบียงห้องของพวกเรา “ไปตกปลาน่ะสิ ไม่เห็นเหรอ


ถือเบ็ดจะให้ไปซักผ้าหรือไง” แบ้งค์ตอบ “ไม่ไปหรอก ถ้าไปตกปลาน่ะ พวกฉันไม่ชอบทำบาปย่ะ” ฉันตะโกนออกไป พร้อมกับเดินเข้าห้อง ฉันเองรู้สึกเคืองๆ พวกมันเล็กน้อย เพราะเคยเตือนไปหลายครั้งแล้ว ว่ามันเป็นบาปกรรม แต่พวกนั้นก็ไม่เคยเชื่อกันเลย ... ฉันเดินกลับเข้ามาได้สักพัก ก็ได้ยินเสียงสตาร์ทมอเตอร์ไซค์และบึ่งออกไป ซึ่งคาดว่า คงจะเป็นโจกับแบงค์ที่ออกไปตกปลากันนั่นเอง ... ซึ่งสถานที่ประจำ ก็คงจะเป็นอ่างเกษตรแน่ๆ เพราะเคยได้ยินโจบอกว่าถ้าไปทางด้านหลัง เป็นป่ารกๆหน่อย ก็จะไม่มีใครเห็นและไม่มีใครมาเอาผิดทั้งคู่ได้แล้ว ...



เย็นวันนั้น ระหว่างที่ฉันและเพื่อนกำลังจะออกไปกินข้าว ฉันก็นึกขึ้นมาได้ว่า น่าจะชวนพวกโจกับแบงค์ไปด้วย .... ฉันและเพื่อนเลยเดินไปเคาะประตูห้องของ 2 คนนั้น เพราะคิดว่าน่าจะกลับกันมาแล้ว แต่เคาะอยู่สักพัก ก็ไม่มีเสียงตอบอะไร พวกเราก็เลยคิดกันว่า ทั้งคู่คงจะออกไปหาอะไรกินกันแล้วแน่ๆ จึงออกไปข้างนอก ... หลังจากนั้น เวลาประมาณ 5 ทุ่ม ฉันก็กลับเข้ามาในห้อง ส่วนสุกับพิมพ์ขอแยกตัวเข้าไปในมหาวิทยาลัย ฉันเปิดทีวีและนั่งดูรายการไปได้สักพัก ก็ได้ยินเสียงเคาะประตู (SFX: ก๊อกๆๆ) ฉันจึงรีบเดินไปเปิดประตู... แล้วก็พบว่า คนที่ยืนอยู่ข้างหน้าก็คือ แบงค์นั่นเอง ...แบ้งค์มายืนอยู่หน้าห้องด้วยสีหน้าที่เศร้าสร้อย ตาเหม่อลอย ที่มือมีปลาที่ถูกขอเกี่ยวไว้ 2-3 ตัว แล้วแบงค์ก็ถามฉันว่า “อยากกินปลาไหม เราเอาปลามาฝากเยอะเลย” ฉันรู้สึกประหลาดใจอยู่เล็กน้อย


แต่ก็ตอบกลับไปว่า “ไม่เอาหรอก เรากินข้าวกันแล้ว นายเอาไปทำกับข้าวเถอะ” จากนั้น แบงค์ก็ยืนนิ่งๆ สักพักแล้วก็ตอบกลับมาว่า “งั้นก็ไม่เป็นไร เราไปแล้วนะ แล้วต่อจากนี้ เราคงไม่ได้ตกปลาอีกแล้วล่ะ โชคดีนะเพื่อน” จากนั้นก็เดินออกไป โดยไม่รอฟังคำใดๆ จากฉันเลย ฉันเองมองตามแบงค์ที่เดินถือปลา เดินตรงไปทางลิฟท์อย่างงงๆ ... ฉันมองตามไปสักพัก แล้วอยู่ๆ ก็ต้องขนลุกซู่ .... แทบไม่น่าเชื่อว่า สายตาของฉันจะมองเห็นแต่ร่างของคนที่ไม่มีหัว มีแต่ช่วงลำตัวมาถึงลำคอ ... ฉันคิดว่าฉันตาฝาดจึงขยี้ตาและมองอีกครั้ง ภาพทั้งหมดก็ยังเป็นเช่นเดิม ฉันจึงวิ่งตามไปดู แต่ก็ปรากฎว่า ไม่มีวี่แววของแบงค์เลย ทีแรกฉันคิดว่า แบงค์คงลงลิฟท์ไปแล้ว และได้แต่ภาวนาในใจ ว่าขออย่าให้เกิดอะไรขึ้นเลย ....

แล้วจากนั้น ฉันก็กลับเข้าห้อง ฉันเดินเข้าห้องได้เพียงครู่เดียว ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น พอเปิดประตูออกมา ก็เจอสุกับพิมพ์ยืนหน้าตาตื่นแล้วบอกฉันว่า “แบ้งค์ถูกยิง” ฉันเองตกใจแทบช็อค รีบถามมันเป็นไปได้ยังไง ในเมื่อ เมื่อกี้แบงค์ยังมาหาฉันอยู่เลย สุบอกฉันว่า แบงค์โดนนักเลงดักยิง ส่วนโจก็โดนเหมือนกัน แต่ยังไม่หนักเท่า และทั้งคู่ยังอยู่ในห้องไอซียู ... ฉันเองตกใจมาก แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร และพวกเราก็รีบออกไปที่โรงพยาบาลกัน ...

กว่าที่พวกเราจะไปถึงที่นั่น ก็สายเสียแล้ว เพราะแบ้งค์ เพื่อนของฉัน กลายเป็นเพียงร่างที่ไร้วิญญาณ นอนอยู่บนเตียง ร่างกายของแบงค์ถูกคลุมด้วยผ้าสีขาว ที่หัวมีผ้าพันแผลพันไว้ เพราะเลือดไหลออกมาก ส่วนแขนซ้ายก็หัก ลำตัวถูกทุบจนเขียวช้ำ เพื่อนที่เห็นเหตุการณ์บอกว่า หลังจากที่โจกับแบ้งค์กลับจากตกปลา ได้ขี่มอเตอร์ไซค์ผ่านไปเส้นทางที่ค่อนข้างจะมืด และระหว่างทางก็ไปเจอกับพวกนักเลงขี้เมาเข้า ซึ่งคนพวกนั้น ก็ได้มากั้นทางเอาไว้ เพื่อจะปล้นเอาเงินทองไป โจกับแบงค์พยายามขัดขืนต่อสู้ แต่ก็โชคร้าย ที่ถูกพวกนั้นใช้ปืนยิงเข้าใส่ ซึ่งกว่าที่ชาวบ้าน จะผ่านมาช่วยได้ ก็สายเสียแล้ว

... ฉันฟังเรื่องนั้น แล้วก็น้ำตาไหล รู้สึกเสียใจ ที่วันนั้นแบงค์ไม่ฟังฉัน ... แต่อย่างไรก็ดี ฉันเองก็พยายามปลอบใจตัวเองว่า เรื่องที่เกิดขึ้นนี้ มันก็คงเป็นเรื่องของเวรกรรม สิ่งใดที่แบงค์กับโจได้เคยทำกับสัตว์ทั้งหลายไว้ มันก็คงย้อนกลับเข้ามาให้ผล ... และการที่แบงค์มาปรากฎให้ฉันเห็นนั้น ก็คงเพื่อบอกลาเป็นครั้งสุดท้าย ขอให้ไปสู่สุคติเถอะเพื่อน


*** กัมมุนา วัตตะตี โลโก สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม

ความโศกทั้งหลาย
ย่อมไม่มีแก่ผู้มีจิตมั่นคง ไม่ประมาท
เป็นมุนีผู้ศึกษาในทางแห่งมโนปฏิบัติ ผู้คงที่
สงบระงับแล้วมีสติในกาลทุกเมื่อ


เรายังมองไม่เห็นความสวัสดี
จักมีแก่สัตว์ทั้งหลาย
นอกจากปัญญาและความเพียร
นอกจากความสำรวมอินทรีย์
และความสละวางทุกสิ่งทุกอย่าง

อ่านแล้วเศร้าใจจัง

มันเป็นเช่นนั้นจริง ๆ ครับ

อนุโมทนาครับ