โมกดอกซ้อน
มีถิ่นกำเนิดในเอเชียเขตร้อน
ลักษณะทั่วไป เป็นไม้ขนาดเล็ก สูงราว ๒-๖ เมตร ไม่ผลัดใบ

ลักษณะเป็นพุ่ม เรือนยอดแผ่กว้าง เปลือกลำต้นสีน้ำตาล แตกกิ่งต่ำชิดผิวดิน
ทำให้มีลำต้นจำนวนมาก (ของผมเลี้ยงเป็นลำต้นเดี่ยว แตกพุ่มยอดด้านบน)

สามารถขึ้นในที่กึ่งร่มได้ดี หากถูกแดดจัดใบจะมีเขียวอมเหลือง แผ่นใบหนาทึบ

ลักษณะใบเป็นแบบใบเดี่ยว เรียงตรงข้าม รูปรี หรือรูปใบหอก ปลายแหลม โคนใบแหลมหรือมน

ดอก ออกดอกเป็นช่อห้อย บริเวณซอกใบที่ปลายกิ่ง ๒-๘ ดอก กลีบเลี้ยงสีเขียวอ่อน กลีบดอกสีขาว
มีทั้งชนิดกลีบดอกชั้นเดียว (โมกลา) และกลีบดอกซ้อน (โมกซ้อน) ให้ดอกทั้งปี

การขยายพันธุ์ เพาะเมล็ด ปักชำกิ่ง หรือตอนกิ่ง

ยังมีโมกใบด่าง ขาวหรือเหลือง (Wrightia religiosa ‘Variegata’) นิยมมาเสียบยอดกับโมกมัน (Wrightia tomentosa Roem.& Schult.) สวยงามอีกแบบหนึ่ง

สาธุครับ

ดอกเข็มก็สวยดีครับ

ทนฝน ทนแดดดีจริง ๆ

ชื่อพื้นเมืองอื่น: ปัดน้ำ, หยาดน้ำค้าง

ชื่อวิทยาศาสตร์: Drosera peltata J.E.Smith ex Willd.

ชื่อวงศ์: DROSERACEAR

ลักษณะ: มีหัวใต้ดิน ลำต้นสูง ๑๐-๓๕ ซม. ใบเดี่ยวรูปสามเหลี่ยมออกเรียงสลับ กว้าง ๓-๖ มม. ยาว ๕-๑๐ มม. ดอกสีขาว กว้าง ๕-๖ มม. ออกเป็นช่อบริเวณปลายยอด มีดอกย่อยขนาดเล็ก ๒-๓ ดอก ก้านดอกยาว ๑-๒ ซม. กลีบดอกรูปไข่กลับ เกสรตัวผู้ ๕ อัน

แหล่งที่พบ: บริเวณดินทรายชุ่มน้ำในป่าสนและป่าผลัดใบ ตั้งแต่ระดับความสูง ๗๐๐-๒,๐๐๐ เมตร

ภาพจาก : ดอยลังกาหลวง จังหวัดเชียงราย

ป่าออ้...บุ้งหาดอกหญ้า...มาแจมก็แล้วกันนะ...ขี้เกรียจตั้งกระทู้ใหม่
(แล้วอย่าลืมทำรายงานนะ.. )

ชื่อพื้นเมืองอื่น: เปราะภู

ชื่อวิทยาศาสตร์: Caulokaempferia alba K.Larsen & R.M.Smith

ชื่อวงศ์: ZINGIBERACEAE

ฤดูดอก: เดือนพฤษภาคม - กรกฎาคม

ลักษณะ: ลำต้นเป็นหัวหรือเหง้าใต้ดิน ใบเดี่ยวรูปแถบเรียวแหลม โคนใบเป็นกาบหุ้มซ้อนกันขึ้นมาเหมือนลำต้นเทียม สูง ๓๐-๕๐ ซม. ดอกสีขาวและมีแต้มสีเหลืองตรงกลางดอก ออกเป็นช่อที่ปลายยอด ๒-๔ ดอก โดยดอกด้านล่างเริ่มบานก่อน

แหล่งที่พบ: โดยส่วนใหญ่สามารถพบตามทุ่งหญ้าป่าสนบนภูเขาทางภาคเหนือและภาคตะวันออกเฉียงเหนือ

ภาพจาก: ภูกระดึง จังหวัดเลย



ส่วนภาพนี้เป็นเปราะภูสีเหลือง ตอนไปเดินที่ดอยลังกาหลวงมีเยอะแยะมากมายเป็นทุ่งเลยค่ะ ...
เจ้าหน้าที่บอกว่าเปราะภูสีเหลืองมีเฉพาะที่ดอยลังกาหลวงเท่านั้น

ชื่อพื้นเมือง: เปราะหิน

ชื่อวิทยาศาสตร์: Caulokaempferia saxicola K.Larsen

ชื่อวงศ์: ZINGIBERACEAE

ฤดูดอก: เดือนกรกฎาคม - กันยายน

ลักษณะ: ลำต้นเป็นหัวหรือเหง้าใต้ดิน ใบเดี่ยวรูปหอก โคนใบเป็นกาบหุ้มซ้อนกันขึ้นมาเหมือนลำต้นเทียม สูง ๓๐-๕๐ ซม. ดอกสีเหลืองสด ออกเป็นดอกเดี่ยวตามปลายยอด กลีบดอก 3 กลีบเชื่อมติดกันเป็นหลอดแคบยาว กลีบปากแผ่แบนรูปไข่ กลีบดอกคู่ข้างขนาดเล็กรูปขอบขนาน แผ่ออกด้านข้าง

แหล่งที่พบ: ตามซอกหินใกล้ลำธารและน้ำตกในป่าดงดิบทางภาคตะวันออกและภาคใต้

ภาพจาก : น้ำตกแม่ปล้อง เขาใหญ่

ชื่อพื้นเมือง: คำหยาด

ชื่อวิทยาศาสตร์: Chirita micromusa Burtt

ชื่อวงศ์: GESNERIACEAE หรือวงศ์ชาฤาษี

ฤดูดอก: เดือนกันยายน - ธันวาคม

ลักษณะ: สูง ๓๐-๕๐ ซม. ใบเดี่ยวออกตรงข้ามเป็นคู่ รูปไข่กว้างแกมขอบขนาน กว้า ๕-๑๒ ซม. ยาว ๑๐-๑๘ ซม. โคนใบมนหรือเว้าเล็กน้อย ปลายใบแหลม ดอกสีส้มแกมเหลือง ออกเป็นช่อสั้นๆ บริเวณปลายยอด ๑-๓ ดอก กลีบดอก ๕ กลีบเชื่อมติดกันเป็นหลอดรูประฆัง ปลายแยกออกเป็น ๕ แฉก ปลายแฉกกลมมน ตอนกลางหลอดกลีบด้านล่างมีแต้มสีส้มแดง

แหล่งที่พบ: ที่ชุ่มชื้นในป่าดงดิบทั่วประเทศ

ภาพจาก : ภูวัว หนองคาย

ชื่อพื้นเมืองอื่น: หญ้าข้าวก่ำ (เหนือ)
ชื่อวิทยาศาสตร์: Buchnera cruciata Buch. –Ham ex D.Don

ฤดูดอก: เดือนตุลาคม - กุมภาพันธ์
ลักษณะ: สูง ๒๐-๘๐ ซม. ใบเดี่ยวออกตรงข้ามหรือเรียงสลับตอนบน รูปไข่กลับ รูปรี หรือขอบขนาน
กว้าง ๐.๗-๑.๓ ซม. ยาว ๑-๕ ซม. โคนใบสอบเรียว ปลายใบมน ดอกสีม่วง กว้าง ๐.๗-๑.๓ ซม.
ออกเป็นช่อแน่น แยกแขนง ใบประดับรูปไข่ปลายแหลม กลีบดอกเชื่อมติดกันเป็นหลอด
ปลายกลีบแยกออกเป็น ๔-๕ แฉก ปลายแฉกกลมมน



แหล่งที่พบ: ทุ่งหญ้าและพื้นที่โล่งในป่าผลัดใบและป่าดิบเขาทางภาคเหนือ ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ
ภาคตะวันออก และภาคตะวันตก จากที่ราบไปจนถึงระดับความสูง ๑,๖๐๐ เมตร

ภาพจาก : ดอยหลวงพะเยา จังหวัดพะเยา



ชื่อพื้นเมืองอื่น: หญ้าข้าวก่ำ (อีสาน)

ชื่อวิทยาศาสตร์: Burmannia disticha L.
ชื่อวงศ์: BURMANNIACEAE

ฤดูดอก: เดือนตุลาคม - พฤศจิกายน
ลักษณะ: ลำต้นเดี่ยวตั้งตรงสูง ๒๐-๕๐ ซม. ใบเดี่ยวออกเรียงสลับ รูปแถบคล้ายใบหญ้า ดอกสีม่วงเข้ม ออกเป็นดอกเดี่ยวหรือเป็นช่อเล็กๆ ๔-๘ ดอก ช่อดอกยาว ๑๐-๒๐ ซม. กลีบดอก ๓ กลีบ รูปขอบขนานเชื่อมติดกันเป็น ๓ พู ปลายกลีบแหลม ตอนปลายดอกมีอับเรณูสีเขียวอ่อนโผล่พ้นหลอดกลีบออกมา ลักษณะคล้ายโดม (ดอกย่อยคล้ายกับดอกสรัสจันทร – Burmannia coelestris)

แหล่งที่พบ: ลานหินทรายที่ชื้นแฉะทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือ

ภาพจาก : อุทยานแห่งชาติภูวัว จังหวัดหนองคาย

พลับพลึง

“ทังหลายว่าแม้เถ้า มานยาว
พระว่านางยังสาว ไป่เถ้า
ทัดดอก พลับพลึงขาว แซมเกศุ
สระกว่าสาวสิบเข้า แข่งหน้าบูรณจันทร์”
(โคลงสมัยอยุธยา เข้าใจว่าเป็นพระราชนิพนธ์ของสมเด็จพระนารายณ์)

พลับพลึงขาว(ไทยแท้)
ใบใหญ่ เป็นไม้ประเภทใบเลี้ยงเดี่ยว ใบหนายาว นำมาย่างไฟรักษากล้ามเนื้อ ฯลฯ
ลำต้นอวบใหญ่ยาวประมาณ 1 เมตร ปอกเปลือกออกไปใช้ทำงานประดิษฐ์ในราชสำนักเป็นดอกไม้ต่าง ๆ
ออกดอกเป็นช่อ กลีบดอกยาว เกสรก็ยาว มีทั้งดอกสีแดงและสีขาว
ดอกบานกลีบดอกจะงอโน้มลง พร้อมทั้งก้านช่อ มีกลิ่นหอมเล็กน้อย
การขยายพันธุ์ใช้หน่อ ชอบขึ้นในที่ลุ่ม (ข้อมูลของหลวงบุเรศวรบำรุงการ)


ราชินีของพลับพลึงคือ Spider Lily สุดสวยนี้มีถิ่นเดิมที่หมู่เกาะอินดีส
เป็นดอกไม้ที่โปรดปรานของพระราชินีเอมม่าแห่งประเทศกรีก
จึงได้ชื่อภาษากรีกว่า “Krion” ชาวสเปนเรียก “Liriod cinata”
ราชินีของพลับพลึงต้องดอกนี้ เรียกว่า พลับพลึงแมงมุม
ชื่อวิทยาศาสตร์คือ Hymenocallis Caribaea ชื่อสามัญ คือ Spider Lily
ก้านดอกจะมีประมาณ 4-8 ดอก จะทยอยกันบานทีละ 2-3 ดอก แต่ละดอกจะมี 6 กลีบสีขาวนมสด
กลีบดอกจะเรียวยาวประมาณ 13 ซม. เมื่อดอกบานเต็มที่ปลายกลีบจะงอโค้งเข้าหาก้านดอก เกสรมี 6 เส้นตอนปลายจะเป็นสีเหลือง หรือสีน้ำตาล มองดูคล้ายแมงมุม ออกดอกเป็นระยะตลอดปี


พลับพลึงเตือน หรือพลับพลึงเตือนตา
ชื่อวิทยาศาสตร์เขาคือ Crinum rubra หรือชื่อสามัญแสนไพเราะว่า Cinderella Lily
ลักษณะ ที่แตกต่างจากพลับพลึงแดงคือ ต้นเล็กกว่า กอเล็กกว่า ก้านดอกมีดอกเดียว ดอกมีสีขาวเป็นรูปดาว
ที่มีหลายแฉก มีกลีบยาวยื่นออกมาจากตัวดอกอีก 6 กลีบ บานเต็มที่กลีบยาวนี้จะม้วนงอโค้งเข้าหาก้านดอก
กลางดอกมีเกสร 6 เส้น มีกลิ่นหอมอ่อน ออกดอกกลางฤดูฝน เป็นของอเมริกาใต้


พลับพลึงตีนเป็ด ชื่อสามัญ : Spider lily
ชื่อวิทยาศาสตร์ : Hymenocallis littoralis Salisb. ชื่อวงศ์ : AMARYLLIDACEAE
ลักษณะทั่วไป : มีลำต้นเป็นหัวอยู่ใต้ดิน ชูใบขึ้นมาเหนือพื้นดิน ใบยาวรูปหอกแผ่นใบหนา อ่อนนุ่ม
ออกดอกเป็นช่อมีก้านชูดอกใหญ่แข็งแรง ดอกสีขาวมีกลีบดอกเรียวยาว 6 กลีบ
โคนกลีบดอกเชื่อมติดต่อกันเป็นหลอดยาว เกสรตัวผู้มี 6 อัน ดอกมีกลิ่นหอมออกดอกตลอดปี
ประโยชน์ : ใช้ปลูกเป็นไม้ประดับ


พลับพลึงสีแดงม่วงนี้เรียกว่า พลับพลึงแดง
ชื่อวิทยาศาสตร์ Crinum augustum ชื่อสามัญ คือ Crinum Lily
มีขนาดใหญ่ ลักษณะต้นเป็นกอกลุ่มใหญ่ ใบเป็นรูปหอกปลายแหลม ขอบใบเรียบสีเขียว
ผิวเนื้อใบอ่อนนุ่ม หนาเหนียว ดอกออกปีละครั้งประมาณเดือน กันยายน-ตุลาคม ดอกเป็นช่อใหญ่
ก้านดอกชูมาจากกลางกอ ช่อหนึ่งมีดอกประมาณ 15-25 ดอก กลีบดอกแคบเรียบยาว มี 6 กลีบต่อหนึ่งดอก
เมื่อบานเป็นที่กลีบดอกจะงองุ้มเข้าหาก้านดอก เกสรยาวยื่นออกมากลางดอก ด้านบนเป็นสีม่วงอ่อน
หรือชมพู กลีบด้านล่างสีแดงเข้ม มีกลิ่นหอม เป็นพรรณไม้ที่มีถิ่นกำเนิดในทวีปแอฟริกา


สีแดงสดนี้คือ พลับพลึงใหญ่ หรือพลับพลึงดอกแดง
ชื่อวิทยาศาสตร์ Crinum amabille ชื่อสามัญ Milk-And-Wine Lily หรือ Higanbana Lily
มีถิ่นกำเนิดที่ลุ่มทั่วไป หรือตามชายฝั่งน้ำจืดของทวีปเอเชีย ส่วนตัวผมไม่เคยเห็นพลับพลึงสีนี้ครับ
สำหรับท่านที่ชอบสีแดงนั้น พลับพลึงดอกนี้คงอยู่ในใจท่านแน่ๆ สวยจริงๆ


ปลูกในร่มรำไร และกลางแจ้งแสงแดดจัด ชอบดินปนทรายมีความชุ่มชื้นตลอดเวลา
คุณสมบัติทางสมุนไพรของพลับพลึง
พบว่า มีการนำมาต้มดื่มทำให้อาเจียน(ไม่ใช่แก้อาเจียน) แก้เคล็ดขัดยอก แก้น้ำดีพิการ
ใบเอามาย่างไฟพันแก้ฟกช้ำ บวม เคล็ดขัดยอก ใช้อยู่ไฟหลังคลอด หัวมีรสขมในอินเดียใช้เป็นยาระบาย
ขับเสมหะ ใช้รักษาโรคเกี่ยวกับน้ำดี
ดูแลรักษาหน้าใสด้วยพลับพลึง
สูตรน้ำผึ้งผสมไข่ไก่และพลับพลึง
สูตรผสม »
ดอกพลับพลึง 2 ดอก
น้ำผึ้งแท้ 2 ช้อนโต๊ะ
ไข่ไก่ 2 ช้อนโต๊ะ
วิธีผสม »
นำดอกพลับพลึงมาล้างน้ำให้สะอาดปั่นรวมกับน้ำผึ้งแท้และไข่ไก่ จนละเอียดรวมเป็นเนื้อเดียวกัน
จะได้เนื้อครีมข้นและเหนียว ใช้สำหรับนำมาพอกกับหน้า ที่สะอาดแล้วก่อนเข้านอน
โดยพอกทิ้งไว้ประมาณ 15-20 นาที จึงล้างออกด้วยน้ำสะอาด และมีกลิ่นหอมธรรมชาติจากดอกไม้
จะรู้สึกผิวหน้าสดชื่นและเต่งตึงขึ้นด้วย ทำเป็นประจำสัปดาห์ละ 3-4 ครั้งภายในเวลาไม่ถึงเดือน
จะสังเกตเห็นว่าผิวหน้าดูดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
ทราบว่าธุรกิจสปานำดอกพลับพลึงสกัดเอากลิ่นมาใช้ และเป็นที่นิยมกันมากด้วย….

บุ้งเริ่มทำแล้วเหรอ...อ้อยังไม่ได้เริ่มเลย..พรุ่งนี้มาหลายวันแล้ว....

ขอบคุณ ป่าอ้อและคุณผักบุ้งครับ

ขอขอบคุณค่ะ คุณป่าอ้อ คุณผักบุ้ง คุณวรานนท์
สำหรับข้อมูลดอกไม้ และรูปดอกไม้สวยๆ ชอบมากค่ะ

ดอกฝิ่นสวยมากครับ

แต่ในความสวยมีโทษแฝงไว้มากมาย

"ดอกไม้สีขาวเป็นดอกไม้ที่มีคุณสมบัติความงามของดอกไม้อย่างแท้จริง
เพราะถึงแม้ไม่มีสีปรุงแต่ง แต่มีเสน่ห์ที่ความความสวยบริสุทธิ์น่าทะนุถนอม
เป็นความสวยที่เรียบง่าย และดูสบายตา
ที่สำคัญสังเกตว่าดอกไม้สีขาวส่วนใหญ่มีกลิ่นหอม เหมือนกับจะเป็นสิ่งที่ชดเชยแทนสีสันที่ขาดหาย
ทำให้นึกไปถึงความสมดุลในธรรมชาติที่ว่าหากขาดสิ่งหนึ่ง มักมีอีกสิ่งหนึ่งชดเชยอยู่เสมอ "



เข็มอินเดีย สีขาว Egyptian Star - Cluster ดอกไม้ยอดนิยมอีกชนิดหนึ่ง ออกดอกตลอดปี



ดอกแย้มของ.....เศรษฐีเรือนใน



ลัดดาวัลย์.........ดอกจิ๋วๆ หอมๆ ไม้เถาเล็ก ยามลมพัด กิ่งก้านอ่อนไหว ดูอ่อนโยน



บุหงาสาหรี..ดอกจะสีขาวขนาดเล็กมาก ...มักจะออกมาเป็นพวงย้อย ...
ออกดอกเมื่อไร ก็หอมอบอวลไปทั้งบ้านเชียวล่ะ...



เข็มพม่า..(เข็มขาว)...มีกลิ่นหอมเย็น...ตลอดวัน

หวัดดีป่าอ้อ...ผักบุ้ง....ท่านวรานนท์