คือกระผมก็นั่งสมาธิมานานหลายปี....แต่ไม่เคยเห็นนรกสวรรค์ เทวดา นางฟ้า.แสงสว่างจ้า

อย่างมากก็แค่ เดินจงกลมแล้วเห็นแสงวูบๆเหมือนคนหน้ามืดจะเป็นลม...หรือที่เป็นบ่อยๆก็ขนลงซู่และน้ำตาไหลก็เท่านั้น
เห็นนักปฏิบัติท่านอื่น เห็นหนู่นี้นั้นโน้ ก็เกิดอาการสงสัย....หรือกระผมจะปฏิบัติผิดวิธี.....ขอรับ

อ่านเจอบทความของหลวงปู่ดูลย์ อตุโล จากหนังสือ หลวงปู่ฝากไว้
น่าจะตรงกับคำถามค่ะ เลยเอามาฝาก

หลักธรรมแท้
มีอยู่อย่างหนึ่งที่ผู้ปฏิบัติชอบพูดถึงคือ ชอบโจษขานกันว่านั่งภาวนาแล้วเห็นอะไรบ้าง
ปรากฎอะไรมาบ้าง หรือไม่ก็ว่าตนนั่งภาวนา มานานแล้วไม่เคยเห็นปรากฎอะไรออกมาบ้าง
เลยหรือ ไม่บางคนก็ว่า ตนได้เห็นสิ่งนั้นสิ่งนี้อยู่เสมอ ทำให้บางคนเข้าใจผิดคิดว่า
ภาวนาแล้วตนจะได้เห็นสิ่งที่ต้องการเป็นต้น ฯ
หลวงปู่เคยเตือนว่า การปรารถนาเช่นนั้นผิดทั้งหมดเพราะการภาวนานั้นเพื่อให้เข้าถึงหลัก
ธรรมที่แท้จริง
"หลักธรรมที่แท้จริงนั้น คือ จิต ให้กำหนดดูจิต ให้เข้าใจจิตตัวเองให้ลึกซึ้ง เมื่อเข้าใจจิต
ตัวเองได้ลึกซึ้งแล้วนั่นแหละได้แล้วซึ่งหลักธรรม"

ทำจิตให้สงบได้ยาก

การปฏิบัติภาวนาสมาธินั้น จะให้ได้ผลเร็วช้าเท่าเทียมกันเป็นไปไม่ได้ บางคนได้ผลเร็ว
บางคนก็ช้าหรือยังไม่ได้ผลลิ้มรสแห่งความสงบเลยก็มี แต่ก็ไม่ควรท้อถอย ก็ชื่อว่าเป็นผู้ได้
ประกอบความเพียรทางใจ ย่อมเป็นบุญเป็นกุศลขั้นสูงต่อจากการบริจาคทาน รักษาศีล
เคยมีลูกศิษย์เป็นจำนวนมากเรียนถามหลวงปู่ว่าอุตส่าห์พยายามภาวนาสมาธินานมาแล้ว แต่
จิตไม่เคยสงบเลย แส่ออกไปข้างนอกอยู่เรื่อย มีวิธีอื่นใดบ้างที่พอจะปฏิบัติได้ ฯ
หลวงปู่เคยแนะนำวิธีอีกอย่างหนึ่งว่า

"ถึงจิตไม่สงบก็ไม่ควรให้มันออกไปไกล ใช้สติระลึกไปแต่ในกายนี้ ดูให้เห็น อนิจจัง ทุกขัง
อนัตตา อสุภสัญญาหาสาระแก่นสารไม่ได้ เมื่อจิตมองเห็นชัดแล้ว จิตก็เกิดความสลดสังเวช
เกิดนิพพิทา ความหน่ายคลายกำหนัด ย่อมตัดอุปาทานขันธ์ได้เช่นเดียวกัน"

ไม่หรอกครับ อาจเป็นเพราะจริตนิสัยของเรา ไม่ใช่ประเภท สมาธิ ผาดโผน โจนทะยาน

จึงไม่มีนิมิต ผิดประหลาดอะไรให้เห็น

เพราะผมก็เป็นเหมือนกัน แต่เมื่อทำสมาธิ ถึงจิตถึงใจเมื่อไหร่ ก็เตรียมตัวรับมือ กับนิมิต ที่มาในรูปแบบต่าง ๆ ไว้ให้ดี ทั้งภายในภายนอก หรอกเราแล้วหรอกเราอีก

ทำไปเถอะครับ เอาความสงบเป็นพลัง เพื่อมาพิจารณา พระไตรลักษณะ อันนี้จะเป็นทางตรงกว่า ดีกว่า เสียเวลาไปเล่น หรือ ไปดูนิมิต ไม่ก่อเกิดประโยชน์อะไร เป็นโทษมากกว่าเสียด้วยซ้ำไป

ไม่เห็นก็ดีแล้วนี่ครับจะได้ไม่เสียเวลาไปยุ่งกับนิมิต แต่ถ้าอยากเห็นนิมิตจิงก็ลองไปทำกรรมฐานกองที่ใช้นิมิตเป็นอารมณ์ เช่น กสินสีต่างๆ อสุภะ ฯ แต่ถ้าทำรูปแบบเดิมแล้ว สติ สมาธิ ดีขึ้นเรื่อยๆ มันก็น่าจะดีอยู่แล้วนี่ครับ ถ้าไม่เลิกปฏิบัติทำอย่างต่อเนื่องต่อไปผมว่านิมิตคงเกิดแน่ๆ และเมื่อนิมิตเกิดแล้วยังไงต่อนิมิตมันไม่ใช่เป้าหมายของการปฏิบัติ อย่างไรก็ดีถ้านิมิตเกิดก็อย่าลืมรีบละนิมิตนะครับ หรืออาจจะกล่าวอีกนัยหนึ่งว่าท่านกำลังอยากได้สิ่งที่ควรละครับ


ผมว่าน่าจะนับแบบชั่วโมงบินดีกว่า อย่านับช่วงที่ไม่ได้ทำด้วยจะได้ประเมิณถูกว่าโดยแท้จริงแล้วปฏิบัติมากน้อยเพียงใด เช่นนั่งสมาธิวันละ 30 นาที เป็นระยะเวลา 1 ปี (บางคนบอกว่าปฏิบัติมา 1 ปีแล้ว) โดยแท้จริงถ้านับชั่วโมงก็ประมาณ 183 ชั่งโมง หรือเทียบกับคนที่ไปวัดซัก 10 วัน ปฏิบัติวันละ 19 ชั่วโมง คิดรวมเป็น 190 ชั่วโมง (มากกว่าคนที่บอกว่าปฏิบัติมา 1 ปี) อีกทั้งปัจจัยเรื่องความต่อเนื่องสติอีกนะครับ

แค่สบายใจก็พอแล้ว