สวัสดีเพื่อนๆทุกท่าน ตอนนี้ชีพจรลงเท้า ตระเวณทำบุญทุกอาทิตย์ เสาร์-อาทิตย์ที่ผ่านมา เราเดินทางไปภาคอีสาน ไปทอดกฐินที่วัดโพธิ์ศรี จ.นครพนม นมัสการพระธาตุเรณู-พระธาตุนครพนม หลวงพ่อพระใส จ.หนองคาย ข้ามไปฝั่งลาวชมวัดศรีเมือง-หอพระแก้วมรกต ช็อบปิ้ง กลับถึง กทม.ตีห้าของวันจันทร์ ก็ตั้งใจอธิษฐานให้ตัวเรามีจิตใจที่เข้มแข็ง อย่าได้มีความทุกข์กายทุกข์ใจเกี่ยวกับสามีของเราอีกต่อไปเลย สาธุ

ทุกข์ใจ เขียน:



เห็นแสงแห่งบุญแว๊บออกมาจากกระทู้ เลยวิ่งตามคุณ Taktayมาดู...อะฮ้า..วิเศษเลยได้โอกาสทองขออนุโมทนาในบุญที่คุณทุกข์ใจได้ทำมาด้วยครับ(แม้นมิได้นำมาฝาก แต่ก็ขออนุโมทนาด้วยความปลื้มใจครับ..) ..

อีกไม่นาน คุณทุกข์ใจก็จะต้องเปลี่ยนชื่อเป็น"สุขใจ"อย่างแน่นอน..ผมเชื่ออย่างนั้นจริงๆ

ที่ไม่กล้าเอาบุญมาฝากเพื่อนๆเพราะเรารู้ว่าเพื่อนๆมีบุญมากกว่าเรา เลยไม่บังอาจเอาเนื้อหนูไปปะเนื้อช้าง แฮ่ๆทำเป็นสำบัดสำนวน น่าหมั่นไส้ไม๊
เราอยากเปลี่ยนชื่อเป็นสุขใจตั้งนานแล้ว เราถึงได้อธิษฐานทุกครั้งที่ทำบุญ สวดมนต์ ทำสมาธิ ว่าขอให้เราอย่าได้มีความทุกข์กายทุกข์ใจเกี่ยวกับสามีของเราอีกต่อไปเลย ขอให้เราหมดเวรหมดกรรมกันแต่เพียงเท่านี้ อย่าได้จองเวรจองกรรมต่อกันอีกต่อไปเลย เมื่อไรหนอคำอธิษฐานจะสำริดผล บ่นไปอย่างนั้นแหละ ไม่ซีเรียสหรอก ตอนนี้อาการเศร้าๆของเราก็ลดลงไปได้เยอะแล้ว มันก็ต้องมีแว๊บๆเข้ามาบ้างเป็นของธรรมดา คนเรามันไม่ได้เกลียดไม่ได้โกรธกันมาก่อน จะให้ลืมกันง่ายๆมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว จะเราก็เลยใช้วิธีที่คุณศิรัสพลแนะนำว่า"จะคิดก็ปล่อยให้คิดไป แต่เราอย่าได้ไปช่วยคิดเพิ่มฯ"ก็ช่วยให้จิตใจสงบลงได้เยอะ นอกจากนี้ เรายังลุกขึ้นมาผัดหน้าทาแป้ง แก้มแดงเรื่อๆ จนน้องๆที่ทำงานทักกันเป็นแถวว่า แหมเดี่ยวนี้พี่เค้าสวยทุกวันเลยนะ (เมื่อก่อนไม่ค่อยได้แต่งหน้าทาแป้ง หน้าซีดเหมือนไก่ต้มทุกวัน) ยังเหลือเรื่องทรงผม ยังไม่กล้าเปลี่ยนแปลง ใจยังไม่กล้าพอ ส่วนเรื่องแต่งตัวคงเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ เพราะเป็นแบบฟร์อม
เราก็ได้แต่เล่าเรื่องส่วนตัวให้ฟัง เราไม่มีประสบการณ์หรือความรู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องที่ทุกข์ๆกันอยู่ ก็เลยไม่ค่อยได้แนะนำอะไร มีก็แต่กำลังใจที่มีให้ทุกท่านที่กำลังทุกข์ รักและห่วงใยทุกคนนะจ๊ะ

ไม่ว่า "สุข" หรือ "ทุกข์"
ไม่มีสิ่งใดเที่ยงแท้เลย
เกิดได้ เด๋วก็ดับได้
ถ้าปล่อยให้กาลเวลาพัดไปก็ต้องรอหน่อย
ถ้าสลัดมันออกจากใจก็เต็มสปีด..
ดีใจจังเห็นคนยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือกันล้นหลามเลย

อนุโมทนาครับ

สวัสดีคุณทักทายและเพื่อนๆ ขอบคุณที่คิดถึง เราก็เข้ามาในกระทู้ของเพื่อนๆเกือบทุกวัน ให้กำลังใจแต่ไม่สามารถให้คำแนะนำได้เพราะจิตใจเรายังไม่เข้มแข็งร้อยเปอร์เซ็นต์ เมื่อสักครู่นี้ก็มีอาการจี๊ดที่ใจขึ้นมาอีกแล้ว ลูกชายคนเล็กโทรมาบอกว่าเขาโทรไปขอเงินพ่อ ขอเพิ่มเป็นหนึ่งหมื่น(เดิมเขาให้ห้าพัน) เพราะตอนนี้ไปเรียนเสริมความรู้ช่วงที่ยังไม่ได้งาน เขาบอกว่าไม่มีให้เขาต้องจ่ายค่าผ้าป่า ค่ากฐิน ค่าไปราชการ ฯลฯ เดือนที่แล้วก็บอกอย่างนี้ เรารู้สึกทุเรศสิ้นดี เงินเดือนตั้งร่วมครึ่งแสน พอลูกขอ บอกไม่มีให้ ทำเป็นคุยนักคุยหนา ทำไปแล้วต้องรับผิดชอบ ใครฟังแล้วดูดี แต่หารู้ไม่ว่าเขาไม่รับผิดชอบทางเราเลย มันยังมีเรื่องอื่นๆในบ้านอีกมากมายที่ต้องทำ ตอนนี้เราก็ต้องทำอยู่คนเดียว ตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน๊อต ไหนจะยังสภาพจิตใจที่ย่ำแย่อีก เราเองก็รู้ว่าตอนนี้เราควรจะต้องปรับตัวให้อยู่คนเดียวให้ได้ แต่อย่างว่าแหละนะ คนมันเคยชิน เคยอยู่ด้วยกันมาตลอดสามสิบปี ไม่เคยจากกันเลย ไม่เคยทะเลาะกัน ไม่เคยมีอะไรหมางใจกัน แล้วอยู่ๆมามีเหตุการณ์เช่นนี้ จะให้ตัดใจได้ภายในเวลาสั้นๆมันก็คงอยากสักหน่อย ถ้าไม่พูดถึงเรื่องเลือดเนื้อเชื้อไขแล้ว ในชีวิตที่ผ่านมาเราอยู่กับเขามากกว่าอยู่กับพ่อแม่เราอีก เรารู้ว่าสักวันหนึ่งเราสองคนก็ต้องจากกันอยู่ดี ไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้า สุขทุกข์อยู่ที่ใจเรา วางเฉยได้ใจก็สบาย เรารู้ทุกอย่าง แต่ปฏิบัตินี่ซิมันยาก อย่างที่บอกมาแต่ต้นๆกระทู้แล้วว่า เราสองคนเริ่มต้นด้วยความรัก เริ่มตั้งแต่อาศัยพ่อเขาอยู่ จนปัจจุบันเราสองคนมีครบทุกอย่าง บ้าน รถ ตำแหน่งหน้าที่งาน ยังเหลือก็แต่ส่งลูกชายสองคนขึ้นฝั่ง ไม่เป็นไรนะ ไม่มีเขาเราก็อยู่ได้ อนาคตจะเป็นอย่างไรอย่าเพิ่งไปนึกไปคิด เฮ้อ บ่นมาเสียยาว จบแล้วนะ สวัสดีทุกๆท่าน

สวัสดีค่ะ คุณทุกข์ใจ อย่าไปเครียดเลยค่ะ บอกลูกชาย วันนี้ขอไม่ได้ ให้พรุ่งนี้โทรไปขอใหม่ก็ได้ หรือ
ถ้าพรุ่งนี้ยังไม่ได้ ก็ไปหาที่ทำงานเลย บอกเหตุผลด้วยนะค่ะ ว่าทำไมถึงต้องขอเพิ่ม....เป็นธรรมดาค่ะ
ที่ช่วงนี้สามีของคุณ ต้องเหนียวกับทางคุณ เพราะรายได้เท่าเดิม แต่กลับมีรายจ่ายเพิ่มขึ้นมาอีก 2 ชีวิต
เค้าคงไม่รู้จะประหยัดทางไหน หันไปหันมา ก็หันมาประหยัดทางคุณแทน เพราะเค้าคงเห็นว่าคุณก็ทำ
งานด้วยเหมือนกัน ...ดั่งคำโบราณชอบพูดไว้ว่า "ดินตรงไหนนุ่ม คนก็มักจะขุดแต่ดินตรงนั้น" ใครจะ
ไปขุดตรงดินแข็งละค่ะ .....ดู ๆ คุณทุกข์ใจยังทุกข์อยู่นะค่ะ ดิฉันนึกว่าคุณจะเปลี่ยนมาชื่อ "สุขใจ"
แล้วเสียอีก...จริง ๆ ก็อยากบอกให้คุณทำใจนะค่ะ เพราะถ้าสามีของเราไปมีภรรยาน้อย แล้วยังไม่มีลูก
ด้วยกัน เค้าอาจจะกลับมาตายรัง แต่นี่เค้ามีลูกด้วยกันเสียด้วย เหตุการณ์มันจึงเป็นเช่นนี้นะค่ะ ....
และคนเรานี่ก็แปลก พอแก่ตัวกลับชอบเลี้ยงเด็ก รักเด็ก ตอนมีลูกของตัวเองตอนยังหนุ่ม กลับไม่ค่อย
อุ้มชูเท่าไหร่ คนแก่มักขี้เหงามั้งค่ะ พอได้ยินเสียงเด็กร้อง หัวเราะ เค้าก็รู้สึกเหมือนเค้ากลับมาเป็นหนุ่ม
อีกครั้ง รู้สึกเหมือนชีวิตมีความสดใสค่ะ......คุณทุกข์ใจ อย่าเครียดมากนะค่ะ พอคนเราอายุมากขึ้น
ร่างกายกลับถดถอย ความดัน เบาหวาน หัวใจ ตามมาเป็นเพื่อนเพียบ...คุณอย่าคิดมาก โรค พวกนี้
ชอบคนคิดมากนะ ...ต้องรักษาสุขภาพของคุณให้ดีนะค่ะ ชีวิตนี้เป็นของคุณ ทำใจได้ก็ดีกับตัวคุณ
แต่ถ้าเครียด ป่วยไข้ มันก็ร่างกายของคุณอีก....เป็นห่วงคุณจริง ๆ ค่ะ เข้าใจคุณทุกอย่าง ดิฉันว่า
หาทางออกเลยดีกว่า คุณเปลี่ยนชื่อเลยค่ะ พิมพ์ว่า "คุณสุขใจ" ไปเลย เวลาคุณจะเข้าบ้าน แค่อ่าน
ชื่อก็รู้สึกดีแล้วค่ะ (เหมือนชื่อคุณทักทาย อ่านปุ๊บ ก็รู้สึกถึงมิตรภาพเลย)

สวัสดีเพื่อนๆทุกท่าน
สงสัยคุณPENYAจำผิด ผู้หญิงของสามีเราเธอเป็นหม้าย(หย่า)มีลูกสาว4คนกับสามีเก่า เธออายุ50ต้นๆ บ้านเธอราคาเป็นร้อยล้าน(สามีเก่าสร้างไว้ให้) ส่วนสามีเราทำหมันแล้ว ตั้งแต่เราคลอดลูกคนที่สอง เราคิดว่าเขาคงไม่สมองกลวงจนไปแก้หมันเพื่อให้มีลูกได้ตอนแก่หรอกนะ เพราะตัวเขาเองตอนนี้ก็จะเอาตัวไม่รอดอยู่แล้ว
ขอบคุณทุกท่านที่เป็นห่วง อย่างที่ทุกท่านบอก ถ้าเราปล่อยวาง หรือ ไม่ไปคิดมัน เราก็ไม่ทุกข์ ทุกคนรอบข้างเราเขาก็เตือนแบบนี้เหมือนกัน เราก็บอกทุกคนว่าเรารู้ทุกอย่าง เพราะเราเองก็เป็นคนที่ชอบอ่าน ชอบปฏิบัติอยู่แล้ว แล้วก็เป็นคนที่รู้ว่าอะไรเป็นบาป เราจึงไม่ทำบาปอยู่แล้ว เราถึงคิดว่าที่เกิดเหตุการณ์เลวร้ายเช่นนี้กับเรา คงเป็นกรรมเก่าที่เราทำไว้ในชาติที่แล้วมาส่งผลให้เราชดใช้ในชาตินี้
จริงๆแล้วตอนนี้เราก็ปล่อยวางลงไปได้เยอะแล้ว ไม่ได้มีความคิดในสมองเลยที่อยากจะเห็นหน้าเขา แต่ที่ทำเป็นคร่ำครวญอยากได้เงิน เพราะหมั่นไส้สามีเรา ก็อย่างที่บอก "ทำไปแล้วต้องรับผิดชอบ" ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกทุเรศสิ้นดี

สวัสดีค่ะ คุณทุกข์ใจ....ขอโทษด้วยนะค่ะเรื่องเด็ก คงจะไปเอาเรื่องของคุณแม่ลูกสาม มาปนกับของ
คุณนะค่ะ....ส่วนเรื่องดวง "ยินดีรับใช้ค่ะ" เอาเป็นการดูแบบขำ ๆ นะค่ะ แต่คงต้องเป็นพรุ่งนี้ เพราะ
วันนี้ตีได้แค่กราฟเอง ...แต่จริง ๆ ดวงของคุณทุกข์ใจ คู่ครองดีมากนะค่ะ ยังงงอยู่เลยว่า ชะตาชีวิต
ของคุณมันผิดพลาดจากตรงไหน ....ดิฉันขอทวนอีกครั้งนะค่ะ คุณบอกเกิดต้นเดือนสิงหาคมใช่ป่ะ
....วันพฤหัสบดีที่ 2 สิงหาคม(เดือน8)ปีวอก....2499 อันธพาลครองเมือง

คุณทักทายค่ะ ...คือพอดิฉันรู้ว่าจำเรื่องของคุณทุกข์ใจ ผิด เลยกลับเข้าไปอ่านใหม่ ยอมรับว่ามีบางช่วง
ที่หายไป คือตามไปอ่านแต่บอร์ดการบวช ฟังบทสวดมนต์ ไม่ก็ฟังเพลงของคุณพี่ดีเจ ก็เลยไม่ได้ตาม
ข่าวสารเพื่อน ๆ พี่ๆ สักเท่าไหร่...เลยกลับเข้าไปอ่านใหม่ ...แล้วไปเจอข้อความที่คุณให้คำแนะนำ
กำลังใจ เกี่ยวกับเหตุผลที่ทำให้คุณไปอยู่แดนไกล ตอนลูกอยากกินบะหมี่หมูแดง....ดิฉันคงอ่อนไหว
เหลือเกิน ทำไมน้ำตามันต้องไหลทุกครั้งที่อ่านประสบการณ์ของคุณก็ไม่รู้ ...มันเป็นอะไรที่บีบหัวใจ
มาก ๆ ค่ะ ...ดิฉันรู้สึกอ่อนไหวเหลือเกินตั้งแต่มีลูกเป็นของตัวเอง ไม่ว่าจะดูโฆษณาเกี่ยวกับเด็ก ๆ
มันจะอินอย่างไรก็ไม่รู้ ยิ่งมาอ่านเรื่องของคุณกับลูก รู้สึกสงสารคุณสุด ๆ ดิฉันเลยรู้สึกว่า ตัวเองโชคดี
แม้ครอบครัวจะไม่ร่ำรวย แต่ก็อบอุ่น มีสามีแม้จะไม่เข้าท่า แต่ก็ยังพอทน...ดิฉันอายจัง บางครั้งเวลาที่
ดิฉันว่างกลับเอาเวลาไปเสริมสวย เดินเล่น ผิดกับคุณแม้อยู่แสนไกล ยังสละเวลามาเป็นกำลังใจให้ผู้ที่
กำลังมีทุกข์ ขอนับถือคุณจากใจค่ะ ....และเรื่องราวของคุณมันเริ่มทำให้ดิฉันรู้ว่า เรื่องของเรามันแก้ไข
ได้ด้วยการยอมรับ ดิฉันจึงไม่ทุกข์แล้วกับเรื่องสามี พยายามเข้าใจเขาให้มาก ....ตั้งแต่ช่วงเกือบเดือน
ดิฉันก็ไล่ล่าอ่านกระทู้แทบทั้งหมด แต่ถ้าเจอของคุณจะตั้งใจอ่านเลยล่ะ ...มันเลย "บรรลุ" เลยค่ะ ว่า
เรานี่หนอ ช่างงี่เง่าจริงหนอ ทำไมทำร้ายจิตใจของเราเอง ด้วยเรื่องที่แสนจะงี่เง่าเหลือเกินหนอ...

ขอขอบคุณ คุณทักทาย จริง ๆ ด้วยความจริงใจ

ไม่รู้จะพูดอย่างไร เข้าใจในความรู้สึกของคุณทุกข์ใจ

รู้เพียงว่า ปัญหาครอบครัวมีกันแทบจะทุกครัวเรือน เว้นแต่ใครจะเจอเรื่องอะไร

ก็เลยทำใจที่ต้องยอมรับให้ได้ ไม่เจอเรื่องนี้ ก็ต้องเจออีกเรื่องหนึ่ง

ฝากกำลังใจที่ดีให้คุณทุกข์ใจนะค่ะ ปล่อยวางกับเรื่องบางเรื่องที่หนักดีกว่าค่ะ