ครั้งที่ ๙ นรกขุม ๕ แดนเพลิงพิษ

กายธรรมกายของผมปรากฏว่าอยู่บนพื้นพิภพในนรกขุม ๕ เส้นทางยาวข้างหน้าเป็นทางยาวทอดไปอย่างไม่รู้สุด มีเส้นทางหลายเส้นทางในยมโลก แต่เส้นทางนี้เป็นเส้นทางที่ผมจะเดินไป ผมเห็นคนหลายคนเดินผ่านผมไป สองข้างทางมีหญ้าขึ้นอยู่มากมาย ผมเดินไปตามทางจนถึงที่แห่งหนึ่ง
มียมทูตสององค์กำลังนำตัววิญญาณตนหนึ่งเดินผ่านผม ผมเรียกให้หยุด ยมทูตมองหน้าผม ผมตอบไปว่า “เราต้องการให้วิญญาณนี้พ้นกรรมจากนรกนี้ มีกรรมอะไรบ้างที่เขาทำและทำอย่างไร เราอยากให้เขาเล่าไป จงให้เขาหยุดก่อนซิ”
“ข้าพระพุทธเจ้าขอรับธรรมทาน ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อมขอเดชะ ด้วยบารมีพระปกเกล้า ขอถวายบังคมเดชฤทธิ์อิทธิศร ด้วยเกล้าบารมีปกเกล้าปกกระหม่อมพระพุทธเจ้าข้า”
“ยมทูต เราต้องการสัมภาษณ์วิญญาณบาปที่ตกนรกในขุมนี้สักหน่อย วิญญาณตนนี้ทำบาปกรรมอะไรเอาไว้หรือ”
“วิญญาณตนนี้ เมื่ออดีตเคยก่อคดีฆ่าศพหลายศพ ถูกพวกเดียวกันยิงตายพระพุทธเจ้าข้า”
ผมมองไปที่ชายคนนี้ และได้บอกให้ยมทูตนำตัวไปลงโทษเพื่อดูสถานการณ์การลงโทษนั้นก่อนว่าเป็นเช่นไรแล้วจึงนำมาเขียนเป็นเรื่องราว
ยมทูตนำหน้าผมไปครู่ใหญ่ก็ถึงสถานที่หนึ่งมีเปลวไฟกองใหญ่ลุกโชนขนาดท่วมศีรษะคนอยู่เบื้องหน้าเปลวไฟนี้มีอานุภาพรุนแรงกว่าเพลิงในยมมนุษย์ (โลกมนุษย์) นักตรงทางเข้าของทางนี้มียมทูตประจำอยู่หนึ่งองค์ ยมทูตองค์นี้ทำการตรวจสอบผู้ที่ผ่านเข้าออกในแดนนี้ด้วยตนเอง นี่เป็นหน้าที่ภาระของยมทูตบาป (ยมทูตที่มีกรรมอยู่ร่วมกับมนุษย์แต่ไม่ถึงกับบาป หลังจากตายลงได้ตัดสินให้ไปเกิด แต่ยมทูตขอทำหนี้ลดกรรมเพื่อลดกรรมให้หมดเร็วขึ้น นี่เป็นความหมายของ “ยมทูตบาป” บนโต๊ะมีสมุดอยู่เล่มหนึ่ง เป็นสมุดที่ใช้เซ็นชื่อและประทับรอยนิ้วมือเพื่อเป็นหลักฐาน และข้าง ๆ สมุดก็มีแท่นน้ำหมึกประทับวางอยู่ และมีปากกาหรือขนนกซึ่งแล้วแต่ในแต่ละขุม ตรงโต๊ะมีเครื่องหมายป้ายบอกว่า “ทัณฑ์เพลิงพิษ” เขียนอยู่บนป้าย
ผมเดินผ่านช่องประตูไป ผมเห็นยมทูตนำตัววิญญาณตนนั้นเข้าไปในห้อง ๆ หนึ่ง ห้องนี้มีสภาพเหมือนห้องทั่วไป มีเครื่องหมายสี่เหลี่ยมกลม (ที่ ๆ ใช้ลงทัณฑ์วิญญาณบาป) มีรอยดำ ๆ ปรากฏเป็นรอยไหม้อยู่ทั่วไปบนพื้นนั้นเป็นรูปวงกลม และยมทูตก็ได้โยนตัวชายตนนั้นไปที่จุดนั้น แล้วนำน้ำมันเชื้อไฟใส่เข้าไป โดนกายของผีตนนั้น แล้วยมทูตก็ใช้ไฟจากกายใจของตนพุ่งลงสู่กองไฟกองนั้นแล้วเกิดเป็นเปลวเพลิงมาอย่างฉับพลัน ผีตนนี้ดิ้นรนอยู่ในกองไฟอยู่พักใหญ่เมื่อรู้สึกตนก็ทำให้ความรู้สึกในกาย แล้วจึงกระโดดกายขึ้นออกจากกองไฟแล้วพุ่งลงสู่น้ำอย่างรวดเร็ว
ยมทูตเข้าไปนำตัวชายตนนั้นออกมาจากน้ำ รูปร่างผิวทั่วตัวของชายตนนั้นเป็นแผลเหวอะหว่ะ และพุพองด้วยพิษไฟ รอยน้ำไหลเยิ้มออกทั่วตัว เส้นผมบนหัวกลับหายไปอย่างไม่มีที่มาจนหมด มีกลิ่นเหม็นลอยอยู่ทั่ว
“ยมทูตนำตัววิญญาณบาปตนนี้ขึ้นมาซิ เราจะถามเขาซักหน่อย”
“เธอทำกรรมอะไรไว้ จึงต้องมารับกรรมอยู่เช่นนี้ เธอจงเล่าความจริงให้หมดเถิด สัตว์โลก “
ชายคนนั้นมองหน้าผม แล้วบอกว่า “ข้าพระพุทธเจ้าเป็นมือปืนให้กับผู้มีอันจะกินคนหนึ่งในกรุงเทพฯ ด้วยอำนาจเงินที่เขาให้กับผมทำให้ผมหลงผิดฆ่าคนให้เขามาหลายศพ ตลอดชีวิตของข้าพระพุทธเจ้าไม่เคยได้รับความสุขในชีวิต เมื่อเป็นเด็กต้องออกจากโรงเรียนเพราะทำร้ายเพื่อนนักเรียนจนถึงแก่ความตาย ต่อมาก็ถูกนำเข้าสถานดัดสันดาน จนเติบใหญ่ก็ออกมาทำมาหากิน เลี้ยงชีพด้วยการรับจ้างเป็นมือปืน ในชีวิตได้ฆ่าคนมาหกศพแล้วแต่ก็เพราะความจำเป็น …… *** (ชีวิตข้าพระพุทธเจ้าต้องตกระกำลำบากใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางความวุ่นวายของสังคมแต่ก็เพราะข้าพระพุทธเจ้าต้องหาเลี้ยงพ่อแม่ที่แก่เฒ่าในชนบทจึงต้องมารับจ้างเป็นมือปืน”)
ยมทูตที่อยู่ข้าง ๆ กล่าวขึ้นด้วยความโมโห
“ไอ้สัตว์ มึงยังคิดโกหกอยู่อีกหรือวะ” ยมทูตกล่าวด้วยความโกรธแค้น
ผมมองหน้ายมทูตแล้วกล่าวว่า “ช่างเขาเถอะ เรารู้ว่าเป็นอย่างไร”
“เธอกล่าวมาซิว่า เธอทำกรรมอย่างไรจึงต้องตกนรกขุมนี้ เราอยากได้ความจริงจากเธอ หากเธอโกหกเธอจะได้รับการเพิ่มโทษจากเดิมเป็นสิบเท่า”
“ข้าพระพุทธเจ้าพูดผิดไป ด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ หากข้าพระพุทธเจ้าพูดผิดคำใด ขอให้ท่านผู้รู้ช่วยเมตตาแก่ข้าพระพุทธเจ้าด้วยเถิด พระพุทธเจ้าข้า” เขาเลียนแบบยมทูตในคำลงท้ายของข้อความ
“เมื่อเธอคำกล่าวคำสัตย์ แต่เธอกลับไม่กระทำเช่นนั้น บังอาจโกหกเราด้วยความคิดว่าเราไม่รู้ หารู้ไม่ เรานั้นคือ ………ผู้มาสัมภาษณ์วิญญาณบาปในนรกขุมนี้ เอาหล่ะเมื่อเธอคิดกล่าวคำเท็จกับเรา แต่แม้กรรมนั้นจะเป็นไปด้วยกรรมใหญ่ เราก็อาจขอลดโทษให้กับเธอได้ เธอจงตั้งสัตย์ว่าจะไม่ทำอีกเราจะช่วยเธอ ขอให้เธอพูดว่า “เราขอพ้นกรรมด้วยตัวเอง” แค่นี้เธอก็จะพ้นกรรมจ๊ะ”
“ข้าพระพุทธเจ้าขอกล่าวคำสัตย์ ข้าพระพุทธเจ้าผิดไปแล้วที่บังอาจกล่าวความโกหกแก่ท่านผู้นี้ ข้าพระพุทธเจ้ากล่าวไปด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ ข้าพระพุทธเจ้าขอรับผิดด้วยตนเอง …. “ เขากล่าวด้วยความเท็จ
เรื่องนี้มีที่มาอยู่ว่า เบื้องแรกแห่งข้อความมีความจริงอยู่ท่อนหนึ่งแต่ตอนปลายหาใช่ความจริงไม่ ผมจึงจำเป็นต้องลงโทษเพื่อให้เกิดความหลาบจำ นี่เป็นการกระทำที่เกิดขึ้นในยมโลก
“ไอ้สัตว์นรก ชิชะ มึงนี่คิดบังอาจโกหกเจ้านายกู กูจะฆ่ามึง เอาหล่ะ เมื่อมึงคิดทำดี กูจะช่วยมึง หันหน้ามาให้กูตบ แล้วกูจะไม่เอาความ”
วิญญาณตนนั้นไม่ยอมหันมา ผมจึงต้องจำยอมให้ลงโทษตามใจ
“ไอ้สัตว์ …. กูคิดจะช่วยมึง แต่มึงกลับโกหกท่าน กูมิอาจช่วยมึงได้แล้ว มึงสมควรแล้วที่จะไปรับโทษ ถุย ….. ยมทูตถุยน้ำลายใส่น้ำแล้วคายน้ำลายออกจากปากรดหน้าด้วยความแค้น แล้วบ่นต่อไปว่า ไอ้สัตว์นรก มึงมันเลี้ยงไม่เชื่อง” ยมทูตกล่าวพร้อมกับตบลงบนใบหน้าของชายตนนั้นอย่างแรงและล้มเซถลาไปตามแรงตบของยมทูต ผมมองเห็นวิญญาณตนนี้กล่าวร้ายออกมาว่า “ไอ้สัตว์” แต่ต้องเบือนหน้าหลบด้วยความอายเพราะฟันซี่หนึ่งของเขาหลุดออกมาจากปาก เลือดสีแดงอยู่ทั่วปาก นี่เป็นกรรมที่เขาต้องรับเนื่องจากโกหก
ด้วยกรรมนี้เขาจะต้องได้รับกรรมในนรกต่อไป เพราะเขาได้กระทำกรรมอันบังอาจต่อเบื้องสูง

ฆ่าคนไม่พอ ยัง แถอีก