จ๋องกรอด โอด:



เฮ้ เป็นไรมากป่าวไอ้เล็ก..? เป็นบ่วงเอ๊ย!ห่วงนา ..นี่เป็นอะไรกันไปหมดแล้วสหายเรา ..คนโน้นหาทางแยก.. ..คนนี้เห็น(โลก)โรคเป็นสีชมพูอมเทา...

และแล้ว...ก็พิสูจน์ได้ว่า
ลางสังหรณ์ของข้าพเจ้าช่างแม่นยำนัก!!!

มังกรกับจิงโจ้เนี่ยะ สายพันธุ์มันคงใกล้เคียงกันพิลึกเลยใช่ม้า!?!
ระวังสับสนทางเพศ เอ้ย สับสนในวัยโดยไม่รู้ตัวนะ...นู๋ไบกอน

เออ....แล้วใครน่ะท่าน Net คือว่ายายมัทไม่ get น่ะ

ยังไงยายมัทก็ขอขอบคุณนะจ๊ะ
ถือว่าเจตนาเป็นตัวกำหนดก็แล้วกัน
ว่าปรารถนาดี...อยากให้โลกนี้มีแต่สีชมพู...
(คงเลี่ยนพิลึกเลย)

แล้วเมื่อไหร่จะได้อ่านตำราพิชัยสงครามขนานเด็ดที่คุยไว้ล่ะจ๊ะหลานรัก

ไม่ได้หานะตา มันเดินมาถึงเอง
เพียงแต่ตอนนี้..ขอยืนสงบสติเฉยๆก่อนเดินต่อน่ะจ๊ะ

มาเดินเล่น...ความเห็น..ไม่มี

ท่านกบ...

ไหนๆ ก็อุตส่าห์ให้เกียรติมาเยือนถึงที่
จะไม่ทิ้งสุนทรพจน์ดีดี
ฝากไว้เตือนใจกันบ้างเลยเหรอท่าน....!?!

มัทนา ณ หิมะวัน:



รอจนน้ำเกลือหมดไปหลายปี๊บเแล้ว ...เฮ้อ จะได้อ่านก่อนตายมั้ยเนี่ย หือ..!ขอบใจยายมัทฯที่เตือนความจำ...
..



ครืองี้นะยาย ที่ผมอยู่เนี่ยเขาเอามาทำ computer graphics series เลยเห็นมันทันสมัยเจี๊ยบ ลืมไปว่าอยู่คนละฝั่งโลกนะ ... ..



แหมยายก้อ...เอาใจทั้ง local and interเลยน้าา



เหอๆๆ ถูกโฉลกจริงเลย ขอฟังด้วยคน คริ คริ ..

taktay :



ใครที่ใหน ปิดอะรายคร้าบ ไม่เค้ยไม่เคยเลย .. ...

ขอให้คุณยายมัท พบสิ่งที่ดีที่สุดที่ยายมัทต้องการนะจ๊ะ
ลูกโป่งขอเป็นกำลังใจให้จ้ะ
ยายมัทเคยลองอธิษฐานจิตไหมจ๊ะ
ลูกโป่งว่าลองทำดูก็ได้นะ...ไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไร
ชีวิตก็เป็นแบบนี้แหละ
มีทั้งสุข ทั้งทุกข์ คลุกเคล้ากันไป
แต่พระอาทิตย์ยังมีขึ้นมีลง
ชีวิตเราก็เหมือนกัน
ลูกโป่งว่า พรุ่งนี้ก็ต้องเป็นของเราสักวัน
ทุกอย่างต้องดีขึ้น...ใช้สติมากมาก
เดี๋ยวมันก็ผ่านไปนะ...คนดี

ขอ..หยิก..ซะที..ดิ

กองทัพเดินด้วยท้อง..นะจ้า..



แหม..เรื่องคู่ครอง..หรือครองคู่..นี้นะ..มันไม่มีสูตร..ว่าทำอย่างนี้..แล้ว..จะได้อย่างนั้น..
เพราะหากมีสูตรครองคู่สำหรับคู่ครอง..จริง..มนุษย์โลกคงมีความทุกข์น้อยลง..เกินครึ่ง..ไปซะแล้วแหละ

กัลยาณมิตรของ ยายมัท...ทุกท่าน


ยายลูกโป่ง ตา-dd- ทวดทักทาย นู๋จิ้งจ๋อง และท่านอ๊บอ๊บ

เดี๋ยวคืนนี้ยายมัทจะมาคุยด้วยนะคะ
ตอนนี้ขอตัวไปทำภารกิจก่อน

ยายมัทตระหนัก และซาบซึ้งในคำว่า "มิตรภาพ" เกินคำบรรยาย
ขอขอบคุณสำหรับทุกๆ กำลังใจ
สำหรับทุกๆคำแนะนำ..
ทั้งที่นี่และหลังไมค์ที่เพื่อนๆมอบให้เสมอมา

อยากบอกว่า...

ในทุกๆความเห็น
(ถึึงแม้บางท่านเกรงใจไม่ออกความเห็น
แต่ในมุมมองของยายมัทกลับมองว่านั่นล่ะคือความเห็นชั้นดี)

ล้วนเป็นประโยชน์ต่อการทบทวน ไตร่ตรอง พิจารณา ปัญหา
ก่อนที่จะตัดสินใจเดินทาง...ต่อไปอย่างไม่แบกทุกข์จริงๆ



ไม่ต้องเป็นห่วงยายมัทนะคะ....Very fine, indeed...!!!

มัทนา ณ หิมะวัน:



เราทุกคนล้วนต้องตัดสินใจกันมาหลายครั้งแล้วตั้งแต่เกิด บางคราวเราทำด้วยความมั่นใจ บางคราวด้วยความหวั่นไหว นั่นขึ้นอยู่กับปัจจัยแวดล้อมทั้งอดีตและปัจจุบัน..

จะตัดสินใจอีกสักครั้งจะเป็นไร..ถ้าคิดว่าผลที่ได้คือการพ้นทุกข์และการหมดปัจจัยที่จะทำให้จิตเป็นอกุศลอีกยาวนาน ..มันคงต่างจากคราวที่ผ่านๆมาบ้าง แต่เหมือนกันตรงที่เราทำการเปลี่ยนแปลงให้ชีวิตอีกครั้งหนึ่ง....เจตนาใหม่ที่ควรเกิดได้จากการนี้คือการมนัสสิการว่า แม้สิ่งที่เป็นไปนี้ก็ย่อมไหลมาจากเหตุปัจจัยทั้งเก่าและใหม่หาได้เกิดเพราะบังเอิญไม่..และยินดีรับผลที่ตามมาด้วยความเข้าใจถูกว่า นี้เป็นส่วนหนึ่งของกรรมที่จัดแจงผลให้เป็นไป...ใครจะต้านอำนาจกรรมได้ย่อมไม่มี..จากนั้นก็พึงทำความเบิกบานในใจว่าเราทำสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว ...เพื่อประโยชน์แก่ตนและคนอื่น เพราะคนอื่นก็ย่อมไม่ได้โอกาสทำชั่วทำบาปกรรมเพิ่มกับเราอีกยาวนานเช่นกัน...ทุกข์โทษของเขาจะได้ลดบรรเทาไปบ้าง.. เราอภัยให้แล้วด้วยการตัดสินใจครั้งนี้..

กราบขออภัยคุณยายมัทฯที่มาสอนจรเข้ในครานี้ เข้าใจดีว่าคนมีธาตุปัญญาระดับยายมัทฯ คงมีวิธีวางใจที่เพียบพร้อมด้วยสัมมาทิฏฐิเป็นปฐมอยู่แล้ว ที่เขียนมาเพื่อ back up เพื่อนเท่าที่จะทำได้เท่านั้น จะเอาเบาะฟองน้ำมารองเวลาตกจากที่สูงก็ทำไม่ได้เพราะอยู่คนละฟากโลกกัน..นะครับ..

แอบตามคุณยายมัทฯมาจากห้องเพลงค่ะ...เข้ามาเจอทางแยกของคุณยายมัทฯ...
อัตตาหิ อัตตโนนาโถ...ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน...
นั่นเป็นมนต์วิเศษแล คุณยายมัทฯ...ใช้บริกรรมได้เลยนะจะบอกให้
คำๆนี้ถ้าเกิดขึ้นในใจอย่างแนบแน่นแล้วเป็นเกาะป้องกันจิตใจให้เข้มแข็งได้
และนำพาให้ผ่านพ้นอุปสรรค์ทุกสิ่งทุกอย่างได้เป็นอย่างดีเชียวน๊ะ

ทุกข์ภัยบางอย่างคนอื่นไม่สามารถช่วยเราได้ ถึงแม้เค้าพร้อมที่จะช่วยเรา แต่ก็ไม่สามารถช่วยได้
นอกจากตัวเราต้องช่วยตัวเราเอง ต้องทำที่จิตใจของเราเองให้หลุดพ้นจากทุกข์ภัยนั้นๆ

ธรรมชาติเหล่านี้แหละ…มีความเกิดเป็นเบื้องต้น ความแปรไปเป็นท่ามกลาง ความดับเป็นที่สุด
จะเป็นรูปธรรมก็ช่าง จะเป็นนามธรรมก็ตาม เกิดขึ้นแล้วก็แปรไปตามธรรมดาของมัน แล้วมันก็ดับไป

ฉะนั้น ทุกข์หรือความกังวลนั้นไม่เหมาะแก่เรา ถ้าหากว่าฝึกตัวเองได้ ระงับความคิดได้
แก้ความเห็นผิดได้ ชีวิตของเรามีความสุขมากขึ้น มีความสงบมากขึ้นและชีวิตนี้ไม่หนัก
ไม่ลำบากแก่เรา อนาคตยังมาไม่ถึงเอาไว้ก่อน ค่อย ๆ จัด ค่อย ๆ ดู ค่อย ๆ แก้

ให้อนาคตมาถึงเรา อย่าให้เราไปถึงอนาคต อนาคตมาถึงเราที่นี่ปัจจุบัน
ฉะนั้นเรารักษาจิตใจที่ปกติ จิตใจที่สงบ จิตใจที่สบายในปัจจุบัน
ความจริงปัจจุบันไม่หนัก ปัญหาจะมีมากเท่าใดทนได้ เพราะเราแก้ทีละอัน
ปัญหาจะมีไม่มาก มีปัญหาเฉพาะปัจจุบันอย่างเดียว
ถ้าคิดถึงปัญหาในอนาคตมันหนักเกินไปอาจจะเกิดตามที่คิดหรือไม่ก็ได้เป็นกังวลเปล่าๆ

บางอย่างก็ต้องปล่อยวาง เราบังคับบัญชามันไม่ได้ เราทำดีที่สุดแล้ว

ขออภัยคุณยายมัทฯด้วยนะค่ะหากล่วงเกินใดๆ ถือว่าพูดคุยกันฉันเพื่อนแล้วกันนะค่ะ

เอาดอกไม้สวยสดใส...และ...คลิปวีดีโอมาฝากค่ะ

วันนี้..เหนื่อยจัง..นั่งทั้งวัน

นั่งนาน ๆ..ก็เจ็บแข้งเจ็บขา..ใจมันก็คิดว่า..เปลี่ยนไปเดินเล่นดีกว่า..ดีกว่านั่ง

พอเดินไปเดินมา..ไม่ถึงชั่วโมงเลย..ก็เมื่อยแล้ว..

ใจมันก็คิดว่า..เปลี่ยนไปนั่ง..จะดีกว่าเอาแต่เดินอยู่อย่างนี้..นะ

ดูซิ..นั่งก็ไม่มีความสุข..เดินก็ไม่มีความสุข..แล้วอื่น ๆ อีกละ..มีอริยาบทไหน..ที่ทำแล้วมีสุขแท้ที่ไม่เปลี่ยนแปลง..จริง ๆบ้าง..ถ้ามี..จะทำอย่างเดียว..ทั้งวันเลยเอ้าว..

ดูแล้วก็ไม่มี..

นั้นคือ..การจะหาสุขแท้..ภายในโลกนี้..เป็นการหาที่ผิดที่แล้ว..ละ

เมื่อหาผิดที่..มันจะมีโอกาศเจอไหม???..
ก็เมื่อโลกมันเป็นอย่างนี้..ควรจะไปอาลัยอาวรณ์..มันทำขี้เกลืออะไร???

ทีนี้..หันกลับมานั่ง...นั่งจนเจ็บ..เจ็บแล้วมันก็ทุกข์ดิ..ทีนี้

ครูบาอาจารย์..ก็สอนสั่งว่า..ที่ทุกข์มันทุกข์เพราะอะไร??..ไม่ใช่เพราะ..อยาก..ให้มันหายดอกหรือ??..ลองไม่อยาก..เดียวมันก็ไม่ทุกข์

ก็ลองดูอย่างอาจารย์ว่า..ไอ้เรามันว่าง่ายสอนง่ายอยู่แล้ว..

เอ้าวดู..ไอ้นั้นมันขา..มันเจ็บ..ปวดตุ๊ป ๆ..ไอ้นี้เรา..ดูมันปวดตุ๊ป ๆ..ตัดคำว่า..อยากให้มันหาย..ไปจากใจเราซะ..ลองดู

มันก็ปวดของมันตุ๊ป ๆ ไปอย่างนั้นแหละ..ใจดูใจมันก็รู้..แต่ไม่กระวนกระวาย..กระสับกระส่าย..

เอ้าว..นี้มันไม่ทุกข์นี้

แค่เอาคำว่า..อยากให้หายปวด...ออกไปแค่นั้นเอง

นี้เรียกว่า..ทุกข์เพราะตัณหา..แท้ ๆ

แล้วถ้าไปมีอุปทานคือยึด..ในตัณหา..ซ้ำเข้าไปอีก..มิทุกข์หนักขึ้นไปอีกหรือ???