ยังดีนะคะ ที่ยังคงทำอย่างต่อเนื่อง
เรื่องอารมณ์และความคิดนี่ เรื่องปกติค่ะ ตราบใดที่ยังมีความชอบและชังอยู่
คนที่ยังไม่เข้าใจเรื่องของอารมณ์ ถึงได้รู้สึกโกรธกันง่ายๆเพราะเหตุนี้แหละค่ะ

คนที่เข้าใจ เขาย่อมรู้อยู่กับใจของเขา เขาย่อมถอยออกไปเอง
โดยไม่ไปคิดทำอะไรที่ไปส่งผลกระทบกับเรา

ส่วนคนที่ยังไม่รู้ เขาย่อมทำลงไปด้วยความไม่รู้
คืออาจจะหงุดหงิดตอบกลับเราบ้าง ก็เลยทำให้ส่งผลกระทบต่อตัวเรา
แล้วเจ้าตัวปรุงแต่ง ถ้าสติเรายังไม่ทันนะ มันจะแสดงตัวออกมาทันที

ยิ่งเจริญสติ ยิ่งเห็นอารมณ์พวกนี้อย่างชัดเจน
ทั้งๆที่เมื่อก่อน ถ้าถามว่า มีไหม? ..... มีอย่างแน่นอน จริงมั๊ยคะ?
เพียงแต่ว่า มันไม่สะดุดใจเราเท่านั้นเองแหละค่ะ
แล้วเราจะค่อยๆปรับสภาวะของตัวเองค่ะ
อารมณ์หรือความคิดในเชิงลบ จะเบาบางลงไปเรื่อยๆ

รู้สึกว่าช่วงนี้การทำกรรมฐานจะมีอุปสรรค์มากเลย
เป็นเพราะเราทำดึกเกินไปหรอ หรือว่า จะอะไรก็แล้วแต่ก็ตาม ควรที่จะทำต่อเนืองอยู่ดี
เป็นกรรมของเราล่ะมั้งที่ต้องเจออะไรแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถ้าไม่พยายามก็จะไม่สามารถออกจากบ่วงนี้ได้หรือเปล่านะ


เดิน 3 นาที
ไม่มีอะไรมากหรอก
วันนี้ได้ฝึกความอดทนกับการรอคอยไป มันก็เป็นสิ่งที่เราไม่ได้คุ้นเคยอะไรด้วยเลย แต่ก็ต้องฝึก...
ใจสงบขึ้นนะ แต่ว่าคลื่นความร้อนแรงดูเหมือนจะยังเท่าเดิม

ถ้าคิดมากๆกว่านี้มันจะกลายเป็นความผิดหวังในตัวเองน่ะนะ... ดังนั้นเราก็เลยคิดได้เพียงเท่านี้แหละ

แล้วก็ รอต่อไป...
แต่คราวหน้าสงสัยจะต้องเอาความพยายามเข้าไปด้วยละมั้ง
แต่ไม่ค่อยมีตัว"ความพยายาม"เลย นี่สิ
จะรอดหรือเปล่า ก็มิอาจล่วงรู้ได้

จบการบันทึกเพียงเท่านี้

คิดไปเองหรือเปล่าว่าถึงช่วงเวลาแห่งการขัดขวางแล้ว หรือว่า ก็แค่ความบังเอิญ หรือจะเป็นเพราะ อะไรก็แล้วแต่
ไม่อยากคิดมากไปกว่านี้เลยละ
ยังหงุดหงิดในใจ.. เหมือนเดิม

จขกท. Varinne
การเจริญสติปัฏฐาน และการเจริญนิวรณ์ นั้นต่างกันครับ

การเจริญสติปัฏฐาน เป็นการปฏิบัติธรรมเพื่อชำระจิตให้สะอาดด้วยการเจริญโลกุตตรฌานด้วยวิปัสสนาจิต มีพระนิพพานเป็นอารมณ์

แต่การเจริญนิวรณ์ คือสิ่งที่คุณVarinne ทำอยู่ทุกวันนี้ เป็นการเจริญนิวรณ์โดยเจตนา เพื่อยึดเอารูปนามตลอดไป ยิ่งปฏิบัติยิ่งฟุ้ง ฟุ้งไปความคิดความคำนึงของตนแต่นึกว่า เป็นสมถะบ้าง วิปัสสนาบ้าง
แล้วแต่ว่าความฟุ้งนั้นจะแล่นไปในภายนอก หรือในภายใน

ที่แล่นไปในภายนอก ก็คือการใส่ใจในการก้าวเดิน เหมือนหุ่นยนต์ แล้วแล่นไปในภายในคือความตามติดใจจดจ่อในอาการนั้นว่าเป็นความรู้สึกตัวเป็นสัมปชัญญะเป็นสติ

ยิ่งเจริญนิวรณ์มากเท่าไหร่ จะยิ่งปักยิ่งปำอยู่กับอุเบกขาอันประกอบด้วยอุทธัจจะจนยากที่จะไถ่ถอน

ในเบื้องต้น เข้าใจเสียก่อนว่า จิตเป็นกุศลเมื่อไหร่ให้ผลเป็นสุขเสมอ
เพียงแต่ จขกท. สงบจิตจากเครื่องกังวล จากความคิดโลภ คิดโกรธ คิดเบียดเบียน จากความคิดความตรึกในความขุ่นใจ ใดๆ ระลึกในพุทธคุณ พระธรรมคุณ พระสังฆคุณว่าเป็นที่พึ่งที่อาศัย เป็นที่ให้มีความสงบเย็น แล้วสวดมนต์ จิตที่สงบเพียงชั่วครู่ก็จะสัมผัสได้ ด้วยอาการนั้นสติปัฏฐาน 4 ก็ยังชื่อว่า บริบูรณ์
มีนิวรณ์อันสงบระงับ

ในเบื้องต้นจับความรู้สึกเช่นนี้ก็เพียงพอ

เจริญธรรม

2 มค. 49
เดิน 15 นาที นั่ง 15 นาที เริ่มต้นใหม่อีกแล้ว

5 มค.
เดิน 15 นาที นั่ง 15 นาที เดิน 20 นาที นั่ง 20 นาที

10 มค.
เดิน 15 นาที นั่ง 15 นาที

11 มค.
06.35 เดิน 20 นาที นั่ง 20 นาที
21.30 เดิน 25 นาที นั่ง 25 นาที

12 มค.
06.30 เดิน 15 นาที นั่ง 15 นาที
22.20 เดิน 30 นาที นั่ง 30 นาที
วันนี้ สติดี สมาธิดีขึ้น ไม่ตกใจเวลาเสียงนาฬิกาดังครบเวลา

13 มค.
06.30 เดิน 15 นาที นั่ง 15 นาที
20.30 เดิน 30 นาที นั่ง 30 นาที
วันนี้ สติดีมากขึ้น สมาธิดีขึ้น เกิดปีติตลอด

14 มค.
04.30 เดิน 15 นาที นั่ง 15 นาที
20.30 เดิน 45 นาที นั่ง 45 นาที
ดีขึ้น ฟุ้งซ่านกำหนดได้ทัน มาปวดขาก่อนหมดเวลาน่าจะประมาณ 5 นาที

15 มค.
06.20 เดิน 10 นาที นั่ง 10 นาที
21.45 เดิน 50 นาที นั่ง 50 นาที มีฟุ้ง แต่กำหนดได้

16 มค.
04.00 เดิน 30 นาที นั่ง 30 นาที
10.00 เดิน 45 นาที นั่ง 45 นาที กำหนดได้ดี
19.15 เดิน 20 นาที นั่ง 20 นาที
ฟุ้งตลอด จิตส่งออกแต่นอก แทบจะไม่รู้อยู่ที่กาย

17 มค.
04.30 เดิน 20 นาที นั่ง 20 นาที
20.45 เดิน 20 นาที นั่ง 20 นาที
เริ่มมีอาการเบื่อหน่ายอีกแล้ว ทำไมถึงเป้นแบบนี้นะ แล้วจะแก้ไขยังไงดี ไม่อยากปฏิบัติเลย
เบื่อบอกไม่ถูก แต่ต้องพยายามทำ ไม่อยากไปทุกข์ใจอีกแล้ว เบื่อข้างบ้าน ชอบมาวุ่นวายกับเราจริงๆ
ตั้งใจแผ่เมตตาให้กับเขา อาจจะทำให้ดีขึ้น

18 มค.
04.00 เดิน 20 นาที นั่ง 20 นาที เบื่อมั่กๆ
11.37 เดิน 45 นาที นั่ง 45 นาที
ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ไม่อยากปฏิบัติเลย แต่เมื่อเช้าก้ทำได้ดีนะ
20.30 เดิน 45 นาที นั่ง 45 นาที
ดีเหมือนกันที่เจอแต่ปัญหา ทำให้หันหน้ามาหาธรรมะ แทนที่จะออกไปที่อื่น
ผลของการปฏิบัติ ถึงแม้จะทำไม่ต่อเนื่องก็จริง
แต่สิ่งที่เราได้รับ เราเริ่มมีสติการรับรู้มากขึ้นกว่าเมื่อก่อนเยอะมาก
คงต้องพยายามทำให้ต่อเนื่อง เรียนรู้อย่างอื่นยังทำได้เลย แล้วนี่เพื่อชีวิตของเรานะ ต้องอดทน


นี่คือความมุ่งมั่นที่มองเห็นได้อย่างชัดเจน แล้วรู้จักพิจรณาทบทวนสภาวะของตัวเอง
ทั้งๆที่ตอนนั้นทำแบบไม่รู้อะไรเลย ตำรับตำราก็ไม่เคยอ่าน เพราะครูบาฯทุกๆท่านสั่งเหมือนกันหมด
อย่าอ่านตำรา อย่าสงสัย ไม่ต้องไปถามใครๆ ทำต่อไป แล้วที่สงสัยจะรู้เอง

19 มค.
05.30 เดิน 30 นาที นั่ง 30 นาที ปวดเร็วขึ้น ฟุ้งตลอดเลยเวลาปวด
22.25 เดิน 30 นาที นั่ง 30 นาที
ลองนำวิธีของหลวงพ่อชามาใช้ เข้าปลายจมูก ณหทัย สะดือ ออก สะดือ ณหทัย ปลายจมูก
จนกว่าจิตจะสงบแล้วค่อยพองหนอ ยุบหนอ ผลคือ สงบช่วงแรก ปวดขาเป็นพักๆ

20 มค.
05.30 เดิน 20 นาที นั่ง 20 นาที
21.00 เดิน 30 นาที นั่ง 30 นาที
วันนี้กำหนดได้ มาวูบไปช่วงท้าย ไม่รู้ตัว มารู้ตัวตอนเสียงนาฬิกาดัง

21 มค.
20.30 เดิน 30 นาที นั่ง 30 นาที
นั่งเพลิน สติไม่ทัน วูบไป ตกใจเลยลืมกำหนด วันนี้ครูมาสอน ปวดพอทน

23 มค.
19.30 เดิน 35 นาที นั่ง 35 นาที
ฟุ้งตลอด แต่พอกำหนดได้ ครูมาสอน พอกำหนดได้ รู้ตัวทัน วันนี้ไม่มีวูบ

24 มค.
03.35 เดิน 30 นาที นั่ง 30 นาที ง่วงนอนมากๆ นั่งหลับ
23.50 เดิน 30 นาที นั่ง 30 นาที

25 มค.
20.00 ไปสวดมนต์ที่วัดอโศ ได้ฟังเทศน์เรื่อง ความยึดมั่นถือมั่น เรื่องจิต เรื่องความโกรธ
การด่าว่ากัน ให้ยึดหลักว่า ปล่อยวางซะให้หมด เดี๋ยวก็ตายกันแล้ว จะไปว่าให้เกลียดชังกันทำไม
นั่ง 1 /1/2 ชม.
22.09 กลับมาทำต่อที่บ้าน เดิน 30 นาที นั่ง 30 นาที

27 มค.
10.30 เดิน 45 นาที นั่ง 45 นาที
20.00 สวดมนต์ ปฏิบัติที่วัดอโศ นั่ง 1/1/2 ชม. เลิก 4 ทุ่ม
22.30 เดิน 30 นาที นั่ง 30 นาที

28 มค.
08.30 เดิน 45 นาที นั่ง 45 นาที
20.00 สวดมนต์ ปฏิบัติที่วัดอโศ นั่ง 1/1/2 ชม.เลิก 4 ทุ่ม
22.30 เดิน 45 นาที นั่ง 45 นาที

29 มค.
10.15 เดิน 45 นาที นั่ง 45 นาที
20.00 สวดมนต์ ปฏิบัติที่วัดอโศ เลิก 4 ทุ่ม

30 มค.
10.30 เดิน 45 นาที นั่ง 45 นาที
21.30 เดิน 45 นาที นั่ง 45 นาที

31 มค.
20.30 เดิน 45 นาที นั่ง 45 นาที

........................................................................

1 กพ. 49
20.30 เดิน 20 นาที นั่ง 20 นาที วันนี้ปวดหัว รู้สึกเครียดกับเรื่องส่วนตัว

2 กพ.
10.00 เดิน 20 นาที นั่ง 20 นาที
23.30 เดิน 20 นาที นั่ง 20 นาที

3 กพ.
10.56 เดิน 20 นาที นั่ง 20 นาที
20.00 เดิน 45 นาที นั่ง 45 นาที

4 กพ.
เดิน 45 นาที นั่ง 45 นาที

5 กพ.
21.45 เดิน 45 นาที นั่ง 45 นาที

6 กพ.
10.20เดิน 30 นาที นั่ง 30 นาที
20.00 เดิน 45 นาที นั่ง 45 นาที เหวยๆๆๆๆๆๆ ยิ่งปฏิบัติ ยิ่งโดนด่าทุกวัน ด่าเรามากๆเลย
ไม่รู้ไปทำอะไรกับเขาไว้ ขนาดพยายามไม่สุงสิงด้วยแล้วนะ สามีชาวบ้านน่ะไม่สนใจหรอก
แค่สามีเขามาทักเรา เราก็คุยตอบธรรมดาๆ ขนาดหนุ่มๆยังไม่สน แก่ๆแบบนั้น จะเอาไปทำอะไรหว่า


ยิ่งปฏิบัติ ยิ่งชดใช้ แต่ตอนนั้นยังไม่รู้เรื่อง


7 กพ.
เดิน 20 นาที นั่ง 20 นาที
19.50 เดิน 20 นาที นั่ง 50 นาที

8 กพ.
10.30 เดิน 20 นาที นั่ง 20 นาที
20.00 เดิน 20 นาที นั่ง 50 นาที

9กพ.
03.30 เดิน 30 นาที นั่ง 30 นาที ฝืนใจมากๆเลย ทั้งที่ง่วงแสนง่วง แต่จะลองทำดู เบื่อชีวิตเหลือเกิน
10.20 เดิน 30 นาที นั่ง 30 นาที
21.30 เดิน 20 นาที นั่ง 50 นาที

10 กพ.
21.00 เดิน 50 นาที นั่ง 50 นาที

11 กพ.
22.56 เดิน 20 นาที นั่ง 50 นาที
การปฏิบัติอย่างต่อเนื่อง โดยที่เราไม่ได้หยุดเลย รู้สึกว่า ก้าวหน้าขึ้น กำหนดรู้ได้ทันมากขึ้น
ปวดขา กำหนดได้ทันมากขึ้น มีอะไรแปลกๆอยู่อย่าง ดูมาหลายวันแล้ว รู้สึกช่วงเวลาหายไป
ไม่ได้หลับ ไม่ได้งูบ แต่เหมือนเวลาหายไปเฉยๆ พอรู้ตัวอีกที เห็นท้องพองยุบเอง เราไม่ต้องกำหนด


เป็นเรื่องของสมาธิที่เข้าอัปนาสมาธิ มันเลยดับแบบเราไม่รู้ตัว เหตุเนื่องจากสมาธิล้ำหน้าสติ
วิธีปรับอินทรียคือ ให้เดินเพิ่มขึ้น ลดนั่งลง ปรับไปเรื่อยๆ จนกว่าสติจะนำหน้าสมาธิ หรือเสมอๆกัน

12 กพ.
20.10 เดิน 1/2 ชม. นั่ง 50 นาที

13 กพ.
21.03 เดิน 1/2 ชม. นั่ง 1/1/2 ชม. วันนี้ปวดมากๆ กำหนดได้บ้าง ไม่ได้บ้าง

14 กพ.
20.30 เดิน 1/2 ชม. นั่ง 55 นาที

15 กพ.
22.30 เดิน 1/2 ชม. นั่ง 1/2 ชม.

16 กพ.
21.02 เดิน 1/2 ชม. นั่ง 55 นาที
วันนี้รู้ตัวตลอด การเกิดสมาธิรู้ตลอดว่าเกิดตอนไหน แต่ไม่มีแสงสว่าง มันจะรู้สึกว่า ว่างแล้วก็โล่ง
ตัวหายไปหมด ลมหายใจหายไป เหมือนมันหายไปหมดเลย และกลับมารู้สึกตัวใหม่ เป็นแบบนี้ถึง 3 ครั้ง
เวทนาน้อยมาก แทบจะไม่มี ความฟุ้งวันนี้ลืมกำหนด แต่ปล่อยไปเรื่อยๆ มากำหนดตอนหลัง พอนึกได้
เดิน รู้สึกตัวดี


พอมาย้อนอ่าน นับว่าเป็นกุศลของเรา คงสร้างเหตุดีด้านนี้มาเยอะ เลยทำให้ไม่หลงสภาวะ
ไปคิดว่า ตัวเองได้อะไรและเป็นอะไร เราปฏิบัติช่วงนั้นเพราะมีทุกข์ และอยากรวย
ศัพท์ต่างๆที่เขาเรียกๆกัน ไม่รู้จักเลย ฉะนั้นเรื่องโสดาหรืออริยะนี่ไม่ต้องพูดถึง ไม่รู้จัก
เลยทำให้ไม่หลงสภาวะ แบบที่มีคนส่วนมากหลงกัน เพราะความอยากเป็น
เลยทำให้หลง น้อมเอา คิดเอาเองว่าตัวเองเป็นอะไรและได้อะไร แต่กิเลสความอยาก
ที่อยากเป็นนั้น มองไม่เห็น เหตุมี ผลย่อมมี

18 กพ.
21.00 เดิน 1/2 ชม. นั่ง 55 นาที
เมื่อวานไม่ได้ทำ เพราะปวดท้องเมนส์มากๆ มาวันแรกที่ไร แย่แบบนี้ทุกที
วันนี้ปฏิบัติ ไม่มีสติ ลืมกำหนดพองยุบ เกิดสมาธิตอนเดินจงกรมหลายครั้ง
ตอนนั่งเกิดสมาธิเข้าออกเอง เหมือนหลับ แต่ไม่หลับ มันแปลกๆ เพราะรู้ตัวตลอด แต่ทำไมเหมือนหลับ

19 กพ.
21.25 เดิน 1/2 ชม. นั่ง 1 ชม.
วันนี้ปวดเป้นระยะๆพอทนได้ มาปวดมากตอนท้ายๆ แต่ก็ผ่านไปได้

20 กพ.
09.30 เดิน 15 นาที นั่ง 30 นาที
21.45 เดิน 20 นาที นั่ง 60 นาที

21 กพ.
09.20 เดิน 10 นาที นั่ง 35 นาที
22.05 เดิน 20 นาที นั่ง 1 ชม.

22 กพ.
10.10 เดิน 10 นาที นั่ง 40 นาที
20.50 เดิน 20 นาที นั่ง 1ชม. 10 นาที
วันนี้ลองเพิ่มเวลา ปวดมากๆเลย กำหนดแล้วก็ยังปวด ทรมาณมากๆ

23 กพ.
22.25 เดิน 10 นาที นั่ง 30 นาที ฟุ้งตลอดเลย

24 กพ.
09.35 เดิน 10 นาที นั่ง 30 นาที
20.00 เดิน 15 นาที นั่ง 40 นาที กลับมาเริ่มต้นใหมีอีกครั้ง นั่งมีแต่เวทนา ปวดตั้งแต่เริ่มนั่ง

26 กพ.
เดิน 5 นาที นั่ง 20 นาที

27 กพ.
20.30 เดิน 10 นาที นั่ง 30 นาที เดิน 15 นาที นั่ง 40 นาที
ทำสองรอบ ฟุ้งตลอด แต่กำหนดได้ รอบหลังนี่ปวดขา ขาชาไปหมด แต่พอกำหนดได้บ้าง

28 กพ.
19.35 เดิน 5 นาที นั่ง 35 นาที ฟุ้งตลอด ปวดพอกำหนดได้


ตอนนั้นยังไม่รู้เรื่องการปรับอินทรีย์ เรียกว่า ทำแบบไม่รู้อะไรเลย ทำอย่างเดียว

.......................................................................................

ขอโทษนะคะ... แต่ว่า เราไม่ได้เจริญ นิวรณ์ อะไรก็ตามที่คุณพูดมาทั้งสิ้นคะ
แล้วคุณบอกว่าเราฟุ้ง นึกว่าเป็นสมถะบ้าง วิปัสสนา อะไรบ้าง คุณมั่วหรือเปล่าคะ เราไม่ได้คิดอะไรทั้งสิ้นคะ เราแค่ดูตามความเป็นจริงที่เกิดขึ้นในขณะนั้นในจิตใจของเรา
โกรธ ก็รู้ว่าโกรธ ฟุ้งก็รู้ว่าฟุ้ง

นี่คือ การเจริญสติปัฏฐานของเราคะ

กรุณาอย่าสับสน

แล้วที่คุณพูดมาน่ะ เราว่าไม่ใช่เจริญสติปัฏฐานหรอก ก็แค่หนีกิเลสไปเป็นพรหมลูกฟักก็แค่นั้นแหละ

และสุดท้าย เราไม่ได้ต้องการเบื้องต้นด้วยคะ

เราว่าคุณยังสอบอารมณ์คนไม่ได้หรอกคะ
พูดจริงๆ

2 - 4 - 2553

วันนี้ อุปสรรค์เยอะมาก เยอะจนน่ารำคาญ วันนี้ที่ตั้งใจจะเดินสัก20นาทีหน่อย ขอเลิกทำละกัน ไม่ไหวแล้ว หงุดหงิด
มีคนโทรมา เดินขึ้นเดินลง โดนไล่ที่ ตลอด เบื่อละ

วันนี้ก็ถามตัวเองอีกแล้วว่าจะเดินต่อไปทำไมเนี่ย ทำไมต้องมาเดิน
แล้วเราก็นึกๆ เรื่องที่แบบว่า เป็นความทุกข์ เห็นคนต้องทำงานทุกวัน น่าเบื่อออก
แล้วก็ตอนนี้น่ะ รู้สึกว่าอยากจะเป็นอิสระจากกิเลสที่สุดเลยละ

ก็เลยต้อง รู้สึกพยายามมากกว่านี้... แต่ก็ อุปสรรค์มันเยอะจริงๆนะช่วงนี้ ไม่รู้ว่าต้องถือสุภาษิตบทไหนดี ระหว่าง
"มารไม่มี บารมีไม่เกิด" กับ "ชดใช้กรรมไปจนกว่าจะหมดวาระนั้นๆ"

ตอนนี้ ก็เลยไม่รู้ว่าจะเครียดเรื่องไหนดี พอคิดอีกที ไม่เครียดน่าจะดีกว่า
ตอนนี้ก็เลยกลายเป็นความเครียดที่ก้ำกึ่ง แบบแปลกๆว่างั้น

เคยอธิษฐาน ขอความกล้าหาญ
ตอนนี้ก็คิดว่า จะกล้ามากขึ้นนิดๆ แล้วละ แต่ก็ต้องพยายามอยู่ดี
บอกกะตัวเองว่าไม่เป็นไร เชื่อมั่นในตัวเองนี่แหละ ดีที่สุดแล้วมั้ง

ฟุ้งตามสบาย



หลงในทิฏฐิ อย่างยากไถ่ถอน
ตามสบายนะ

ไปไกลๆ อย่างไร สภาวะเป็นอย่างไร

3 เมษายน 2553
เดิน 30 นั่ง 5

ในที่สุดก็ได้ทำกรรมฐานในเวลาที่ปกติเสียที
เพราะวันนี้เริ่มเดินตั้งแต่ 1 ทุ่ม ด้วยความตั้งใจว่าจะให้ครบเวลาเสียที

วันนี้เดินก็ มีสมาธิในการเดินนะ เดินสามระยะเหมือนเดิมคือ ซ้าย/ย่าง/หนอ กับ ขวา/ย่าง/หนอ
ตอนนี้คิดเรื่องที่จะพิจารณาไม่ออกเลย ก็เลยเลิกคิดหันมาให้ความสำคัญกับการเจริญสติกว่า
คือเดินดูเท้าไปเรื่อยๆ เพราะว่าพี่ที่ดูแลเราอยู่บอกเราว่า พิจารณานำหน้าสติ
ดังนั้นเราก็เลยต้องฝึกสติเพื่อให้ทั้งสองอย่างเท่ากันละ จึงจะก้าวหน้าไปได้ดียิ่งขึ้น
ก็ มีใจร้อนบ้าง หรือว่าฟุ้งไปเรื่องอื่นบ้าง พอรู้สึกตัวก็จะหยุดเดินแล้วกำหนดรู้หนอๆๆ ก่อนจะเดินต่อ

วันนี้เจอตัว พิโรธ
อย่าง โกรธใคร หรืออะไร อย่างนี้
ก็นะ ช่วงนี้เจอคนเกรียนๆในเกมไป ก็เลยด่า(แบบสุภาพ) ไปเต็มเหนี่ยว แต่มันก็โมโหนะ
เล่าให้แฟนฟัง เขาก็บอกว่า "อย่าไปสนคนพวกนี้เลย ทำให้ใจหมองเปล่าๆ"
เอ่อ.. มันก็จริงนะ แต่ว่าเราเป็นพวกชอบลองของน่ะ ต้องลองจนเบื่อก่อนจึงจะเข้าใจ

วันนี้ก็เดินอย่างมีความสุข เพราะว่ามันสงบดี แต่ก็เจอตัว โทสะ นี่แหละ
ที่วันนี้หรือว่าช่วงนี้ เจอตัวนี้มากเป็นพิเศษ ก็เลยพอรู้กรายๆแล้วว่า ถึงเวลาที่จะกำจัดกิเลสตัวนี้แล้วละ

ช่วงนี้มีความสุขดีนะ ใจมันเลิกวุ่นวายแล้ว มันแบบไม่สนใจอะไรที่เป็นของนอกกายแล้ว
สนใจแค่คุณค่าทางจิตใจ แต่ก็มีบ้างนะที่เผลอไป เพราะว่ายังมีอวิชชาอยู่ ก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติของคนธรรมดานะ
แต่ก็เป็นคนธรรมดาที่เริ่มใฝ่หาความดีล่ะ

แต่ว่าช่วงท้ายๆเดินแล้วปวดขามาก ไม่รุ้เพราะเดินอย่างตั้งใจเดิน มารผจญ หรือว่าอะไรก็แล้วแต่ แต่ก็ไม่ได้สนใจ ดูเท้าไปเรื่อยๆ ก็ภาวนาอยู่ในใจนะว่าเมื่อไหรจะหมดเวลาหนอ... 30นาทีช่างเป็นเวลาที่นานจริงๆนะ แต่สุดท้ายเราก็เดินจนครบละ เราคิดนะว่า 30นาทีในช่วงเวลานั้นมันช่างยาวนาน แต่ถ้าวันพรุ่งนี้มาถึงก็จะหวนกลับไปคิดว่า 30นาทีของเมื่อวานช่างสั้นยิ่งกว่ากระพริบตาอีก ดังนั้นถ้ามีโอกาสได้สร้างช่วงเวลาหนึ่งๆให้เป็นช่วงเวลาที่มีคุณค่าแล้ว ก็ไม่ควรที่จะเลิกล้มคุณค่านั้นอย่างเด็ดขาด

ตอนนี้สิ่งที่เป็นกำลังใจที่ทำให้เดินกรรมฐานต่อไปในยามที่ไม่อยากเดินก็คือ
"เราอยากจะเป็นอิสระจากกิเลสนะ"
เพราะตอนนี้เรารู้แล้วว่า เรากำลังขาดอิสระเพราะถูกกิเลสบดบังความจริงไว้
ตอนนี้เราอยากเป็นอิสระ อยากทำอะไรที่เราสามารถมีความสุขไปกับมันได้ หรือพูดง่ายๆก็คือ อยากหาสิ่งที่ตัวเองชอบให้เจอและมีความสุขไปกับมันด้วยความบริสุทธิ์ใจจริงๆ อยากจะทำให้ได้อย่างนั้นเร็วๆ

แต่ว่าตั้งแต่เดินมา ถ้านึกเทียบกับแต่ก่อนแล้ว ตอนนี้เรามีอิสระมากขึ้น และเราก็กล้าหาญที่จะเป็นตัวของตัวเองมากขึ้น
เราแทบไม่สร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นเลยล่ะ ดังนั้นตอนนี้ก็เลยค่อนข้างมีความสุขและก็สบายใจมาก

ส่วนตอนนั่ง ก็ คิดได้คร่าวๆว่า
กิเลสมันก็เท่านั้นแหละ ถ้าไม่เอาจิตไปข้องเกี่ยวกับกิเลสก็ดี

คิดได้เพียงช่วงสั้นๆ และเราก็รู้ว่า ถ้าถึงเวลาของเราแล้ว จิตมันจะยอมละกิเลสไปโดยอัตโนมัติ โดยที่ไม่ต้องทำอะไรเลย

จบการบันทึกเพียงเท่านี้

โมทนากะพี่ walaiporn คะ สาธุๆๆๆ

วันที่ 4 เมษายน 2553
เดิน 30 นั่ง 5

คำพูดสามารถฆ่าคนได้

คติประจำใจนี้เราจำเรื่อยมา และวันที่ผ่านมากับวันนี้ เราได้ฆ่าคนไปหลายคนเลยล่ะ = ="
เป็นเพราะความไม่รู้ของเรา เราจึงขอยกโทษทั้งหมดให้กับความไม่รู้นั้น... ฮ่ะๆๆ...

อย่างวันนี้ ก็พิโรธแบบทั้งวันเลย
คือว่า ความรู้สึกมันก็คือ โกรธแล้วแบบ ความรู้สึกมันค้างอยู่ที่ความโกรธ เหมือนว่าเราล๊อคมันไว้เพื่อดูมัน ช่วงนั้นทรมานมาก เพราะว่าเหมือนตัวแข็งทื่อ ยิ้มก็ยิ้มไม่ออก บางทีตัวกระตุกเลยเพราะว่าความรู้สึกมันแรงมาก เป็นแบบนั้นล่ะ แล้วก็นิสัยที่ไม่ยอมคนน่ะ พอเกิดความขัดแย้งเข้า มาดที่เราดูแบบเหมือนนางฟ้า ใจดี..(ในเกม) คำพูดก็เลยกลายเป้นว่ามีอิทธิพลมาก ก็เลยได้ฆ่าคนตายไปหลายศพ... ฮ่ะๆ... ตายยกกิล เพราะเราโกรธ

ปัญหาน่ะมันตามมาอยู่แล้วล่ะ ก็เพราะว่าเรายังแคร์ความรู้สึกของผู้อื่นได้ไม่ดีเลย ก็เลยเกิดปัญหาตามมา ก็เสียใจนะตอนนั้นน่ะ แต่เรายอมรับว่า เราต้องผิดพลาดเพื่อที่จะเรียนรู้ ดังนั้นเราจะไม่ว่าความผิดพลาดเหล่านั้น เพราะว่าเราต้องการที่จะรู้ เราก็เลยต้องยอมผิดพลาดและต้องยอมรับผลที่ตามมา มันเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำจริงๆนะ แต่ว่าเพราะเป็นเรา เราก็เลยต้องทำลงไป

ไม่ค่อยอยากเล่าเท่าไหรเลยล่ะ แต่จะเล่าให้นิดหนึ่งล่ะกัน

วันนี้เดิน ได้ความรู้หลายอย่างนะ จะบอกเป็นข้อๆละกัน
ตนเป็นผู้เตือนตนเอง น่ะดีที่สุดแล้ว เพราะถ้าให้คนอื่นมาเตือนให้ก็คงจะเจ็บกว่าน่ะนะ ดังนั้นตนเป็นผู้เตือนตนเอง ก่อนที่จะให้คนอื่นมาเตือนน่ะดีที่สุดแล้ว
การแข่งขัน ไม่ใช่ว่าการแข่งขันนั้นไม่ดีนะ แต่สิ่งที่ไม่ดีน่ะก็คือการอยากเอาชนะต่างหาก ชนะตัวเองให้ได้จะดีกว่านะ
ในฐานะที่เราเป็นผู้ใหญ่แล้วดังนั้น สิ่งที่ควรทำก็คือต้องแคร์ความรู้สึกของทุกคนให้ได้ และก็ให้ครบทุกคนด้วยจึงจะดีที่สุด
มันอาจเป็นเรื่องยากนะ... แล้วก็ บางทีก็คิดว่าการที่จะเป็นแบบนั้นได้มันช่างยากเหลือเกิน การใช้ชีวิตการมีชีวิตบนโลกนี้ช่างยากจริงๆ
ต้องระวังนู้นระวังนี้ ต้องแบบนู้นแบบนี้ เดี๊ยวก็ผิดใจเดี๊ยวก็อะไรก็ไม่รู้ ยากที่จะหลีกเลี่ยงเรื่องแบบนั้นหรือเปล่านะ
เราก็คงจะยังโลกแคบจริงๆละ ดังนั้นเราก็เลยยังให้คำตอบที่ดีไม่ได้ เราจะต้องเรียนรู้ต่อไป

เสียใจทุกครั้งที่ทำให้คนอื่นรู้สึกไม่ดี แต่สิ่งที่สมควรทำก็คือต้องเดินหน้าต่อไปและก็ห้ามหนี
เพราะว่าเราเป็นเรายังไงละ ใจก็คิดว่าไม่อยากจะทำแบบนั้นแล้วล่ะ

ไม่อยากโมโหไม่อยากโกรธอะไรแล้วล่ะ จะตัดกิเลสตัวนี้ได้เราต้องดูต่อไป

วันนี้ก็เดินไปพิจารณาไปล่ะนะ หนักไปทางพิจารณามากกว่า ช่วงที่ผ่านมานี้ทำร้ายคนไปเยอะเหมือนกัน ตั้งแต่หักหลัง คำพูดทิ่มแทงใจ ทำให้คนอื่นรู้สึกไม่ดี ไม่เชื่อใจคนอื่น อะไรทำนองนั้นแหละ
ถ้าจะทำให้คนอื่นเจ็บแล้ว การที่เราเป็นผู้เจ็บเองน่าจะดีกว่าเนอะ

นี่ถ้าเราทำได้อย่างที่เราพูดมาทั้งหมดได้นี้คงจะดีมากๆเลยล่ะ
เพราะว่าตอนนี้ยังทำไม่ได้เต็มร้อย ก็เลยกลุ้มใจอยู่น่ะตอนนี้.. เฮ้อ

ตอนนี้เราก็ใจเย็นแล้วก็เริ่มจิตเริ่มอ่อนตัวลงมากขึ้นล่ะ ดูกันต่อไป

ส่วนตอนนั่งก็ พอทำสมาธิจริงๆแล้ว เหมือนตัวสั่น จากนั้นก็เหมือนเหลือแค่ลมหายใจ

ปัญหาใหม่ที่เกิดขึ้นมาก็ยังไม่จบ... ฮ่ะๆ.. ก็จะแก้ปัญหานี้อย่างไรดีนะ

"พระเจ้ามอบอุปสรรค์ให้เรา เพื่อให้เราเอาชนะมันให้ได้"
(คำพูดจากหนังที่ชื่นชอบมากในตอนนี้)

จบการบันทึกเพียงเท่านี้