เนื่องจากเมื่อต้นปีกระผมได้ไปปฏิบัติธรรมมาครับ ประมาณ 10 วัน ในระหว่างปฏิบัติ เกิดอารมย์ทางเพศอย่างแรง.......กล้า.... ชนิดที่ฝันเปียกกันเลยที่เดียว....นั่งไป..เสี่ยนไป..... ปฏิบัติไป....คิดลามกไป.....ก็พยายาม....กดอารมย์ ไฝ่ต่ำ ไป......


จนกลับมาปฏิบัติที่บ้านแบบทำบ้างไม่ธรรมบ้าง....เกิดเหตุอัศจรรย์....






กระผมก็พบว่า......น้องชายกระผมมันหด......เล็ก...ลง..ๆ เล็กมากกกกกกกกกเล็ก:b3: ในขณะปกติ.....แต่อัตราตอนขยายตัวยังเท่าเดิม...... (ค่อยยังชั่ว....อิอิ )

แล้วอารมย์ทางเพศก็.........น้อยลงมากอะครับ......

ขนาดดู AV เรื่องโปรด...ยังปลง....แถมแอบเบื่อๆ...เซ็งๆๆ...รู้สึกสมเพส ดาราหนังโป้...สงสาร...ปนสมเพส......รู้สึกไม่อยากมีแฟน.....เบื่อการมีคู่เห็นเด็กๆจีบกันคุยกัน...chat กัน ดูมันไร้สาระไปหมด............




กระผมเป็นอะไรครับ........แล้วกระผมจะแก้อย่างไรครับ

เดาเอานะ ผมว่าคุณน่าจะปลงตกแล้วล่ะ

ไม่มีสัญญานจาก กระทู้ที่ท่านตั้ง....

ไม่มีใครตอบกระผมเลยหรือขอรับ........





เศร้าใจคอตก...เดินออกจากกระทู้ไปเงียบๆๆ........

อาการแห่งกรรมปรากฏ

โรคบางอย่าง ขณะรักษา กำเริบ ก่อนหาย มีมาก

แสดงว่า ปกติ มันเยอะมาก ๆ

ถามว่า แก้ยังไง

ไม่ต้องแก้ ๆ มันหดหายดีแล้ว

ไม่เปลืองตัว เปลืองตังค์ ไม่กวนใจให้รำคาญ

ที่จริง ต้องอีกสักสิบวันนะ


หายขาด ๆ อิอิ

ไปวัด ก่อน

อาจจะลองเปลี่ยนเป็นหนังฝรั่ง
ดูซิ มันจะเป็นยังไง

แต่ถ้าจะบอกว่าละกามได้ มันไม่จริงหรอกนะครับ
กามราคะ ละขาดตอนเป็นพระอนาคามีนู่น

อย่าไปใส่ใจ กะหดหนอ ขยายหนอ เลยครับ
ถ้าใส่ใจ กะหดหนอ ขยายหนอ ก็ยังหมกมุ่นพัวพันในกามสัญญา
เมื่อพัวพันในกามสัญญา อยู่ก็หดๆ ขยายๆ อยู่อย่างนั้นล่ะครับ

หรือมัวแต่ไปจดบันทึก หรือไปวัดว่า หดไปแล้วเท่าไหร่ ขยายเท่าเดิมหรือน้อยกว่าเดิม
ก็ยิ่งแล้วเลยครับ ฟุ้งไปตามกาม

ปฏิบัติธรรมอบรมจิตครับ ไม่ได้อบรมจู่ นะครับท่าน
จิตออกจากกามได้เมื่อไหร่ ก็เมื่อนั้นล่ะครับท่าน ไม่ต้องไปกังวลกับขนาด... เฮ้อ จะโดนแบนไม้เนี่ย

ผู้รักษาลานหากเห็นไม่สมควรลบออกได้นะครับท่าน

ศีกษาเพิ่มเติม ในประวัติท่านพระวังคีสะเถระ ได้ครับ
http://www.dharma-gateway.com/monk/great_monk/pra-wangkeesa.htm

เข้ามาขำครับ

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๕ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๗
สังยุตตนิกาย สคาถวรรค

วังคีสสังยุต
นิกขันตสูตรที่ ๑
..... [๗๒๘] ครั้งนั้น สตรีเป็นอันมาก ประดับประดาร่างกายแล้ว เข้าไป
ยังอารามเที่ยวดูที่อยู่ของพวกภิกษุ
ครั้งนั้นแล ความกระสันย่อมบังเกิดขึ้น ความกำหนัดย่อมรบกวนจิตของ
ท่านพระวังคีสะ เพราะได้เห็นสตรีเหล่านั้น ฯ
ลำดับนั้น ท่านพระวังคีสะ มีความคิดดังนี้ว่า ไม่เป็นลาภของเราหนอ
ไม่ใช่ลาภของเราหนอ เราได้ชั่วเสียแล้วหนอ เราไม่ได้ดีเสียแล้วหนอ ที่เราเกิด
ความกระสัน ที่ความกำหนัดรบกวนจิตเรา เหตุที่คนอื่นๆ จะพึงบรรเทาความ
กระสันแล้วยังความยินดีให้บังเกิดขึ้นแก่เรา ในความกำหนัดที่บังเกิดขึ้นแล้วนี้เรา
จะได้แต่ที่ไหน อย่ากระนั้นเลย เราพึงบรรเทาความกระสันเสียแล้วยังความยินดี
ให้เกิดขึ้นแก่ตนด้วยตนเองเถิด ฯ
[๗๒๙] ในกาลนั้นแล ท่านพระวังคีสะบรรเทาความกระสันเสียแล้ว
ยังความยินดีให้เกิดขึ้นแก่ตนเองแล้ว ได้ภาษิตคาถาเหล่านี้ในเวลานั้นว่า
วิตกทั้งหลายเป็นเหตุให้คะนอง (เกิดมา) แต่ฝ่ายธรรมดำ
เหล่านี้ ย่อมวิ่งเข้ามาสู่เราผู้ออกจากเรือนบวช เป็นผู้ไม่มี
เหย้าเรือนแล้ว ฯ
บุตรของคนชั้นสูงทั้งหลาย ผู้มีฝีมืออันเชี่ยวชาญ ศึกษาดี
แล้ว ทรงธนูไว้มั่นคง พึงทำจำนวนคนที่ไม่ยอมหนีตั้งพันๆ
ให้กระจัดกระจายไปรอบด้าน (ฉันใด)
ถึงแม้ว่าสตรีมากยิ่งกว่านี้จักมา สตรีเหล่านั้นก็จักเบียดเบียน
เรา ผู้ตั้งมั่นแล้วในธรรมของตนไม่ได้เลย (ฉันนั้น)
เพราะว่า เราได้ฟังทางเป็นที่ไปสู่พระนิพพานนี้ในที่เฉพาะ
พระพักตร์ของพระพุทธเจ้า ผู้เป็นเผ่าพันธุ์ พระอาทิตย์แล้ว
ใจของเรายินดีแล้วในทางเป็นที่ไปสู่พระนิพพานนั้น ฯ
แน่ะมารผู้ชั่วร้าย ถ้าท่านจะเข้ามาหาเราผู้อยู่อย่างนี้ แน่ะ
มฤตยุราช เราจักทำโดยวิธีที่ท่านจักไม่เห็นแม้ซึ่งทางของเรา
ได้เลย ดังนี้ ฯ

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๕ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๗
สังยุตตนิกาย สคาถวรรค

อานันทสูตรที่ ๔
[๗๓๕] สมัยหนึ่ง ท่านพระอานนท์อยู่ที่พระวิหารเชตวัน อารามของ
ท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐี เขตพระนครสาวัตถี ฯ
ครั้งนั้นแล ในเวลาเช้า ท่านพระอานนท์นุ่งห่มแล้วถือบาตรและจีวร
เข้าไปเที่ยวบิณฑบาตในพระนครสาวัตถี มีท่านพระวังคีสะเป็นปัจฉาสมณะ ก็
โดยสมัยนั้นแล ความกระสันได้เกิดขึ้น ความกำหนัดย่อมรบกวนจิตของท่าน
พระวังคีสะ ฯ
[๗๓๖] ครั้งนั้นแล ท่านพระวังคีสะได้กล่าวกะท่านพระอานนท์ด้วย
คาถาว่า
ข้าพเจ้าเร่าร้อนเพราะกามราคะ จิตของข้าพเจ้ารุ่มร้อน ขอท่าน
จงบอกวิธีเป็นเครื่องดับราคะ เพื่ออนุเคราะห์แก่ข้าพเจ้าด้วย
เถิด ท่านผู้โคดม ฯ
ท่านพระอานนท์จึงกล่าวว่า
[๗๓๗] จิตของท่านรุ่มร้อน เพราะสัญญาอันวิปลาส ท่านจงละ
เว้นนิมิตอันสวยงาม อันเป็นที่ตั้งแห่งราคะเสีย ท่านจงเห็น
สังขารทั้งหลาย โดยความเป็นของแปรปรวน โดยเป็นทุกข์
และอย่าเห็นโดยความเป็นตน ท่านจงดับราคะอันแรงกล้า
ท่านจงอย่าถูกราคะเผาผลาญบ่อยๆ ท่านจงเจริญจิตใน
อสุภกัมมัฏฐาน ให้เป็นจิตมีอารมณ์เป็นอันเดียวตั้งมั่นด้วยดี
เถิด ท่านจงมีกายคตาสติ ท่านจงเป็นผู้มากด้วยความหน่าย
ท่านจงเจริญความไม่มีนิมิต และจงถอนมานานุสัยเสีย เพราะ
การรู้เท่าถึงมานะ ท่านจักเป็นผู้สงบระงับเที่ยวไป ดังนี้ ฯ