ว่าด้วยความผิด

คนโง่

เห็นแต่ความชั่วร้ายของคนอื่น
และโยนความ ผิดให้ผู้อื่นอยู่เรื่อย
เป็นการทำมิตรให้กลายเป็นศัตรู

ชีวิตจึงอยู่ในท่ามกลางอันตราย

คนฉลาด

เห็นแม้ความชั่วร้ายในตนเอง
จึงกล้ายอม รับความจริง
และแก้ไขตัว ทำให้ตนดีขึ้น
ทำให้แม้ ศัตรูก็ยอมรับได้มากขึ้น

ชีวิตจึงเจริญและผาสุกโดยลำดับ

คนเจ้าปัญญา

เห็นความชั่วร้ายสากล
จึงเข้าใจ ทุกคนในทุกสถานการณ์
เห็นสัดส่วนการบริหารคนที่ เหมาะสม
โดยไม่ทำร้ายคน
แต่จะทำลายความชั่ว สากล ให้สิ้นไป

จึงสนุกสนานในการบริหารเรื่อยไป

(มีต่อ)

ว่าด้วยการปกครอง

คนโง่

คิดปกครองคนอื่น ขณะที่ตนก็คือคน ๆ หนึ่ง
จึงไม่อาจปกครองใครได้แท้จริง

การทรยศจึงเกิดขึ้นเนือง ๆ

คนฉลาด

คิดประสานกิเลสและคุณธรรมของคน จึงลงตัว
ตราบที่กิเลสไม่กำเริบและคุณธรรมไม่เสื่อม

เมื่อกิเลสกำเริบหรือคุณธรรมเสื่อมก็แตกร้าวเนือง ๆ

คนเจ้าปัญญา

คิดยกระดับปัญญาและความบริสุทธิ์ ของคน
เมื่อปัญญามากและความบริสุทธิ์ถึงที่สุด
ทุกคน จะจัดตนเข้าฐานะหน้าที่อันเหมาะสมเอง

จึงไม่ต้อง พยายามปกครองกันอีก

(มีต่อ)

ว่าด้วยการบริหารสถานการณ์

คนโง่

ชอบเข้าสู่สถานการณ์ที่ควบคุมไม่ได้
เป็น ความเสี่ยงอย่างยิ่งของชีวิต

ความสำเร็จจึงแขวนอยู่บน ความประมาท

คนฉลาด

ชอบเข้าสู่เฉพาะสถานการณ์ที่ควบคุมได้
จึงมีสถานการณ์เพียงน้อยนิดที่เหมาะสม

ชีวิตมีความ เสี่ยงต่ำ แต่สำเร็จเพียงเล็กน้อย

คนเจ้าปัญญา

บริหารความเสี่ยง ควบคุม ปรับ จุดหมุน
กระจาย สลายทุกความเสี่ยง

เมื่อเข้าสู่ สถานการณ์ใด ก็เหนี่ยวนำแล้วปล่อยวาง
บริโภคคุณค่า แล้วคายกากภัยทิ้ง

จึงสำเร็จได้ง่ายแม้ในความยากอย่างยิ่ง

(มีต่อ)

ว่าด้วยความรักสัมพันธ์

คนโง่

ชอบขอความรักและความเห็นใจ
แต่มักได้รับความสมเพชตอบแทนเป็นประจำ

คนฉลาด

ชอบให้ความรักความเข้าใจ
และมักได้รับความหวังพึ่งพิงตอบเนือง ๆ

คนเจ้าปัญญา

ชอบให้ปัญญาที่จะให้ทุกคนรัก และเข้าใจตนเอง

จึงได้รับความนับถือ
และความมีบุญคุณตอบแทนเสมอ

(มีต่อ)

ว่าด้วยคนดีและคนชั่ว

คนโง่

เห็นคนดีว่าชั่ว เห็นคนชั่วว่าดี
ชีวิต จึงประสบภัยใหญ่หลวง

คนฉลาด

เห็นคนดีว่าดี เห็นคนชั่วว่าชั่ว
ชีวิตจึงต้องระมัดระวัง
หลบหลีกเลือกเฟ้นเป็นพัลวัน

คนเจ้าปัญญา

เห็นคนดีว่าไม่ดีจริง เห็น คนชั่วว่าไม่ชั่วจริง
จึงไม่ยกย่องผู้ใดและไม่เหยียบ ย่ำใคร

แต่บริหารทุกคนไปสู่สภาวะที่ประเสริฐกว่าที่เขาเป็นได้เสมอ

(มีต่อ)

ขออนุญาติเอาไป share ใน facebook ของผมนะครับ ชอบมาก ๆ เคยอ่านหนังสือเจอ แต่ปัจจุบันหาซื้อไม่เจอ ครับผม

ว่าด้วยความทุกข์และความสุข

คนโง่

เห็นทุกข์เป็นสุข จึงรักษาทุกข์ไว้
ด้วยสำคัญว่าเป็นสุข
หรือน่าจะนำสุขมาให้

ยิ่ง รักษาก็ยิ่งทุกข์ จึงระทมร่ำไป

คนฉลาด

เห็นทุกข์เป็นทุกข์
แล้วต่อสู้อยู่ ในท่ามกลางความทุกข์
ยิ่งพยายามก็ยิ่งพบความไม่น่าพอใจ

จึงท้อแท้เรื่อยไป

คนเจ้าปัญญา

เห็นทุกข์โดยความเป็น ของไร้สาระ
จึงโยนทิ้งไปเสีย

จนเป็นอิสระ โปร่ง เบาสบายยิ่งนัก

(มีต่อ)

ยินดีอย่างยิ่งค่ะ คุณ chaiwattc ที่จะนำไปเผยแผ่เป็นธรรมทาน
รบกวนให้ credit ท่านไชย ณ พล ด้วยนะคะ

ขอบพระคุณ..และขออนุโมทนาด้วยค่ะ

ว่าด้วยการปรนเปรอ

คนโง่

เอาแต่ใจตนเอง
จึงได้รับความ สะใจเป็นผล
และความรังเกียจเป็นรางวัล

คนฉลาด

เอาใจคนอื่น
จึงได้รับ ความลำบากเป็นผล
และความรักเป็นรางวัล

คนเจ้าปัญญา

ไม่เอาทั้งสองอย่าง

แต่เอา สัจจะที่ก่อให้เกิดประโยชน์สุขทุกฝ่ายเป็นที่ตั้ง
จึงได้รับคุณค่าเป็นผล และได้รับศรัทธาเป็นรางวัล

(มีต่อ)

ว่าด้วยความบ้า

คนโง่

เมาคำพูด จึงประคองสติไม่อยู่
พลั้งพูดพล่อยบ่อยๆ
สร้างกรรมและศัตรูมากมาย

คนฉลาด

บ้าความคิด เขม่าเต็มขมอง
จึง เต็มไปด้วยจิตหลอน
สร้างมายาหลอกตนและ คนอื่นมากมาย

คนเจ้าปัญญา

บ้าความสงบ

จึงพบสติ เต็มตื่น
รู้อยู่เป็นหลักให้ตนและคนอื่นได้

(มีต่อ)

ว่าด้วยการบริหารสิ่งเร้า

คนโง่

มักไหลตามสิ่งเร้าที่เข้ามายั่วเย้า
จึงแปรปรวนไปไม่รู้จบ

คนฉลาด

มักปฏิเสธสิ่งเร้าที่เข้ามายั่วเย้า
จึงเป็นตัวของตัวเองอย่างมาก แต่คับแคบอย่างยิ่ง

คนเจ้าปัญญา

นิยมบริหารสิ่งเร้าที่เข้ามา ยั่วเย้า
จึงสามารถกลั่นหาประโยชน์สูงสุดจากทุกสิ่งในทุกสถานการณ์

(มีต่อ)

ว่าด้วยความจริงจัง

คนโง่

เห็นปรากฏการณ์ต่างๆ ในชีวิต
เป็นเรื่องจริงจังจึงเครียดแทบบ้า

คนฉลาด

เห็นปรากฏการณ์ต่างๆ ในชีวิต
เป็นเรื่องเล่นๆ จึงสนุกสนานไร้สาระ

คนเจ้าปัญญา

เห็นปรากฏการณ์ต่างๆ ในชีวิตเป็นตัวเร่งวิวัฒนาการ
จึงรุ่งเรืองรวดเร็ว

(มีต่อ)

ว่าด้วยการขจัดความชั่วร้าย

คนโง่

ยอมทำชั่วหนึ่งเพื่อแก้ปัญหาหนึ่ง
จึงได้รับแต่โทษทุกข์ฑัณท์ ทับถมทวีคูณ

คนฉลาด

ย่อมทำดีแม้หลายอย่าง
เพื่อ แก้ปัญหาหนึ่ง
จึงได้รับความสุขสันต์ หลังเหน็ดเหนื่อยหนักหนา

คนเจ้าปัญญา

ย่อมทำบริสุทธิ์เพื่อหลุด จากสารพันปัญหา
จึงได้รับความเบิกบานนิรันดร์

(มีต่อ)

ว่าด้วยสำนึกในส่วนรวม

คนโง่

คิดแต่เรื่องส่วนตัว ทำอะไรก็เพื่อตนเอง
แม้อาจทำให้คนอื่นเสียหาย
จึงเป็นที่รังเกียจ สังคมไม่ต้องการ

คนฉลาด

คิดแต่เรื่องส่วนรวม ทำอะไรก็ เพื่อส่วนรวม
แม้อาจทำให้ตนเสียหาย
สังคมต่าง ต้องการแต่ตน ไม่อาจตั้งอยู่ได้

คนเจ้าปัญญา

คิดแต่เรื่องคุณธรรม
ทำอะไร ก็เพื่อประโยชน์สุขทุกฝ่ายในทุกกาลเวลา
จึงเป็นที่ ต้องการของทุกฝ่าย

ในขณะที่เขาอาจจะไม่ต้องการ ใครเลย

(มีต่อ)

ว่าด้วยค่าของคน

คนโง่

ประเมินค่าคนจากปริญญา
จึงรู้จัก แค่ตรายี่ห้อปะติดชีวิต

คนฉลาด

ประเมินค่าคนจากความสามารถ
จึงรู้จักคุณภาพของชีวิต

คนเจ้าปัญญา

ประเมินค่าของคนจากความเอื้อประโยชน์
จึงรู้จักประโยชน์แท้แห่งชีวิตจริง

(มีต่อ)