ไม่หลง ไม่ยึด ไม่ติด....

ปัญญาที่แท้จริงทำให้ไม่หลงยึดติด....
ความติดนี่มันเป็นทุกข์...เมื่อไม่ติดมันก็ไม่เป็นทุกข์
เรามีอะไร เราใช้อะไร โดยไม่ต้องติดจะได้หรือไม่...ได้
พระพุทธเจ้าท่านบอกว่าได้ ใช้โดยไม่ติด รับโดยไม่ติดในสิ่งนั้น
เราทำอย่างไร....? เราก็....ใช้ปัญญาพิจารณาไว้ให้รู้ว่า...

รูป...นั้นคืออะไร ?
รูป...นั้นเป็นของจริงแท้หรือไม่ ?
เสียง...มันมีจริงมีแท้ไหม ?
หรือมันเป็นเพียงแต่ลมผสมกันเข้ากับความอยากในจิตใจ
เปล่งเสียงออกมาเป็นคำด่าคำชมคำติว่าอะไรต่างๆ...
แล้วมันคงทนถาวรหรือเปล่า...มันก็หายไป

เสียงพูดเข้าไมโครโฟนแล้วมันก็หายไป พอหยุดพูดมันก็ไม่มี
เสียง พอพูดต่อเสียงมันก็มาต่อไป...'เสียง' ไม่ได้เกิดก่อน
หรือเกิดหลังการพูด แต่มันเกิดพร้อมกันพอพูดปุ๊บ
มันก็เข้าไปในไมโครโฟนทันที
แล้วเข้าเครื่องออกไปเป็นเสียงดังฟังทั่ววัด...

เสียงนั้นมันไม่ใช่ของแท้ มันเป็นของผสมปรุงแต่งจึงเกิด
เป็นเสียงขึ้น ถ้าเราฟังว่ามันดี...ก็อย่าไปยึดถือ
ไม่ดี...ก็อย่าไปยึดถือ อย่าไปยินดีในเสียงนั้น
อย่าไปยินร้ายในเสียงนั้น ให้มีปัญญารับด้วยปัญญา...
ก็คือรับว่าเสียงนี้เกิดขึ้นแล้วแก่เรา แต่เสียงนี้เป็นของไม่เที่ยง
เป็นทุกข์ ถ้าเราเข้าไปยึดทุกข์ไหม ? ถามตัวเองอย่างนั้น

ถ้าเรามีปัญญาก็ตอบว่า ไม่ควรจะเข้าไปยึดถือเสียงนั้น...
แต่ควรรู้จักมันไป ดูมันไป มันเคลื่อนไหวไปในทางไหน
เราก็ดูตามมันไป เหมือนเราแอบดูผู้ร้ายเข้าบ้านแอบดูไว้ว่า
มันไปทางไหน...มาทางไหน แล้วก็แอบโทรฯ ไปบอกตำรวจ
ตำรวจก็จับเอาไป เรามีสติปัญญาก็ใช้อย่างนั้น...
คอยกำหนดมันไว้ว่าอะไรเกิดขึ้น...

'ตา'...เห็นรูป เกิดความรู้สึกทางตา แล้วก็เกิดอะไรต่อไป
ตามลำดับจนเกิดความยึดมั่นในสิ่งนั้น นั่นเป็นความผิด
จะเพิ่มความทุกข์ให้แก่ตัวเราเอง เราก็ไม่ยึด...

แต่ว่าเรารู้ว่ามันคืออะไร...
มองตลอดสายสายตั้งแต่ต้น...กลาง...ปลาย
รู้หมดว่ามันคืออะไร...มันจะทำอะไรให้เกิดขึ้น ก็ปล่อยให้
มันเกิดไปตามเรื่อง ดับไปตามเรื่องของมัน
เราอย่าไปเก็บไว้ อย่าไปกักไว้....ฯ

~หลวงพ่อปัญญานันทภิกขุ~
ขอนอบน้อมแด่คุณพระพุทธ คุณพระธรรม คุณพระสงฆ์

คุณ แสงอาทิตย์ครับ...อย่ากลัวและหวาดระแวงอีกต่อไปเลย...สตรีทุกคนส่วนมากก็แบบนี้แหละครับ ห่วงสามี-ลูก สมบัติ เป็นอันดับแรก...นั่นแหละครับ ตัณหาอุปาทาน ความยึดมั่นถือมั่นว่าเป็นเราของๆ เรา สามีเรา
ชีวิตต้องดำเนินต่อไป..ดูแลลูกๆ ให้ดีที่สุด และดูแลตัวเรา..จิตใจของเรา พิจารณาด้วยปัญญาให้ถี่ถ้วน ใช้ปัญญาแก้ปัญหา..อย่าแก้ปัญหาโดยใช้กิเลสเป็นตัวนำ ปล่อยวางมันลง..สำหรับความกลัว..หวาดระแวง...ถ้าเขาใจอ่อน..เขาควรจะใจอ่อนสงสารลูก และเมียมากกว่า.
มั่นใจ เชื่อในความดี ศรัทธาในธรรม ในความดีที่เราสร้างสมมา เรามีกุศลเก่าคอยหนุน...และอย่าลืมสร้างกุศลใหม่..โดยการ สวดมนต์ ภาวนา รักษาศีล ต่อยอดไปเรื่อยๆ สะสมไปเรื่อยๆ ครับ
ขอให้กำลังใจครับ...

ขอบคุณคุณrada มากนะคะสำหรับคำพูดที่มีแต่แง่คิดดีดีทั้งนั้นเลย ชอบคะ และคุณศรีสมบัติที่อุตสาห์เข้ามาชี้แนะอีกครั้ง ขอบพระคุณมากๆคะ ทั้งหมดทั้งมวลเรากำลังพยายามเข้าใจและทำใจ อยากทำตัวให้เป็นปกติที่สุด แต่มันอ่อนแอทุกที เวลาที่นึกถึงเขาสองคน ในขณะที่กำลังพิมพ์อยู่ดูเหมือนว่าเขาก็กำลังแอบคุยกันอยู่คะ คิดว่าคิดไม่ผิดนะคะ ก็ทำใจและทำใจ พยายามนึกว่าตัวเขาที่ต้องเป้นอย่างนี้เขาก็คงไม่สบายใจเท่าไรหรอก แต่ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไรเขาถึงจะเลิก และตัดใจจากคนพวกนั้นเสียที คิดๆๆๆๆ

สวัสดีค่ะ

ไปเที่ยวมาสนุกมั้ยคะพี่ ทุกอย่างคงกำลังดีขึ้น ดีใจด้วยนะคะ ... เมื่อครู่นี้มีโอกาสได้เข้าไปอ่านที่กระทู้ของสนทนาธรรมทั่วไป ตกใจหมดเลยแหล่ะพี่ มีการด่ากันเองไปมา จนน่าใจหาย หนูหล่ะไม่อยากเชื่อในสายตาตัวเองเลย วัยรุ่นเซ็ง ....คำพูดจามันวัดระดับสติปัญญาของคนเราจริง ๆ แล้วหนูมาบ่นอารายในกระทู้พี่เนี่ย 5555+ ซะงั้นเรา แว๊บบบไปดีกว่า .....เอาใจช่วยให้หายทุกข์เร็ว ๆ นะคะพี่สาวคนสวย



.......................
Nuchy 2525

หวัดดีคะน้องNuchy ไปเที่ยวมาก็สนุกดีคะ สุกๆดิบๆ เป็นเพราะพี่เองที่ไม่ละ และไม่ปลงกับเรื่องราวที่ผ่านมาซะที มันติดอยู่ในใจตลอดเลยทำไงก็ไม่ลืม พอจะมีความสุข เรื่องของเขาสองคนก็แว๊บมาทุกทีมันสะกิดอยู่ในใจ ปล่อยวางไม่ได้จริงๆคะ ทุกข์มากนะคะ นั่งรถไปพอเขาเปิดเพลงเศร้ามันกินใจทุกที พาลจะร้องไห้ซะงั้น อ่อนแอมากเลยคะ เก็บความรู้สึกไม่ค่อยอยู่กลัวเขารู้นะว่าตัวเราไม่ลืมยังเก็บมาคิด ปากกับใจไม่ตรงกัน เพราะพี่บอกเขาอยู่ว่าจะไม่คิดและไม่ถามเขาอีกเรื่องนั้น แต่ก็ไม่อาจลืมได้จากใจจริงๆ ซะที เบื่อตัวเองมากไม่รู้เมื่อไรจะวางเฉยกับเรื่องราวที่ผ่านมาได้ จะมีวันนั้นไม๊หนอ และน้องNuchy ล่ะคะไปเที่ยวไหนมาเล่าสู่กันฟังบ้างก็ได้นะคะ คิดถึงจังคะ น้องมักจะมีแนวคิดดีๆ มาให้พี่เสมอ พี่ชอบฟังคำแนะนำของน้องนะคะ มันดูเข้าสมัยและตรงๆดีคะ คงเพราะพี่เป้นคนที่ไม่ค่อยมีความมั่นใจในตัวเอง และไม่กล้านำเสนออะไร กับใคร โลกแคบคะ วันๆ อยู่แต่กับที่ทำงาน และที่บ้าน ไม่ค่อยมีสังคม ไม่ค่อยมีเพื่อน เพราะตั้งแต่แต่งงานมา เกือบ13 ปีแล้วพี่ก็มีแต่ลูกกับสามี ไปจากบ้านและก็ที่ทำงานเลยไม่เคยนอกเส้นทางเลยคะ ไปไม่เป็น ชีวิตถึงรู้สึกขาดเขาไม่ได้ ขอบคุณนะจ๊ะที่เข้ามาทักทาย อ้อเดี๋ยวพี่ต้องเข้าไปอ่านกระทู้ที่น้องNuchy อ่านมาซะหน่อยคะ เป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้ เดี๋ยวมาคุยกันใหม่นะคะ
คิดถึงพี่ทักทายจังคะ ไม่เห็นเข้ามาทักทายกันบ้างเลยคะ รอฟังคะแนะนำดีดีอยู่นะคะ คิดถึงมากๆคะ

นั้งพิมพ์อยู่ มีโทร.มาหาเขาคะ ฟังดูก็รู้ว่าเขาคุยกับผญ คะ ตอนนี้เขารู้สึกว่าจะไม่ค่อยปิดแล้วคะ เปิดหมดไม่รู้ว่าเขาคิดว่าเราเป้นพระอิฐพระปูน ไม่รู้สึกรู้สากับอะไรแล้วหรือไง ทำไมเขาถึงไม่แคร์อะไรเราเลยนะ เสียใจนะ เพราะเรานั่งหน้าคอมฯ เขาดูทีวี พอโทร.มาเขาก็รับคุยอยู่ใกล้ๆ แต่เราก็ไม่ค่อยได้ยินเท่าไรแต่รู้คะว่าคุยกับผญ พอวางสายถามเขาใครโทรมา ใช่คนเดิมไม๊ เขาบอกไม่ใช่เป็นอีกคน คือมีหลายคนคะ เคยบอกเราว่าคนนี้พยายามจะไม่ติดต่อแล้วห่างแล้ว แต่ผญ ยังติดต่อเขาอยู่ ไม่รู้เท็จจริงยังไงนะคะ พอถามว่าอ้าวไหนบอกว่าเลิกแล้วไง เขาก็ทำเหมือนรำคาญ เราก็เลยไม่พูดต่อ ทำไมเราต้องมารับสภาพแบบนี้เหรอ มีใครต้องทนทุกข์และรับสภาพการที่รู้และเห็นเรื่องสามีมีกิ๊ก แล้วทำใจกันยังไงบ้างคะ แบบว่ามันหนักจนจะรับไม่ไหวอยู่แล้วคะ เขาทำเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา ยังไงเราต้องทนและรับได้ เพราะทุกวันนี้เขาก็แทบจะไม่ปิดบังอะไร เขาคงว่าอยากรู้ก็ให้รู้ให้ตายกันไปข้างเลยรึเปล่าคะนี่ ซ้ำใจมากๆ เลย ควรจะทำไงดี พอแอบคุยก็ทุกข์ คุยให้เห็นเราก็ไม่วายจะทุกข์ ตกลงเราต้องรับสภาพแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน ไม่หมดกรรมซะที หนักมากๆๆๆ ทำไมจิตใจเขาทำด้วยอะไรนี่ บางครั้งก็อยากให้เขาไปๆๆๆๆจากเรา แบบไม่ต้องลากันเลย เพราะถ้าบอกเรา เราก็ทำใจรับไม่ได้ ต้องรั้งเขาไว้ทุกที ทำไมชีวิตต้องมาเจอเขาด้วยนะ ชีวิตที่ผ่านมา้้เราไม่เคยทำร้ายใคร แต่ทำไม่เราต้องมาเจอเขาทำร้ายเราด้วยนะ สาหัสมาก เมื่อไรเวรกรรมจะหมดเสียที อย่างนี้เหรอที่เรียกว่าคนรักกัน รักแล้วทำกันอย่างนี้เหรอ มักมาก

เราจะโทรไปต่อว่าผญ คนนั้นดีไม๊คะ ไม่รู้ว่าผญ คนนั้นเขารู้รึเปล่าว่าสามีมีภรรยาแล้ว เราต้องติดต่อผญ ดีหรือเปล่าช่วยชี้แนะด้วยคะ ทำไรไม่ถูกอีกแล้วคะ ทำไมเราต้องหึงหวงเขาอีกแล้ว ทั้งๆที่ก็รู้ว่าเขาเป้นอย่างนี้ มักมาก ทำไมนะ ทำไมๆๆๆๆๆๆๆๆ พวกเพื่อนๆพี่ๆ อย่าต่อว่าเรานะคะ เราพยายามแล้วแต่มันหวั่นไหวทุกที แบบนี้เขาเรียกว่าเขาไม่รักไม่แคร์เรารึเปล่าคะ มึนไปหมดแล้วคะ

คุณแสงอาทิตย์ ไม่รู้ว่าจะเชื่อเราหรือเปล่านะ แต่อย่าไปพูดกับผู้หญิงคนนั้นเลย แม้แต่สามีคุณด้วย คิดว่าตอนนี้ที่ควรทำคือนิ่งที่สุด ถ้าคุณทุกข์ที่เค้าคุยโทรศัพท์กันก็ลุกไปห่างๆ อย่าสนใจ พยายามอยู่กับลูกและทำให้เห็นว่าคุณมีความสุขกับการอยู่กับลูก ตอนนี้ต้องอย่าเพิ่งอยากนะค่ะ คืออยากให้เป็นอย่างนั้นอย่างนี้
ตอนนี้ต้องอยู่ด้วยหน้าที่และเหตุผล ประคองใจตัวเองและลูกให้ผ่านวันนี้ไปอีกวันนะค่ะ เราอยากช่วยได้จริงๆ ถ้าอยากคุยด้วยก็เมล์มา kobtoon@hotmail.com แล้วเราจะได้ติดต่อกันนะค่ะ

สวัสดีครับคุณแสงอาทิตย์ : ถ้าคุณนิ่ง คุณจะลดความทุกข์ในใจได้ แต่ไม่ได้หมายความว่าคุณยอมรับสภาพนะ ผมยังคงเชื่อเสมอว่าขณะนี้สามีคุณกำลังสับสนตัวเอง และเกิดการเปรียบเทียบระหว่างเวลาที่เขาอยู่กับคุณ กับเวลาที่เขาอยู่กับผู้หญิงอื่น ดังนั้น ถ้าคุณนิ่ง วางตัวและให้ความสำคัญกับลูกมาก ๆ เขาจะละอาย และเกรงใจคุณ สุดท้ายเขาจะคิดได้และเลิกพฤติกรรมที่สร้างทุกข์ให้ครอบครัว (ทั้งนี้เพราะเขารักลูกมาก อย่างไรเสียเขาต้องเลือกลูก) ถ้าเป็นไปได้ช่วงนี้ควรทำกิจกรรมภายในครอบครัว พ่อ แม่ ลูก ให้มาก ๆ ความอบอุ่น และความน่ารักของครอบครัวจะเป็นแรงกระตุ้นให้คิดได้ ครับ

เป็นกำลังใจให้นะครับ
Wylsmith

ขอบคุณ คุณKobtoon เรื่องคุยกับผญ ตอนแรกโมโหก็อยากจะคุย อยากซักถามว่าทำไมถึงทำแบบนี้ แต่พอนั่งอ่านเรื่องธรรมะ ทำให้วางเฉยได้คะ เลยไม่คุยแต่ในใจยังอดคิดไม่ได้ว่าใจร้ายกันจัง น้อยใจตัวเองทำไม่ต้องตกอยู่สภาพแบบนี้ จำทนคะ ก็บอกกับตัวเองว่าจะทนจนถึงที่สุด ขอบคุณในคำแนะนำนะคะ อีเมลเรา ao_comson@hotmail.com คะ เมื่อเช้าได้เข้าไปคุยกับคุึณแล้วนะคะ อ่านยังเอ่ย ดีใจมีเพื่อนอีกคนคะ และไม่ลืมจะขอบคุณ คุณ wylsmith ยังส่งกำลังใจมาให้กันเหมือนเดิมนะคะ ขอบคุณมากๆคะ คำชี้แนะต่างๆ น้อมนำมาปรับใช้คะ อ่านแล้วทำให้คิดดีคะ มีกำลังใจมากขึ้นเยอะเลยคะ สำหรับสามีหนูว่าเขาคงยังคิดไ่ม่ได้คะ เพราะไม่เห็นว่าเขาจะรู้สึกเสียใจหรืออะไร มีแต่ยังทำ และปฏิบัติตัวเหมือเดิม ตัดจากผญ พวกนั้นไม่ได้ ทำเหมือนมันเป้นเรื่องธรรมดาซะเหลือเกิน ไม่ทุกข์ร้อน หรือสงสารภรรยามั่งเลย ไม่รู้ว่าอะไรที่จะให้เราคิดว่าเขากำลังเสียใจ หรือกำลังคิดได้ ไม่มีเลยคะ ไม่ชัดเจนสักอย่าง มีแต่ยิ่งทำ เพราะรู้แล้วว่าเราไม่เด็ดขาด คงคิดว่าเราขาดเขาไม่ได้ เป็นกรรมคะกรรมไม่แบเลย ทุกข์คะ ขอบคุณนะคะที่เข้ามาให้กำลังใจกัน จะไม่ลืมกัลยาณมิตรในลานธรรมนี้เลย ลานธรรมนี้ให้อะไรดีๆ เยอะเลยคะ ทำให้ใจที่เคยฟุ้งฟ่านมากๆ ก่อนหน้านี้ดับลงได้คะ เพราะเมื่อก่อนไม่เคยทำวางเฉยได้เลย มีแต่พูดๆๆแล้วก็พูด เดี๋ยวนี้นิ่งได้อย่างไม่อยากเชื่อตัวเอง แต่ก็ได้แค่นิ่ง ใจยังอ่อนแออยู่ไม่รู้ต้องจัดการกับใจอย่างไรให้วางเฉยได้ทั้งตัวและจิตใจอยากทำได้ จะได้อยู่แบบไม่ทุกข์

สวัสดีคะคุณแสงอาทิตย์เราอ่านเรื่องของคุณแล้ว เราเข้าใจคะ
เราก็มีปัญหาเหมือนคุณ มากกว่าคุณอีก
เราขอเป็นกำลังใจให้นะ เราเข้าใจว่าคุณยังใหม่กับปัญหาอยู่
ตอนแรกๆเราก็เป็นเหมือนคุณแหละ แต่ตอนนี้เราก็ชิน
เลือกที่จะปิดหูปิดตาตัวเองเสียมากกว่า
เราอ่านเรื่องคุณมา คิดว่าสามีคุณไม่คิดที่จะเลิกกับคุณหรอก
แต่ว่าตอนนี้เค้าก็กำลังหลงคะ คุณต้องทำใจให้ได้นะคะ
ต้องเห็นใจและสงสารเขามากๆ เขาก็ไม่มีความสุขหรอกคะ
ผญ.พวกนั้นก็น่าสงสาร เค้าไม่มีอะไรที่จะเทียบคุณได้หรอก
อย่าเอาตัวเองไปเปรียบเทียบ คุณเป็นแม่ของลูกเค้า ตอนนี้
สิ่งที่คุณควรทำคือการระงับสติอารมณ์ตัวเองให้ได้ อย่าให้
โทสะครอบงำ อย่าคิดไปเอง อย่าคิดในแง่ร้าย แล้วไม่ควร
จะทะเลาะกับสามีคะ ไม่ใช่ว่าเรายอมหรือเราโง่หรอกนะคะ
เราแค่กำลังให้โอกาสเค้าคะ คุณเป็นที่หนึ่งอยู่แล้วอย่าลดตัวไป
ทะเลาะกับผญ.พวกนั้น ผญ.พวกนั้นเค้าก็งัดกลยุทธ์ทุกอย่าง
เพื่อดึงตัวสามีคุณไปนั่นแหละ อย่าไปตามเกมส์เค้านะคะ
ที่เราพูดมาทั้งหมดเนี่ย เพราะเราผ่านมาเหมือนคุณหมดแล้ว
เราก็ทำได้ไม่ดี มีคนเตือนเราเยอะแยะอย่างเนี่ย แต่เราก็ทำไม่ค่อยจะได้
เพราะเราโกรธมาก ยิ่งทะเลาะกันยิ่งแย่ ไม่มีอะไรดี
เราอยากแนะนำคุณแสงอาทิตย์ ให้เข้มแข็ง รู้จักอยู่ได้ด้วยตัวเอง
ทำอะไรด้วยตัวเอง ไปไหนด้วยตัวเอง คุณทำได้อยู่แล้ว เราแน่ใจ
ว่าคนที่เป็นแม่คนต้องทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว คุณค่าในตัวคุณมีมากคะ
อย่าได้น้อยเนื้อต่ำใจอะไร ปล่อยให้สามีเค้าอยากทำอะไรก็ทำ
แต่เราต้องอยู่ได้ด้วยตัวเอง ทำบุญมากๆอุทิศส่วนกุศลให้กับเจ้า
กรรมนายเวร(ผญ.) แล้วอโหสิกรรมให้เค้าไป แล้วเราก็จะสบายใจคะ
เป็นกำลังใจให้คะ

คุณแสงอาทิตย์ เราไม่เห็นเมลล์ของคุณนะ แต่จะ add คุณไว้ใน MSN เพราะอยากให้คุณค่อยๆคิดนะค่ะ
จะทำอะไรหาที่ปรึกษาก่อน เราเป็นคนหนึ่งที่เคยทำมาแล้วและไม่เป็นผลดี มีแต่ผลเสีย ถึงอยากให้คุณคุยกับใครก็ได้ถึงไม่ใช่เรา หรือเป็นเราก็ยินดีนะค่ะ แต่อยากให้ตัวนิ่งๆ ใจอาจจะทำยากแต่พยายามทำตัวให้นิ่ง อย่าแสดงอะไรมากนักนะค่ะ

ขออีกนิดอย่าเพิ่งรำคาญนะค่ะ ที่อยากให้คุณนิ่งๆ เพราะไม่ว่าจะเป็นคำพูดหรือเวลาถ้ามันผ่านไปแล้วมันก็เอากลับคืนมาได้ยาก ไม่ว่าจะเป็นคุณ สามี หรือผญ ถ้าตอนนี้เราไปพูดอะไรมาก มันเป็นช่วงหลงของเค้า
คุณอาจต้องฟังอะไรที่ไม่อยากฟัง ดังนั้นอย่างที่บอกในเมื่อใจเรายังไม่เข้มแข็ง ตัวก็นิ่งไว้นะค่ะ
หวังดีจริงๆนะ

ตอนนี้เขารู้สึกว่าจะไม่ค่อยปิดแล้วคะ
เสียใจนะ รู้คะว่าคุยกับผญ
คือมีหลายคนคะ
เขาก็ทำเหมือนรำคาญ
ทำไมเราต้องมารับสภาพแบบนี้เหรอ
มีใครต้องทนทุกข์และรับสภาพการที่รู้
หนักจนจะรับไม่ไหวอยู่แล้ว
เขาทำเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา
ยังไงเราต้องทนและรับได้
ซ้ำใจมากๆ เลย ตกลงเราต้องรับสภาพแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน
สาหัสมาก เมื่อไรเวรกรรมจะหมดเสียที อย่างนี้เหรอที่เรียกว่าคนรักกัน รักแล้วทำกันอย่างนี้เหรอ



[color=#FF00FF] ไม่มีอะไร อยู่ตลอดไป[/color]

สิ่งที่ธรรมชาติแสดงให้เราเห็นก็คือ ทุกอย่างมีขึ้นแล้วหายไป
เปลี่ยนแปลง คงสภาพเดิมตลอดไปไม่ได้ แล้วก็ไม่ใช่สิ่งที่จะ...

บังคับให้ถูกใจเราตลอดเวลาได้ ธรรมชาติจะหมุนเวียนเปลี่ยน
อยู่อย่างนี้ เราจะเป็นทุกข์ก็ต่อเมื่อใจเรายืดไปยึดว่า อันนี้ของเรา

คนของเราต้องเป็นอย่างที่เราอยากให้เป็น เมื่อนั้นความทุกข์ก้จะ...
เกิดขึ้นทันที

พูดง่าย ๆ คือ เมื่อไหร่ที่เรารู้สึกเป็นทุกข์ เดือดร้อน ทุรนทุราย
ลองมองลงไปที่ใจ จะเห็นว่าในใจเราขณะนั้นมีความยึด อยากบังคับ
อยากฝืนธรรมชาติแอบแฝงอยู่


คัดจาก "เข็มทิศชีวิต" โดย ฐิตินาถ ณ พัทลุง

ขอบคุณคุณSiyapat นะคะกำลังอยู่ในช่วงทำใจยอมรับว่าทุกอย่างต้องเป้นอย่างนี้ขอบคุณจริงๆคะ บางครั้งก็คิดเ่ช่นคุณคะว่าเราไม่ควรไม่เปรียบเทียบกับผญ พวกนั้น แต่พอคิดแล้วมันน้อยใจคะ ความรู้สึกมันเหมือนแพ้ แพ้คนพวกนั้น แพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้สู้เลยคะ เพราะเราคิดว่าเราไม่มีอะไรจะไปสู้คนพวกนั้นได้เลย เรื่องอย่างว่าเราไม่เก่ง และไม่เอาไหนเลย มีก็แต่การเป็นแม่บ้าน หาข้าวหาน้ำ ดูแลลูก ดูแลสามี แต่คนเราเป็นครอบครัว ขาดเรื่องอย่างนั้นมันจะเป็นครอบครัวได้อย่างไร คิดมากคะ แต่ทำไรไม่ได้แก้ไขตัวเองไม่ได้ ต้องอยู่แบบไม่มีไรกัน ทำให้ต้องคิดคะว่า สามีจะทนไปได้สักเท่าไรกับการต้องอยู่กันแบบไม่มีอะไรกัน สำหรับเราอยู่ได้คะ แต่เขาจะทนกับเราได้ไหม เรามีแต่ความรักให้เขา แต่เขาเคยบอกคะว่ามีความรักให้กันอย่างเดียวไม่พอ เราจำคะ จำทุกคำที่เขาพูดได้ รออย่างเดียวว่าเมื่อไรที่เขาจะเดินไปจากเรา คิดว่าสักวันต้องมีวันนั้น เพราะเขาไม่รู้จักพอ หรือเราเห็นแก่ตัวกันแน่ สับสนคะ