ส่วนของด้านบนนั้นคือข้อความเกี่ยวกับ ผู้ที่ออกจากนิโรธสมาบัติ เมื่อได้ศึกษาจากเรื่องราวที่ผ่านมาแล้วก็พอจะสรุปเรื่องราวได้ดังนี้

๑. ผู้ที่เพิ่งออกจากนิโรธสมาบัติ จะพิจารณาก่อนว่าจะไปอนุเคราะห์ผู้ใด

การที่ท่านจะทำการสงเคราะห์ใครนั้น ต้องผ่านการพิจารณามาก่อน ไม่ใช่ท่านจะเดินไปมั่วๆ เมื่อเจอใครก็จะโปรดคนนั้น แต่เป็นเรื่องที่ผ่านการพิจารณาด้วยญาณของท่านมาก่อนหน้าแล้ว ซึ่งเมื่อพิจารณาให้ดีก็จะรู้ว่าสิ่งที่ได้มานั้นไม่ใช่ได้มาเพราะโชคช่วย หรือความบังเอิญ เพราะเมื่อคนใดคนหนึ่งไปปรากฏในญาณของผู้ที่ออกจากนิโรธ แสดงว่าคนๆนั้นจะต้องได้สร้างบุญกับท่านแน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์ เหมือนกับบุญอันนี้ได้ถูกล๊อคไว้แล้วว่าจะต้องได้กับคนๆนี้แน่นอน ขอเพียงภาพท่านไปปรากฏที่ญาณของพระที่เพิ่งออกจากนิโรธเท่านั้นยังไงเสียจะ ได้ทำทานกับท่านแน่นอน ในทางกลับกัน ส่วนท่านใดไม่มีความพร้อมที่จะถวายทาน ยังไงท่านก็ไม่ได้ไปปรากฏในญาณของผู้ที่ออกจากนิโรธร้อยเปอร์เซ็นต์ ดังนั้นเราจึงควรเตรียมความพร้อม ฝึกฝนการให้ทานแบบเพชฌฆาตเคราแดงในลักษณะที่ทำบุญแบบตัดใจ ฝึกไปเรื่อยๆจนมีความชำนาญทำได้ตลอดเวลา ถ้าท่านไม่ได้สร้างส่วนนี้มาโอกาสที่ท่านจะไปปรากฏในญาณของพระที่ออกจาก นิโรธก็จะไม่มี

ส่วนหลักการพิจารณาของผู้ที่ออกนิโรธสมาบัติว่าจะไปโปรดใครนั้นจะมีด้วยกัน ๒ ประเด็น

ประเด็นที่ ๑ ผู้ที่ท่านจะไปโปรดต้องเป็นผู้ที่มีศรัทธา

ประเด็น ที่ ๒ ผู้ที่ท่านจะไปโปรดต้องเป็นผู้ที่สามารถถวายอาหาร หรือทำอะไรบางอย่างให้แก่ท่านได้ เช่น มีอาหารที่จะถวายให้ท่านได้พอดีในตอนนั้น

๒. ผู้ที่ท่านจะไปโปรดจะต้องมีกรรมต้องกับท่าน

การที่ผู้ที่เพิ่งออกนิโรธแล้วจะมาโปรดใครนั้น คนนั้นก็น่าจะต้องมีกรรมต้องกันนั่นคือเคยอนุเคราะห์ช่วยเหลือกันมาก่อน

ขอ ให้ผู้อ่านกลับมามองที่ตัวเอง แต่ละคนเป็นคนที่เคยอนุเคราะห์ใครหรือไม่ เมื่อท่านเคยอนุเคราะห์กับผู้คนต่างๆ ในอดีต ในปัจจุบันชาติคนที่ท่านเคยอนุเคราะห์ในอดีตก็จะกลับมาอนุเคราะห์ท่าน ใครจะไปรู้ว่าผู้ที่ท่านอนุเคราะห์นั้นอาจจะเป็นผู้ที่จะเป็นพระอรหันต์ใน อนาคตข้างหน้า และอนาคตท่านอาจจะได้พบกับผู้ที่เป็นพระอรหันต์ออกจากนิโรธมาอนุเคราะห์ท่าน บ้างเนื่องเพราะกรรมต้องกัน ท่านอย่าได้มองว่า คน สัตว์ ที่ได้ช่วยเหลือว่าจะต่ำต้อย ควรจะให้เกียรติสัตว์นั้นตามฐานะ เพราะว่าไม่แน่สัตว์นั้นอาจจะเป็นผู้บำเพ็ญบารมีใกล้จะเต็ม โอกาสข้างหน้าเป็นพระอรหันต์ปฏิสัมภิทา เป็นเนื้อนาบุญอันดี เป็นผู้ควรรับทักษิณาทาน และก็ได้มาช่วยเหลือท่านในอนาคตก็เป็นไปได้

๓. น่าจะมีกรรมสนับสนุนอันยิ่งใหญ่

นอกจากมีกรรมต้องกับท่านแล้ว ก็น่าจะมีกรรมสนับสนุนอย่างอื่นมาช่วยด้วย เพราะแค่มีกรรมต้องกันนั้น ก็น่าจะได้แค่มีโอกาสตักบาตรท่านในยามปกติก็เพียงพอแล้ว สำหรับการช่วยเหลือเกื้อกูลกันมาในครั้งก่อน

ดังนั้น การที่ผู้ที่จะได้มีโอกาสสร้างทานขนาดได้ตักบาตรกับผู้ที่เพิ่งออกจากนิโรธ ได้ซึ่งถือว่าเป็นบุญลาภอันยิ่งใหญ่ การที่ท่านเหล่านั้นจะปรากฎในข่ายญาณของผู้ที่ออกจากนิโรธได้นั้น ต้องแสดงว่ามีกรรมสนับสนุนมาช่วยเหลือคนเหล่านั้นเพื่อเปิดโอกาสให้ได้พบกับ พระที่ออกจากนิโรธ และต้องเป็นกรรมสนับสนุนที่ยิ่งใหญ่ แต่กรรมสนับสนุนประเภทไหนที่สามารถทำให้เราได้มีโอกาสตักบาตรพระผู้ออกจาก นิโรธสมาบัติได้

ขอถามแต่ละคนก่อนว่า แต่ละคนเคยคิดว่า จะทำตัวเองให้บริสุทธิ์เพื่อให้คนที่ทำการเลี้ยงดูเราได้บุญหรือไม่ เช่น ก่อนจะทานอาหารที่พ่อแม่นำมาให้ทานท่านเคยคิดว่าจะเป็นคนดีมีศีลธรรม เพื่อให้พ่อแม่ได้บุญมากขึ้นหรือไม่ อีกทั้งประเด็นอยู่ที่ว่าต้องทำพิเศษขึ้นมาจากปกติ เพราะถ้าเพียงคิดว่าเป็นคนดีมีศีลธรรมเพื่อให้คนที่ทำอาหารให้เราบริโภคได้ บุญ ทำไปเรื่อยๆ ผลบุญนี้ก็น่าจะทำให้ได้พบเนื้อนาบุญที่ดีไปเรื่อยๆ แต่ถ้าเมื่อเป็นคนดีมีศีลธรรมอยู่เป็นปกติแล้ว ก่อนจะลงมือทานอาหารแต่ละมื้อนั้น ไปนั่งสมาธิเข้าฌานเป็นพิเศษก่อนทานอาหารนอกเหนือจากการเป็นผู้มีศีลธรรมตาม ปกติแล้ว ผู้เขียนคิดว่ากรรมสนับสนุนประเภทนี้นั้น สะสมไปเรื่อยๆ ถึงจะได้มีโอกาสได้รับบุญลาภอันยิ่งใหญ่นั่นคือได้ไปปรากฎในข่ายญาณของพระ ผู้ที่เพิ่งออกจากนิโรธ

ดังนั้น คนที่ได้มีโอกาสตักบาตรพระผู้ที่เพิ่งออกจากนิโรธจึงมีน้อยมาก ต้องเป็นคนที่พิเศษดังที่ได้กล่าวมา ถึงได้มีกรรมสนับสนุนมาตอบแทนกับคนๆ นั้น แต่อย่างไรก็ตาม เราก็ควรจะพึงสร้างโอกาสไปเรื่อยๆ หัดตอบแทนผู้มีพระคุณที่เลี้ยงอาหารกับเรา อย่างน้อยสำรวมกาย วาจาใจ ก่อนที่จะลงมือทานอาหารนั้น ก็ถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดี

กัลยาณมิตร

ส่วนด้านฝั่งของกัลยาณมิตรนั้น คำว่ากัลยาณมิตรนั้น เป็นคำที่มีคุณค่ามากมายมหาศาลอยู่แล้ว แม้แต่พระองค์ก็ยังถือว่าพระองค์เป็นกัลยาณมิตรกับผู้คนทั้งหลาย ถ้าบุรุษเคราแดงไม่ได้พบกับกัลยาณมิตร เช่นดั่งกับพระสารีบุตรแล้ว เมื่อเสียชีวิตไปแล้วก็คงไม่พ้นจากอบายภูมิ ต้องไปรับกรรมอันแสนทารุณอย่างแน่นอน

ส่วนของเรื่องกัลยาณมิตร จะไม่ขอกล่าวมาก ขอให้ท่านผู้อ่านไปอ่านบทความเรื่อง เพื่อนสนิท (มิตรสหาย) เพิ่มเติมอีกทีหนึ่ง

พระธรรม

ประเด็นที่บางคนอาจจะสงสัยต่อนั่นคือ กระทำอกุศลกรรมมามากมาย แต่ในที่สุดได้เป็นพระโสดาบันได้อย่างไร องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงได้ให้คำตอบไว้ในท้ายเรื่อง

พระธรรมย่อมเป็นสิ่งประเสริฐสูงสุดในทุกๆ เรื่องราว ที่จะนำสัตว์พ้นจากทุกข์ ซึ่งเรื่องราวที่พระผู้มีพระภาคเจ้าได้แสดงไว้อย่างสมบูรณ์ที่สุดแล้ว ขอนำเรื่องราวที่พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงตรัสกับเหล่าภิกษุทั้งหลาย มากล่าวอีกครั้งหนึ่ง

หลังจากพระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า เพชฌฆาตเคราแดงตายไปก็บังเกิดที่สวรรค์ชั้นดุสิต ภิกษุทั้งหลายเมื่อฟังดังนั้นแล้ว ถึงกลับประหลาดใจเป็นอันมาก จึงทูลถามพระผู้มีพระภาคต่อไปว่า “พระองค์พูดว่าอะไรนะ ? บุรุษผู้นั้นได้ใช้เวลายาวนานฆ่ามนุษย์ตั้งมากมาย แต่กลับไปเกิดสวรรค์ชั้นดุสิตได้อย่างไร พระเจ้าข้า”

พระศาสดาจึงตรัสตอบกลับไปว่า เนื่องจากบุรุษผู้นั้นได้พบกัลยาณมิตรผู้ใหญ่ เช่น พระสารีบุตร และได้ฟังอนุโมทนากถาจากพระสารีบุตร จึงได้ไปเกิดในวิมานชั้นดุสิต แต่ภิกษุเหล่านั้นก็ยังสงสัยว่า “เพียงแค่ฟังอนุโมทนากถาเท่านั้น ทำไมถึงได้มีอานุภาพขนาดนั้น”

พระศาสดาตรัสตอบว่า “ภิกษุ ทั้งหลาย เธอทั้งหลายจงอย่าถือประมาณแห่งธรรมที่เราแสดงแล้วว่า ‘น้อยหรือมาก’ เพราะว่า แม้วาจาคำเดียวที่อาศัยประโยชน์ ประเสริฐโดยแท้”

เมื่อได้อ่านข้อความที่พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงแสดงให้แก่เหล่าภิกษุฟัง นั่นคือท้ายที่สุดของเพชฌฆาตเคราแดง

สิ่งที่ช่วยเพชฌฆาตเคราแดงนั่นก็คือพระธรรมอันล้ำค่า

ที่กัลยาณมิตรเช่นพระสารีบุตร

ได้นำมาแสดงให้เพชฌฆาตเคราแดงฟัง

ต่อให้เพชฌฆาตเคราแดงได้มีโอกาสทำทานที่ยิ่งใหญ่เพียงใด

แต่ท้ายที่สุดแล้วสิ่งนั้นไม่ได้เป็นเหตุเป็นปัจจัยเพื่อให้เข้าถึงธรรมได้

ก็เป็นอันว่าสิ่งนั้นก็ไม่มีประโยชน์อันสมบูรณ์


เพราะ ชีวิตของเพชฌฆาตเคราแดงก็ยังไม่มีความแน่นอน ยังต้องไปเวียนว่ายตายเกิด สามารถลงไปทางอบายได้ ถึงแม้อาจจะได้ไปขึ้นสวรรค์ชั่วคราวเพราะได้ทำทานกับพระที่ออกจากนิโรธ แต่นรกกี่ขุม ไม่ว่าจะเป็นขุมเล็ก ขุมใหญ่ ที่รอท่านอยู่หลังจากเสวยบุญหมด ก็ต้องไปรับกรรมในนรกอันแสนทารุณ พอพ้นโทษจากนรก ก็กลับมาพบกับความทุกข์ต่างๆ นาๆ ในการเวียนว่ายตายเกิดได้โดยไม่รู้จักจบจักสิ้น สิ่งทั้งหลายทั้งปวง ไม่ว่าทาน ศีล ภาวนา ล้วนแล้วแต่เป็นไปเพื่อเป็นเหตุ เป็นปัจจัย ในการพ้นจากทุกข์ การได้ทำทานของเพชฌฆาตเคราแดงกับพระที่เพิ่งออกจากนิโรธสมาบัติ จึงเป็นเป็นแรงหนุนส่งเพื่อให้เขาได้บรรลุเป็นพระโสดาบันเมื่อได้ฟังธรรม อีกทั้งบุญมหาศาลมาตัดกับวิบากกรรมได้ทันเวลาพอดีก่อนที่เขาจะโดนโคขวิดตาย และได้ไปจุติในชั้นดุสิตในที่สุด

ส่วน ตอนจบของเรื่องราวทั้งหมด ที่สุดของเรื่องเมื่อพระองค์ตรัสกับภิกษุเหล่านั้นจบ ชนเป็นอันมากก็บรรลุอริยผล มีพระโสดาบันเป็นต้น ประโยชน์พึงเกิดกับสัตว์จำนวนมาก ทำไมผู้คนทั้งหลายเมื่อได้ฟังเรื่องราวนี้เพียงเรื่องเดียว ก็ได้บรรลุเป็นพระโสดาบันจำนวนมาก

ปัจจัยที่หนึ่งคือพระองค์ซึ่งเป็นปัจจัยคงที่ที่ทำอะไรได้สมบูรณ์และเกิดประโยชน์สูงสุดกับสัตว์ทั้งหลาย

ปัจจัยที่สองตัวของผู้ฟัง หลายคนอาจจะคิดว่าเป็นบุญของผู้ฟังเอง ซึ่งคิดอย่างนั้นในความเห็นของผู้เขียนก็ถูก แต่ผู้เขียนจะขอให้ความเห็นเพิ่มเข้าไปว่า เนื่องจากสัตว์เหล่านั้นฝึกฝนมาแบบไหน ฝึกมาในเชิงคุณภาพ หรือว่าฝึกมาในเชิงปริมาณ

บาง คนทำทานครั้งเดียว ก็ยังดีกว่าบางคนทำทุกวันตลอดชีวิต บางคนรักษาอุโบสถศีลเพียงวันเดียวได้อย่างบริบูรณ์ ดีกว่าบางคนพยายามรักษาตลอดทุกวันพระ แต่ศีลขาดบ้าง ทะลุบ้าง ด่างบ้าง พร้อยบ้าง บางคนนั่งสมาธิแค่ห้านาทีบุญที่ได้มากกว่าบางคนนั่งตลอดชาติ ขอเพียงทุกท่านฝึกการกระทำเชิงคุณภาพเป็นประจำ พยายามหัดให้เป็นนิสัย ในการกระทำความดีแต่ละหน เพราะแต่ละหนนั้นล้วนมีคุณค่ามากในตัวมันเอง

เรื่อง นี้เป็นเรื่องที่ชาวพุทธปัจจุบันนี้มักมองข้าม มักจะใช้การกระทำกันในเชิงปริมาณ ละเลยในเชิงคุณภาพ เหมือนกับการอ่านบทความต่างๆ ทั้งในส่วนของเวปและในส่วนของบทความอื่น ถ้าท่านผู้อ่านได้อ่านแค่บทความเดียวแต่ค่อยๆ คิดพิจารณาบทความนั้นให้แตกฉาน ก็ย่อมดีกว่าอ่านบทความทั้งหมดแต่ไม่ได้รับประโยชน์อะไรเลย ขอโยงกลับไปตอนภาคที่ ๑ ท้ายเรื่องของส่วนเนื้อหา ในส่วนที่ทางผู้เขียนได้ขอให้ท่านผู้อ่านกลับไปอ่านในส่วนของเนื้อหาใหม่ เพราะเหตุผลในส่วนการฝึกอ่านในเชิงคุณภาพ ผู้เขียนจึงขอให้ท่านผู้อ่านกลับไปอ่านในส่วนของเนื้อหาใหม่ถ้ายังไม่มีคำ ถามในใจ

ถึง แม้ว่าบางคนที่ได้อ่านบทความนี้มาถึงตอนสุดท้ายนี้แล้วยังฝึกการกระทำแบบ เดิมๆ คืออ่านแบบผ่านๆ ลวกๆ ทำให้จับต้นชนปลายอะไรไม่ถูก ก็ขอให้ผู้อ่านได้พิจารณาในส่วนของการกระทำในเชิงคุณภาพ ฝึกฝนตนเอง กลับไปอ่านอย่างละเอียดซ้ำมาซ้ำไป ยังไม่ต้องไปอ่านบทความอื่น จนกว่าจะมีความเข้าใจที่กระจ่างเพื่อนำข้อธรรมนั้นมาเกิดประโยชน์กับตนเอง อย่างน้อยก็ขอให้กลับไปนึกถึงประโยคที่พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงตรัสกับเหล่าภิกษุทั้งหลายว่า

“ภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลายจงอย่าถือประมาณแห่งธรรมที่เราแสดงแล้วว่า ‘น้อยหรือมาก’ เพราะว่า แม้วาจาคำเดียวที่อาศัยประโยชน์ ประเสริฐโดยแท้”



จบบทความ



อ้างอิง ๑ พระไตรปิฎกและอรรถกถาไทย ฉบับมหามกุฏราชวิทยาลัย จำนวน ๙๑ เล่ม เล่มที่ ๔๒ พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท เล่ม ๑ ภาค ๒ ตอน ๓ - หน้าที่ ๑๓๒

อ้างอิง ๒ พระไตรปิฎกและอรรถกถาไทย ฉบับมหามกุฏราชวิทยาลัย จำนวน ๙๑ เล่ม เล่มที่ ๒๒ พระสุตตันตปิฎก มัชฌิมนิกาย อุปริปัณณาสก์ เล่ม ๓ ภาค ๑ - หน้าที่ ๒๗

อ้างอิง ๓ พระไตรปิฎกและอรรถกถาไทย ฉบับมหามกุฏราชวิทยาลัย จำนวน ๙๑ เล่ม เล่มที่ ๒๒ พระสุตตันตปิฎก มัชฌิมนิกาย อุปริปัณณาสก์ เล่ม ๓ ภาค ๑ - หน้าที่ ๒๘

อ้างอิง ๔ พระไตรปิฎกและอรรถกถาไทย ฉบับมหามกุฏราชวิทยาลัย จำนวน ๙๑ เล่ม เล่มที่ ๓๒ พระสุตตันตปิฎก อังคุตรนิกาย เอกนิบาต เล่ม ๑ ภาค ๑ - หน้าที่ ๓๐๗

อ้างอิง ๕ พระไตรปิฎกและอรรถกถาไทย ฉบับมหามกุฏราชวิทยาลัย จำนวน ๙๑ เล่ม เล่มที่ ๔๖ พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย สุตตนิบาต เล่ม ๑ ภาค ๕ - หน้าที่ ๑๔๙

อ้างอิง ๖ พระไตรปิฎกและอรรถกถาไทย ฉบับมหามกุฏราชวิทยาลัย จำนวน ๙๑ เล่ม เล่มที่ ๔๘ พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย วิมานวัตถุ เล่ม ๒ ภาค ๑ - หน้าที่ ๑๗๑

อ้างอิง ๗ พระไตรปิฎกและอรรถกถาไทย ฉบับมหามกุฏราชวิทยาลัย จำนวน ๙๑ เล่ม เล่มที่ ๕๐ พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย เถรคาถา เล่ม ๒ ภาค ๓ ตอน ๑ - หน้าที่ ๑๕๖

อ้างอิง ๘ พระไตรปิฎกและอรรถกถาไทย ฉบับมหามกุฏราชวิทยาลัย จำนวน ๙๑ เล่ม เล่มที่ ๕๑ พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย เถรคาถา เล่ม ๒ ภาค ๓ ตอน ๒ - หน้าที่ ๑๑

อ้างอิง ๙ พระไตรปิฎกและอรรถกถาไทย ฉบับมหามกุฏราชวิทยาลัย จำนวน ๙๑ เล่ม เล่มที่ ๕๑ พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย เถรคาถา เล่ม ๒ ภาค ๓ ตอน ๒ - หน้าที่ ๗๔

อ้างอิง ๑๐ พระไตรปิฎกและอรรถกถาไทย ฉบับมหามกุฏราชวิทยาลัย จำนวน ๙๑ เล่ม เล่มที่ ๕๑ พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย เถรคาถา เล่ม ๒ ภาค ๓ ตอน ๒ - หน้าที่ ๑๖๘

http://www.sirimitr.com