สวัสดีค่ะ.... ทุกคน ขออนุญาตไม่เอ่ยชื่อนะคะเพราะแขกเยอะมาก....

ช่วงนี้พิมกลับมาอยู่บ้านตามเดิมแล้วค่ะ.... เพราะบ้านคุณแม่เดินทางไม่สะดวกเลย ไกลที่ทำงานมาก แถมรถติดอีกต่างหากค่ะ...

พิมยังไม่ได้รับคุณแม่มาอยู่ด้วยนะคะ เพราะสามียังยอมออกจากบ้าน .... เพียงแต่เราแยกกันนอนเท่านั้นเอง ... พิมลองถามเขา ... เขาก็ตอบว่าเดี๋ยวเก็บของไป ... แต่ก็ยังไม่ไปไหนซักกะทีค่ะ

พิมอยากให้เหตุการณ์ระหว่างพิมกับสามีจบลงก่อนค่ะแล้วจึงรับคุณแม่มาอยู่ด้วย ... ตั้งใจว่าจะหาคนทำงานบ้านสักคนมาอยู่เป็นเพื่อนคุณแม่ตอนกลางวันระหว่างที่พิมไปทำงาน อาจจะให้ช่วยดูแลเด็กๆ ตอนปิดเทอม ... หรือถ้าคุณปู่คุณย่า (คุณพ่อคุณแม่ของสามี) อยากจะรับเด็กๆ ไปอยู่ด้วยช่วงปิดเทอมพิมก็ไม่ว่า ....

พิมไม่รู้ว่าตัวเองทำถูกหรือทำผิดนะคะ... พิมเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้คุณแม่ของสามีฟัง... ท่านตกใจมากแต่ท่านเชื่อพิม อาจจะเป็นเพราะท่านรู้จักพิมดี (พิมรู้จักกับคุณแม่สามีสิบแปดปี อยู่บ้านเดียวกันเกือบแปดปี และตอนหลังท่านต้องกลับไปดูแลบ้านที่ต่างจังหวัดพิมก็พาลูกๆไปหาท่านแทบทุกอาทิตย์ โดยที่สามีอยู่ที่บ้าน และพาผู้หญิงมาโอ้ลันลากันที่บ้านแทน... เฮ้อ)

พิมบอกท่านตามตรงว่าพิมขอพาคุณแม่มาอยู่ด้วย ท่านบอกว่าดีแล้ว ส่วนท่านทั้งสองคนพิมก็ยินดีที่จะพาหลานๆ ไปหาเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง และยังเคารพรักไม่เปลี่ยนแปลงเช่นกัน หากมีอะไรที่พิมช่วยเหลือได้ พิมก็ยินดีทำให้เหมือนเดิม ขอให้บอกแล้วกันค่ะ

พิมบอกท่านว่าพิมขอให้สามีออกจากบ้าน (ช่วงนี้พิมเองก็กลัวๆ เหมือนกัน เพราะบ้านนี้สามีเป็นคนซื้อ ไม่รู้ว่าท่านจะคิดว่าอย่างไร)... แต่ท่านบอกดีแล้ว ...ไล่มันไปเลย .... ถ้าพาผู้หญิงคนใหม่มาหาแม่ แม่ก็จะด่าให้กลับบ้านไม่ทัน .... และอีกสารพัดที่จะด่าลูกชายตัวเอง ดูเหมือนท่านจะโกรธลูกชายมากเหมือนกัน

ท่านบอกว่าสามีพิมไม่ได้ยอมบอกอะไรเลย พิมก็เลยขอท่านว่าอย่าเพิ่งถามอะไรเขารอให้เขาเล่าเองจะดีกว่า .... ท่านก็รับปากพิมนะคะ พิมบอกท่านว่า ที่จริงเหตุการณ์เรื่องสามีพิมกับผู้หญิงคนนั้นก็เกิดมาปีกว่าแล้ว เกือบสองปีแล้วด้วยซ้ำล่ะมั้ง แต่พิมไม่อยากให้ท่านทั้งสองคนไม่สบายใจ พิมเลยไม่เล่าให้ฟัง แต่วันนี้เหตุการณ์ทุกอย่างมันดำเนินมาขนาดนี้แล้ว พิมไม่อยากปิด พิมอยากให้ท่านเข้าใจพิมว่า ถึงพิมกับสามีเลิกลากันไป แต่ท่านก็เป็นผู้ใหญ่ที่พิมนับถือเหมือนเดิม เพียงแต่สถานะระหว่างพิมกับลูกชายท่านเปลี่ยนไปเท่านั้นเอง

ท่านก็บอกพิม...ลองปล่อยไปดู ท่านเชื่อว่าเดี๋ยวก็กลับมาเอง ไม่นานหรอก ...แล้วท่านก็ขอให้พิมรอลูกชายท่าน... พิมไม่ได้รับปากนะคะเพราะมันเป็นเหตุการณ์ในอนาคต... แต่พิมก็บอกว่าพิมไม่คิดจะมีผู้ชายคนใหม่แน่..เพราะพิมคงไม่มีเวลาที่จะดูแลใครอีก แค่คุณแม่กับคุณลูกลิงทั้งสามพิมก็งานล้นมือแล้วค่ะ

.....
อ้อ.... เรื่องแปลก....พิมเจอใบเสร็จค่างวดผ่อนคอนโดเอื้ออาทรของผู้หญิงตกอยู่ คาดว่าสามีพิมคงซื้อให้ ค่าผ่อนงวดละ 2,000 บาท ... คราวนี้พิมเองเป็นฝ่ายงงเป็นไก่ตาแตกแทน... ทำไมไม่ขอให้ซื้อทาวเฮ้าว์หรือบ้านให้หว่า อพารต์เม้นต์ที่เคยอยู่หรูกว่าคอนโดเอื้ออาทรตั้งเยอะ....
ทำไมซื้อแค่คอนโดเอื้ออาทร... เออ... เฮ้ย... รสนิยมต่ำกว่าที่คิดแฮะ ... คราวนี้พิมงงเองเพราะผิดคาดถ้าซื้อทาวเฮ้าวส์ให้จะไม่แปลกใจเท่านี้เลย...

......
ขอบคุณกำลังใจจากทุกท่านอีกครั้งนะคะ...
เกือบจะงอนคุณตาแล้วไหมล่ะ... เข้ามาตอบช้า ... เดี๋ยวพิมก็แปลงร่างเป็นสาวขี้งอนอย่างพี่ทักทายอีกคนหรอกค่ะ... พี่ทักทายหายงอนแล้ว... พิมจะงอนแทนนะคะ

ขออนุโมทนาบุญกับอ้อด้วยคนนะจ๊ะ....

พิม

เป็นห่วงนะคะพี่ทักทาย ....
พิมเองก็ไม่รู้จะแนะนำพี่ทักทายยังไงดี .... เพราะอาการที่พี่ทักทายเป็น... พิมเองก็เป็นอยู่บ่อยๆ เหมือนกัน .... ไม่รู้จะทำอย่างไรเหมือนกันค่ะ... แถมบางทีเบื่อๆ อีกต่างหากค่ะ....


พิมอาจจะโชคดีกว่าผู้หญิงหลายๆ คน ... พิมไม่เคยมีปัญหาระหว่างแม่สามี-ลูกสะใภ้เหมือนครอบครัวอื่น จนคนรอบๆ ข้างมักจะเข้าใจผิดว่าคุณพ่อคุณแม่สามีเป็นคุณพ่อคุณแม่ของพิม

พิมเองก็ตั้งใจว่าจะปฏิบัติต่อท่านเหมือนเดิม ไม่ได้คิดเปลี่ยนแปลงอะไร อาจจะเปลี่ยนสถานะจากลูกสะใภ้เป็นลูกหลานที่รู้จักแทนค่ะ

พิม

กราบสวัสดีสามสาวทรามเชย...(หนูนนนน หนูพิมและย่าทักฯ),

แหม ตาแค่มะงุมมะงาหรามาแวะจิ๊ดเดียว เลยรุมโขกสับจนกลายเป็นหมูสับสำหรับต้มยำกะบะหมี่แล้ว..งือ ..(ิอิอิ แบบว่าอยากกินอยู่ง่ะนะ..)..

ที่ไม่แวะบ่อยก็เพราะเห็นว่า หนูนนนนนั้นเธอก้าวกระโดดไกลทางธรรมแล้วจึงได้พลอยชื่นชมอนุโมทนาอยู่เงียบๆ (บ้านหนูนนนน คนเพียบแล้ว ตาแก่ไปก็อาจรกเรื้อเกินไป..อ่า..งอนเป็นเหมียนกัลล์์ ตามแบบสาวๆมั่ง)...

ส่วนหนูพิม ตาก็เข้าใจว่าได้ดีมีสุขแล้ว เลยไม่ได้มาเยี่ยม เมื่อวันก่อนนึกเอะใจ ก็เลยเข้ามา เลยได้เรื่องต้องมาเก็บ"งอน"ของสามสาวนี่ไง เฮ้อ!..สังขารทั้งหลายเป็นทุกข์หนอ..

ดูสิ ย่าทักฯผู้แสนดีมีเมตตาไม่มีประมาณ... ดันมายกเว้นไม่เมตตาเราบ้าง ร่วมมือกับสาวๆมาโขกตาอีก ไม่สงสารตามั่งก็ให้รู้ไป (แต่ย่าทักฯใจดีมาก ตารู้ดีเลยไม่วอรี่หรอกจร้า คริคริ )ที่ย่าทักฯบ่นมาน่ะ ตาก็รู้สึกแบบนั้นละหนา ไม่ต่างกันหรอก เพียงแต่ไม่รู้จะบ่นให้ชาวบ้านที่ไหนฟัง เขาก็มีทุกข์ของเขาอยู่ ต่างคนก็ต่างชุลมุนหาทางแก้ทุกข์ของตัว..เมื่อเกิดมาแล้ว ก็ทุกข์ทั้งนั้น ถ้าความเกิดเป็นสุขแล้ว คงไม่มีใครคิดจะตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้าเพื่อหาทาง "ไม่เกิด"อีกหรอก เนอะ ว่ามั้ยสาวๆ...

เอ แล้วนี่ตาบ่นอะไรให้ใครฟังล่ะ เอาเป็นว่า พูดเองฟังเองก็ได้ เพียงแต่มาขอใช้พื้นที่ ในบ้านหนูพิม หน่อยนะ..

เอาละ อย่างไรตาก็ต้องขออภัยสาวๆด้วยที่ทำให้ขัดเคืองน้า ไม่ได้ละเลยหรอกจ้า เเต่เห็นทุกคนเข้มแข็งมากในทางธรรม ตาก็ไม่มีอะไรจะเเนะนำอีก บางทีอาจต้องขอคำแนะนำจากสาวๆบ้างเหมือนกัน เพราะก็ยังเป็นนักศึกษาในสังสารวัฏอยู่น่ะเอง..ยังไม่พ้นภัยจ้า ..
ใครพ้นแล้ว อย่าลืมมาสงเคราะห์กันบ้างเน้อ กราบขอบพระคุณล่วงหน้าครับ

เสียใจด้วยนะคับ แต่ลองคิดว่ามันเปงกรรมกเของเราซิคับ เพราะผมก็เคย เจ็บแบบนี้มาก่อน รู้มั้ยบางที่คนเราก็องมีเจ็บและช้ำใจ บางอย่างก็มีผิดหวังบางครั้งก็เศ้าใจ
วันไหนที่เงา
วันไหนที่ไม่มีใครเข้าใจ
วันนั้นต้องเสียใจและแอบร้องฮ้าย
วันไหนที่เหนื่อยล้า
วันไหนที่ต้องการชื้นชม
แต่กลับมีแต่คำพูดที่ค่ม
ทำให้ร้องฮ้ายเสียใจ
รักอื่นใดเสมอรักตัวเองนั้นไม่มี

สวัสดีค่ะพี่พิม...
มาเยี่ยมบ้านพี่พิมครั้งนี้รู้สึกได้ว่าพี่พิมมีความสุขกับทางที่พี่พิมเลือก
ขอให้พี่พิมมีความสุขขึ้นเรื่อยๆนะคะ ทุกสิ่งทุกอย่างไม่มีอะไรจริงแท้แน่นอน
เมื่อก่อนปอนด์คิดว่าตัวเองมีความสุขกับชีวิตดี ใช้ชีวิตประมาท หลงระเริงกับความสุข
มีคนทำให้เราหัวใจพองได้ทุกวัน มีอะไรก็มีคนให้คำปรึกษาแนะนำ ให้กำลังใจเสมอ
คุยกันไปคุยกันมาอยู่ดีๆ...ไม่รู้คนๆนั้นหายไปตอนไหน ก่อนจะไปทิ้งท้ายไว้ให้เราเป็นนางมารร้าย
ที่ไม่น่าคบหาไม่น่าพูดคุยด้วย ไม่เหลือสิ่งดีๆไว้ให้แก่กัน เหลือไว้ให้แต่ความรู้สึผิดภายในใจตัวเอง
ความมั่นใจในตัวเองก็หมด ความทุกข์ก็มีมากขึ้นๆ ศักดิ์ศรีที่คิดว่ามีมากๆก็ไม่เหลือ เฮ้อ...
แต่เวลาที่ผ่านมาเกือบ 1 ปี ทำให้ปอนด์ได้เรียนรู้อะไรเพิ่มมากขึ้น ใช้ชีวิตไม่ประมาทเหมือนเดิม
มีหลายอย่างในชีวิตที่รู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น อย่างน้อยสิ่งที่ได้รับจากเหตุการณ์แย่ๆ
คราวนั้นก็ทำให้ปอนด์ใช้ชีวิตในทางที่ถูกที่ควรขึ้นจากเดิมมาก ทำให้เชื่อได้ว่า สิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นมานั้น
ทุกอย่างต้องมีสิ่งดีๆที่จะสอนเราได้เสมอ ทุกวันนี้ก็มีความสุขขึ้นค่ะ มีวันที่รู้สึกว่าตัวเองจิตตกบ้าง
มีวันที่รู้สึกว่ามีความสุขเหลือเกิน สลับกันไปมาอยู่อย่างนั้น นี่แหละมั้งค่ะ ที่เขาเรียกว่าชีวิต...
พี่พิมโชคดีกว่าคนหลายคนมากนะคะ เพราะพี่พิมยังมีคุณแม่ และ ลูกที่น่ารักเป็นกำลังใจให้เสมอ
สิ่งดีๆที่พี่พิมได้ทำมาแล้วและทำต่อไปในวันข้างหน้า ยังไงก็ต้องส่งผลให้พี่พิมมีความสุขแน่นอนค่ะ
เป็นกำลังใจให้พี่พิมนะคะ...

น้องปอนด์จ้า

สวัสดีคะคุณพิม แวะมาทักทายคะ ยังห่วงใยและมีกำลังใจส่งมาให้คุณพิมอยู่นะจ๊ะ

ขอให้ชีวิตคุณพิมดีขึ้นเรื่อยๆ
เป็นอย่างที่ใจต้องการนะคะ
คนดีพระคุ้มครองค่า

สวัสดีค่ะคุณพิม ดิฉันก็มีปัญหาเหมือนคุณอีกคนนึงค่ะ เข้ามาอ่านในบอร์ดของคุณได้ซักพักนึงแล้วแต่ไม่ได้เข้ามาทักทาย แต่เห็นคุณเข้มแข็งขึ้นก็เป็นกำลังใจให้ดิฉันมากขึ้น อยากจะเลิกกับสามีเช่นกันค่ะ แต่ยังทำไมได้อย่างคุณ ดิฉันประสบปัญหานี้มา 2 ปีแล้วค่ะ ตอนนี้รู้สึกเบื่ออยากจะมีชีวิตที่สงบ และขอสวัสดีคุณทักทายด้วยนะคะ ขอเรียกพี่ทักทายนะคะ อ่านคำแนะนำขอพี่ คำให้กำลังใจของพี่แล้วสบายใจขึ้นค่ะ อ่านแล้ว Copy ไปเก็บไว้อ่านด้วยค่ะ เวลารู้สึกแย่ก็เปิดขึ้นมาอ่านมันช่วยได้มากค่ะ ดีใจที่มาพบลานแห่งนี้ค่ะ แต่มาพบช้าไปหน่อยแต่ก็ยังดีค่ะที่ได้มาเจอทุกคน อยากเป็นเพื่อนอีกคนนึงของทุกคนในลานนี้ค่ะ