แนะนำเพื่อนร่วมทุกข์ดูนี่


เวลาผมนั่งสมาธิ พอภาวนาไปซักพัก เริ่มตัดภาวนาไปแล้วทีนี้ก็จะเกิดอาการ ขนลุกเย็นทั้งตัว

แล้วหลังจากนั้นก็จะมีภาพ คน สัตว์ แมลง ที่เราเคยทำร้ายเคยทำให้เค้าตายหรือเจ็บลอยมาให้เห็น

คือ แปลกใจว่า บางเรื่องเป็นเรื่องที่นานมาก บางเรื่องเป็นเรื่องสมัยเด็กๆอยู่ด้วยซ้ำ ซึ่งบางทีนึกถึง

ยังนึกไม่ออกเลยครับ เพราะนานมาก แต่พอมานั่งสมาธิ ก็ลอยมาให้เห็นเฉยเลย

http://fws.cc/whatisnippana/index.php?topic=30.0

เมื่อมองหาเหตุแห่งทุกข์ มนุษย์ชอบมองออกไปหาที่ซัดทอดให้ในภายนอก หรือมองให้ไกลจากความ

รับผิดชอบของตนเท่าที่จะเป็นไปได้ ฉันใด

เมื่อจะแก้ไขทุกข์ มนุษย์ก็ชอบมองออกไปข้างนอก หาที่ปกป้องคุ้มครองให้ตนพ้นภาวะหรือช่วยทำการ

แก้ไขทุกข์แทนให้ ฉันนั้น

ว่าโดยลักษณะ การกระทำทั้งสองนั้นก็คล้ายคลึงกันคือ เป็นการหลบหน้าความจริง ไม่กล้ามองทุกข์

และเลี่ยงหนีการเผชิญความรับผิดชอบ เหมือนคนหนีภัยด้วยความขลาดกลัว หาที่พอปิดตาซุกหน้า

ไม่ให้เห็นภัยนั้น นึกเอาเหมือนว่าได้พ้นภัย ทั้งที่ร่างกายทั้งตัวถูกปล่อยทิ้งไว้ในภยันตราย

ท่าทีเช่นนี้

ทำให้เกิดนิสัยหวังพึ่งปัจจัยภายนอก เช่น การอ้อนวอนต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ การบนบานเซ่นสรวงสังเวย

การรอคอยการดลบันดาลของเทพเจ้า หรือ นอนคอยโชคชะตา พระพุทธศาสนาสอนว่าสิ่งที่พึ่ง

เช่นนั้น หรือการปล่อยตัวตามโชคชะตาเช่นนั้นไม่เป็นทางแห่งความมั่นคงปลอดภัย ไม่นำไปสู่ความ

พ้นทุกข์แท้จริง.

อธิบายได้หลายแง่ แง่มุมหนึ่งนิมิตนั้นเป็นอารมณ์ของสมถะ (สมาธิที่ยังไม่สมบูรณ์) นิมิต (ภาพที่

ปรากฏทางมโนทวาร) เริ่มต้นจะน่ารักสวยงาม แล้วค่อยๆเปลี่ยนเป็นน่าเกลียดเหลือแต่โครงกระดูก

...ก็บ่งว่าสมาธิตอนแรกดีพอสมควร แล้วค่อยๆอ่อนลงๆ

ดังนั้นจะต้องกำหนดภาพนิมิตที่ปรากฏนั้นตามที่เห็น ตามที่เป็น เห็นยังไง รู้สึกยังไงกำหนดยังงั้น

เช่นเห็นก็ เห็นหนอๆๆๆ เป็นต้น วิธีนี้แหละที่จะละนิมิตไป องค์ธรรมฝ่ายกุศล เช่น สติสัมปชัญญะ

กุศลสัญญา สมาธิ วิริยะ ฯลฯ จะเจริญขึ้นทำหน้าของตนได้อย่างคล่องตัว

ถ้านั่งสมาธิแล้วไม่เห้นอะไรเลย แปลว่าเรานั่งสมาธิผิด ไม่บรรลุผลใช่มั้ยคะ เพราะบางคนจะเห็นสิ่งที่เราทำไม่ดีเช่น ตีหมา หักขาปู เป้นต้น ทำให้เราไปทำบุญขออดหสิกรรมให้กรรมเบาบางลง แต่ถ้านั่งสมาธิแล้วไม่เห้นอะไรเลยแปลว่าเรามีบาปเยอะหรือเปล่าคะ เจ้ากรรมนายเวรถึงไม่มาให้เราเห็นเพื่อขออโหสิกรรม

ถ้านั่งสมาธิแล้วไม่เห้นอะไรเลย แปลว่าเรานั่งสมาธิผิด ไม่บรรลุผลใช่มั้ยคะ

ตอบกว้างๆทีหนึ่งก่อน...จิตยังไม่มีไม่เป็นสมาธิ

ถ้าจะให้แน่ต้องสอบถามผู้นั้นโดยตรงว่าเขาปฏิบัติยังไงแบบไหนอย่างไร หรือเพียงนั่งขัดสะหมาดตามแบบทั่วๆไป เช่น เท้าขวาทับเท้าซ้าย มือขวาทับมือซ้ายแล้วก็หลับตาตามๆเขาไป แต่ตนก็เข้าใจเอาว่านั่งสมาธิ ทำ (เจริญ) สมาธิแล้ว ยังมีรายละเอียดอีกครับ

เพราะบางคนจะเห็นสิ่งที่เราทำไม่ดีเช่น ตีหมา หักขาปู เป้นต้น ทำให้เราไปทำบุญขออโหสิกรรม
ให้กรรมเบาบางลง แต่ถ้านั่งสมาธิแล้วไม่เห้นอะไรเลย แปลว่าเรามีบาปเยอะหรือเปล่าคะ
เจ้ากรรมนายเวรถึงไม่มาให้เราเห็นเพื่อขออโหสิกรรม

ปฏิบัติธรรมแบบนี้ คือใช้รูปกับนามเป็นอารมณ์อย่างนี้ กำลังปฏิบัติอยู่ตัดความคิดว่าเจ้ากรรมนายเวร
อย่างที่พูดๆกันออกไปก่อน ไม่พึงคิดอย่างนั้นให้ฟุ้งซ่านแตกหน่อแตกแขนงยืดยาวเป็นวงจรความคิดรอบใหม่ แต่ให้กำหนดสิ่งที่รู้เห็นนั้นทุกๆขณะ เห็นอะไรยังไงกำหนดยังงั้น

สิ่งที่เห็นอธิบายได้ครับ เช่นตัวอย่างนี้ (บางคนจะเห็นสิ่งที่เราทำ ไม่ดีเช่น ตีหมา หักขาปู เป้นต้น)
หากจะบีบให้พูดว่า เป็นกรรม ก็พูดได้ว่าเป็นผลของอกุศลกรรม (คืออกุศลจิต ซึ่งเคยเกิดแล้วก็ทำสิ่งนั้นๆไป ทำสำเร็วแล้วก็ดับลง) ส่วนสัญญาก็บันทึกเหตุการณ์แล้ว
ครั้นเขามากำหนด (มนสิการ) กายกับใจ (รูปกับนาม) เป็นอารมณ์ ผล (สิ่ง) นั้น ซึ่งถูกสัญญาบันทึกเอาไว้ก็ผุดขึ้นมาให้เห็น ซึ่งตามปกติเหมือนไม่มีอะไร อุปมาก็เหมือนตะกอนนอนก้น ซึ่งตามปกติ (อยู่นิ่งๆ) เหมือนไม่มี แต่พอเรากวนน้ำ ตะกอนซึ่งนอนสงบนิ่งอยู่ก้นตุ่มก็ลอยฟุ้งให้เห็น ฉันใดก็ฉันนั้น
กรณีตัวอย่างก็ทำนองเดียวกัน ต่อให้นานเท่านานมันก็ฝังตัวอยู่ในก้นบึ้งของจิตวิญญาณ ไม่หายไปไหนทั้งดีและชั่ว
มีวิธีกำจัดอกุศลจิต ก็คือกำหนดความคิดนั้นตามที่มันคิด ตามที่มันเป็น เป็นวิธีกำจัดบาปกรรม ขั้นนี้จะเรียกว่าตัดกรรมก็ได้

แนะนำให้อ่านบทความอันลึกซึ้งนี้อีกครับ

เมื่อมองหาเหตุแห่งทุกข์ มนุษย์ชอบมองออกไปหาที่ซัดทอดให้ในภายนอก หรือมองให้ไกลจากความ

รับผิดชอบของตนเท่าที่จะเป็นไปได้ ฉันใด

เมื่อจะแก้ไขทุกข์ มนุษย์ก็ชอบมองออกไปข้างนอก หาที่ปกป้องคุ้มครองให้ตนพ้นภาวะหรือช่วยทำการ

แก้ไขทุกข์แทนให้ ฉันนั้น

ว่าโดยลักษณะ การกระทำทั้งสองนั้นก็คล้ายคลึงกันคือ เป็นการหลบหน้าความจริง ไม่กล้ามองทุกข์

และเลี่ยงหนีการเผชิญความรับผิดชอบ เหมือนคนหนีภัยด้วยความขลาดกลัว หาที่พอปิดตาซุกหน้า

ไม่ให้เห็นภัยนั้น นึกเอาเหมือนว่าได้พ้นภัย ทั้งที่ร่างกายทั้งตัวถูกปล่อยทิ้งไว้ในภยันตราย

ท่าทีเช่นนี้

ทำให้เกิดนิสัยหวังพึ่งปัจจัยภายนอก เช่น การอ้อนวอนต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ การบนบานเซ่นสรวงสังเวย

การรอคอยการดลบันดาลของเทพเจ้า หรือ นอนคอยโชคชะตา พระพุทธศาสนาสอนว่าสิ่งที่พึ่ง

เช่นนั้น หรือการปล่อยตัวตามโชคชะตาเช่นนั้นไม่เป็นทางแห่งความมั่นคงปลอดภัย ไม่นำไปสู่ความ

พ้นทุกข์แท้จริง.

คุณน้ำค้างแวะไปอ่านเรื่องที่กำลังพูดถึง อาจเป็นประโยชน์ในวันหน้า

ลิงค์นี้ครับ

http://fws.cc/whatisnippana/index.php?board=3.0

นำตัวอย่างลักษณะของจิตเริ่มๆ เป็นสมาธิ พอจะเป็นสมาธิเท่านั้นสภาวธรรมจะปรากฏให้เห็นให้รู้สึก แต่เพราะตนไม่เข้าใจ จึงคิดว่าเป็นนี่เป็นนั่น ฯลฯ ดูที่ขีดเส้นใต้ครับ


1. นั่งสมาธิพอนั่งไปได้สักพักเรารู้สึกว่าใจนั้นค่อยๆสงบ ก็จะมีอาการคันอยู่ในหูทั้ง 2 ข้างอยู่เรื่อยๆเหมือนมีอะไรอยู่ในหู

2. เวลาพอเริ่มนิ่ง ก็จะรู้สึกคันในคอ มันยุบยิบไปหมด กำหนดรู้เดียวมันก็จะหายไปเอง แต่บางครั้งก็หายไปได้แต่เดียวก็กลับมาใหม่จนสุดท้ายต้องไอ เลยต้องออกจากสมาธิ

3. ตอนนี้ฝึกทำสมาธิและสวดมนต์ค่ะ ทำมาได้วันที่ 6 แล้ว แต่ไม่ได้ทำสมาธินานเลยนะ 20 นาที
แต่ทำบ่อยค่ะทำทั้งวัน ตอนไหนว่างก็ทำ สวดมนต์เช้า กลางวัน เย็น กรวดน้ำทุกครั้ง
ทำไมรู้สึกกลัวผีจังเลยค่ะ รู้สึกเหมือนมีคนอยู่กับเราตลอดเลย กลัวมากๆเลยนะ
ตอนเนี้ย ใจมันโหวงเหวง บอกไม่ถูกกลัวเห็น ทั้งๆที่เราก็อยากรู้ว่ากรรมเรามันคืออะไร
แต่กลัว โทรไปบอกให้น้องสาวกลับบ้านเร็วๆ ทำไงจะข่มใจได้ค่ะ

อนุโมทนาสาธุค่ะ...คุณพงพัน

ต้ดนำมาฝากคุณทักทายครับ


เมื่อมีสติตามทันขณะปัจจุบัน และมองดูสิ่งนั้นๆ ตามที่มันเป็นอยู่ในขณะนั้นๆตลอดเวลา

ย่อมสามารถตัดวงจรทำลายกระบวนธรรมฝ่ายอกุศลลงได้ด้วย ค่อยๆแก้ไขความเคยชินเก่าๆ

พร้อมกับสร้างแนวนิสัยใหม่ให้แก่จิตได้ด้วย

จิตที่มีสติกำกับให้ตามทันอยู่กับขณะปัจจุบัน จะมีสภาพดังนี้

-ความชอบใจ หรือขัดใจ ไม่มีโอกาสเกิดขึ้นเพราะการที่จะชอบใจ หรือขัดใจ จิตจะต้องข้องขัด

อยู่ ณ จุดหรือ ส่วนใดส่วนหนึ่ง และชะงักค้างอยู่ คือ ตกลงในอดีต

-ไม่เลื่อนไหลลงไปในอดีต ไม่เลื่อนลอยไปในอนาคต ความชอบใจ ไม่ชอบใจ กับการตกอดีต

เป็นอาการที่เป็นไปด้วยกัน เมื่อไม่ข้อง ไม่ค้างอยู่ ตามดูทันอยู่กับสภาวะที่กำลังเป็นไปอยู่

การตกอดีต ลอยอนาคต ก็ไม่มี

-ไม่ถูกความคิดปรุงแต่ง เนื่องด้วยภูมิหลังที่ได้สั่งสมไว้ ชักจูงแปลประสบการณ์ หรือ สิ่งที่รับรู้

ให้เอนเอียงบิดเบือน หรือ ย้อมสีไปตามอำนาจของมัน พร้อมที่จะมองไปตามสภาวะของสิ่งนั้นๆ

-ไม่ปรุงแต่งเสริมซ้ำ หรือ เพิ่มกำลังแก่ความเคยชินผิดๆ ที่จิตได้สั่งสมเรื่อยมา

-เมื่อตามรู้ดูทันทุกสิ่ง ที่กำลังเกิดขึ้นในปัจจุบันทุกขณะ ก็ย่อมได้รู้เห็นสภาพจิตนิสัย เป็นต้น

ของตนที่ไม่พึงปรารถนา หรือ ที่ตนเองไม่ยอมรับปรากฏออกมาด้วย ทำให้ได้รับรู้สู้หน้า เผชิญสภาพ

ที่เป็นจริงของตนเองตามที่มันเป็น ไม่เลี่ยงหนี ไม่หลอกตนเอง และทำให้สามารถชำระล้างกิเลส

เหล่านั้น แก้ปัญหาในตนเองได้ด้วย

นอกจากนั้น ในด้านคุณภาพจิตก็จะบริสุทธิ์ ผ่องใส โปร่ง เบิกบาน เป็นอิสระ ไม่ถูกบีบจำกัดให้คับแคบ

และไม่ถูกเคลือบคลุมให้หมองมัว