32993.คติธรรมของ ท่านพ่อเฟื่อง โชติโก

ศรีสมบัติ

:b45: ลูกศิษย์คนหนึ่งมาบ่นให้ท่านพ่อฟังว่า ตัวเองปฏิบัติมาตั้งนานยังตัดกิเลสไม่ได้สักตัว ท่านพ่อหัวเราะบอกว่า "ไม่ต้องไปตัดเขาหรอกกิเลส ไปตัดเขาได้หรือ เพราะกิเลสอยู่ในโลกนี้มาก่อน เรามาหาเขาเองต่างหาก ไม่ว่าเราจะมาหาหรือไม่มา เขาก็อยู่ของเขาเช่นนั้น และใครเป็นคนเรียกเขาว่ากิเลส เข่เคยบอกหรือว่าเขาชื่ออะไร เขาก็อยู่ของเขา ให้พิจารณารู้จักกับเขา มองทั้งดีทั้งชั่วของเขา"ฯ
:b46:

วันหนึ่งท่านพ่ออธิบายให้ศิษย์คนหนึ่งฟังถึงวิธีพิจารณาดูการกิด-การดับของกิเลส พอดีศิษย์คนนั้นเป็นคนแก่หนังสือธรรมะจึงเสนอความเห็นว่า"เมื่อพิจารณาเช่นนี้แล้ว น่าจะตัดรากถอนโคนมันเสียเลย "ท่านพ่อก็ตอบว่า "มัวแต่ตัดรากถอนโคน ระวังลูกมันหล่นมางอกอีก"ฯ
:b51:

มีคนหนึ่งมากราบเรียนท่านพ่อว่า ได้ภาวนาถึงขั้นที่ว่าพบเห็นอะไรหรือเจอเหตุการณ์อย่างไร ก็รู้สึกเฉยไปหมด ท่านพ่อจึงเตือนว่าเขาว่า"คนเราอุเบกขาได้ ตราบใดที่ยังไม่เจอของถูกใจมันก็เฉยได้"ฯ
:b53:

"คนทั้งหลายเขาก็อยู่กับทุกข์ๆ ๆ ทั้งนั้น แต่ไม่รู้จักทุกข์ จึงพ้นจากทุกข์ไม่ได้"ฯ
:b45:

"ผู้รู้แล้วจะไม่ทุกข์ ผู้ไม่รู้เท่านั้นที่ทุกข์ ทุกข์มันก็มีอยู่กับทุกข์คน ไม่มีใครไม่มีหรอก ตราบใดที่ยังมีขันธ์ ๕ อยู่ ทุกข์ก็ต้องมี แต่ถ้ารู้แล้วเราจะอยู่อย่างสบาย"ฯ
:b46:

"เวลาไม่สบายนะเป็นของดี ให้พิจารณาเวทนาที่เกิดขึ้น ไม่ใช่เอาแต่นอน นอนก็นอนทำสมาธิ พิจารณาอาการเวทนาที่เกิดขึ้นให้ได้ อย่าให้จิตเป็นไปตามเวทนาที่เกิด"ฯ
:b51:

"เราจะเอาอำนาจจิตเราไปเพ่งต่อสู้กับเวทนาก็ได้ แต่มันเปลืองแรง ต้องเอาปัญญามาใช้พิจารณาให้เห็นว่า มันไม่ใช่เราไม่ใช่ของเรา ผู้รู้ก็อย่างหนึ่ง เวทนาก็อย่างหนึ่ง เมื่อเห็นอย่างนี้แล้วมันจะเบาลง"ฯ
:b53:

"ทุกข์ พระองค์ไม่ได้สอนให้แก้ แต่สอนให้กำหนดรู้"ฯ
:b45:

"การเจ็บป่วยเป็นอุปสรรคต่อการภาวนาก็จริงอยู่ แต่ถ้าเราฉลาดใช้ความเจ็บป่วยเป็นครู เราก็จะเกิดปัญญาว่า ร่างกายเป็นรังของโรค ไม่ควรยึดมั่นถือมั่นว่าเป็นของของเรา เราก็ถอนอุปาทานที่เคยหวงตัวเองได้ เพราะทุกสิ่งทุกอย่างไม่ใช่ของเราเลย เพียงแต่อาศัยสร้างกรรมดี ใช้กรรมชั่วตามสติปัญญาความสามารถของเรา"ฯ

ศรีสมบัติ

:b45: "เวลากำหนดทุกข์ก็ต้องเอาให้ละเอียด ต้องเอาถึงขนาดแค่ลืมตาปั๊บ รูปมากระทบก็รู้ว่าทุกข์แล้ว"ฯ
:b46:

ท่านพ่อเคยสอนลูกศิษย์ที่มีโรคประจำตัว ว่า "ต้องมีสติหมั่นพิจารณาร่างกายจนเห็นเป็นกระดูกจนร่วงลงไปกอง แล้วเผาให้เกลี้ยงไปเลย ถามตัวเองซิมีตัวตนไหม อะไรทำให้ทุกข์ ทำให้เจ็บปวด มีตัวเราไหม ดูให้ถึงแก่นแท้ของธรรม พิจารณาไปจนไม่มีอะไรของเราสักอย่าง จิตเห็นจิตตามเป็นจริง เขาก็วางของเขาเอง"ฯ
:b51:

"ที่เราเป็นทุกข์อยู่ ก็เพราะเรายังมี"เรา"อยู่"ฯ
:b53:

"สักวันหนึ่ง ความตายจะมาถึงเรา มาบีบบังคับให้เรา ปล่อยทุกสิ่งทุกอย่าง ฉะนั้นเราต้องหัดปล่อยวางล่วงหน้าให้มันเคย ไม่อย่างนั้น พอถึงเวลาไปจะลำบากนะ จะบอกให้"ฯ
:b45:

"เวลาตายอย่าไปติดอาการตอนตาย"ฯ
:b46:

"ยกจิตให้เหนืออารมร์"ฯ
:b51:

"อะไรจะตายก็ให้มันตาย แต่อย่าให้ใจเราตาย"ฯ
:b48:

ศรีสมบัติ

พ้น

"การปฏิบัติเปรียบเหมือนทวนกระแสน้ำ จะทวนไปถึงไหนก็ไปถึงต้นน้ำซิ นั่นแหละคือเหตุ ส่วนผลที่ได้รับก็คือ ปล่อยตัวได้อย่างสบายๆ"ฯ
:b46:

"การปฏิบัติที่เป็นขั้นนั้นขั้นนี้ แท้จริงเวลาถึงขั้นนั้นๆ เขาไม่ได้บอกว่า เขาเป็นอะไร เราเองไปสมมติเขาต่างหาก ตราบใดที่เรายังติดสมมติเหล่านี้ เราไปไม่รอด"ฯ
:b51:

"จะสอนคนก็ต้องสอนไปตามจริตนิสัยเขา แต่สุดท้ายก็รวมลงที่จุดเดียวกัน คือให้วาง"ฯ
:b53:

"นิพพานเป็นเรื่องละเอียด ต้องใช้ปัญญาเอามากๆ ไม่ใช่ของที่จะถึง ด้วยแรงอยาก ถ้าเป็นของที่จะถึงได้ด้วยแรงอยาก พวกเราคงจะตรัสรู้กันหมดแล้วทั้งโลก"ฯ
:b45:

"ที่เขาว่า นิพพานชั่วคราว นิพพานชั่วคราว มันจะชั่วคราวได้ที่ไหน ถ้าเป็นนิพพานก็ต้องเที่ยง ถ้ามันชั่วคราวมันก็ไม่ใช่นิพพาน"ฯ
:b46:

"นิพพานสูญหมายความว่า สูญจากกิเลส"ฯ
:b51:

"มันไม่มีใครเจ็บ มันไม่มีใครตาย นั่นแหละตรงนั้นแหละมันมีอยู่แล้วทุกคน เหมือนเราคว่ำมืออยู่ เราก็หงายมือเสีย แต่ผู้มีปัญญาเท่านั้นที่จะทำได้ ถ้าโง่ก็ไม่เห็น ก็ไม่ได้ ไม่พ้นเกิดไม่พ้นตาย"ฯ
:b53:

"ใจที่วิมุติหลุดพ้นก็เหมือนไฟที่อยู่ในอากาศ เวลาดับ มันไม่ได้สูญไปไหน มันยังแทรกแซงอยู่ในอากาศ เพียงแต่ไม่ติดเชื้อ มันจึงไม่ปรากฏ
.....เมื่อใจดับจากกิเลส มันก็ยังอยู่ แต่เวลาเชื้อมาใหม่ มันก็ไม่ติดอีก ตัวของมันเองก็ไม่ติด นั่นแหละท่านเรียกว่า พ้น"ฯ

:b42:

....บุญกุศลใด ที่เกิดจากการ เผยแพร่ธรรมของท่าน พ่อเฟื่อง โชติโก ครั้งนี้ รวมทั้งประโยชน์สาระที่ท่านผู้อ่านจะได้รับ ขอน้อมอุทิศถวายแก่ท่านพ่อ ด้วยเทอญ...

ศรีสมบัติ

สรุปวิธีการนั่งสมาธิ :b43:

..

พระครูญาณวิศิษฏ์ (เฟื่อง โชติโก) :b42:

....

[size=150].....ให้ดูธาตุ การดูธาตุเมื่อรู้จักธาตุทั้ง ๖ ให้ประสานธาตุทั้ง ๖ นี้ ให้รวมเข้ามาเป็นอันเดียวกัน แล้วพยายามเพ่งให้มีพลัง ให้เหนียวแน่น จะเกิดพลังรวมขึ้นจนจิตอิ่ม กายอิ่ม เมื่อธาตุสามัคคีแล้วจะมีความอิ่ม ความเต็มของธาตุ เมื่ออิ่มแล้วเขาจะวางตัวของเขาเองเป็นหนึ่ง ธาตุก็เป็นหนึ่ง จิตก็เป็นหนึ่ง แล้วให้กลับเข้ามาดูจิต นึกอยู่ที่จิตนั้น เรียกจิต เพ่งจิต จนเกิดความรู้ขึ้น แล้วปล่อยทั้งความรู้ และทั้งความเห็นพร้อมกัน ไม่ให้มีอะไรเหลือ แม้แต่ตัวปัจจุบันที่รู้อยู่ก็ให้ปล่อยวางเท่านั้น ก็จะเกิดปัญญาญานขึ้นมาเอง เรื่องวิธีการนั่งสมาธิก็จบ....

คัดลอกจาก จดหมายถึงลูกศิษย์
ที่ฮ่องกง
๒๗ กรกฎาคม ๒๕๒๑

nobitatoon

ขออนุโมทนาครับ

กฎการใช้บอร์ด

32993.คติธรรมของ ท่านพ่อเฟื่อง โชติโก

ผู้ใช้งานขณะนี้


ทั่วไป เว็บธรรมจักร