พี่เก่งมากเลยนะคะ ที่สามารถประคับประคองจิตใจตัวเองให้คิดดี ไม่พยายบาท การที่บางทีเราจิตตกก็จะเป็นเรื่องธรรมดาคะ อย่างที่พี่ทักทายบอกไว้ เรายังตัดกิเลสไม่ได้ก็จะเกิดความรู้สึกเสียใจ น้อยใจว่าทำไมสามีต้องมีคนอื่น

น้ำว่าพี่ก็ทำดีอยู่แล้ว อยู่แบบใจนิ่งๆ ปฏิบัติตัวให้สามีเกรงใจ ไม่ดวยวายแบบอีกบ้าน ดีแล้วคะ ทำอะไรก็ได้ คิดอะไรก็ได้ให้พี่สบายใจที่สุด เป็นกำลังใจให้เสมอคะ

ขอบพระคุณสำหรับทุกความเห็นที่ให้กำลังใจและคำแนะนำคะ

เมื่อวานนี้ ดิฉันได้คุยกับสามีว่ามีบ้านใหม่แล้ว ทำไมไม่ย้ายไปอยู่กับเมียน้อยและลูก ๆ เลยล่ะ จะได้เป็นครอบครัว ส่วนตัวดิฉันเองตัวคนเดียวไม่เป็นไร ไม่เป็นภาระใคร สามีก็ยังให้คำตอบเหมือนเดิม คือจะอยู่กันแบบนี้ ซึ่งทางที่เขาเลือกแล้ว จริง ๆ แล้ว ดิฉันพยายามพูดคุยกับสามีปกติ น้ำเสียงปกติ แต่ถ้าดิฉันพูดอะไรที่ไปสะกิดใจสามี เขาก็จะขึ้นเสียงกับดิฉัน ดิฉันก็จะบอกเขาว่าถ้ามาใช้อารมณ์กันไม่ต้องคุย เพราะขืนคุยกันต่อไป ดิฉันอาจทนไม่ได้ก็จะต้องทะเลาะกัน แต่สุดท้ายเขาก็โทรมาขอโทษดิฉันที่ใช้น้ำเสียงกับดิฉันไม่ดี ดิฉันก็บอกว่าเช่นกัน แต่ดิฉันไม่เข้าใจว่าทำไมไม่เลือกไปเลย ถ้าจะทุกข์ก็ทุกข์ครั้งเดียวก็จบแล้ว และดิฉันเชื่อว่าไม่มีอะไรจีรัง และแน่นอน เดี๋ยวเดียวก็ผ่านไปแล้ว มันเป็นอนัตตา และก็จะดีขึ้นเรื่อย ๆ เวลาเป็นตัวช่วยให้เราเข้มแข็งเอง ดิฉันเชื่ออย่างนั้นค่ะ แต่ก็ยังไม่ยอมเลือกอีก คงยังมีกรรมร่วมกันอยู่ แต่ก็แปลกน่ะคะทำไมใจดิฉันไม่สงบสักที เฮ่อ ต้องพยายามเข้าไว้คะ

ขอบพระคุณค่ะ คุณทักทาย ดิฉันเปิดเมล์ทุกวันเลย ไม่มีเมล์มา ก็คิดอยู่ว่าคุณทักทายคงยุ่งอยู่ ต้องขอโทษด้วยน่ะคะที่ส่งเมล์ไปรบกวน ที่ต้องส่งเมล์เพราะตอนนั้นคิดมากจริง ๆ อยากได้คำแนะนำ เลยคิดว่าถ้าส่งเมล์น่าจะได้รับคำตอบเร็ว ต้องขอโทษอีกครั้งน่ะคะ

ที่คุณทักทาย "อยากทราบว่าที่ผ่านมา ดิฉันมีความทุกข์เท่าที่เป็นอยู่ในขณะนี้หรือเปล่า?
ถ้าใช่ ทำไมถึงทนอยู่ได้ และผ่านมาได้ แล้วอะไร?ที่เป็นสาเหตุ
ให้ดิฉันจะทนไม่ได้ในขณะนี้ หรือน้อยกว่านี้ เพราะอะไร? ดิฉันถึงทุกข์น้อยกว่าที่เป็นอยู่
เดี๋ยวนี้ ทั้งๆที่ปัญหาเดิม"
ใช่คะ ดิฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมทั้ง ๆ ที่เมื่อก่อนทุกข์จะเป็นจะตายเลย เรายังผ่านมาได้ แต่ถ้าจริง ๆ แล้ว ดิฉัีนคิดว่าดิฉันกำลังเปรียบเทียบกับเมียน้อยว่า ดิฉันอยู่คอนโด เมียน้อยมีบ้านทาวน์เฮ้าส์ สามีบอกว่าที่ต้องซื้อบ้านใหม่เพราะลูก 2 คน ก็โตแล้ว ต้องมีห้องส่วนตัว ซึ่งเขาก็ชวนไปอยู่ด้วย แต่ซื้ออีกหลัง ดิฉันก็บอกว่าไม่ไปอยู่เพราะบ้าน 3 ชั้น ถ้าวันไหนเขาไม่อยู่ก็ต้องอยู่คนเดียวเคว้งคว้าง ก็เลยขออยู่คอนโด แต่ที่ดิฉันยังทุกข์น่าจะมาจากความคิดและฟังคนอื่นพูดมากไป มีคนแถวบ้านมาถามว่า ทำไมไม่ย้ายไปอยูด้วยล่ะ หรือสามีเธอเก่งจังน่ะ บริหาร 2 บ้านได้ และอีกอย่างดิฉันชอบคิดแต่เรื่องในอดีตที่ทำให้ดิฉันเจ็บปวด และชอบบอกตัวเองว่าฉันทำอะไรให้เขาหรือ ถึงได้ทำให้ฉันต้องทุกข์ทรมาน ยังคุยกับสามีเลยว่าเมื่อไรจะหมดเวรหมดกรรมสักที
ดิฉันรู้ตัวน่ะคะเป็นที่ดิฉันเอง ทั้ง ๆ ที่ทนมาได้เกือบ 20 ปี ซึ่งก็เข้มแข็งได้และไม่คิดมากแล้ว แต่จู่ ๆ ความคิดเหล่านี้ก็ผุดขึ้นมาเพื่อให้เป็นทุกข์ และอีกอย่างดิฉันจะไปปฏิบัติธรรมในวันเสาร์นี้ คิดมากอย่างนี้จะต้องทำอย่างไร (ทำเพื่อสร้างบุญบารมีให้ตนเอง)
ขอถามคุณทักทายน่ะคะ
1. ทำอย่างไรที่จะเลิกคิดเรื่องพวกนี้
2. ถ้าคิดมากอย่างนี้ ไปปฏิบัติธรรม ควรทำอย่างไร
3. ในช่วงปฏิบัติธรรม ดิฉันสามารถนำลูกอมไปกินได้ไหม (กลัวง่วง) เพราะมีพระท่านมาเทศน์ด้วย
4. ระหว่างที่นั่้งสมาธิ ความคิดเข้ามา ดิฉันพยายามดึงจิตให้สงบแล้ว ก็ยังไม่สามารถทำได้ดี ควรปฏิบัติอย่างไร (นั่งแล้วที่บ้าน ก่อนนั่งได้สวดมนต์ก่อนแล้ว) มีคนบอกว่าเป็นเพราะบุญบารมียังไม่ถึง ยังมีกรรมอยู่มาก
ขอรบกวนแค่นี้ก่อนน่ะค่ะ ขอบพระคุณมากค่ะ

ขอบพระคุณมากค่ะคุณทักทาย ดิฉันได้รับความเมตตาจากคุณที่ให้คำแนะนำและให้กำลังใจค่ะ
คุณทักทายเดาถูกหมดค่ะ สิ่งที่คุณทักทายแนะนำมาดิฉันจะพยายามปฏิบัติธรรมให้มาก และพยายามไม่คิดฟุ้งซ่าน ส่วนเรื่องของสามีและเมียน้อย ดิฉันพยายามทำใจและอดทน ดิฉันได้กลับมาไตร่ตรองว่าเราทุกข์มากไหมเมื่อยังอยู่ในสภาพนี้ กับถ้าไม่มีเขาเราจะเป็นอย่างไร ก็เป็นแบบสุก ๆ ดิบ ๆ รู้น่ะคะว่าไม่มีใครจะมีความสุขได้ตลอดค่ะ จริง ๆ แล้ว คนเราถ้าไม่มีทุกข์ก็ไม่รู้จักวัดหรอกค่ะ เมื่อก่อนดิฉันก็เป็นแบบนี้ค่ะ ห่างวัดมาก จะพยายามและสู้ต่อไปค่ะ
ส่วนเรื่องคำแนะนำในการปฏิบัติธรรม ดิฉันจะลองนำไปปฏิบัติดูค่ะ

ขอบพระคุณมากค่ะ คุณทักทาย และทุก ๆ ท่านคะ
ดิฉันหวังว่าดิฉันจะได้รับเมตตาจากคุณทักทายและทุก ๆ ท่านอีกครั้งคะ

เป็นอีกทางเลือกนะคะ เห็นด้วยอย่างแรง

ขอบพระคุณค่ะ คุณมานิตา และคุณแสงอาทิตย์

เป็นอย่างที่คุณบอกจริง ๆ แต่ไม่ทั้งหมด ดิฉันไม่โกรธหรอกค่ะ เพราะ่ทุกคนมีแต่ความหวังดีและให้กำลังใจ ทั้ง ๆ ที่เราไม่เคยรู้จักกันเลย ยังเป็นห่วงกันอย่างนี้ ต้องขอบพระคุณจริง ๆ
ดิฉันเคยชั่งน้ำหนักอย่างที่คุณบอกแล้ว ก็เป็นแบบสุข ๆ ทุกข์ และพยายามอยู่ด้วยตัวเองให้ได้ ถามว่าตอนนี้ได้ประมาณ 90% แล้ว มันจะมีบางช่วงที่จะรู้สึกเหงาเท่านั้น ก็จะพยายามอยู่กับมันให้ได้ คิดอยู่น่ะคะว่าจะต้องตัดสินใจทำอะไรสักอย่างอยู่คะ พยายามไม่ยุ่งกับเรื่องของสามี เมียน้อย และครอบครัวค่ะ เมื่อไรที่เขาย้ายบ้าน ก็น่าจะห่างกันและคงเฉย ๆ ไปเอง เพราะทุกวันนี้ ดิฉันไม่ค่อยไปยุ่งอะไรกับเขาแล้ว แม้กระทั่งลูก ๆ ของเขา ถ้าว่างก็จะอ่านหนังสือธรรมะ ไปหาเพื่อนบ้าง ไปเที่ยว และถ้าไม่ติดอะไร ก็จะพยายามไปวัดสังฆทานค่ะ (ทุกวันเสาร์จะต้องไปหาพ่อค่ะ)

ขอบพระคุณจริง ๆ ค่ะ ดีใจมากค่ะที่เพื่อน ๆ ในลานธรรมนี้ อย่างน้อยก็มีคนเข้าใจและได้ระบายความทุกข์บ้างค่ะ

สวัสดีค่ะคุณนะโมพุทธายะ
ขอให้คำแนะนำเรื่องการนั่งสมาธินะคะ เพราะเราก็มีปัญหาเหมือนคุณคือแค่นั่ง ความง่วงก็เข้ามาครอบงำ ให้ใช้เสียงนะ เช่น เปิดเสียงธรรมะ เสียงทีวี หรือเสียงเพลงบรรเลง อะไรก็ได้ค่ะ เมื่อนั่ง แล้ว ให้กำหนดเสียงเป็นยินหนอ และย้ายไปรู้สึกตามที่คุณได้ปฏิบัติมา เมื่อง่วง ให้รู้ว่าง่วงกำหนดง่วงหนอ แล้วย้ายอารมณ์ไปอยู่กับเสียง ยินหนอ แรกๆ อย่านั่งนานสัก 5-10 นาที สลับการเดินจงกรมค่ะ
ขอให้โชคดีนะค่ะ

สวัสดีค่ะ คุณ bepresent

ขอบพระคุณค่ะที่แนะนำการนั่งสมาธิ
ดิฉันฟัง CD การนั่งสมาธิ แรก ๆ ก็ดีอยู่น่ะคะ พอไปสักพัก มาแล้วค่ะฟุ้งซ่าน คิดโน้นคิดนี่ ก็พยายามดึงกลับมาค่ะ ได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่ก็พยายามอยู่นะคะ

ยินดีที่รู้จักค่ะ