ตัวหนูเองรู้และเข้าใจเสมอ ว่าความโกรธความเกลียด ผูกใจเจ็บ มันทำให้ใจเป็นทุกข์อยู่ตลอดเวลา
หาความสุขไม่เจอ ความทุกข์รุมเร้าอยู่ทุกวัน จิตใจไม่เคยเป็นสุขเลย
และทุกข์ที่ว่ามานั้นก็น่าจะดับได้ด้วยคำว่าให้อภัย เพียงคำเดียว
ตัวหนูเอง หนูรู้ และเข้าใจธรรมมะข้อนี้เสมอ
แต่ทำไมหนูทำไม่ได้
เรื่องราวของหนูใครได้รับฟังก็คงบอกว่าเป็นแค่เรื่องเล็ก ๆ ไม่หนักหนา และหนูน่าจะให้อภัยได้
แต่ทำไมหนูยังรู้สึกผูกใจเจ็บแค้น โกรธเกลียดชิงชัง มากมายขนาดนี้
ทำไมคนอื่นคิดว่าเป็นเรื่องธรรมดา แต่ทำไมสำหรับหนูมันเป็นเรื่องที่ร้ายแรงอย่างกะพวกเขามาฆ่าพ่อ
แม่หนูอย่างนั้นแหละ หนูพยายามที่จะรับให้ได้ และให้อภัย แต่หนูเป็นคนคิดมาก
ฝังใจกับความหลัง เก็บกด มีปัญหาอะไรก็จะเก็บไว้คนเดียว จนแบบ
หนูอยากตัดกรรมตรงนี้ไปจากชีวิตหนู หนูคงต้องตัดเพราะถ้าไม่ตัดมันคงทุกข์ต่อไปไม่จบไม่สิ้น
หนูอยากเลิกกับแฟนค่ะ ทั้ง ๆ ที่หนูก็มีลูกสองคนวัยอนุบาล
แต่หนูกลัวว่าการตัดทุกข์ของหนูมันทำให้ลูกไม่มีพ่อ ครอบครัวไม่สมบูรณ์
หนูจะพ้นทุกข์หรือทุกข์มากกว่าเก่า แต่ถ้ายังมีเค้าอยู่มันก็ไม่ได้ทำให้ชีวิตหนูดีขึ้นไปกว่านี้
เพราะทุกวันนี้เงินทุกบาททุกสตางค์ค่าเทอมค่านมของใช้ทุกสิ่งทุกอย่างมาจากพ่อแม่ของหนู
ไม่ใช่เค้า ฝั่งปู่ย่าเด็ก ๆ ก็ไม่เคยส่งเสียเลี้ยงดู มีแต่บอกให้ลูกชายมาอยู่กินที่บ้านหนู
ลดภาระบ้านเค้า ด้วยความที่พวกเขาเป็นพวกขี้เอาเปรียบ เห็นแก่ตัว เห็นแก่ได้ไงคะ
แล้วบ้านหนูเป็นคนขี้สงสาร มีน้ำใจ ชอบช่วยเหลือ มันจึงขัดแย้งกันตรงนี้
ท งที่ความจริงที่บ้านหนูก็ไม่ชอบพวกคนเอาเปรียบ บ้านพ่อเด็ก ๆ ชอบว่าพ่อแม่หนูต่อหน้าหนู หรือนินทาให้คนอื่นฟังแต่ก็ให้หนูไห้ยินด้วย หนูรักพ่อรักแม่หนูค่ะ หนูสงสารเค้า เมื่อก่อนหนูจะเก็บไว้คนเดียวไม่เคยบอกใคร ไม่เคยเล่าให้แฟน หรือพ่อแม่หนูฟังเลย
เพราะหนูไม่อยากมีปัญหา ไม่อยากต้องมีความบาดหมางกัน หนูเลยกลายเป็นฝ่ายที่ถูกกระทำตลอด
ว่ากระแนะกระแหนถึงนามสกุลหนู เทือกเถาเหล่ากอ ทั้ง ๆ ที่เขาไม่ได้ดีไปกว่า
หนำซ้ำยังเป็นคนไม่มีการศึกษาไม่มีสังคมไม่มีมารยาทยิ่งไปกว่าพวกหนูซะอีก
พวกเขา ทั้งหลอกด่า หลอกแดก หลอกใช้ บ้านหนูสารพัด
จนวันนึงหนูทนไม่ไหวแล้ว เงียบไปก็เท่ากับยอมให้เขากดหัว ยิ่งด่ายิ่งได้ใจ
หนูบอกแฟน เขาก็ไม่เชื่อ เขาคิดว่าหนูโกหก บ้านเขาไม่เป็นแบบนั้น
จนถึงวันที่เขาได้ยินกับตัวเอง เขาก็ไม่เคยปกป้องหนู ปล่อยให้หนูถูกด่าถูกว่า
หนำซ้ำบางทีผสมโรงกับพ่อแม่ตัวเองว่าหนูด้วย

ไม่ว่าหนูจะด่าคำหยาบคายกับเขามากแค่ไหน เต็มที่เขาก็แค่จะงอนเดี๋ยวก็ดี
แต่ถ้ามีคำว่าพ่อแม่เขา และน้องสาวเค้าลงไปด้วย โกรธมากบ้านแตก โมโห
หนูต้องทะเลาะกันทุกวันเพราะเรื่องนี้ พ่อแม่บอกให้หนูปลงแต่หนูทำไม่ได้
หนูเหนื่อยที่จะเป็นเมียเค้า อยากหลุดพ้นตรงจุด ๆ นั้น

เวลาหนูด่าเค้า พ่อแม่หนูก็มาด่าหนูอีก ว่าไปด่าเค้าทำไม กลายเป็นว่าหนูด่าเค้าไม่ได้
ทั้ง ๆ ที่เค้าก็ด่าหนูเถียงหนูตอบทุกคำเหมือนกัน
ที่หนูร้องไห้เสียใจทุกวันนี้มันกลายเป็นว่าทำไมพ่อแม่ไม่รักหนู ไม่เข้าข้างหนู
ทำไมต้องแบบนี้ ทั้ง ๆ ที่ลูกเขยก็ไม่ได้มีอะไรดีเลย ไม่ได้มาหาเลี้ยงดูครอบครัวของหนู
หนูรู้ว่าบางทีพ่อแม่หนูก็คงเก็บความโมโหไว้ในใจเหมือนกัน แต่เพื่อให้ครอบครัวของหนูประคับประคองต่อไป บางทีก็คงต้องทำแบบนี้ หนูอยากจะบอกพ่อกับแม่ว่าไม่ต้องเลยพ่อจ๋าแม่จ๋า
อยาให้คนแบบนี้มาทำร้ายเราเลย หนูขอโทษที่พาคนแบบนี้เข้ามาในชีวิตพวกเรา
ทำให้พวกเรามีแต่ความทุกข์ พวกมันจ้องจะเอาของ ๆ เรา ชอบของฟรี
แต่ของ ๆ พวกมันไม่เคยกระเด็นมาเข้ากระเป๋าเราเลย
แต่พ่อกับแม่หนูก็ยังช่วยเหลือพวกมัน ไม่รู้ทำไม หนูอยากจะบอกว่าไม่ต้องทำเพื่อหนู
วันไหนมันร้อนเงินก็ช่างมัน วันไหนมันไม่มีเงินไปทำงานก็ช่างมัน
รถของเราก็ไม่ต้องให้พวกมันยืมทั้ง ๆ ที่รถมันก็มีแต่มันก็ไม่ขับรถมัน
ตอนนี้หนูลุกขึ้นมาสู้มาปกป้องพ่อกับแม่จากคนพวกนี้ แต่หนูกลับโดนพ่อแม่ด่า ทำไม
หนูบอกพ่อกับแม่ว่าพวกมันด่าพ่อกับแม่ ก็ยัง
หนูอยากรับผิดชอบความรู้สึกพ่อกับแม่ก็ยังหาว่าหนูกลายเป็นคนไม่ดี
แล้วคนดีต้องนั่งให้พวกมันด่า สับโขก เหมือนแต่ก่อนงั้นเหรอ
หนูยอมร้ายลุกขึ้นมาโต้ตอบพ่อผัวแม่ผัว ไม่นั่งอ้อยอิ่งเหมือนเมื่อก่อนแล้ว
หนูไม่อยากให้ใครมาว่า เพราะพ่อแม่หนูดี แต่คนอื่นมันจ้องแต่ผลประโยชน์จากเรา
เราต้องให้มันยืมรถแล้วเราไปแท็กซี่ ทั้ง ๆ ที่รถมันก็มี
เราต้องให่มันยืมเงิน ทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามันจะไม่คืน
เราต้องซื้อต้องหาข้าวให้มันกิน ทั้ง ๆ ที่มันไม่เคยซื้อไรให้เรากิน
หนูกับเค้าอยู่ด้วยกันเพราะเวรเพราะกรรมส่งมา ไม่ใช่บุญพาวาสนาส่ง
แต่ทำไมพ่อกับแม่ยังต้องมานั่งรักษาน้ำใจพวกมันทำไม
ทั้งที่พวกมันไม่เคยรักษาน้ำใจเราเลย
หนูท้องยังต้องเดินไปซื้ออาหารมาให้พวกเค้ากิน พวกเค้านั่งรอคนท้องไปสั่งอาหารมาให้ เฮ้อ
หนูเหนื่อย หนูเจ็บ แล้วหนูจำ หนูลืมไม่ได้จริง ๆ หนูให้อภัยพวกเค้าไม่ได้
หนูเกลียดพวกคนเอาเปรียบเห็นแต่ตัว แต่ก็ยังต้องมาเจอ
วันนี้หนูแต่งตัวเพื่อที่จะไปหย่ากับเขา เขาก็ทำพิรี้พิไรไม่ยอมอาบน้ำ
หนูรออยู่ วันนี้หนูยอมสละออกจริง ๆ พอหนูไปพูดบอกเขา
พ่อแม่หนูกลับมามองตาเขียวเตรียมจะว่าหนู พ่อหนูก็เตรียมจะตบหนู
ทำไมเขาใจร้ายแต่กับหนู ทำไมไม่ทำกับแฟนหนูบ้าง
คนที่พ่อแม่ควรปกป้องไม่ใช่หนูเหรอ
หนูกลายเป็นคนผิด เป็นคนร้ายอย่างนั้นเหรอ

มีอยู่สองวิธีน่ะค่ะ หนึ่งต้องยอมรับความจริงว่าสามีเป็นคนไม่ดีและเลิกไป สองก็ต้องให้อภัยและปรับความเข้าใจในครอบครัว เป็นกำลังจัยให้น่ะค่ะ

ต้องขอโทษที่ใช้ชื่อนังมารร้ายนะคะ
ไม่ไดตั้งใจจะให้ชื่อนี้จริง ๆ เพราะว่าตัวจริงก็ไม่ได้ร้าย
เพียงแค่หนูลุกขึ้นมาพูดความจริง แต่กล้าที่จะโต้ตอบ ไม่เงียบไม่หงิ๋มอีกแล้ว
ใจเป็นของเรา ชีวิตเป็นของเรา
พ่อแม่ใครใครก็รัก ไม่อยากให้ใครมาว่า พวกตีสองหน้าเอาแต่ได้อย่างพวกมัน ขอลาที
หนูจะไม่จมอยู่กับความเศร้าน้อยเนื้อต่ำใจอีกแล้ว
เห็นใจหนูด้วยนะคะ จากคนดีที่ไม่เคยโต่เถียงใคร
ใครด่าใครว่าก็เงียบ ไม่สู้รบปรบมือกับใคร ยอมทุกอย่าง ใครให้ทำอะไรก็ทำ
ที่หนูกลายเป็นคนแบบนี้เพราะใคร ความเก็บกดที่หนูอดทนมาตลอดมันจบสิ้นแล้ว
หนูกลับไปเป็นคนดีที่เรียบร้อยแบบเมื่อก่อนไม่ได้แล้ว
ถ้าไม่มีเขาในชีวิต หนูคงกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้

ขอบคุณคุณนู๋เฟินมากนะคะ
ทุกวันนี้ไม่มีใครรับฟัง ไม่มีใครเข้าใจเลย
เค้าบอกว่าหนูผิดตลอด หาว่าหนูผิด คิดมาก เอาแต่ใจ ทั้งที่มันไม่ใช่เลย
ตั้งใจไว้ว่าวันนี้ปัญหาจะจบแต่เขาก็ไม่ยอมไปแต่งตัวไปหย่า
ทั้งที่ความเสียใจไม่มีแล้ว
ตอนนี้น้อยใจกับพ่อแม่เรามากกว่าที่ไม่ปกป้องเรา
แต่กลับไปรักษาน้ำใจคนอื่น
ทั้ง ๆ ที่ลูกคนนี้รักพ่อกับแม่ไม่อยากให้ใครมาว่า
คิดว่าถ้าหย่ากัน จบกัน ปัญหาของเรากับครอบครัวเค้ามันก็ต้องจบลงด้วย
และไมวันที่จะข้องเกี่ยวมาเบียดเบียนครอบครัวเราอีก
ขอบึณสำหรับกำลังใจค่ะ

ไว้อยู่กันตามลำพัง สามคนพ่อแม่ลูก ลองถามท่านสิว่า ทำไมจึงเข้าข้างเขาทั้งที่เขาเอาเปรียบเราสารพัด แล้วก็บอกความในใจของเราให้ท่านได้รับรู้ บางทีอาจได้คำตอบ

พ่อแม่ของมารร้ายมีบุญคุณหรือมีอะไรที่สัมพันธ์มากมาก่อนหรือเปล่าต่อครอบครัวสามีมารร้าย หรืออีกอย่างหนึ่งพ่อแม่มารร้ายไม่อยากเห็นหลานกำพร้าพ่อหรือเปล่า ถ้าเค้าเอาเปรียบแล้วเค้ามีสุข หรือเค้าด่าพ่อแม่เราแล้วเค้ามีสุขก็ปล่อยเค้าไป ไอ้ที่เค้าด่านะ ถ้าคิดให้ดีนะ มารร้ายบอกเค้าไม่มีอะไรดีไปกว่าครอบครัวมารร้ายเลย แสดงว่ามารร้ายว่า ที่จริงแล้วเค้าด่าตัวเค้าเองต่างหากล่ะ ถามพ่อกับแม่ดีๆจับเค้าคุยกันบอกแกว่ามารร้ายรักพ่อแม่ไม่ชอบที่เค้าทำกับเราแบบนี้ แล้วคอยฟังคำตอบพ่อแม่นะค่ะว่าท่านจะตอบว่ายังไง แล้วได้คำตอบแล้วที่นี่ก็ค้นหาที่มาที่ไป ว่าทำไม เพราะอะไร เมื่อก่อนเราหนุ่มสาวรักกันจนมีลูกเราก็ทนได้ แต่ตอนนี้เพิ่งเห็นธาตุแท้ กลับไปมองที่ตัวเราว่าทำไมเมื่อก่อนไม่เห็นเป็นแบบนี้ แต่เดี๋ยวนี้เป็น ถ้ามารร้ายยังร้อนก็มีแต่ผังกับพังมารร้ายอย่าเอาความคิดของมารร้ายเป็นหนึ่ง มองรอบๆให้ดีลูกด้วยนะ คิดถึงลูกให้เยอะเค้าพร้อมที่จะกำพร้าพ่อหรือยัง ตัวเรายังไงก็ได้เราผ่านมาแล้วแล้วลูกล่ะ


คิดถึงลูกให้มากคนที่อดทนเพื่อลูกคนนั้นแหละคือแม่ที่ประเสริญที่สุดที่ลูกจะปูชาเมื่อวันหนึ่งเค้ารู้เรื่อง

การให้อภัย คือการชำระสนิมใจขั้นละเอียด ผู้ให้อภัยศัตรูได้ ศัตรูก็หมดคู่ต่อสู้บนเวที
แม้วันนี้เขายังไม่ให้อภัยเรา แต่เขาก็เริ่มชกลมคนเดียวบนเวทีทะเลาะ โดยไม่มีเราเป็น
คู่ต่อสู้ นานเข้าเขาก็หมดแรงไปเอง

การให้อภัย แม้จะเป็นเรื่องยาก แต่ถ้าเราทำเป็นประจำ หัดทำให้เป็นกิจวัตรประจำวัน
จะเป็นของง่าย และเกิดขึ้นเองอย่างฉับพลัน กระทั่งกลายเป็นสัญชาตญาณในการอภัย
หลายครั้งที่เราผูกโกธร คนเจ็บคือเรา เมื่อเราผูกอาฆาตพยาบาท ไฟอาฆาตเผาตัวเอง
อยู่ภายใน

การให้อภัย เป็นวิธีระงับความโกธร เกลียด อาฆาต พยาบาท ปองร้าย อิจฉาริษยา
อย่างดีที่สุด อารมณ์เหล่านี้ ไม่ใช่เรื่องอื่นไกลเลย หากแต่เป็นไฟร้อน ไฟร้ายที่สุม
ขอนนอนนิ่งอยู่ในใจเรา

จากหนังสือ "อภัยทาน-รักบริสุทธิ์"

แบ่งปันเพื่อเป็นแนวทางให้คุณคะ อ่านเพื่อฝึุกตัวเองอยู่เช่นกันคะ

หนูเป็นบุคคลที่น่าสงสาร พี่เป็นกำลังใจให้นะ คนเรามีชั่วเจ็ดที ดีเจ็ดหน และสามารถพ้นทุกข์ได้หาก"ใจเรารู้ "ทางสายเอก ทางแห่งการพ้นทุกข์ ตามพระอริยสัจค่ะ..

รู้ธรรมอย่างเดียวมิพ้นทุกข์ ..แต่ที่สำคัญคือ รู้การปฏิบัติธรรม ขัดเกลาจิตใจ ..ไล่กิเลส ตัณหาในตัวตน ..เป็นหนทางพ้นทุกข์ ..นั่นเอง

การปฏิบัติธรรมคือ การเรียนรู้ และเข้าใจจิตใจของตนเองตามความเป็นจริง ตามกฏธรรมชาติ เป็นสัจธรรม เป็นความจริงแท้ แน่นอนที่มิผลันแปร ..โดยมีศีล 5 เป็นเครื่องขัดเกลาใจให้ละอายต่อบาป และมีศีลอินทรีย์สังวรเป็นตัวสำรวมระวังการกระทำของกายกรรม วจีกรรม และมโนกรรม พึงสังวรใจให้ละความชั่ว กลัวบาปกรรม

เมื่อเราปฏิบัติธรรมแล้ว จึ่งเกิดมหาสติ และมีปัญญาหยั่งรู้ รู้ในสิ่งที่ควรรู้ กระทำในสิ่งที่ควรกระทำ มิใช่กระทำตามอารมณ์ การไม่รู้เหล่านั้นจึ่งเป็นการดินเข้าหาทุกข์อยู่รำไป กิเลส ตัณหาจึงแผดเผา กาย ใจให้ร้อนรน ทนทุกข์ทรมาร ตราบนานเท่านาน..



"ทุกสิ่งสำเร็จด้วยใจ" การให้อภัยสำเร็จได้ด้วยใจ มิใช่การคิดหรือคำพูด...ความพยาบาท อาฆาต แค้น ..เป็นอนุนิสัยตามส่งในขันทสันดานข้าภพข้ามชาติ..อาจสะสมมาหลายภพหลายชาติฝังแน่นในดวงจิต.. มิสามารถแกะออกได้..ต้องขัดเกลาให้สะอาดด้วยศีล..

ใดๆในโลกล้วน อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

อนิจจัง คือ ความไม่เที่ยง มีเกิด ก็มีดับ เป็นของชั่วคราว เป็นสิ่งสมมุติโลก
ทุกขัง คือ หวังสิ่งใดมิได้สิ่งนั้นนั่นก็เป็นความทุกข์
แม้ความรำไรรำพรรณนั่นก็เป็นทุกข์
แม้ความเศร้าโศก เสียใจ นั่นก็เป็นความทุกข์
แม้การเกิด การแก่ การเจ็บ การตาย ก็คือความทุกข์
ทุกสิ่งล้วนเป็นทุกข์ทนอยู่ไม่ได้ สุขเวทนาก็คือความทุกข์ ทุกขเวทนาก็คือความทุกข์ อุเบกขาเวทนาก็คือความทุกข์ ความทุกข์ล้วนเกิดแต่ใจเรา นั่นเอง มิมีสิ่งใดทำให้เกิด
อนัตตา คือบังคับไม่ได้ ไม่ใช่ตัวใช่ตน ไม่ใช่เรา ไม่ใช่สัตว์บุคคล

ใจถึงธรรม ธรรมถึงใจ จึ่งทำให้พ้นทุกข์
ขอให้เห็นธรรม

เข้าใจว่าคุณนังมารร้ายคงจะอึดอัดและเก็บกดมาก
แต่ไม่อยากให้คุณโกรธพ่อแม่นะคะ เพราะพ่อแม่ย่อมหวังดีต่อเราแน่นอน
ค่อยๆฟังพ่อแม่และพยายามเข้าใจท่านนะคะ
ผู้ใหญ่ผ่านร้อนหนาวมาก่อนเรา ท่านย่อมรู้ดีมากกว่าเรา
โดยเฉพาะเรื่องครองคู่
ยิ่งคุณทำให้พ่อแม่คุณทุกข์ คุณก็จะไม่พ้นทุกข์นะคะ
อ่านหนังสือธรรมมะ สวดมนต์ แผ่เมตตานะคะ ใจจะได้สบายมากขึ้น
ในโลกนี้ไม่มีใครไม่โดนนินทาว่าร้าย
เป็นกำลังใจให้นะคะ

ขอขอบคุณทุกท่านมาก ๆ นะคะ

ที่ให้ข้อคิดดี ๆ คำแนะนำดี ๆ และกำลังใจดี ๆ ที่มอบมาให้

ได้อ่านข้อความของทุกท่านมันทำให้หนูรู้สึกดีขึ้นมาก

อย่างน้อยก็มีคนรับรู้ รับฟัง และเข้าใจ

คงจะมีแต่ผู้คนในโลกออนไลน์ละมั้งคะที่พร้อมจะอยู่เคียงข้าง

แต่พอมามองในโลกแห่งความเป็นจริง ไม่มีเลยค่ะ

ช่วงนี้รุสึกว่าอ่านหนังสืออะไรก็ไม่รู้เรื่องเท่าหนังสือธรรมะเลยค่ะ ^_^

เดี๋ยวนี้อยู่แต่หน้าคอม เป็ดแต่เว็บธรรมะ ก็แปลกดีนะคะ

ถ้าไม่มีปัญหา ถ้าไม่มีทุกข์ก็คงไม่เข้าหาธรรมะ


ขอขอบคุณด้วยใจจริงในมิตรภาพที่มอบให้มานะคะ

ขอบคุณที่เคียงข้างและให้กำลังใจหนูในวันที่จิตใจว้าวุ่นสับสน

อยู่เคียงข้างและให้กำลังใจหนูอย่างนี้ตลอดไปนะคะ

ขอบคุณค่ะ

มาให้กำลังใจคุณนางมารร้าย
ลองอ่านบทความ "อภัยทาน"
http://kwamjing2.freewebsites.com/chapter08.htm

ขอให้เจริญในธรรมค่ะ