สาธุด้วยครับที่เจอพระอาจารย์ทูล...



หากนี้คือคำถาม...
ก็ขออนุญาติแสดงความคิดเห็น...

เห็นหลาย ๆ คนมักกล่าวลักษณะนี้...กล่าวด้วยคำพูดที่ดูลึกลับ..ดูละเอียด..เห็นได้ยาก
ก็เลยดูเหมือนว่าจะไกลตัว...สุดท้าย..ก็ท้อ

ให้เราทำตามฐานะ...

ตอนนี้เรายังไม่ละเอียดก็..ทำตามหยาบไปก่อน...ด้วยการกระทำบ่อย ๆ ..มันจะค่อยละเอียดลงไปเอง...ตามสภาวะ..

พระไตรลักษณ์..หรือจะ..การเกิดดับ..ก็พิจารณาจากหยาบไป..

หยาบ..คือสิ่งที่เราเห็นได้ง่าย...เห็นด้วยตาทุกวัน...

ก็...ผม..ขน..เล็บ..ฟัน..หนัง...สุดท้าย...ก็ความตายของคน

ไปงานศพคนอื่นแล้ว...คิดถึงงานศพตนเองรึไม่??

เอาแค่นี้แหละ...เอาให้คล่อง..เอาให้ผ่าน

บางที...อาจไม่ต้องไปดูอะไรที่ดูลึกลับนั้นเลยก็ได้

ยินดีครับท่านกบ ไม่ได้สนทนากับท่านกบตั้งแต่ตอนที่ผมโพสเรื่องเสียงมอเตอร์ไซค์เมื่อต้นปี จากเสียงมอเตอร์ไซค์มาต่อยอดความรู้เพิ่มขึ้นอีกมากมาย มาสนใจเรื่องอายตนะ12อย่างจริงจัง จนกระทั่งมาพบความหมายของนามรูป ว่านามอยู่ไหนรูปอยู่ไหน ไปด้วยกันอย่างไร อาการเป็นอย่างไรที่ว่านามที่ว่ารูป แต่ก็ไม่หยุดนิ่งจุดมุ่งหมายคือเห็นพระไตรลักษณ์
อาจารย์ทูลก็เขียนหนังสือที่อ่านง่าย การปฏิบัติก็เอาสิ่งที่เห็นง่ายมาพิจารณาเช่น สัญญา หากเห็นไม่ชัดก็ใช้สัญญาวาดภาพว่าสมมุติ กระดูกเป็นรูปร่างอย่างนี้ เอาแบบนี้ไปก่อนเอาให้คล่อง แล้วเราจะเกิดปัญญาได้ด้วยพื้นฐานที่วางไว้แบบนี้ได้เช่นกัน เหมือนท่านกบที่บอกว่า ดูตั้งแต่อยาบไปหาละเอียด ดูไปเรื่อยๆ บางทีจะเห็นตรงที่อยาบนั่นแหละเป็นอารมณ์ ไปต่อยอดได้เช่นกัน
อนุโมทนาครับ

สองวันก่อนได้นั่งสมาธิ กำหนดรู้ลมหายใจไปเรื่อยๆ ผ่านไปจนเกิดสมาธิ แล้วเกิดอาการปวดขา ปวดตามจุดต่างๆที่ทับกัน ก็พิจารณาไปเรื่อยๆ รับรู้อาการปวด ตั้งจิตกำหนดรู้ว่าปวดเป็นเวทนา เป็นการดำเนินไปของขันธ์5 คนที่มีชีวิตอยู่ถึงจะรับรู้ถึงอาการเหล่านี้ ก็เป็นความรู้เรื่องการกำหนดรู้เรืองเวทนาอีกวันหนึ่ง

ขึ้นปีใหม่แล้ว ก็ขออวยพรให้ทุกท่านมีแต่ความสุขความเจริญ ทั้งทางโลกและทางธรรม
ผมได้แนวทางในการนั่งสมาธิที่สอดคล้องทั้งกับพระอาจารย์ และหลายๆท่านที่ปฏิบัติในธรรมแห่งนี้ โดยแนวทางในการนั่งมีการปรับตัวตั้งแต่วันแรกที่เริ่มอย่างจริงจังจนกระทั่งถึงตอนนี้

จึงอยากขอบคุณเพื่อนทางลานทุกท่านที่มีส่วนส่งเสริมทั้งทางตรงและทางอ้อม ขอยกตัวอย่างความรู้สักอย่างว่าทางอ้อมเป็นอย่างไร เช่น พยายามอย่าส่งจิตออกนอก นี่เป็นคำพูดของหลายๆท่านที่อ่านผ่านตาอยู่บ่อยๆ หมายความว่าอย่างไร ตัวผมเองต้องนำมาคิด นำมาปฏิบัติตอนนั่ง การไม่ส่งจิตออกนอกทำอย่างไร ก็หมายถึงการรู้ตัวมีสติอยู่ที่รูป วิญญาณขันธ์ เวทนาขันธ์ สังขารขันธ์ สัญญาขันธ์ หรือขันธ์5 ตามปจจุบันเหตุของสภาวะธรรมขณะนั้น

ในสภาวะที่อยู่ในชีวิตปกติ เราจะสร้างความสงบเกิดขึ้นได้อย่างไร ตัวผมพยายามหาคำตอบออกมาเป็นรูปธรรม บางคำตอบจึงได้ออกมาว่า ทุกข์นั้นเราห้ามไม่ได้ แต่ความสงบเราทำให้เกิดได้ เพราะการที่เราเดินเหินไปมาก็ชื่อว่าเป็นก้อนทุกข์เดินได้อยู่แล้ว หนทางสร้างความสงบจึงเป็นเรื่องของสังขารขันธ์ในขณะนั้นว่าต้องเป็นความสงบที่มาจากปัญญา หรือการกำหนดรู้ที่ถูกต้อง ด้วยการเสพอายตนะให้ถูกจุดประสงค์ของธาตุรู้ให้ทันด้วยสติและความตั้งใจไม่วอกแวก เช่น นาม ย่อมอาศัยรูป ขันธ์5 จึงแยกออกมาเป็นนามรูป หากไม่มีพระพุทธเจ้ากำเนิดบนโลกนี้ เราก็ไม่สามารถรู้ว่าขันธ์5 นั้นประกอบไปด้วย รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ดังนั้นพระพุทธเจ้าปูทางให้คนทั้งหลายแล้วว่า นามรูปนั้นประกอบไปด้วยอะไร จึงทำให้ง่ายต่อการทำความเข้าใจทั้งทางปฏิบัติและปฏิยัติ

เมื่อเริ่มต้นนั่งสมาธิ ทุกๆคนจะมีแนวทางของตัวเองซึ่งจากครูบาสอนบ้าง จากหนังสือบ้าง จากจริตตัวเองบ้าง จุดมุ่งหมายเพื่อความสงบลง จนถึงญาณสมถะ และวิปัสสนาตามลำดับ ส่วนตัวผมเองจะนำมาหลายวิธีด้วยทุกวิธีต้องอาศัยสติที่มั่นคง ไม่วอกแวก มีจิตตั่งมั่นอยู่ในการกำหนดรู้ ย่อมนำไปสู่ความสงบจริง
1) พิจารณากาย เริ่มต้นด้วยมองโพลงจมูกที่เป็นกระโหลก ให้เห็นว่ามีรู ให้เห็นว่ามีกระดูก ไล่ขึ้นไปให้เห็นโพลงตาทั้ง2ข้าง ไล่ลงมาให้เห็นฟันพิจารณาความเป็นรูปร่าง มีสติที่ลิ้น โพลงปาก ประกอบด้วยน้ำลาย ลิ้นไก่ เพดานปาก เส้นเืลือด ช่องปาก ลิ้นไก่ ท่อหายใจ พิจารณษให้เห็นทั้งศรีษะ มีหนังหุ้ม มีผมออกมาจากหนังศรีษะ พิจารณาตาที่เริ่มจะมีสี และเส้นเลือด มีขอบตาแดง มีน้ำตา ไล่ลงมาที่จมูก มีหนังหุ่ม มีขนจมูก มีเยื่อ พิจารณาใบหน้า มีรอยเหี่ยว กร้านแดดและลม
2) พิจารณาว่า ลำตัว ประกอบด้วยกระดูก พิจารณาให้เห็นกระดูก ต่อพรุ่งนี้ครับ

ความสงสัยจะเกิดขึ้นเป็นระยะๆ เช่น เมื่อนั่งไปบางครั้งพิจารณากระดูกทางด้านหลังตัวเองด้วยสัญญา ของมโนวิญญาณ ในกรณีอย่างนี้เรากำหนดรู้ปัจจุบันหรือปล่าว จึงมาพิจารณาว่า ตราบใดที่รักษาสติให้มั่นคงอยู่ก็เป็นปัจจุบัน คือกำหนดรู้ผัสสะที่เกิดจากมโนสัญญาด้วยอาศัยสติอยู่และต้องมาคู่กับกายวิญญาณคือกำหนดรู้กายวิญญาณที่หลัง พร้อมกับมโนสัญญาว่าตำแหน่งกระดูกอยู่ตรงนี้ สีนี้ มีอวัยวะอะไรบ้างด้วยสติระลึกรู้ และปัจจุบันของการกำหนดรู้กายวิญญาณ คือการมีวิญญาณอยู่ที่ส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกาย เช่น มือทับมือ กำหนดรู้ความนุ่ม ความอุ่น น้ำหนักของมือ อาการชาหรือไม่ชาด้วยอาศัยสติเกิดผัสสะที่เกิดจากกายวิญญาณ รับรู้นามคือสมาธิ ว่าจากผัสสะที่เกิดจากกายวิญญาณ สมาธิสงบลงอยู่ หรือฟุ่งซ่านอยู่ สงบลงก็รู้ว่าสงบลง ฟุ่งซ่านก็รู้ว่าฟุ่งซ่าน ต่อพรุ่งนี้ครับ

โมทนาสาธุ....ด้วยครับ

ขออภัย..นะครับ...ไม่ได้เข้ามาตั้งแต่โพสต์สุดท้าย...

เขิน..ๆ..นะครับ...มันเกินภูมิของตนไปแล้ว

ที่เห็น...ยังไม่ใช่...ปัจจุบัน...แต่ความรู้สึก..เป็น

เห็น...เป็นสัญญา
รู้สึกได้...เป็นปัจจุบัน

มาคอยดูตลอด แต่ไม่มีอะไรจะตอบคร๊าบบบบบบบ

เป็นการปฏิบัติที่อาศัยการพิจารณาครับ ไม่เกินภูมิของคุณกบอยู่แล้ว อยากถามคุณกบครับว่า เวลาคุณกบมองอะไรสักอย่างคุณกบ เห็นการมองในการมองอย่างไรครับผม ขอโทษครับที่ตั้งคำถามคลุมเครือ เพราะในสภาวะทั่วไป เวลามองด้วยอาศัยสติ ผมเห็นการทำงานของวิญญาณและผัสสะในจักษุธาตุ(ภายใน) แล้วกำหนดรู้ไปเรื่อยๆ สังขารสงบลง อย่างนี้เป็นวิปัสสนาญาณหรือปล่าวครับ

2 ถึง3 วันนี้ผมมีเรื่องเศร้า จึงไม่ได้เข้ามาโพสอะไร แต่เข้ามาอ่านดูตลอด แม้จะเศร้าก็ไม่ทิ้งการภาวนา แต่วันที่เศร้าที่สุดก็ไม่ได้นั่งสมาธิ เหมือนกับว่าภรรยาผมเศร้าขนาดนี้ผมจะนั่งสมาธิลงได้อย่างไร แต่ก็แอบพิจารณาอยู่เงียบๆ ตามความเคยชินของเรา มีอะไรแนะนำผมได้เลยนะครับ ผมอาจจะนั่งสมาธิไม่เก่ง เพราะนั่งไม่นานเท่าไหร่ คือไม่เกิน1 ชม. แต่ผมกลับถนัดการพิจารณาธรรมตามร่างกาย ทั้งในเวลานั่ง และสภาวะปกติครับผม

เหมือนกันค่ะ
หลายวันมานี่ เอกอนก็เจออาจารย์ไล่เตะค่ะ

แม้ว่าการนั่งสมาธิจะมีความสงบลงแค่ไหน เราเองก็ต้องเตรียมพร้อม
ในเรื่องของอารมณ์ ต้องมีแนวยึดในการทำทุกวิถีทางเพื่อข่มอารมณ์
ที่ขุ่นมัวให้ความสงบเกิดขึ้น เช่นการพิจารณาธรรมลงในพระไตรลักษณ์
เช่น หากมองเห็นความยุ่งเหยิงของกระแสแห่งโลก ให้กำหนดรู้ว่าอายตนะ
ภายนอกที่เห็นมีเหตุทำให้เกิดคือแสง เพราะหากไม่มีแสงเราย่อมเห็นแต่ความมืด
ไม่สามารถสานรูปข้างหน้าให้เป็นเรื่องราวได้ แล้วเหตุเกิดของอารมณ์ขุ่นมัว
อันเนื่องมาจากการมองคือตัวเรามีดวงตาอาศัยจักษุธาตุทำงานเกิดเป็นจิตปรุงแต่ง
ส่วนมากอารมณ์ขุ่นมัวจะสงบลงด้วยการพิจารณาอย่างนี้ด้วยอาศัยสติประคองปัจจุบัน
ต่อวันหน้าครับ

เอกอนแทบจะไม่พิจารณาธรรมในขณะที่จิตกำลังฟุ้ง หรือพลุ้งพล่านอยู่นะ
คือ เป็นสิ่งที่แทบจะไม่ทำเลย โดยปริยาย
เพราะเคยเห็นตนกำลังฟุ้งอยู่ และก็พยายามหาเหตุผล(สัจจะ)มาพิจารณา
มัน เหมือนไปจับโจรค้ายาบ้าได้ตอนที่กำลังส่งมอบของ ของกลางอยู่ในมือชัดเจนแจ่มแจ๋วน่ะ
โจรมีอาวุธ โจรก็ยิงต่อสู้
คือจิตตอนนั้น มันเป็นจิตที่พยศ
สอนอะไรเขาตอนนั้น มันจะเหมือนเอาน้ำราดลงไปบนหิน
ที่ทำให้หินเปียกแค่พื้นผิวภายนอก
ต่างจากเอาน้ำราดลงไปบนดิน น้ำจะซึมเข้าไปในดิน

คือ ถ้าอารมณ์กำลังฟุ้ง หรือพลุ้งพล่าน
เอกอนไม่อะไรเลย ดึงเขาให้มาจดจ่ออยู่ที่ฐานใดฐานหนึ่งอย่างเดียว
เมื่อเขาหลุดจากอารมณ์นั้น ๆ แล้ว จึงหยิบสภาวะที่ผ่านมาแล้วนั้น
กลับมาพิจารณาทบทวน
คือ เล่นกับมันตอนนั้น มันยิงต่อสู้ มันเห็นสิ่งที่จะไปขัดแย้งกับมันเป็นผู้บุกรุก
มันจะมีข้ออ้างมากมาย(อาวุธ)มางัดข้อกับอารมณ์อีกด้าน
มันเป็นการเอาอารมณ์สองด้านมาปะทะกัน
แต่การทำให้มันสยบ และเล่นกับมันตอนที่มันนิ่งแล้ว
มันเห็นสิ่งที่เหนือกว่าอารมณ์
และก็ไม่ต้องทำอะไร แค่เหมือนกับบอกให้เขาเล่ามาว่า มันเกิดอะไร ยังไง
ซึ่งเขาจะเปรียบเทียบอารมณ์ที่สงบ ณ ปัจจุบัน
กับอารมณ์พลุ้งพล่านก่อนหน้าได้
เมื่อคราวต่อไปเจอกับสภาวะเดิมอีก
เขาจะรับมือกับสิ่งที่ปรากฎได้ดีขึ้น ๆ เอง
เขาเป็นเขาเองอย่างนั้น เขารู้สิ่งใด เขาพิจารณาเห็นสิ่งใด เราก็รู้สิ่งนั้น

อย่างการนั่งสมาธิ เมื่อไปถึงฌาณไหนแล้วต้องหยิบอะไรมาพิจารณา
เอกอนก็ไม่กำหนดว่าจะต้องเป็นอย่างนั้น ๆ นะ
เอกอนก็ไม่ทำไปโดยปริยาย
เพราะเอกอนเชื่อว่าเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมเขาจะทำของเขาเอง
เหมือนอย่างเวลาที่เอกอนเห็นเขาอยู่ในสภาวะจิตใจที่สงบ
เอกอนก็เห็นเขาพิจารณาอะไร ๆ ได้อย่างเป็นกลาง ๆ ของเขาเอง
เขาจะมองกระแสความเป็นไปของธรรมชาติอย่างทอดสายตามองแบบสบาย ๆ
ซึ่งต่างจากตอนที่เขาถูกอารมณ์ครอบงำเข้าแทรก
เขาจะน้อมกระแสธรรมให้สอดรับกับอารมณ์ที่ปรากฎ

เอกอนเห็นการตระเตรียมเพื่อให้เป็นไปอย่างนั้นอย่างนี้
มันเป็นการไปขัดอารมณ์เขา ทำให้เขาหลุดจากอารมณ์สมาธิ
และอาจจะคล้าย ๆ กับเอาผ้าแดงไปล่อวังกระทิง
(ทำให้ขันธ์ต้องออกมาทำงาน ทั้ง ๆ ที่เรากำลังจะเข้าไปศึกษาการระงับไปของมัน)
ก่อนทำสมาธิ เอกอนวางใจไว้ว่า อะไรจะเกิดก็เกิด
อะไรจะเป็นก็เป็น กำหนดรู้ที่ฐานแล้วเฝ้าดูความเป็นไปของเขา

ซึ่งเขาเป็น เราเห็น
เขาเป็นไป เราเห็นเขาเป็นไป

ส่วนการพิจารณาธรรม จะพิจารณาตอนที่จิตสงบในระดับหนึ่ง
คือไม่ใช่สมาธิทุกระดับจะพิจารณาธรรมได้
คือมันจะมีจิตที่สงบในระดับหนึ่ง ที่เขาจะจับสิ่งที่พิจารณานั้นได้นาน
คือสังเกตุว่าเขาจะหยิบสิ่งที่จะพิจารณาและเหวี่ยงตัวเข้าสู่วิถี
และเขาจะทรงอารมณ์พิจารณาไป พอจบวิถีเขาก็คลายจากการพิจารณา
สิ่งที่พิจารณามันจะแจ้งเป็นระดับ ๆ คือเขาจะเป็นเขาเองว่าเขาจะอะไรแค่ไหน
คือ จะเห็นน่ะ ว่าบางครั้งเขาก็พิจารณาได้อย่างหยาบ ๆ
มันก็จะเห็นอาการของเขาว่า เขามีกำลังแค่นั้น
เหมือนเด็กอายุแปดขวบมีความสูงพอที่จะยื่นตัวหยิบหนังสือที่วางอยู่บนชั้นที่สามได้เท่านั้น
และเมื่อกำลังเขาดีขึ้น เขาก็จะหยิบของเก่ามาพิจารณาเสริมต่ออย่างละเอียดขึ้นเอง
เหมือนเมื่อวันหนึ่งเด็กคนนั้นสูงขึ้น ๆ เขาก็หยิบหนังสือชั้นสามได้อย่างสบาย ๆ โดยไม่ต้องยื่น
และบางครั้งเขาก็มีลูกเล่นที่พิศดารในการนำมาช่วยในการพิจารณา

เราแค่ปกครองเขา
แต่เขารู้สิ่งใด เราก็รู้ด้วย
รู้สิ่งที่จรมา
และ รู้การพ้นไป วิธีที่จะให้พ้นไป