เป็นกำลังใจให้คะ ... อ่านดูนะค๊า.. เผื่อช่วยได้ แหะๆๆ
คุณจำได้ไหมในวันที่คุณพูดกับแฟนคุณว่า เราห่างกันสักพักเถอะ ตอนนั้นคุณรู้สึกอย่างไร ... คุณรู้สึกรักเขาสุดหัวใจ หรือรู้สึกไม่อยากจะเห็นหน้าเขามากกว่ากัน? ตอบยากนะ หลายคนคงรู้สึกว่ามันเท่า ๆ กัน ไม่รู้ว่าคิดยังไงกันแน่

ฉันจะบอกให้ก็ได้ คุณน่ะต้องไม่อยากเห็นหน้าเขามากกว่าอยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นไม่ตัดสินใจแยกกันไปหรอก ถ้ารู้สึกรักเขาสุดหัวใจเหมือนครั้งก่อน ๆ ที่เคยบาดหมางหรือไม่เข้าใจกัน คุณจะใจแข็งกว่านั้น และคุณจะเลือกอยู่...ไม่ใช่เรื่องไป

การที่คนเราตัดสินใจห่างกันไป นั่นหมายถึงเริ่มรู้สึกว่าความรักมีปัญหาแล้วใช่ไหม? แต่ยังไม่อยากเลิกกัน แบบว่าทะเลาะเบาะแว้ง โต้เถียงกันมาตลอด จนไม่มีเวลาให้คิดไง ตราบใดที่ยังเห็นหน้ากันอยู่ เพราะเมื่อไหร่ที่เห็นหน้ากันก็ไม่มีทางรู้คำตอบหรอกว่า ยังอยากคบกันต่อหรือไม่รักกันแล้ว มันมีทางเดียวคือต้องไปคิดเงียบ ๆ คนเดียว ลองไปใช้ชีวิตโดยที่ไม่มีกันและกัน ไม่คุยกัน ไม่โทรหากัน ถึงจะได้คำตอบที่แน่ใจ

หรือถ้าในกรณีที่จะเกิดผลดี ต่างคนก็ต่างทบทวนถึงการกระทำที่ไม่ดีของตัวเอง และความดีของแฟนเรา คือคิดแต่ในทางที่ดีขึ้น การที่อยู่ห่างกันแล้วทำให้คิดถึงกัน เห็นค่าของกันและกันมากขึ้น และกลับมาอีกครั้งก็ยังเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีขึ้นอีก ก็มีหลายคนคิดอย่างนั้น และทำได้อย่างนั้น ก็ถือว่าเขาตัดสินใจถูก

แต่ขณะเดียวกัน การห่างกันก็มีความน่ากลัวแฝงอยู่ เพราะเมื่อไหร่ที่ตัดสินใจห่างกัน คือจุดเริ่มต้นของการไม่เห็นหน้ากัน คุณเริ่มอยากพักผ่อนสายตา พักผ่อนหัวใจ ให้มันเย็นสบาย สงบขึ้น ในที่ไหนก็ได้ที่ไม่มีเขาอยู่ เพราะฉะนั้น แน่นอนว่าในตอนแรก ๆ ที่ชีวิตคุณไม่มีเขา คุณจะมีความสุขมากกว่าเดิมอยู่แล้ว และพอคุณรู้จักความสุข คุณก็เริ่มรู้จักความทุกข์

คุณจะเริ่มคิดแล้วว่าที่ผ่านมา ชีวิตคุณเจอแต่สิ่งที่ไม่ดี ความรักก็ไม่ดี แฟนก็ไม่ดี ทำให้เครียดและมีความทุกข์ตลอด นี่ถ้าคุณกลับไป ก็แน่นอนล่ะ ต้องเป็นเหมือนเดิมอีกแน่ ถ้ากลับไปคุณจะโง่หรือเปล่า หนีพ้นออกมาแล้ว แต่ยังย้อนกลับไปเจอปัญหาเดิมอีก และหวังไม่ได้เลยว่าแฟนคุณจะดีขึ้นหรือเปล่า ถ้าแย่ลงไปอีกล่ะ จะเป็นยังไง อย่างนั้นสู้ทำใจให้หมดรักเขาไปเรื่อย ๆ แล้วรอเจอผู้ชายให้ที่ดีกว่า เข้าใจกันมากกว่า และทำให้โลกสวยงามกว่าที่เคยเป็นไม่ดีกว่าเหรอ

เหล่านี้คือสิ่งที่คุณคิด และยิ่งคิดมากเท่าไหร่ คุณก็จะยิ่งพาตัวเองออกไปไกลขึ้น เหมือนกับว่าความทรงจำที่ไม่ดี มันจะทำให้คุณลืมส่วนดีของความรักไปหมด และยิ่งถ้าเป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างเข้มแข็งด้วยนะ คุณจะห้ามตัวเองไม่ให้คิดถึงเขาอยู่ตลอดได้อย่างสบาย ๆ คุณจะรู้สึกว่าอยู่คนเดียวได้ มองหาจุดดีของการไม่มีเขาในชีวิต จนลืมเขาไปในที่สุด ในขณะที่ผู้หญิงที่อ่อนไหว ก็จะคอยคิดถึงข้อดีของการคบกัน คิดถึงความดีของคนอีกคน เป็นห่วง มีเยื่อใยอยู่ตลอด ทำให้เลือกที่จะกลับไปหาคนที่ตัวเองรัก

ผู้หญิง บางคนใช้เวลาที่ห่างกันเพื่อลืมความเจ็บปวด แต่บางคนกลับใช้ความรู้สึกเจ็บ เป็นกำแพงกั้นไม่ให้ตัวเองเดินย้อนกลับไปหาความรักอีก ความจริงก็ไม่มีใครทำถูกหรือทำผิด มันเป็นทางออกที่สุดแล้วแต่ใครจะเลือกมากกว่า

จะขอเตือนไว้อย่างหนึ่งว่า...ตอนที่คุณตัดสินใจว่าจะจบ คุณไม่สนหรอกว่าสิ่งที่กำลังจะจบคือ "ความรัก" แต่เมื่อมันจบลงไปแล้ว และเมื่อคุณขาดมันไป คุณถึงจะเริ่มรู้สึกว่าความรักมีคุณค่ากับชีวิตคุณยังไง และการจบแบบนั้นมันง่ายเกินไปจริง ๆ

อย่าเชื่อว่าการห่างกันจะช่วยทำให้ทุกอย่างดีขึ้นเสมอไป
อย่าเชื่อตัวเองว่าการจบคือสิ่งที่คุณตั้งใจเลือกตั้งแต่แรก
อย่าตัดสินใจทำแบบนั้น...ถ้ายังไม่ได้กลับไปลองดูอีกสักครั้งว่า "ความรัก" จะดีขึ้นหรือเลวลง

ถ้าคุณจะจบ จงบอกตัวเองว่าลองอีกสักครั้ง แค่ครั้งเดียว ถ้าคุณยังเชื่อว่าคุณรักกัน...ทุกอย่างจะต้องดีขึ้น ^^

ชอบบทความคุณอุ๋ยจังค่ะ แต่ละอันได้ข้อคิดทั้งนั้น ตอนนี้อุใช้ความเจ็บเป็นตัวกั้นไม่ให้เดินไปหาความรักจากเขาค่่ะ และใช้สิ่งที่ไม่ดีที่เขาทำกับเรามาตลอด มาคิดเวลาที่เราอยากรักเขาเหมือนเดิม คิดแค่ว่าเราจะไม่กลับไปอยู่จุดเดิมอีก ตลอดเวลาที่ผ่านมาสามีอุ เขาจะรู้ว่าอุรักเขามาก ง้อเขาทุกอย่าง ยอมทุกอย่าง และนั้นทำให้เขาไม่ค่อยแคร์ความรู้สึกของเรา มันไม่มีแบบแผนจริง ๆ ว่าแบบไหนถูก แบบไหนผิด มันมีรายละเอียดอีกเยอะเหลือเกิน เราต้องเลือกทำในสิ่งที่เราทำแล้วสบายใจที่สุด และเข็มแข็งที่สุด ก่อนหน้านี้อุอยากรอเขา อยากอยู่เป็นครอบครัว อยากได้ความสุขกลับคืนมา มันมีแต่น้ำตากับความเครียดทุกวัน ลูกก็แย่ เราก็แย่ และเขาก็ไม่สนใจเราเลย รำคาญด้วยซ้ำ ตอนนี้อุตัดใจเลิก อย่างน้อยน้ำตาหายไป ความเครียดลดลงอย่างมาก ลูกก็ดีขึ้น เพราะพ่อแม่ไม่ทะเลาะกัน และกลายเป็นว่าเขาเป็นฝ่ายเข้าหาเราค่ะ ถามเขานะค่ะ ว่าอุพยายามตัดใจอยู่ ทำไมทำแบบนี้ เขาบอกว่าเริ่มรู้สึกว่าจะสูญเสียเราไป เขาก็กลัวเหมือนกันค่ะ สรุปแล้วทุกคนต้องเลือกทำในสิ่งที่ทำแล้วเราสบายใจขึ้น เข้มแข็งขึ้น เมื่อเราถอยออกมาบ้าง เราอาจจะเห็นมุมมองใหม่ ๆ มากขึ้นก็ได้นะค่ะ สู้ ๆ กันต่อไปทุกคนเลยนะค่ะ

สวัสดีคะคุณอุ แหม่มเองนะคะแหม่มอยากจะบอกกับคุณอุคะ ว่าอดีตสามีแหม่มเค้าก็คิดว่าแหม่มรักเค้ามากเหมือนกันคะ เค้าอยากทำอะไร อยากได้อะไรก็พยายามหาให้ถ้าทำได้ ไม่เคยขัดที่ผ่านมาเค้ามีหญิงอื่นโดยที่แหม่มไม่ทราบ เค้าเปลี่ยนไป ไม่รักแหม่มไม่สนใจครอบครัวแหม่มก็พยายามอดทน เพราะคิดว่าเค้าแค่ติดเพื่อน แต่ ณ ตอนนี้พอแหม่มมาทราบว่าที่เค้าเปลี่ยนไปและไม่สนใจแหม่มกับลูกนั้นมาจากการที่เค้ามีผญ.คนอื่น ทำให้แหม่มนำสิ่งที่เค้าทำเลวร้ายกับเรามาเป็นเกราะป้องกันใจเรา ไม่ให้กลับไปรักเค้าอีกและไม่คิดกลับไปร่วมชีวิตกับเค้าอีกแล้วคะ คนเราเจ็บมาตลอด ยอมมาตลอดก็ไม่มีประโยชน์คะ เพราะเราก็มีทางเดินข้างหน้าที่ และทุกวันนี้แหม่มไม่ทุกข์ ไม่เจ็บ เพราะเค้าแล้วกลับมีความสุขมากมาย หน้าตาสดใสมีสมองในการทำงาน มีเวลาว่างก็พาลูก ๆ ไปหาความสุขใส่ตัว เพราะข้าง ๆ กายไม่มีเค้าแต่มีลูก ๆ มีความสุขกว่าเยอะเลยคะ สุขภาพจิตก็ดีตามไปด้วย ส่วนเค้าจะเป็นยังไงอย่าได้หันกลับไปมองเลยคะ ถ้าเรายังเดินทางแล้วคอยหันหลังตลอดเวลา เราอาจจะล้ม หรือสดุดอะไรก็ได้นะคะ ถ้าคิดเดินหน้าแล้วต้องมองทางข้างหน้าอย่างเดียว ข้างหลังเดินผ่านมาแล้วอย่าไปมองเลยคะ ขอให้คุณอุเข้มแข็งนะคะ แหม่มจะคอยเป็นกำลังใจให้ เพราะแหม่มเองก็เพิ่งเกิดเรื่องราวมาได้ 7 เดือนเหมือนกัน สู้ ๆ นะคะ

ขอบคุณค่ะคุณแหม่ม อุรอหลังคลอดลูกก่อน ตอนนี้ 6 เืดือนแล้วค่ะ คลอดลูกแล้วคงขอดูพฤติกรรมและตัดสินใจอีกครั้งว่าชีวิตจะเดินต่อไปทางไหนค่ะ ตอนนี้ทำอะไรไม่ได้เลย ติดลูกในท้องและอีก 2 คน 7 ขวบ กับ 1 ขวบ 9 เดือน เหนื่อยมาก ๆ ค่ะ เมื่อวานเขาบอกว่า เขาจะทำให้ทุกอย่างรวมทั้งความรู้สึกอุกลับมาเหมือนเดิม และบอกว่าให้เราให้โอกาสเขาด้วย ตอนนี้เขาปล่อยมือหลุดจากเรา และกำลังหลงทาง ได้ยินเสียงเรียก มองเห็นเราอยู่ไกล ๆ แต่ยังหาทางออกไม่เจอ สงสัยจะหลงในเขาวงกตนะค่ะ หาทางออกนานจัง ตอนนี้จะพยายามไม่เครียด ไม่คิด ใช้ชีวิตให้มีความสุข เพื่อลูกในท้อง ไม่งั้นเดี๋ยวเกิดมาเลี้ยงยาก เราจะยุ่งอีกนะค่ะ ไม่รู้ตอนนี้ลูกเป็นไงบ้างแล้ว เพราะแม่เครียดมาตั้งแต่ท้อง 2 เดือน สู้ ๆ จ้า............

สุดท้ายแล้วทุกคนก็ต้องตัดสินใจด้วยตัวเองว่าจะเลือกแบบไหน เลือกที่จะทนหรือถอยเพื่อชีวิตใหม่ ไม่ต้องทนทุกข์ ไม่มีใครถูก ไม่มีใครผิด เราต้องออกแบบชีวิตของเราเอง จริงไม๊คะ
คุณแหม่มเป็นคนเข้มแข็งมากค่ะ นับถือจริงๆ ฟ้าหลังฝนสดใสเสมอค่ะ หมั่นสร้างบุญกุศลมากๆ นะคะ

คุณอุ สู้ ๆ นะคะ เป็นกำลังใจให้ อีกแค่ 3 เดือนเอง ก็จะได้เจอกับเจ้าตัวน้อย แล้ว คงจะน่ารักมากๆ แถมมีพี่ๆ อีก 2 คน ช่วยดูน้อง เอแต่ท่าทางคนที่ 2 จะช่วยยุ่งมากกว่าเนอะ ขำ ขำ นะคะ

เข้ามาให้กำลังใจคะ เพราะตอนนี้ตัวเองก็ยังต้องสู้ให้หลุดพ้นความกลัวให้ได้เหมือนกัน สู้ ๆ นะคะทุกท่าน

อ่านกระทู้แล้ว ทุกคนล้วนแต่อยู่ในสถานการณ์ที่กำลังจะตัดสินใจอยู่เหมือนกันเลย โดยเฉพาะคุณอุ กับอุ๋ย ไม่ต่างกันเลยนะ อุ๋ยก็ว่าจะรอดูสักระยะหนึ่งตอนนี้เราก็ไม่ได้คิดอะไรมากเหมือนตะก่อน แต่สถานการณ์ของอุ๋ยตอนนี้ไม่ได้อึดอัดอะไร ก็ใช้ชีวิตปกติ พูดคุยกัน ปกติ เพียงแต่ว่าโทรศัพท์ของเขาก็ยังคงพกติดตัวเหมือนเดิม นั่นหมายถึงว่าเขาก็ยังไม่ได้ตัดสินใจอะไรบางอย่างได้ ดังนั้นเราก็ดูกันไป แต่ก็ไม่ค้นดู หรือว่าแอบดูอะไร อุ๋ยไม่สนใจ แต่ถามว่าจะทำเฉยชา มันก็อึดอัดคะ อุ๋ยก็ทำตัวร่าเริงเหมือนเดิมถึงแม้ว่าตอนเขาออกจากบ้านอาจจะมีคิดนะว่าแอบไปหากันหรือเปล่า แต่มันก็ช่วยให้เราสบายใจไม่ได้เลยไม่คิดดีกว่า จะเป็นงัยก็ช่างแต่ขอว่าอย่าให้จับได้ หรือเห็นกับตาก็พอ ไม่งั้นเลิกอย่างเดียวไม่พูดอีกแล้วนี่ความคิดของอุ๋ยคะ ตอนนี้ก็ทำตัวปกติไปก่อน บางทีก็คิดนะว่าทำไมเราต้องอดทนด้วย อย่างเมื่อเช้าก่อนทานข้าวก็กะจาคุยกับเขาเหมือนกันคะว่า ที่เป็นแบบนี้ ขายของก็ขายไม่ค่อยดี งานก็หด เงินก็ไม่มี นี่เป็นเพราะเขาจะโทษแบบนี้อุ๋ยก็ไม่พูดนะ คันปากเหมือนกันคะ แต่ก็อดทนไว้ก่อน รออีกหน่อยดีกว่า แล้วค่อยว่ากัน จริงโอกาสของเขาหมดไปแล้วและคะ แต่ถ้ากลับมาเหมือนเดิมมันต้องมีสัญญากันคะว่าจะไม่ทำอีก ไม่งั้นคงอยู่ด้วยกันแบบไม่ไว้ใจกัน ก็ไม่สบายใจอยู่ดี ตอนนี้ขออยู่ปัจจุบันก่อน แต่ก็คิดเตรียมไว้ล่วงหน้าเผื่ออะไรก็ไม่แน่นอน แล้วค่อยว่ากัน คัยเป็นแบบอุ๋ยบ้างค๊า..

ไม่รู้จะปลอบโยนคุณอุ๋ยยังไง เพราะตัวเองก็ไม่มีประสบการณ์มากกับเรื่องพวกนี้ แต่ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ และคิดว่าคุณอุ๋ยแข็งแกร่งอยู่แล้ว สู้ ๆ นะคะ

ไม่เป็นแบบคุณอุ๋ยค่ะ เพราะของดิชั้นเค้าไปเกือบปีแล้วค่ะ ขำขำ นะคะ

คิกๆๆ แซวกันเล่นๆ ค่ะ อุ๋ยอ่ะเก่งอยู่แล้วนะคุณแม่ผู้อดทน เหมือนเราไล่จับแมวคะ ก็สนุกไปอีกแบบชีวิต ลองดูสิว่ามันจะไปถึงไหนคะ ถ้าจับได้มัดเชือกแล้วห้อยหัวลงเลย 555 ดีมั้ยค๊า

อุ เหมือนคุณอุ๋ยเลยค่ะ ดู ๆ กันไปก่อน พยายามไม่สนใจ ใส่ใจอะไร และรู้สึกดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนมากแล้ว โทรศัพท์ติดตัวตลอดเวลาจริง ๆ ค่ะ ก็แสดงว่ายังไม่จบ อดทนต่อไปค่ะ

ต้องอดทน เขียน:

อุ เหมือนคุณอุ๋ยเลยค่ะ ดู ๆ กันไปก่อน พยายามไม่สนใจ ใส่ใจอะไร และรู้สึกดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนมากแล้ว โทรศัพท์ติดตัวตลอดเวลาจริง ๆ ค่ะ ก็แสดงว่ายังไม่จบ อดทนต่อไปค่ะ

ผู้หญิงเราก็เป็นแบบนี้และคะนิสัย งัยก็อดทนไว้นะ อดได้ก็อด อดไม่ได้ก็เป็นแบบอุ๋ย 555 มันเบื่อนะคุณอุ ไม่อยากเป็นคนโง่สำหรับใคร อยากรับกรรมคนเดียวคะ แล้วชดใช้ให้หมดๆๆไป เป็นกำลังใจให้นะสู้ๆๆคะ

เหมือนกันค่ะ ไม่อยากเป็นคนโง่ ความจริงไม่โง่แต่แกล้งโง่ไปงั้นแหละ เน๊อะ คุณอุ๋ย สำหรับอุถ้าจะไม่ใช่แค่โง่แล้วล่ะค่ะ สงสัยจะเป็นควายด้วยแล้ว เมื่อวันก่อนอุถูกเตะด้วยค่ะ ไปยั่วโมโหเขาเข้า 555 ช่างมันค่ะ จะเก็บทุกความเจ็บปวดไว้เตือนใจตัวเอง ว่าจะก้าวเดินต่อไปในอนาคตอย่างคน ไม่ใช่ควายค่ะ ขอโทษนะค่ะใช้คำไม่สุภาพ

คุณอุท้องอยู่ไม่ใช่เหรอคะ ทำไมเค้ากล้าทำคะ แย่จัง ดูแลสุขภาพตัวเองดีๆนะคะ เป็นห่วงลูกในท้องและคุณอุจัง ทีหลังอย่าไปยั่วเค้าอีกนะ ต้องอดทนคะ ตอนนี้ผู้หญิงเราก็ได้แต่บอกตัวเองให้อดทน อดทน และอดทนคะ

อย่าโทษตัวเองนะคุณอุ คนมีกรรมต้องยอมรับและชดใช้กรรมคะ เมื่อคืนมานั่งคิดนอนคิดก็รู้คะว่า ทำกรรมอะไรไว้ ถึงได้เป็นแบบนี้ วันนี้ไม่มีสมาธิคะของบอก มันสืบเนื่องมากจากเมื่อคืน ขอโทษด้วยนะ เดี๋ยวมันคงหายคะ