ขอบคุณนะคะ กับทุกกำลังใจ ดิฉันจะสู้ต่อไปนะคะ
และขอเป็นกำลังใจให้กับทุก ๆ คนเลยนะคะ

คุณแม่เลี้ยงเดี่ยวค่ะ ขอปรึกษาและขอคำแนะนำค่ะ หากลูกถามถึงพ่อของเค้าและอยากให้พ่อไปร่วมงานวันพ่อที่โรงเรียนตอนเดือนธันวาคมนี้ คุณแม่เลี้ยงเดี่ยวจะมีวิธ๊การตอบลูกอย่างไรบ้างค่ะ เพื่อให้ลูกยังรู้สึกดีกับพ่อของเค้าหากพ่อของเค้าไปร่วมงานไม่ได้จริงๆ รบกวนหน่อยค่ะเพราะลูกของเดือนถามเดือนในเรื่องนี้ค่ะ เดือนสงสารลูกมาก

ลูกคุณเดือนกี่ขวบแล้วคะ ถ้าโตแล้วเค้าคงใจนะคะว่าพ่อไม่สามารถมาได้ถ้าเราบอกเหตุผลให้เค้าฟังว่าเพราะอะไร แต่ถ้าเค้ายังเล็กคงต้องพูดว่าพ่อคงมาไม่ได้ด้วยเหตุผลที่เด็กเข้าใจง่าย ๆ คือติดงาน ลางาน
มาไม่ได้ทำนองนี้ แล้วก็บอกกับเค้าว่าเดี๋ยวแม่ไปแทนไปถ่ายรูปให้ ทำนองนี้ดีกว่ามั๊ยคะ จริง ๆ ลูกชายของแหม่ม 10 ขวบเค้าเข้าใจทุกอย่างอยู่แล้ว ส่วนลูกสาวเค้าก็ร่าเริงดีคะ พี่เค้าไม่พูดถึงเค้าก็ไม่พูดถึง แหม่มเลยไม่ค่อยมีปัญหาเรื่องพ่อของเด็กเลยคะ สู้ ๆ นะคะคุณเดือน

สวัสดีค่ะคุณเดือน...ไม่ทราบลูกๆของคุณเดือนอายุเท่าไรค่ะ..เพราะว่าเด็กแต่ละวัยนั้นจะสือสารกับเราได้ต่างกันค่ะ..เอาในกรณีของจริงใจนะ..จริงใจจะบอกลูกตามตรงเลยค่ะ.เพราะคนโต 8 ขวบ..คนเล็ก 6 ขวบ..เค้าจะเข้าใจอะไรๆได้ดีค่ะ..จริงใจบอกเลยค่ะ..ว่าพ่อมาไม่ได้..เพราะพ่อเค้าก็ต้องโรงเรียนของน้องเหมือนกัน(หมายถึงลูกของผู้หญิงคนนั้น)..จริงใจก็จะบอกว่าไม่เป็นไรนะลูก..ถึงพ่อไม่มา...แต่แม่.ก็เป็นพ่อได้นะ.. และจริงใจก็จะย้ำเสมอว่า..และแม่เป็นได้ดีกว่าด้วย ซึ่งเหตุผลแบบนี้ลูกๆของจริงใจเข้าใจได้ดีค่ะ และที่สำคัญเวลามีคนมาถามลูกๆของจริงใจว่า" พ่อไม่มา..หรือไม่มีพ่อเหรอ" ลูกๆของจริงใจจะประสานเสียงกันและตอบว่า" ไม่ต้องการต้องหรอกพ่อนะ..มีแม่คนเดียวก็พอแล้ว" ปลื้มซะ แต่ลูกๆของคุณเดือนถ้ายังเล็กมาก..หรือเค้ายังไม่เข้าใจเหตุผลต่างๆที่เราอธิบายก็ให้บอกว่า..พ่อไม่ว่าง...หรือวันนี้พ่อติดธุระ..แต่ถ้าเค้างอแง ก็ให้บอกว่าพ่อรักหนูนะลูกแต่พ่อไม่ว่างจริงๆ...เดี๋ยวถ้าพ่อว่างจากงานจะแวะมาหาหนูนะ..อะไรประมาณนี้อ่ะคะ..แต่ถ้าเค้าโตมากกว่านี้ก็ค่อยๆบอกความจริงไป...เพราะในกรณีของจริงใจก็ค่อยๆเล่าให้ฟังทีละนิดละหน่อยจนเดี๋ยวนี้ทั้ง 2 คนเข้าใจอะไรๆได้ดีและสุดท้ายเด็กๆเค้าก็จะไม่ถามอีกค่ะ..เด็กๆสมัยนี้ฉลาดไปค่ะคุณเดือน..ก็ค่อยๆปรับแก้กันไปค่ะ...สุดท้ายจะเจอทางออกที่ดีสำหรับคุณเดือนและลูกๆได้แน่นอนค่ะ

คุณจริงใจเก่งจริงๆคะ เป็นกำลังใจให้คุณสู้ๆๆนะค๊า.

ขอบคุณมกาค่ะสำหรับคำแนะนำ เดือนจะนำไปใช้ดูค่ะ ลูกสาวเดือนอายุ 5 ขวบค่ะ เดือนมีลูกคนเดียวจะพยายามบอกเค้าไปทีละนิดเกี่ยวกับเรื่องพ่อของเค้าค่ะ ขอให้ลูกสาวเดือนเข้าแข็งและเข้าเรื่องราวระหว่างเดือนและพ่อของเค้า ขอบคุณมากค่ะสำหรับคำแนะนำ

ว่าแต่เพื่อนๆอายุเท่าไหร่กันบ้างค่ะ เดือน 30 ค่ะ อยู่ที่ภูเก็ตนะค่ะ สามารถ add เดือนทาง facebook Duan Phuket Nannapas ได้ค่ะ ตอนนี้เป็นเพื่อนกับคุณแหม่มค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะค่ะ

สวัสดีค่ะคุณเดือน..เป็นยังไงบ้างค่ะ..ตอนนี้เริ่มมีคำตอบในใจบ้างหรือยังค่ะ...เรื่องงานวันพ่อที่โรงเรียนลูกนะคะ..ค่อยๆคิดค่อยๆแก้กันไปที่ละแปราะนะคะ..เดียวจะเจอทางออกที่ดีค่ะ..ที่ถามว่าอายุเท่าไร..จริงใจอายุ 36 แล้ว..เป็นหม้ายมาตั้งแต่ 29 ค่ะ..ตอนนั้นยังไม่หย่า..มาหย่ากันตอนอายุ 30 ค่ะ..ตอน 29 นั้นเพิ่งรู่เรื่องค่ะ..สับสนประมาณ 1 ปี พออายุ 30 นี่เลิกสับสนเลยค่ะ..อิอิอิอิ ..เจอทางออกของชีวิตค่ะ.. หย่ามันซะเลย ถ้าอยู่แต่ตัว..ใจไม่อยู่..ใจเค้าอยู่ที่ใหนเราก็ให้เค้า..เอาตัวกับใจเค้าให้มันอยู่ที่เดียวกันซะเลยค่ะ..ไม่ต้องแยกกันเพราะมันจะทรมานทั้งเราและเค้า.. (การยกสามีให้ผู้หญิงที่เค้าต้องการนั้นเป็นทานอันสูงสุด)ที่จริงใจบอกแบบนี้เป็นเพราะว่าสามีคือคนที่เรารัก..ถ้าเรายอมเสียสละของรักของเราให้คนอื่นได้นั้น..หมายถึงเราย่อมตัดตัณหาและกิเลศออกจากตัวเราได้อย่างหนึ่ง..มันจึงเป็นทานอันสูงสุด..เพราะผู้หญิงคนนั้นเค้าไม่มีปัญญาที่จะหาเองเค้าถึงได้มาใช้สามีร่วมกับเรา..ฉะนั้นเพื่อเป็นการสร้างทานบารมีเราจึงควรเสียสละสามีอันเป็นที่รักให้เค้าไปไงค่ะ..คุณแม่เลี้ยงเดี่ยวทุกคน..ที่เราเจอเหตุการณ์แบบนี้ถือว่าเราได้ทำทานแบบเดียวกันค่ะ ต่อจากนั้นชีวิตของเค้าทั้งคู่จะขึ้นสววรค์หรือลงนรกก็สุดแล้วแต่เค้าค่ะ..แต่เราได้บุญแล้วค่ะ สาธุ

สวัสดีคะคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวทุกคน สบายดีกันนะคะ คุณเดือนคะ เป็นยังไงบ้างคะ พอจะหาคำตอบดี ๆ ไว้บอกกับลูกสาวคุณเดือน น้องอัญชัญหรือเปล่าเอ๋ย น้องเค้าอายุน้อยกว่าลูกสาวแหม่มแค่ปีเดียวเอง
แหม่มโชคดีนะคะที่ลูกสาวไม่เคยถามถึงพ่อเลย ไม่เคยคิดถึงเลยด้วยซ้ำเค้าบอกว่าอยู่กับแหม่มมีความสุขที่สุด รักแม่ที่สุด ซึ้งคะแปลว่าเราให้เค้าครบไม่มีขาด ยังไงแหม่มจะเป็นกำลังใจให้คุณเดือนนะคะ
ค่อย ๆ บอกกับลูกสาวนะคะ เด็ก ๆ เค้าจะฉลาดคะ ค่อย ๆ อธิบายเค้าก็คงเข้าใจในสักวันนะคะ คุณเดือนต้องเข้มแข็งนะคะ เพื่อลูกของเราคะ ท่องไว้นะคะ สู้ ๆ คะ (แหม่มอายุ 37แล้วคะ เหอๆ อายุเยอะเนอะ) อิอิ

คุณแหม่มอายุน้อยกว่าอุ๋ยไป 1 ปีด้วยซ้ำ แต่ว่านะคนมีอายุอะไรๆ ก็เปลี่ยนแปลงไป ทำให้ผู้ชายเบื่อหรือเปล่าเอ่ย แต่ว่านะ คนเราจะรักกันก็รักที่เป็นเราเนอะ เราไม่ได้อยู่กับเขาแต่อยู่กับลูกก็มีความสุขดีค่ะ นอนกอดกัน จับมือกัน ทำให้ใจเราคลายได้มากเลย เมื่อคืนอุ๋ยก็นอนกอดลูกทั้งคืน หลับๆ ตื่น ใจก็คิดไปโน้นไปนี่ ลุกขึ้นมาเปิดคอมบ้าง นอนบ้าง แปลกนะคะ ตั้งแต่กลับมาเนี่ยสามีไม่นอนบ้านสักคืน และทำแบบไม่เกรงใจด้วย ก็เลยไม่รู้จะว่างัย ได้แต่หงุดหงิด อยากจะฆ่าให้ตาย 555 สักวันเขาต้องเจอดีแน่ๆๆ กรรมจะตามทันเอง ไม่ต้องลงมือใช่มั้ยคะ คริๆ

คุณอุ๋ยไม่ต้องไปทำร้ายเค้าหรอกค่ะ ให้กฏแห่งกรรมลงโทษเค้าเอง เราต้องไปทำให้เปลืองพลังงานทำไม เก็บแรงไว้เลี้ยงลูกดีกว่านะคะ นี่แหละคือสมบัติล้ำค่าที่เราต้องถนอมไว้

ตอนนี้ไม่คิดทำร้ายใครแล้วคะปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเวรกรรมกันดีกว่า เพราะอย่างงัยแล้วสักวันหนึ่งก็คงจะถึงเขา ตอนนี้จิตใจดีขึ้นคะดีขึ้นมาก เมื่อออกปากบอกให้เขาไป ดีกว่าไปๆ มาๆ ให้เจ็บใจเล่น ลูกเราเลี้ยงได้ เราก็ขอเดินไปตามทางของเราจะดีกว่าคะ ไม่อยากเสียเวลากับคนแบบนี้ เห็นแล้วเจ็บใจซะเปล่า ออกไปจากชีวิตเขาชีวิตเราอาจดีขึ้นด้วยซ้ำ แล้วจะทนรออะไรคะ เพราะเขาไม่มีอะไรที่เราพอจะเห็นค่าซะแล้วตอนนี้ คนเป็นพ่อถ้าไม่เอาลูกแล้วเขาจะเอาเราเหรอคะ ขนาดแม่เขาที่ยังมีลมหายใจอยุ่เขายังไม่เอาเลยคะ แล้วอย่างงี้จะให้อดทนเหรอคะ อุ๋ยคิดแล้วคิดอีก ย้อนไปมา มันก็เหมือนเดิมคะ สู้ไปตั้งหลักด้วยตนเองจะดีกว่า ไม่ใช่มีเราคนเดียวที่เป็นแบบนี้ คนอื่นก็เป็นและยังอยุ่ได้ ดีกว่าเดิมด้วยซ้ำคะ ดังนั้นเราควรสู้นะ สู้เพื่อตัวเองและลูกค่ะ

คุณอุ๋ยพุดถูกค่ะ..ขนาดลูกเค้ายังไม่สนเลย..นับประสานอะไรกับเราเค้าจะสน มีคนเคยบอกจริงใจตอนที่เรามีปัญหากันว่า...ให้เอาลูกดึงเค้าไว้..ให้พ่อติดลูก...ให้ลูกติดพ่อ.. จริงใจก็ทำทุกอย่างที่คนอื่นแนะนำ..แต่สุดท้ายลูกเอาพ่อ..แต่พอไม่เอาลูกค่ะ.. จริงใจถามว่าทำไมไม่คิดเอาลูกมาเลี้ยงเองบ้าง...ตอนนั้นจ้างเค้าเลี้ยงค่ะ..เพราะต้องปทำงาน...เค้าบอกว่า..ไม่มีเวลา...ฮึ่ม.. ก็จะมีเวลาได้ยังไงละค่ะ...เช้าไปส่ง..เย็นไปรับ...เสาร์-อาทิตย์ไปอยู่ด้วยกัน..ทิ้งจริงใจให้อยู่บ้านเป็นอีแจ๋ว..ทำงานบ้านหัวฟูเลย ..ตอนนี้เลิกกันแล้วชีวิตมีความสุขขึ้นแยอะเลย..ถึงแม้บางครั้งยังมีแอยเสีบใจอยู่บ้างที่ครอบครัวไม่เป็นครอบครัวแต่ก็ยังดีที่หลุดพ้นขุมนรกแบบนั้นมาได้..ตอนนี้อย่กับลูกสบายใจกว่าแยอะเลยค่ะ

ขอบคุณทุกท่านมากค่ะ สำหรับคำแนะนำ อายุเราไล่เลี่ยกันเลยนะค่ะ ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้วค่ะเกือบจะครบ 1 ปีแล้วที่เป็น Single Mom. ขอทุกท่านมีจิตใจที่เบิกบานไม่เศร้าหมอง ผ่านพ้นอุปสรรคที่เผชิญอยู่ไปได้ด้วยดีค่ะ

คุณอุ๋ยคิดทบทวนดี ๆ นะคะถ้าแยกออกมาเดินคนเดียวแล้วเราต้องเข้มแข็งคะ ตอนนี้แหม่มเองก็แยกทางและออกมาเดินคนเดียวกับลูก ๆ ก็มีบางครั้งก็กลับไปนึกถึงอดีตแต่พอเราเอาสิ่งที่เค้าทำกับเราไว้มา 5 ปี
มาคิดหักล้างกันก็ทำให้แหม่มเข้มแข็งขึ้นมาได้ อยากจะบอกกับคุณอุ๋ยนะคะว่าตอนนี้แหม่มไม่มีเค้าชีวิต
ของแหม่มดีขึ้นมากนะคะ มีสิ่งดี ๆ เข้ามาในชีวิตเราคะและอีกอย่างเราไม่ต้องไปนั่งกังวล นั่งหวาดระแวง
ว่าเค้าจะอยู่ที่ไหนทำอะไร และไม่ต้องมานั่งเครียดเวลาเค้าไม่มีเงินก็มาขอเราด้วย ขอบอกว่าดีจริง ๆ ทำให้เราสุขภาพจิตดีขึ้นคะ และแหม่มก็นำเงินตรงนั้นที่ต้องมาจุนเจือผช.เลว ๆ มาเลี้ยงลูกดีกว่าคะ
สู้ ๆ นะคะคุณอุ๋ยและคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวทุกคน

ไม่ว่าจะเจอข้อความของคุณแหม่มกี่ครั้ง ...จริงใจรู้สึกทุกครั้งเลยว่าคุณแหม่มเข้มแข็งขึ้นทุกวันเลยค่ะ. .ของให้พวกเราคุณแม่เลี้ยงเดียวเป็นเช่นนี้ตลอดไปนะคะ