ใครอยู่ที่ไหน ?
อยู่กับการกระทำของกูที่คิดว่ามันดีที่สุดแล้ว ไม่มีอะไรถูกอะไรดีกว่านี้แล้ว ข้านี่ละที่สุด
ใช้แต่วิธีตัวเอง ถ้าเป็นพวกหัวใหม่ก็โค่นล้ม ไม่เอาของเก่า จะเอาอันใหม่เข้ามาให้หมด
แต่ถ้าเป็นพวกหัวเก่าก็ต่อต้านไม่เอาของใหม่ ติดอยู่แต่กับของตายๆเดิมๆ

เราจึงอยู่ที่เดิม จมกับซ้าย จมกับขวา ยังไงก็จม

ทั้งที่บางทีมันมีตรงกลางอยู่ที่พอจะไม่ให้จมได้ ...
เก่าใหม่เขาพร้อมจะอยู่ด้วยกันอย่างลงตัวที่สุด ไม่ทะเลาะกันเหมือนเราๆ
ความสันติลงตัวเหล่านี้มิใช่สิ่งพึงแสวงหาหรอกหรือ ? ความเป็นอารยชนประกอบด้วยวิทยาการ
บ้านเมืองเจริญด้วยศีลธรรมที่สนับสนุนด้วยเทคโนโลยี วัฒนธรรมเดิมที่ถูกปรับและสร้างสรรค์ให้ร่วมสมัยอย่างไม่บิดเบือน จะไม่ลงตัวพอดี จะไม่ใช่สิ่งที่กลมกล่อม ไม่ใช่ที่พึงปรารถนาของเราๆเชียวหรือ ...

การยอมรับได้ซึ่งกันและกัน ให้น้ำหนักในคำของเขา พอๆกับคำของเรา
เชื่อมั่นในการกระทำของเขา พอๆกับของเรา
ในขณะที่ก็ต้องประเมิณความเป็นจริง ความเป็นไปในปัจจุบันว่าธรรมชาติของแต่ละอย่างเป็นอย่างไร
ไม่ใช่มีแต่ศรัทธาแต่กับคนทั้งโลก ของทุกอย่าง ... เราจะกลายเป็นคนงมงาย

ความหมดไปซึ่งตัวตนที่ผูดมัดว่าฉันจะต้องถูก ฉันจะต้องแน่
ฉันเป็นที่ปรึกษา ฉันฉลาดกว่า ต้องดีกว่าสิ ฉันเป็นประธาน
ฉันจะต้องออกคำสั่งพวกเธอนะ ฉันไม่เคยล้มเหลว ต้องเชื่อฉันอย่าเชื่อใคร ฉันเก่งสุดแล้วในหมู่นี้

ความคิดพวกนี้ผูกมัดตัวพวกเราเองไหม ...
เหมือนมันมีอะไรมาทับไว้ ไม่ให้เราได้โตต่อไปเสียที ให้เราเป็นคนเก่งคนแน่อยู่อย่างนี้
แต่ตายซากลงไปเหมือนไม้ใหญ่หมดใบหรือเปล่า เรานั่นแหละที่ไปหาเอามันมาทับตัวเอง
ของพวกนี้ไม่มีประโยชน์ มีแต่จะรั้ง จะทำลายเรา บางครั้งก็ทำให้เราบ่ายเบี่ยง
ไม่เชื่อ ไม่ฟังสิ่งดีๆ ตัดสินใจกระทำอะไรอย่างโง่ๆไม่สนใคร ก็เพราะตัวตนปลอมๆของเราเอง

ผมอยากยกตัวอย่างเนื้อเรื่องดิบๆเรื่องหนึ่งที่ผมเคยเล่าดิบๆให้เพื่อนคนหนึ่งฟัง
เกี่ยวกับเรื่องข้อผูกมัดความถือตัวตน เล่าเมื่อไม่นานจากตอนเขียนนี้เลย ตอนที่เขาไว้ใจมาปรึกษากัน
ผมคงถือโอกาสเปลี่ยนมันเล็กน้อย ไม่ให้ดิบเกินไป (เป็นสุกๆดิบๆ) ไหนๆก็เอามาเขียนแล้ว


ผมเล่าว่ามีชายคนหนึ่งเขาถือตัวว่าเขาเองเป็นปราชญ์ เดินไปไหนมาไหนต้องสุขุมตลอด
ไม่วิ่ง มันดูดี น่าศรัทธา ต้องเดินช้าๆ มองแล้วน่าเลื่อมใส ได้อารมณ์ดูเป็นปราชญ์คงแก่เรียนดี
ถามว่าเมื่อถึงเวลาชายผู้ถือตัวว่าเป็นปราชญ์ผู้นั้นเจอกับเสือป่าหิวโซหลุดเข้ามาในหมู่บ้าน
ไล่กินกระทั่งหนู กระทั่งศพ ทุกคนพากันวิ่งไม่มีฟอร์มอะไรทั้งนั้น
แล้วเหตุการณ์แบบนี้ เขาจะใช้ตัวตนมาตรฐานของความเป็นปราชญ์ของเขาในตอนนั้น
ผมถามไปว่า ทำใ้ห้ตัวเองรอดจากกระเพาะเสือได้ไหม ?

ผมทิ้งไว้ให้เขาตอบ เขาตอบมาแบบเบาๆว่า "ไม่ได้"

...หลักจริงคือซื่อสัตย์กับจิตใจความรู้สึกจริตที่อยู่ในตัวจริงๆของเรา (และมันไม่เลว)
ไม่ใช่ไปปรุงแต่งมันมาจากไหน จากสิ่งที่เราคาดว่าจะได้รับอะไร มีคนสนใจยังไง มันจะเท่มั้ย
เลยเปลี่ยนเลยฆ่าตัวเองใส่ตัวตนบ๊องๆที่คิดว่าจะมีคนศรัทธาเข้าไป
หรือเอาตัวตนของใครมาบังเนื้อแท้ของเราเพราะคิดว่าใช้หน้ากากเขามาใส่หนังหน้าเราดีกว่า
หน้าเรามันน่าอาย ไม่แข็งแรงเลยยืมเปลือกคนอื่นอย่างปูเสฉวน
เชื่อเถอะเราแข็งแรงกว่านั้นเยอะเราไม่ใช่ปูใช่หอยอะไรเลย

ลด ละ เลิกเถอะเพื่อนเรา เอามันออก ไอ้ตัวตนผูดมัดอย่างไร้ค่าพวกนั้น
ถ้าหมดไปซึ่งสิ่งพวกมันเราย่อมสร้างอัศจรรย์อยู่ข้างหน้า แก่ครอบครัว แก่ที่ทำงาน
หรืออย่างน้อยก็แก่ชีวิตตัวเราในปัจจุบันนี่หล่ะ ลองดู เท่าทุน ตั้งใจอย่าได้ลดละ
อย่าไปท้อ ต้องเข้าใจ ออกกำลัง เหนื่อยเป็นธรรมดา (พูดงี้ก็เถอะ คนเขียนนี่ละอ้วน)

แค่เริ่มออกกำลัง เริ่มดูแลร่างกายนิดเดียวไม่ทันเห็นมีอะไรดีขึ้น มองไม่เห็นกล้ามก็ถอดใจเลิกเลยได้ยังไง
... เราต่างก็รู้ว่าสุขภาพที่ดี (และกล้ามใหญ่ๆ) มันมีอยู่จริงๆ แล้วจะเลิกเพียงเพราะยังไปไม่ถึงงั้นหรอ

มีบ้างก็ถือว่าตัวด้อยกว่าเขา ไม่มีทางเกินเลยเขาได้ ข้าน้อยต้อยต่ำเหลือเกิน
ถือตัวทั้งสองอย่างที่ทั้งว่ากูแน่ กับกูง่อยนี่ละทำให้ไม่เปิดใจและไม่กล้าค้นคว้า
ค้นหา รับฟัง ยอมรับ เรียนรู้ กลั่นกรอง ทั้งสองที่กล่าวมาอย่างทำให้เรากั้นและกลัวการพัฒนา พอๆกัน

อีกข้อสำคัญในการเดินหน้าคือเราต้องรับได้ กับความตรงไปตรงมา ต้องรับได้แม้ที่ดูเหมือนอคติ
เพราะหากเราไม่มีอคติ เราก็จะไม่เห็นอคติของใคร(เห็นแต่ว่ามันมีประโยชน์กับเราถึงจะขม)
ต้องรับได้ถึงขวานมันจะผ่าซาก และจะผ่าเพื่อปลูกกล้าอ่อนใหม่บนซากนั้น
ต้องรอดด ต้องอยู่ได้ เข้าใจธรรมชาติของมนุษย์ได้ ปรองดองกับอะไรก็ได้
ยกเว้นความเลว

รำลึกไว้เสมอ ชีวิตแม้จะดูเหมือนถดถอยบ้าง แต่ไม่หรอก เราคิดไปเอง ทุกครั้งของการล้ม
ทำให้เราเรียนรู้วิธีรักษาตัวเองไปมากขึ้นเรื่อยๆ ทำให้เรารู้ว่าทำยังไงจะไม่ล้ม
ทำให้เรารู้ว่าทำยังไงวะมันถึงจะลุกเร็วๆ เพราะเห็นคนข้างๆเราล้มเหมือนกัน ต้องลุกไปช่วยเขา
การล้ม การหล่น ทำให้ประสบการณ์มันหนาพอจะดูแลตัวเองและเผื่อแผ่ไปถึงคนรอบข้าง

ชีวิตไม่เคยล้มเหลว ไม่เคยติดลบ ทุกลบมีค่าเป็นบวกอย่างไม่มีเหตุผล
ยังกับเป็นหนึ่งเดียวกันแค่กลับมุมมอง
สำหรับผู้รู้ทัน และเห็นประโยชน์จากความผิดพลาด
จะไม่ไปเปลี่ยนความผิดพลาดหนึ่งรูให้กลายเป็นความล้มเหลวของทั้งชีวิตอย่างโง่ๆ
ช่องโหว่ๆนั่นแหละที่ทำให้เราได้หายใจมาถึงทุกวันนี้

ถ้าเรายังคร่ำครวญว่าทำไมไม่เจอคำตอบใหม่ๆในชีวิต บางทีก็เพราะยึดติด
(กับคติ ความคิด ความเชื่อ ของตัวเอง) มากไป
เพราะงั้นเราเลยต้องทำแต่อะไรเดิมๆ ย่ำแหยะมันซ้ำๆเข้าไปที่เดิม
จะหาความก้าวหน้า หาการพัฒนา หรือคำตอบใหม่ในชีวิตคงยาก
คงต้องย่ำแหยะมันจนกว่าจะไปเจอฟอสซิลหอยอะไรสักอย่าง
ได้ตายก่อนละมั้ง

แต่ถึงเวลา เราต้องไม่ลืมข้อนึง
จะเราให้เดินหน้าตลอดได้ไง ถ้าคลองทั้งคลองมันขวางอยู่ข้างหน้า อย่าดื้อจะเอาแต่เดินหน้าสิ
อย่าไปต่อสู้หลังชนฝากับธรรมชาติเลย ... เค้าตัวใหญ่กว่าเราเย๊อะ

พอถึงวันหนึ่งเราก็จะรู้ตัวว่าเราต้องหยุด และอยู่กับความพอใจที่มีในตัวเอง
สุขกับปัจจุบันในตัวเอง อิ่มตัวกับการแสวงหา เป็นสุขที่โล่งใจเหนือแต้มต่อแต้มลุ้นใดใด

เมื่อเรายอมจบเกม

Credit : กราวกริบ

อยากก้าวหน้า ต้องถอยหลัง

ลองพิจารณาดู