สวัสดีเพื่อนๆ พี่ๆ ธรรมจักรทุกท่านค่ะ

ตอนนี้ดิฉันกำลังเศร้า เพราะอัตตาถูกกระทบสะเทือนทลาย
กับการงานที่ทำได้ไม่ดี เป็นงานแปลหนังสือ โดนติมาว่าแปลงานมีประโยคแปลกๆ หลายจุด
พร้อมกับให้ทำการรีไรท์ใหม่...เลยเกิดความเศร้าและเกิดการตำหนิตัวเองจนถึงที่สุด

ทำมาสี่ห้าเล่มแล้วยังไม่เคยพอใจตนเองสักที ไม่โกรธที่เขาวิจารณ์
กลับยิ่งทำให้ตำหนิตัวเองจนไม่กำลังใจที่จะทำงาน

รู้ข้อเสียของตัวเองค่ะ..และตั้งใจที่จะปรับปรุง แต่ตอนนี้หดหู่มากเหลือเกิน
รู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่า พาลทำให้นึกถึงข้อด้อยอื่นๆ ของตัวเองขึ้นมา คิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เรื่องแล้วเรื่องเล่าที่ผ่านเข้ามา จนเหมือนทำร้ายตัวเองอยู่ร่ำไป

เคยมีคนปลอบใจว่าเราก็มีดีหลายอย่าง แต่ยังอดไม่ได้ที่จะคิด
ตอนนี้วันนี้เกิดอาการขึ้นมาอีก เลยเข้ามาระบายค่ะ...

อาการตอนนี้ซับซ้อนมากค่ะ..

หดหู่ เศร้าซึม รู้สึกตัวเองห่วยแตก แม้แต่งานที่คิดว่าทำได้ดีที่สุดกลับยังทำได้ไม่ดี
อยากได้การยอมรับ อยากมีชื่อเสียงในสายงาน อยากหารายได้จากตรงนี้..
เครียด กดดัน กลัวคำวิจารณ์ คนอื่นว่าว่าทำไม่สำเร็จ กลัวที่สุด กลัวพ่อแม่พี่น้องผิดหวัง
เลยมักพาลพาโลกับพวกเขาอยู่ร่ำไป...ฯลฯ มากมายบอกไม่ถูก

จนตอนนี้เกลียดตัวเอง เพราะนิสัยแบบนี้ รู้ทั้งรู้ว่ากำลังทำร้ายตัวเอง
แต่ยังปล่อยวางไม่ได้ แก้งานยังไม่ได้ เกลียดตัวเองมากๆ รู้สึกตัวเองไม่มีค่าเลยค่ะ

ระบายเท่าไรก็ยังไม่หมดสักที ไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไรกันแน่
ต้องทำใจยังไง ต้องทำอะไรบ้าง เราทำอะไรผิดไป อยากให้ใจสงบนิ่ง มั่นคง เข้มแข็ง
เพื่อที่จะทำงานและพัฒนาตนเองให้ดีต่อไป

ทำอย่างไรดีคะ เป็นอย่างนี้มาทั้งชีวิต จนเป็นทุกข์มากเหลือเกิน

อย่ามองแต่ส่วนที่ไม่ดีของตน จนเกิดความน้อยอกน้อยใจ
ทำแบบนี้บ่อย ๆ เป็นการทำร้ายตนเอง ฆ่าตัวตายได้นะ ..

มองส่วนที่ดีของตนบ้างนะ เช่น เกิดเป็นมนุษย์สุดประเสริฐ
สามารถเลือกได้ว่า ชาติหน้าอยากจะเป็นอะไร เป็นต้น ฯลฯ

งานที่คิดว่าทำได้ไม่ดีนะ แค่ขาดประสบการณ์เท่านั้นแหละ
ให้พยายามสะสมความรู้ เพิมพูนประสบการณ์ให้มาก
น้อมนำเอาคำวิพากวิจารณ์ มาปรับปรุงแก้ไขตนเอง ให้ดีขึ้น

เพราะผู้ที่ผ่านการเคี่ยวกรำอย่างหนักเท่านั้น ที่จะเป็นครู
เป็นอาจารย์ เป็นที่พึ่งของคนอื่นได้ ..

ขอให้มีความมุ่งมั่น (อธิษฐาน) ในงานที่ตนทำ
เอาสัจจะ ขันติ เอาวิริยะความพยายาม เป็นที่ตั้ง
ความสำเร็จก็มองเห็นอยู่ข้างหน้า ...

ทำความซับซ้อนให้ลดลง

ด้วยการตัดความคิดที่จะทำเพื่ออะไร ๆ นั้นออกไปให้หมด

และให้เหลือแค่ว่า คุณจะทำงานเขียนให้
คนที่คุณรัก ที่เมื่อเขาอ่านแล้วเขาจะมีความสุขไปกับมัน สิ่

อิอิ ... สู้สู้

อิอิ นี่ก็เป็นนักเขียน(งานแปล)อีกท่านที่เอกอน ช๊อบ ชอบ

ดร. ประพนธ์ ผาสุขยืด

...และก็รู้แระ ว่าท่านก็อ่าน ควอนตัมกับดอกบัว เหมี๋ยนกาน
และ ความเห็นที่ท่านกล่าวนี้
ก็น่าจะ โดนใจ นักเขียน

เพราะ เท่าที่อ่าน คงไม่ใช่แต่คุณแล้วหล่ะ ที่เจอการถูกกระแทกอัตตา



http://www.gotoknow.org/blogs/posts/296747

ดร.ประพนธ์ ก็เป็นนักเขียน งานแปล

....... ก็เหมือนถูกตรึงไว้กับข้อความที่ท่านมาติเยอเหมือนกำลังตอบคำถาม......

นี่คือ สิ่งที่สำคัญ คือการถ่ายทอด
ความนัยที่ผู้เขียนต้องการนำเสนอ จากภาษาหนึ่ง ไปสู่อีกภาษาหนึ่ง
แล้ว ภาษาที่ใช้ยังคงสามารถเข้าถึง ใจของผู้อ่านได้

โถๆ คุณน้องน่าสงสารจังเลยนะคะ รู้ข้อบกพร่องของตนเองก็เป็นสิ่งที่ดีนะคะ แต่อย่าตำหนิตัวเองเลย
นะคะ เมื่อรู้แล้วก็ค่อยๆแก้ไขไป ใจเย็นๆ ค่อยๆแก้ปัญหาไปนะคะ ทุกคนล้วนมีข้อบกพร่องด้วยกันทั้ง
นั้นนะคะ ไม่มีใครดีทุกอย่างหรอกค่ะ ทำใจให้สบายๆ หากไม่สบายใจก็ลองมองด้านดีของตัวเองนะคะ
จะได้มีกำลังใจค่ะ อย่ามองแต่ด้านไม่ดี คนเราต้องรู้จักให้กำลังใจตนเองบ้างนะคะ

เอกอน ไปยกตัวอย่างอะไรมาก็ไม่รู้ จขกทเขาแปลนวนิยายจีนไม่ใข่หรือ
อยากแนะนำ นักแปลนวนิยายจีนที่ผมชื่นชมตั้งแต่เด็ก ก็คือ..จำลอง พิศนาคะ
ผมอ่านนวนิยายแปลเรื่องมังกรหยกของท่าน แล้วทำให้อยากรู้จักเจ้าของบทประพันธ์ที่แท้
คืออยากรู้จัก ท่านเล่าซือ กิ้มย้ง ครับ
การเป็นนักแปลที่ดี จะต้องทำให้ผู้อ่านอยากรู้จัก เจ้าของบทประพันธ์
ไม่ใช่ทำให้ผู้อ่านชื่นชมแต่ตัวเอง และจำใส่ใจไว้เสมอว่า ที่เขาชมเขาไม่ได้ชมเรา
แต่เขาชมเจ้าของบทประพันธ์ คิดแบบนี้ คุณก็จะเข้าใจเข้าถึง อัตตา


เรื่องความชื่นชมเจ้าของบทประพันธ์ ขอนอกเรื่องหน่อย ผมชื่นชมนวนิยายมังกรหยก
ชื่นชม ก๊วยเจ๋งมันมากเสียจนทำให้ผมต้องไปขอผู้ใหญ่เพื่อไปเรียนภาษาจีน
แต่กลับได้รับคำตอบว่า ภาษาไทยยังเอาตัวไม่รอด ไม่เจียมบอดีเลย

ไม่เป็นไรเด็กไม่ได้เรียน ตอนนี้เริ่มเรียนเองจากคอมฯ พอได้มาคำสองคำแล้ว

" 月亮yuè liàng" พระจันทร์แทนใจ แม้เราจะห่างไกลเป็นพันลี้ แต่เราก็สื่อ
ภาษารักกันได้ ด้วยการส่งผ่านพระจันทร์.....
แล้วก็ตะโกนว่า我爱你 wǒ ài nǐ "ผมรักคุณ"ได้ยินมั้ย

หากเป็นไปตามที่คุณจิตตาโรสเล่า เห็นได้ว่าคุณเป็นผู้ที่มีความตั้งใจในการที่จะผลิตผลงานที่ดีและสู้งานคนหนึ่งนะครับและการที่คุณรู้ว่าตนยังด้อยประสบการณ์ในบางสิ่ง ผลงานก็เลยออกมาไม่เป็นไปตามที่คาดหวัง แสดงว่าคุณได้รู้ข้อบกพร่องของตนเองแล้วอย่างน้อยก็หนึ่งละ ก็ลองหาเหตุปัจจัยไปเรื่อย ๆ เพื่อปรับปรุงแก้ไขต่อไป เพราะในวิถีชีวิตคนๆหนึ่งย่อมมีทั้งช่วงสำเร็จและช่วงล้มเหลวเป็นธรรมดา ขอเป็นกำลังใจ สู้ต่อไปนะครับ แม้จะไม่ประสบความสำเร็จในครั้งนี้ หากไม่ท้อถอย สักวันหนึ่งก็จะมาถึงวันของคุณอย่างแน่นอน

ในวัยเด็กผมจำได้ว่า รู้สึกทึ่งกับนักประดิษฐ์ชื่อโทมัสเอวาเอดิสันซึ่งเป็นชาวอเมริกันที่สามารถคิดค้นทำหลอดไฟฟ้าคนแรกของโลกให้เราได้ใช้จนถึงทุกวันนี้ ประวัติเรื่องราวของท่าน ทำให้ผมได้แรงบันดาลใจจนถึงปัจจุบัน ทุกครั้งเมื่อผมมีการทำกิจการงานใดแล้วรู้สึกมีเรื่องทำให้เกิดท้อถอย หรือมีความเพียรถดถอยจากปัญหาอุปสรรคใด ๆ นอกจากธรรมะเรื่องการบำเพ็ญขันติบารมีของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าแล้ว แนวคิดของท่านเอดิสันเป็นอีกหนึ่งของแม่แบบ idol ตัวอย่างที่ดีเยี่ยมอยู่ในใจผม ท่านได้ให้แนวคิดที่เป็นหลักการสำคัญแก่ผู้ต้องทำงานยาก ๆ ทั้งหลาย กล่าวคือท่านไม่ได้มองว่าความล้มเหลวเป็นสิ่งเลวร้ายแต่อย่างใด แต่ท่านกลับดีใจว่าในที่สุด ท่านได้พบลายแทงขุมทรัพย์ที่จะไปสู่ความสำเร็จของงานตามเป้าหมายที่ตั้งไว้เร็วขึ้นอีกเส้นทางหนึ่ง ซึ่งงานหลายอย่างของท่านบางครั้งกว่าจะสำเร็จได้ผลเป็นที่พอใจ ท่านต้อง ผ่านการลองผิดลองถูก เป็นจำนวนหลายพันวิธี ถือเป็นเรื่องปกติ (เทียบกับงานส่วนใหญ่ของเราแม้มีการแก้ไขทำใหม่แค่ ไม่ถึง 10 เที่ยวก็เริ่มรู้สึกท้อแล้ว) และท่านเห็นว่าทุกอย่างที่เราคิดว่ายากมักจะหมอบราบกับความมานะพยายามของผู้ที่มีการวางใจได้ถูกต้อง

สิ่งที่คุณได้ประสบพบทุกเรื่องทุกเหตุการณ์ที่ผ่านมาไม่ว่าจะดีหรือเลวชอบหรือไม่ชอบหากคุณได้นำมาพิจารณาด้วยสติรู้ตัวรู้ใจอยู่ทุกขณะจิต จะช่วยหล่อหลอมให้จิตคุณเป็นผู้ใหญ่และมีหมายหลักที่คุณสามารถพึ่งพาตนเองได้อย่างมั่นคงในชีวิตนี้โดยอัตโนมัติครับ

ขอให้ความตั้งใจและความเพียรที่คุณได้สั่งสมมาจงเป็นพละปัจจัยเสริมส่งให้คุณประสบความสำเร็จในผลงานที่มุ่งหวัง

555



ก็เอกอนไม่ได้อ่านนวนิยายจีนนี่ ...

ไม่มีประสบการณ์ทางด้านงานแปลนวนิยายจีนมากนัก

แต่คำพูดท่านโฮตรงนี้

การเป็นนักแปลที่ดี จะต้องทำให้ผู้อ่านอยากรู้จัก เจ้าของบทประพันธ์
ไม่ใช่ทำให้ผู้อ่านชื่นชมแต่ตัวเอง และจำใส่ใจไว้เสมอว่า ที่เขาชมเขาไม่ได้ชมเรา
แต่เขาชมเจ้าของบทประพันธ์ คิดแบบนี้ คุณก็จะเข้าใจเข้าถึง อัตตา




ว่าแต่มันเข้าถึงอัตตายังไงหรือท่านโฮ

จร้า...ได้ยิน...

แค่ รัก คำเดียวก็แทบอยากจะทำจักรวาลให้หยุดหมุน

55555555



จริง ๆ อย่าเที่ยวตะโกนข้ามดวงดาวอย่างนั้นบ่อย ๆ น๊ะจ๊ะ พี่เจ๋ง
แบบว่า คนอื่นที่เขาต้องมาพลอยได้ยินได้ฟังไปด้วย เขาอาจจะรำคาญน่ะ