บางครั้ง อ่าน ข้อธรรม ในที่ต่างๆ ทำให้เกิดมุมมองในทางธรรม ขึ้นมา

อาจจะแตกต่างจากเพื่อนๆบ้าง..แต่อยากนำเสนอในมุมมองของตัวเอง

ต่อไป มีมุมมองในเรื่องอะไร จะมาลงในนี้ไว้คะ..

ปล่อยวาง..

พระท่านว่า คำสอนและธรรมมีความลึกตื้นต่างระดับกันไป..และลึกยิ่งๆขึ้นไปไม่สิ้นสุด ในคำๆเดียว

ในมุมมองของตัวเอง..มองในเรื่องปล่อยวางในมุมนี้ว่า..
.
.
.
สุตมยปัญญา และ จินตมยปัญญา..จะมีขบวนการ อย่างนี้...

อ่าน ตรึก ตรอง แจกแจง ย่อย ตกผลึก เข้าใจ แล้วสงบ

เมื่อเห็นโลก จะเห็นว่า อ่อ..นี่ธรรมดาโลก ธรรมดาที่ทุกข์ ธรรมดาที่เสียใจ ธรรมดาที่่ตาย..
.
.
.
ภาวนามยปัญญา จะมีขบวนการ อีกอย่าง..

เมื่อ อ่าน ตรึก ตรอง แจกแจง ย่อย ตกผลึก เข้าใจ ลงมือปฎิบัติ

(เพียรตามขบวนการสัมโพชฌงค์7จนครบ) จึง ปลดใจ(นิโรธ เกิด)

ปลดใจได้ ก็ปล่อยวางเรื่องในใจตนเอง จึงสงบ

เมื่อเจอโลก ก็จะพิจารณาเปรียบเทียบสิ่งที่พบเจอเข้าไปในธรรมในจิตตน

จึงเข้าใจ เมื่อเข้าใจก็ปล่อยโลก จึงเห็นคำว่า ธรรมดาโลกได้

อ่อ..ธรรมดา

ธรรมดา...ที่เราและเขาทุกข์

ธรรมดา...ที่เราเสียใจหรือเขาเสียใจ

และธรรมดา...ที่เขาตายและไม่นานเราก็ตายเหมือนเขา เหมือนกัน

อ่อ ธรรมดา...
.
.
.
ในกิเลสทุกตัว และในสังโยชน์ทุกตัว จะเดินผ่านขบวนการนี้ ทั้งหมด

อีกมุมหนึ่ง ของการปล่อยวาง
.
.
.
ปล่อยวางโลกได้ ไม่ได้หมายความว่า ปล่อยวางสังโยชน์ในจิตตนได้..

แต่

ปล่อยวางสังโยชน์ในจิตตนได้..จึง ปล่อยวางโลกได้...

ดีๆ อนุโมทนาครับ

สาธุคะ

ขอถามเพื่อให้สงสัย

"ปล่อยวางโลก" พอยกตัวอย่างสักเรื่องสักอย่างได้ไหมครับ วางโลก เช่นว่า ...

ยกตัวอย่างนะคะ เช่นว่า..

อ่อ เขานินทาเรา มันธรรมดาของโลก..เราไม่ใส่ใจกับโลกธรรมที่มีอยู่ในโลก

จิตเราเข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้น และไม่หวั่นไหวกับคำนินทาเหล่านั้น

นี่พูดในระดับ หยาบสุด คือ โลกธรรมนะคะ

โลกธรรม ๘ พอไปวัดตอนสายๆได้ขอรับ คือ จิตใจไม่เอนเอียงไม่ขึ้นๆลงๆต่อการได้ หรือเสียเป็นต้น

ขณะปฎิบัติธรรม ไม่มีตัณหาเกิดขึ้นในขณะนั้น...ถือว่า เดินถูกทาง

และ

เมื่อไม่ได้ปฎิบัติธรรม ใจเรามีตัณหา ถือว่า..มันก็เดินมาถูกทาง เช่นกัน
.
.
.
ชี้แจงนะคะ

เพราะ ตัณหา เป็น กิเลส ระดับ อวิชชา เป็นสังโยชน์ตัวที่สิบ ที่ละเอียดที่สุด

ในเมื่อเราละสังโยชนไม่ได้สักตัว หรือ ละได้บางส่วน แต่มันยังไม่ถึง ระดับ อรหันต์มรรค จะเพียรทำกิจ

จึงเป็นธรรมดา ที่เราจะมีอยาก มีความอยาก
.
.
.
ถ้าเรายอมรับ และเข้าใจตนเอง ตามความเป็นจริงในจุดนี้ได้..จิตเราจะสบายขึ้น ไม่กังวล

@ กรัชกาย...คะ

โลกธรรม ๘

ธรรมที่ครอบงำสัตว์โลกอยู่ และสัตว์โลกย่อมเป็นไปตามธรรมนั้น เรียกว่า โลกธรรม โลกธรรม นั้น ๘ อย่างคือ
มีลาภ / เสื่อมลาภ
มียศ / เสื่อมยศ
สรรเสริญ/นินทา
สุข / ทุกข์

ในโลกธรรม ๘ ประการนี้ อย่างใดอย่างหนึ่งเกิดขึ้น ควรพิจารณาว่า สิ่งนี้เกิดขึ้นแล้วแก่เรา ก็แต่ว่ามันไม่เที่ยง เป็นทุกข์ มีความแปรปรวนไปเป็นธรรมดา ควรรู้ตามเป็นจริง อย่าให้ครอบงำจิตได้ คืออย่ายินดีในส่วนที่ปรารถนา อย่ายินร้ายในส่วนที่ไม่ปรารถนา (องฺ.อฏฺฐก.23/151)

(โลกธรรม ๘ นี้ ท่านจัดเป็นคู่ๆ มี ๔ คู่)

มาร5...

แม้มาร5 จะเป็นตัวขวางการปฎิบัติธรรม ทำให้เราเดินได้ช้าลง...

แต่ถ้าเราฉุกคิด...เฉลียวใจแล้วมองย้อนกลับ

จะเห็นว่า...

มารทั้ง5...เป็นครูสอนธรรมให้เราได้ดีที่สุด

หึหึ....โผล่มาแล้วเนาะ
แต่ไม่กล้าเข้าไปในลาน....เลยมาทำลับๆล่อๆอยู่แถวข้างนอกลานนี่

มาแจมกระทู้ด้วยหน่อยแล้วกัน.....เห็น..ยู..บอกว่า----->>>>ในโพส เมื่อวานนี้, 14:16

พระท่านว่า คำสอนและธรรมมีความลึกตื้นต่างระดับกันไป..และลึกยิ่งๆขึ้นไปไม่สิ้นสุด ในคำๆเดียว

ในมุมมองของตัวเอง..มองในเรื่องปล่อยวางในมุมนี้ว่า..

เอาเรื่องการมอง...ความลึกในการมอง....ศีลข้อสอง(อทินนาทานาฯ)แล้วกัน
1.ตื้นสุดหรือหยาบสุด....ก็น่าจะ...ยึดมั่นถือมั่น..จนต้านความอยากของตัวเองไม่ได้จนต้องไปขโมยสิ่งที่ตัวเองอยากได้...จากผู้อื่น..จนผิดศีลข้อสอง

2.ลึกขึ้นไปหน่อย....หรือละเอียดเพิ่มขึ้นมา....ก็มีความกลัวบาป...ก็เลยไม่กล้าไปลักของเขา...เพราะกลัวตกนรกอะไรทำนองนั้น

3.ละเอียดขึ้นไปอีก...คือมีความละอาย...ที่จะไปลักของเขา....เห็นว่า...ถ้ามีคนมาลักของๆเรา..เราก็จะเสียใจ...ทำนองเห็นใจเขาเห็นใจเรานั่นแหละ...ไม่อยากให้มีคนมาทำไม่ดีกับตัวเองอย่างไร..ตัวเองก็เลยคิดได้ไม่อยากไปทำให้เขาเสียใจด้วย....นี่น่าจะถือว่าเป็นขั้นที่ละเอียดกว่าสูงกว่าขั้น...กลัวบาป..กลัวตกนรกเพราะไปลักของเขาแหละ

แต่พวกนี้ก็ยังไม่เป็นขั้นลึกสุดล่ะนะ....ไออยากถามยูว่า...ยูคิดว่า...ถ้าคนที่เขามองศีลข้อสอง...แบบลึกสุดนี่....เขาจะ...ปฏิบัติยังงัยกับศีลข้อนี้...คิดยังงัยพิจารณายังงัยกับศีลข้อนี้.....ก็ตอบแบบที่ยูคิดว่าละเอียดสุด...ลึกสุด..ที่ยูพอจะพิจารณาได้แล้วกัน......พอจะตอบได้ไหม?????


บอกใบ้ให้หน่อยแล้วกัน....ระดับ 1-3 ที่ว่านั่น...ที่ไอว่ายังหยาบอยู่ยังไม่ละเอียด...เพราะยังคิดจะมาเอาสิ่งที่ตัวเองรักตัวเองชอบตัวเองอยากได้อยู่...เพียงแต่วิธีการต่างกันเท่านั้นเอง...ข้อ1หยาบที่สุดเพราะไปทำเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตัวเองอยากได้แบบผิดวิธีด้วยการไปลักขโมย...
ส่วนข้อ 2-3 ก็ดีขึ้นละเอียดขึ้นเพราะไม่ได้ไปลักไปขโมยสิ่งที่ตัวเองอยากได้...แต่ไปทำงานเก็บเงินซื้อเอาอะไรทำนองนั้น....ก็ละเอียดขึ้นแต่ก็ยังหยาบอยู่

แล้วแบบละเอียดสุดล่ะ....ท่านผู้ที่ทำได้แบบละเอียดสุด....ท่านถือกันยังงัย???...ศีลข้อสองนี่????
ตอบได้ไหม?????
.....ก็ตอบแบบที่ยูคิดว่าละเอียดสุด...ลึกสุด..ที่ยูพอจะพิจารณาได้แล้วกัน......

คุณ ตะวันคะ...มาทางไหน กลับไปทางนั้นคะ
.
.
.
ยังไม่อ่านโพสของคุณตะวันเลย รอให้อารมณ์ดีก่อน ค่อยอ่าน

แล้วจะตอบเมื่อไหร่ ค่อยตอบ
.
.
.
คิดถึงมากหรือคะ ที่คุณน้ำเมยหายไป...จึงมาแสดงความคิดถึง ในที่สาธารณะแบบนี้
.
.
.
เก็บกริยา บ้าง ก็ดีนะคะ

คิดถึงมากหรือคะ ที่คุณน้ำเมยหายไป...จึงมาแสดงความคิดถึง ในที่สาธารณะแบบนี้
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก....................จริงๆนะนี่...พออ่านเจอประโยคนี้แล้ว...ไอปล่อยก๊ากกกกกกกก....เต็มที่เลย
ออกหนีลาน...ไปเก็บตัวฝึกเข้มภาวนาได้ไม่เท่าไหร่...ถึงขั้นรู้วาระจิตกันแล้วเนาะ
(มองในแง่ดีล่ะนะ...ที่ว่าไปเก็บตัวฝึกเข้มภาวนานี่....แต่ความจริงไม่รู้ว่า..จะรักดีใฝ่ดีไปฝึกเข้มแบบที่ว่าหรือเปล่า....กลัวว่าจะมีแต่...ไปเข้าเว็บอ่านนิยายหรือหาดูแต่คลิปตลกไร้สาระในยูทูปซะมากกว่าแหละ....)

ยังไม่อ่านโพสของคุณตะวันเลย รอให้อารมณ์ดีก่อน ค่อยอ่าน
แล้วจะตอบเมื่อไหร่ ค่อยตอบ
อืมมมม.....ปัญหาที่ไอถามไปนี่...เป็นปัญหาลึกขั้นละเอียด...ต้องใช้เวลาคิดล่ะนะ...เข้าใจๆๆๆๆๆ
แต่ยูน่าจะตอบตรงๆมากกว่า....ว่าปัญหายากมากละเอียดมาก...ใครมันจะไปตอบได้เร็วๆกันล่ะ...ให้เวลากันไปคิดหน่อยสิ่....อันนี้ตอบแบบพวก...ไม่ยอมรับว่าตัวเอง....คิดไม่ออกนะนี่...คุงเมยเอ๊ย....ยังคิดไม่ออกก็บอกว่า...ยังคิดไม่ออกสิ่...