เอาเถอะครับ ลองทำความเข้าใจไปตามนี้นะครับ

เมื่อครั้งที่พระผู้มีพระภาคเจ้าเสด็จจาริกไปยังแคว้นโกศล พร้อมกับภิกษุสงฆ์หมู่ใหญ่
เสด็จถึงนิคมของพวกกาลามะชื่อว่า เกสปุตตะ

ชาวเกสปุตตะนิคม ได้ยินมาแล้วว่าพระสมณโคดมศากยบุตร ทรงผนวชจากศากยสกุล
ก็กิตติศัพท์อันงามของพระผู้มีพระภาคเจ้าขจรไปแล้วอย่างนี้ว่า

" แม้เพราะเหตุนี้ ๆ พระผู้มีพระภาคพระองค์นั้น เป็นพระอรหันต์ ... ทรงเบิกบานแล้ว ทรงจำแนกธรรม
พระองค์ทรงทำโลกนี้ พร้อมทั้งเทวโลก มารโลก พรหมโลก ให้แจ้งชัดด้วย
พระปัญญาอันยิ่งของพระองค์เองแล้ว ทรงสอนหมู่สัตว์พร้อมทั้งสมณพราหมณ์
เทวดาและมนุษย์ให้รู้ตาม พระองค์ทรงแสดงธรรมไพเราะในเบื้องต้น ไพเราะใน
ท่ามกลาง ไพเราะในที่สุด ทรงประกาศพรหมจรรย์ พร้อมทั้งอรรถ พร้อมทั้งพยัญชนะ
บริสุทธิ์ บริบูรณ์สิ้นเชิง ก็การได้เห็นพระอรหันต์ทั้งหลายเห็นปานนั้น ย่อมเป็นความดีแล "

พวกชาวกาลามะ จึงได้พากันไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคถึงที่ประทับ
เมื่อต่างนั่งลงเรียบร้อยแล้ว จึงกราบทูลถามพระผู้มีพระภาคว่า

" มีสมณพราหมณ์พวกหนึ่งมายังเกสปุตตนิคม สมณพราหมณ์พวกนั้น พูดประกาศ
แต่เฉพาะวาทะของตัวเท่านั้น ส่วนวาทะของผู้อื่นช่วยกันกระทบกระเทียบ ดูหมิ่น
พูดกด ทำให้ไม่น่าเชื่อ พระพุทธเจ้าข้า "

" มีสมณพราหมณ์พวกหนึ่งมายังเกสปุตตนิคม สมณพราหมณ์พวกนั้น พูดประกาศ
แต่เฉพาะวาทะของตัวเท่านั้น ส่วนวาทะของผู้อื่นช่วยกันกระทบกระเทียบ ดูหมิ่น
พูดกด ทำให้ไม่น่าเชื่อ พระพุทธเจ้าข้า "

" พวกข้าพระองค์ยังมีความเคลือบแคลงสงสัยในสมณพราหมณ์เหล่านั้นอยู่ทีเดียวว่า ท่าน
สมณพราหมณ์เหล่านั้น ใครพูดจริง ใครพูดเท็จ "

ครั้งนั้นแลพระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสตอบว่า

" ดูกรกาลามชนทั้งหลาย ก็ควรแล้วที่ท่านทั้งหลายจะเคลือบแคลงสงสัย
และท่านทั้งหลายเกิดความเคลือบแคลงสงสัยในฐานะที่ควรแล้ว "

(ตามสำนวนแปลของ สยามรัฐปิฎก)
มาเถิดท่านทั้งหลาย
ท่านทั้งหลายอย่าได้ยึดถือตามถ้อยคำที่ได้ยินได้ฟังมา
อย่าได้ยึดถือตามถ้อยคำสืบๆ กันมา
อย่าได้ยึดถือโดยตื่นข่าวว่า ได้ยินอย่างนี้
อย่าได้ยึดถือโดยอ้างตำรา
อย่าได้ยึดถือโดยเดาเอาเอง
อย่าได้ยึดถือโดยคาดคะเน
อย่าได้ยึดถือโดยความตรึกตามอาการ
อย่าได้ยึดถือโดยชอบใจว่าต้องกันกับทิฐิของตัว
อย่าได้ยึดถือโดยเชื่อว่าผู้พูดสมควรจะเชื่อได้
อย่าได้ยึดถือโดยความนับถือว่าสมณะนี้เป็นครูของเรา

และตรัสต่อไปอีกว่า

" เมื่อใด ท่านทั้งหลายพึงรู้ด้วยตนเองว่า
ธรรมเหล่านี้เป็นอกุศล
ธรรมเหล่านี้มีโทษ
ธรรมเหล่านี้ผู้รู้ติเตียน
ธรรมเหล่านี้ใครสมาทานให้บริบูรณ์แล้วเป็นไปเพื่อสิ่งไม่เป็นประโยชน์
เพื่อทุกข์เมื่อนั้น ท่านทั้งหลายควรละธรรมเหล่านั้นเสีย "

พระผู้มีพระภาคเจ้าเพื่อจะแสดง อกุศลมูลทั้งสาม คือโลภะ โทสะ โมหะ ว่าเป็นสิ่งที่ไม่มีประโยชน์
จึงได้ถามเพื่อให้ผู้ถูกถามทำความเข้าใจตามด้วยตนเอง(ผู้เขียน)

จึงตรัสดังนี้ว่า

" ดูกรกาลามชนทั้งหลาย ท่านทั้งหลายจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน
ความโลภ เมื่อเกิดขึ้นในภายในบุรุษ ย่อมเกิดขึ้นเพื่อประโยชน์หรือเพื่อสิ่งไม่เป็นประโยชน์
พวกชนกาลามโคตรต่างกราบทูลว่า เพื่อสิ่งไม่เป็นประโยชน์พระเจ้าข้า ฯ "

ทรงขยายความให้พิสดารขึ้นไปอีกว่า (ผู้เขียน)

พ. ดูกรกาลามชนทั้งหลาย ก็บุคคลผู้โลภ ถูกความโลภครอบงำ
มีจิตอันความโลภกลุ้มรุมนี้ ย่อมฆ่าสัตว์ก็ได้ ลักทรัพย์ก็ได้ คบชู้ก็ได้ พูดเท็จก็ได้
สิ่งใดเป็นไปเพื่อสิ่งไม่เป็นประโยชน์เพื่อทุกข์ สิ้นกาลนาน บุคคลผู้โลภ ย่อมชักชวนผู้อื่นเพื่อความเป็นอย่างนั้นก็ได้ ฯ

กา. จริงอย่างนั้น พระเจ้าข้า ฯ

(ทั้งความโกรธ และความหลงก็ทรงถามอย่างนี้แบบเดียวกับความโลภ และชาวกาลามะก็ตอบว่าจริงอย่างนั้น พระเจ้าข้า)

พ. ดูกรกาลามชนทั้งหลาย ท่านทั้งหลายจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน
ธรรมเหล่านี้เป็นกุศลหรือเป็นอกุศล ฯ
กา. เป็นอกุศล พระเจ้าข้า ฯ

พ. มีโทษหรือไม่มีโทษ ฯ
กา. มีโทษ พระเจ้าข้า ฯ

พ. ท่านผู้รู้ติเตียนหรือท่านผู้รู้สรรเสริญ ฯ
กา. ท่านผู้รู้ติเตียน พระเจ้าข้า ฯ

พ. ใครสมาทานให้บริบูรณ์แล้ว เป็นไปเพื่อสิ่งไม่เป็นประโยชน์
เพื่อทุกข์หรือหาไม่ ในข้อนี้ท่านทั้งหลายมีความเห็นอย่างไร ฯ
กา. ใครสมาทานให้บริบูรณ์แล้ว เป็นไปเพื่อสิ่งไม่เป็นประโยชน์ เพื่อ
ทุกข์ ในข้อนี้ข้าพระองค์ทั้งหลายมีความเห็นเช่นนี้ ฯ

พ. ดูกรกาลามชนทั้งหลาย เราได้กล่าวคำใดไว้ว่า ดูกรกาลามชน
ทั้งหลาย มาเถอะท่านทั้งหลาย ท่านทั้งหลายอย่าได้ยึดถือตามถ้อยคำที่ได้ยินได้
ฟังมา ... อย่าได้ยึดถือโดยนับถือว่าสมณะนี้เป็นครูของเรา

เมื่อใด ท่านทั้งหลายพึงรู้ด้วยตนเองว่า
ธรรมเหล่านี้เป็นอกุศล
ธรรมเหล่านี้มีโทษ
ธรรมเหล่านี้ท่านผู้รู้ติเตียน
ธรรมเหล่านี้ใครสมาทานให้บริบูรณ์แล้ว เป็นไปเพื่อสิ่งไม่เป็นประโยชน์ เพื่อทุกข์เมื่อนั้น ท่านทั้งหลายควรละธรรมเหล่านั้นเสีย

ต่อไปก็ทรงกล่าวถึงกุศล ซึ่งมีลักษณะตรงกันข้ามกับอกุศล เรื่อยไป
(ซึ่งผมขออนุญาตไม่ยกข้อความมาทั้งหมดพึงเข้าใจว่ารูปแบบการแสดงก็เป็นแบบเดียวกัน โดยกุศล คือ ความไม่โลภ ไม่โกรธ ไม่หลง เป็นสิ่งที่ไม่มีโทษ ท่านผู้รู้ไม่ติเตียน เป็นสิ่งที่เป็นประโยชน์ )

ดูกรกาลามชนทั้งหลาย เราได้กล่าวคำใดไว้ว่า
ดูกรกาลามชนทั้งหลาย มาเถอะท่านทั้งหลาย
ท่านทั้งหลายอย่าได้ยึดถือตามถ้อยคำที่ได้ยินได้ฟังมา
.............. อย่าได้ยึดถือโดยความนับถือว่าสมณะนี้เป็นครูของเรา

" เมื่อใด ท่านทั้งหลายพึงรู้ด้วยตนเองว่า
ธรรมเหล่านี้เป็นกุศล
ธรรมเหล่านี้ไม่มีโทษ
ธรรมเหล่านี้ท่านผู้รู้สรรเสริญ
ธรรมเหล่านี้ใครสมาทานให้บริบูรณ์แล้ว
เป็นไปเพื่อประโยชน์เกื้อกูล เพื่อความสุข
เมื่อนั้นท่านทั้งหลายควรเข้าถึงธรรมเหล่านั้นอยู่ "


ต่อไปพระผู้มีพระภาคเจ้าเพื่อจะประกาศพระอริยสาวกทั้งหลายผู้ปราศจาก ความโลภ ความพยาบาท และความหลงให้ชาวกาลามะทราบ จึงทรงตรัสดังนี้ว่า

ดูกรกาลามชนทั้งหลาย
อริยสาวกนั้น ปราศจากความโลภ ปราศจากความพยาบาท ไม่หลงแล้วอย่างนี้
มีสัมปชัญญะ มีสติมั่นคง

มีใจประกอบด้วยเมตตา แผ่ไปตลอดทิศหนึ่งอยู่ ทิศที่ ๒ ทิศที่ ๓ ทิศที่ ๔ ก็เหมือนกัน
ตามนัยนี้ ทั้งเบื้องบน เบื้องล่าง เบื้องขวาง แผ่ไปตลอดโลก ทั่วสัตว์ทุกข์เหล่า ในที่ทุกสถานฃ ด้วยใจอันประกอบด้วยเมตตาอันไพบูลย์ ถึงความเป็นใหญ่ หาประมาณมิได้ ไม่มีเวร ไม่มีความเบียดเบียนอยู่

มีใจประกอบด้วยกรุณา ...
มีใจประกอบด้วยมุทิตา ...

มีใจประกอบด้วยอุเบกขาแผ่ไปตลอดทิศหนึ่ง
อยู่ ทิศที่ ๒ ทิศที่ ๓ ทิศที่ ๔ ก็เหมือนกัน
ตามนัยนี้ ทั้งเบื้องบน เบื้องล่าง เบื้องขวาง แผ่ไปตลอดโลกทั่วสัตว์ทุกเหล่า
ในที่ทุกสถาน ด้วยใจอันประกอบด้วยอุเบกขาอันไพบูลย์ ถึงความเป็นใหญ่
หาประมาณมิได้ ไม่มีเวร ไม่มีความเบียดเบียนอยู่

ความอุ่นใจ(ความเบาใจ)สี่ประการ

ดูกรกาลามชนทั้งหลาย
อริยสาวกนั้นมีจิตไม่มีเวรอย่างนี้
มีจิตไม่มีความเบียดเบียนอย่างนี้
มีจิตไม่เศร้าหมองอย่างนี้
มีจิตผ่องแผ้วอย่างนี้

ย่อมได้รับความอุ่นใจ ๔ ประการในปัจจุบันว่า

๑. ถ้าโลกหน้ามี ผลวิบากแห่งกรรมที่ทำดีและทำชั่วมี เป็นไปได้ที่เรื่อง
นั้นจะเป็นเหตุให้เราหลังจากตายแล้วไปเกิดในสุคติโลกสวรรค์ นี้คือ
ความเบาใจประการที่ ๑ ที่อริยสาวกนั้นบรรลุแล้ว

๒. ถ้าโลกหน้าไม่มี ผลวิบากแห่งกรรมที่ทำดีและทำชั่วไม่มี เราก็รักษา
ตนไม่ให้มีเวร ไม่มีความเบียดเบียน ไม่ให้มีทุกข์ ให้มีสุขในปัจจุบันใน
โลกนี้ได้ นี้คือความเบาใจประการที่ ๒ ที่อริยสาวกนั้นบรรลุแล้ว

๓. ถ้าบุคคลเมื่อทำบาปก็ชื่อว่าทำบาป เราไม่เจาะจงบาปไว้เพื่อใคร ๆ เลย
เมื่อเราไม่ทำบาปเลย ความทุกข์จะถูกต้องเราได้อย่างไร นี้คือความ
เบาใจประการที่ ๓ ที่อริยสาวกนั้นบรรลุแล้ว

๔. ถ้าบุคคลเมื่อทำบาปก็ชื่อว่าไม่ทำบาป เราก็พิจารณาเห็นตนบริสุทธิ์
ทั้ง ๒ ส่วนในโลกนี้ นี้คือความเบาใจประการที่ ๔ ที่อริยสาวกนั้นได้บรรลุแล้ว

ดูกรกาลามชนทั้งหลาย
อริยสาวกนั้นมีจิตไม่มีเวรอย่างนี้
มีจิตไม่มีความเบียดเบียนอย่างนี้
มีจิตไม่มีเศร้าหมองอย่างนี้
มีจิตผ่องแผ้วอย่างนี้ ย่อมได้รับความอุ่นใจ ๔ ประการนี้แลในปัจจุบัน ฯ

( ชาวกาลามะ )

ข้าแต่พระผู้มีพระภาค ข้อนี้เป็นอย่างนั้น ข้าแต่พระสุคต ข้อนี้เป็นอย่างนั้น
ข้าแต่พระโคดมผู้เจริญ พระอริยสาวกนั้น มีจิตไม่มีเวรอย่างนี้ มีจิตไม่มีความเบียดเบียนอย่างนี้
มีจิตไม่เศร้าหมองอย่างนี้ มีจิตผ่องแผ้วอย่างนี้ท่านย่อมได้ความอุ่นใจ ๔ ประการในปัจจุบัน ...


ข้าแต่ท่านพระโคดม พระภาษิตของท่านพระโคดมชัดเจนไพเราะยิ่งนัก
ท่านพระโคดมทรงประกาศธรรมแจ่มแจ้งโดยประการต่าง ๆ
เปรียบเหมือนบุคคลหงายของที่คว่ำ เปิดของที่ปิด บอกทางแก่ผู้หลงทาง
หรือตามประทีปในที่มืดด้วยตั้งใจว่า ‘คนมีตาดี จักเห็นรูปได้’

ข้าพระองค์นี้ขอถึงท่านพระโคดม พร้อมทั้งพระธรรมและพระสงฆ์เป็นสรณะ
ขอท่านพระโคดมจงทรงจำข้าพระองค์ว่าเป็นอุบาสกผู้ถึงสรณะ ตั้งแต่วันนี้
เป็นต้นไปจนตลอดชีวิต

ท่านFLAME หนอท่าน ดิฉันนึกว่า ท่านจะเข้าใจในสิ่งที่ดิฉันพูด สุดท้ายท่านก็ไปงมโข่งในพระไตรปิฏกแทนที่จะตอบคำถามท่านคุณพี่ หญิงไทยให้ตรงประเด็น ดันไปคัดลอดพระไตรปิฏกมาให้ท่านพี่หญิงไทยแกอ่าน ทั้งที่แกก็บอกแต่แรกว่า ไม่สามารถตีความหมายในพระไตรปิฏกได้ ทำไมท่านไม่อธิบายออกไปจากความรู้สึกของท่าน แบบนี้มันเป็นศรัทธราของคนที่งมงาย ท่านคงไม่รู้ตัวว่าที่แท้จริงแล้วท่านกำลังหลง งมงาย ถ้าท่านบอกว่ามีศรัธทราจริง ท่านต้องอธิบายได้ ดิฉันจะอธิบายให้ท่านฟัง โดยไม่ต้องไปยึดหลัก กาลามาสูตร หรือพระไตรปิฏก เล่มไหนเลย สิ่งเหล่านั้นมันเป็น อนัตตา ไม่เที่ยง พระพุทธเจ้าอยู่ที่ใจเรานี่แหละเจ้าค่ะ ท่านไม่ได้อยู่ที่ไหนเลย เพราะฉะนั้นอย่าเชื่อในสิ่งที่เห็นด้วยตา เชื่อในสิ่งที่พิสูจน์ได้ สัจธรรม คือความจริงที่เป็นไปตามกฏของธรรมชาติ ท่านเข้าใจความหมายนี้ไหมเจ้าค่ะ "ผู้ใดเห็นธรรมผู้นั้นเห็นเราในตถาคต" ดิฉันอยากชี้ทางสว่างให้ท่านจริงๆนะเจ้าค่ะ

คุณหญิงไทยถามเรื่องกาลามสูตร ก็ต้องอ่านทำความเข้าใจก่อนว่า พระพุทธเจ้านั้นสอนอย่างไร
เมื่อสงสัยตรงไหนจึงถาม

ผม เทียบเคียงจากคำสอนของพระพุทธเจ้า ไม่ได้งมโข่ง(แปลว่างุ่มง่ามหรือไม่ทันเหตุการณ์)
อย่างที่ท่านกล่าวอ้างเลย

ก่อนจะพูดอะไรพึงสำรวจวาจาของตน พิจารณากาย วาจา ใจของตนให้มาก
เพราะผู้ที่มากด้วยอภิชฌาและโทมนัส ไม่ชื่อว่าอยู่ใกล้พระตถาคตเลย

ดิฉันคิดอยู่แล้ว ว่าท่านจะต้องอคติกับคำพูดดิฉัน โอเคดิฉันอาจจะไม่ค่อยสำรวมวาจา แต่ใจดิฉันบอกเลย ว่าเจตนาดีต่อท่านอย่างจริงใจ แต่ท่านกลับไม่มีอุเบกขาเอาเสียเลย ดิฉันจะยกตัวอย่างให้ฟัง เคยอ่านพระไตรปิฏกที่ พระสารีบุตรยอมรับการตักเตือนของสามเณรไหม ถ้าทำไปด้วยกุศลจิต ถือว่าบริสุทธ์ แล้วท่านก็ไม่เข้าใจอารมณืปรมัต เค้าไม่ได้พูดจาภาษาดอกไม้ ชวนให้หลงไหล ดิฉันอยากให้ท่านอ่านนี่ดู แล้วพิจารณาดิฉันให้ถ่องแท้
พิจารณาอริยบุคคล 4 ระดับ คือ
1. พระโสดาบัน หมายถึงท่านที่ได้ละกิเลสได้ 3 อย่าง คือ
ก. สันกายทิฐิ หมายถึงความเห็นร่างกายของตนว่าเป็นตัวเป็นตน แต่ผู้ละกิเลสจะเห็นว่าเป็นเพียงรูปธรรม นามธรรม ที่ไม่ยับยั้ง เปลี่ยนแปลงและแตกสลายไปในที่สุด
ข.วิจิกิฉา คือความสงสัยว่าบาปบุญและผลบาปบุญมีหรือไม่มี คุณพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ คุณบิดามารดามีหรือไม่มีผู้ละกิเลสจะเชื่อว่าบาปบุญ คุณพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ คุณบิดา มารดามีจริง
ค. ลีลัพพตปรามาส ได้แก่ ความเชื่องมงาย จะทำอะไรจะปฏิบัติอะไรก็งมงายตามคนอื่น โดยไม่รู้ความมุ่งหมายของการกระทำนั้น ผู้ละกิเลสย่อมเข้าใจแจ่มแจ้งในการกระทำนั้น
2. พระสกิทาคามี ได้แก่ท่านที่ละกิเลสทั้ง 3 อย่าง แลบรรเทากิเลสอีก 3 อย่าง คือ ราคะความรู้สึกทางเพศ โทสะความขุ่นเคือง และโมหะความหลงให้เบาบางลงไม่รักง่ายโกรธง่ายไม่หลงง่าย ความรู้สึกดังกล่าวยังคงมีอยู่แต่ไม่รุนแรง
3. พระอนาคามี ได้แก่ท่านที่ละกิเลส 3 อย่าง และตัดหรือละกิเลสได้อีก 2 อย่าง คือ ราคะความรู้สึกทางเพศ และโทสะความ ขุ่นเคือง
อริยบุคคลชั้นที่ 1 ละ 2 ยังมีบุตรภรรยาได้ ถ้าเป็นหนุ่มสาว ก็ยังแต่งงานตามประเพณีได้ แต่ถ้าท่านผู้ใดได้สาเร็จขั้นอนาคามี จะเลิกยุ่งเกี่ยวกับทางเพศเด็ดขาด อนาคามี จึงยังมีกิเลสเหลืออยู่อย่างหนึ่งซึ่งยังละไม่ได้ คือ โมหะ
4. พระอรหันต์ คือท่านที่ละกิเลสทุกชนิดได้เด็ดขาด เช่นพระพุทธเจ้า และพระอรหันต์ ทั้งหลาย มาถึงตอนนี้เราได้รู้ถึงหลักการพิจารณาบุคคลต่างๆ แล้วว่าเป็นอริยบุคคลในขั้นใดบ้าง ดังนั้นอริยบุคคลทั้ง 4 อย่างนี้ ไม่จำเป็นจะต้องเป็นพระภิกษุแต่อย่างเดียว บุคคลธรรมดาก็สามารถเป็นอริยบุคคลได้ หากปฏิบัติได้ตามหลักดังกล่าวแล้ว

คำพูดที่สมควรพูดคือ คำนั้นเป็นคำจริง มีประโยชน์ ถูกแก่กาล

ผมก็ได้ชี้แจงไปแล้ว ว่าได้เทียบเคียงกับคำสอนของพระผู้มีพระภาคเจ้า
เมื่อมีผู้ถามเรื่องพระสูตรนี้ว่าอย่างไร ก็ตอบไปว่าเป็นอย่างนี้ ๆ
ผู้ฟังก็ต้องอ่านพิจารณาดู เมื่อสงสัยตรงไหน ส่วนใดจึงถาม

ก็ไม่ได้เป็นเรื่องเสียหายอะไรเลยครับ เพราะคำนั้นเป็นคำจริง มีประโยชน์ และถูกแก่กาล

ถ้าผมทำผิดอะไร คุณ Nongkong ก็สามารถบอกได้ครับ

งั้นเชิญท่านFLAMEสนทนาต่อกับ คุนพี่หญิงไทยเถิดเจ้าค่ะ ดิฉันขอตัวดีกว่า

ครับ

ค่ะท่าน FLAME ดิฉันเห็นด้วยที่ท่านกล่าวเช่นนี้นะคะ แต่ก่อนอื่นท่านFLAME กรุณาตอบคำถามเบื้องต้นก่อนได้มั้ยคะ จากที่ดิฉันอ้างอิงคำพูดของท่านที่ว่า



กราบเรียนท่าน FLAME แค่ยืนยันคำกล่าวของท่านเองด้านบนนี้ เพราะคำกล่าวนี้ของท่านทำให้ดิฉันนึกถึงเรื่องหลัก กาลามสูตร

1.หลักกาลามสูตร เป็นหลักคำสอนของพระพุทธเจ้าหรือเปล่าคะ ถ้าตอบว่าไม่ใช่ เป็นคำสอนใครคะ
เอาแบบกระชับและชัดเจนนะคะ คำถามข้อ 1 นี้ ท่าน FLAME เพียงแค่ตอบว่า "ใช่" หรือ "ไม่ใช่" เท่านั้นเองค่ะ (แต่ถ้าหากตอบว่าไม่ใช่ โปรดแนบเหตุผลมาด้วยว่าเหตุใดจึงไม่ใช่ และที่ใช่ควรเป็นอย่างไร)

2.โปรดอธิบายขยายความ ในเรื่องของ กาลามสูตร 10 ให้ชัดเจนแจ่มแจ้งได้มั้ยคะ

คำถามข้อ 2 นี้ ท่าน ท่าน FLAME ไม่ต้องยกพระสูตรที่เป็นภาษาสำนวนในพระไตรปิฎกมาทั้งบทก็ได้นะคะ เพียงแต่ตอบมาว่า หลักกาลามสูตรทั้ง 10 ข้อนั้นกล่าวถึงเรื่องอะไรบ้าง และขยายความของความหมายในแต่ละข้อก็พอค่ะ ดิฉันอยากทราบแค่นี้ก่อนค่ะ เพราะถ้าลึกซึ้งมากกว่านี้ดิฉันจะงงไม่หายซักทีค่ะท่าน

คือตามที่ดิฉันอ่านๆมา มักจะมีแต่การแปลความที่แปลไว้สั้นๆ น่ะค่ะ จึงอยากรบกวนท่านFLAME
ผู้แจ้งในธรรมข้อกาลามสูตรช่วยกรุณาขยายหรือบรรยายความเพิ่มเติมอีกสักเล็กน้อย

หวังว่าท่านFLAME คงไม่รังเกียจที่จะแบ่งปันความรู้ให้กับดิฉันสักเล็กน้อยนะคะ

ขอขอคุณท่านFLAME ล่วงหน้านะคะ

ค่ะ ดิฉันไม่ได้มีปัญหาเคลือบแคลงอะไรกับคำกล่าวนี้นะคะ ดิฉันก็ค่อนข้างโน้มเอียงไปทางเห็นด้วยและยอมรับนะคะ

แต่ ดิฉันขออณุญาตตั้งข้อสังเกตค่ะว่า

ดิฉันค่อนข้างมั่นใจนะคะว่านี่ไม่ใช่คำสอนของพระพุทธเจ้าค่ะ เพราะถึงดิฉันจะไม่ค่อยรู้เรื่องพระไตรปิฎก แต่ดิฉันก็พอคาดเดาและวิเคราะห์ออกว่านี่ไม่ใช่คำสอนของพระพุทธเจ้าแน่นอนค่ะ ซึ่ง
ก็ต้องย้อนกลับไปที่คำถามของดิฉัน ที่ถามท่าน FLAME ในเรื่อง กาลามสูตร 10 ค่ะ