การเป็นอยู่ของคนในปัจจุบันนั้นมีมากมายหลายเรื่องให้เราคิด แล้วคิดกันอย่างไรให้ใจเป็นสุขครับ..(เป็นธรรมทานนะครับ โมทนาสาธุล่วงหน้า)

สุขที่สามารถควบคุมความคิดได้ ดังใจปรารถนา
ย่อมประเสริฐกว่า การมองหาความเพลิดเพลินจากการคิด

สาธุ

คิดตามคำตอบของท่านผู้รู้ก็ที่นำเสนอ ก็เป็นความคิดที่เป็นกุศลแล้วค่ะ

ขอขยายความนิดนึงนะ

การที่เราโหยหาแต่ความสุขเข้ามาสู่ใจ
เพราะต้องการหย่อนใจ ต้องการวางใจไว้ในที่อันเป้นสุข
อันนี้เรียกว่า เป็นพิณสายหย่อน หรือ กามสุขัลนุโยค
พระพุทธเจ้าก็ถูกบำเรอด้วยความสุขตั้งแต่เกิด
แต่สุดท้ายความทุกข์เช่นความเบื่อ ก็ยังมาเยือนอยู่ดี

ท่านเลยลองออกบวช แล้วไปทรมานตัวเอง
กะว่าจะเอาชนะความทุกข์ความเจ็บปวดทั้งหลาย
เลยทำทุกรกริยาอยู่ 9 ปี แต่ก็ไม่ชนะมันสักที
จนเกือบตาย นี่เป็นพิณสายตึง เป็นอัตกิลมถานุโยค

ทุกข์นี้ อยู่สบายแค่ไหนก็ไม่มีใครหนีพ้น
ก้เลยไปหาความสุขมาเสพแก้ทุกข์ แล้วมันก็แก้ได้จริงๆ
เช่นเบื่อๆ เลยไปดูหนังที่ชอบ มันแก้ได้ทันใจ
แต่ในที่สุด ความเบื่อก็มาอีก จนตายก็หนีไม่พ้น อะไรทำนองนี้

ท่านเลยพบทางสายกลาง คือการอยู่เหนือสุข อยู่เหนือทุกข์
พระองค์ค้นพบว่า ที่จริงทุกข์ของคนไม่ได้มาจากไหนหรอก

ทุกมันมีสองแบบ ทุกข์ของกาย กับทุกข์ของใจ
ทุกข์ของกาย ไม่มีใครหนีพ้น เกิด แก่ เจ็บไข้ ตาย
ปวดขา หิวข้าว ฯลฯ ล้วนมีทุกคน
พระพุทธเจ้าก็ป่วยเป้น หิวข้าวเป็น หนีความตายไม่พ้นเหมือนกัน
ท่านเลยยอมรับความจริงอันนี้

แต่ทุกข์ที่ทุกข์กันอยู่นี้เป้นทุกข์ของใจ
ท่านพบว่า ที่จริงคนเรานี้เผลอปรุงยาพิษขึ้นมากินเอง
แล้วไปหายามาแก้ยาพิษ
กล่าวคือ จิตสร้างความทุกขืขึ้นมาเพราะไม่รู้เท่าทัน
แล้วจิตก็ไปปรุงความสุขมากลบเกลื่อนความทุกข์อีกที
เหมือนที่ จขกท กำลังโหยหาความสุข เพื่อแก้ไขความทุกข์ของตัวเอง

ทีนี้ อยู่เหนือสุข เหนือทุกข์ทำไง
ก็ทำสิ่งที่เรียกว่า "เจริญสติ" ซึ่งเป็นทางสายกลาง
คือวางใจเป้นกลางต่อสุขทุกข์ทั้งปวงที่ใจปรุงขึ้น
เมื่อไม่ยึดทั้งสุข ไม่ยึดทั้งทุกข์
ก็ไม่ต้องเดือดร้อนที่จะหาความสุขเข้ามา หรือไล่ความทุกข์ออกไป

เอาเท่านี้ก่อน เพราะมันกว้างขวางลึกซึ้ง
แต่ขอให้ให้ความสำคัญกับคำว่าเจริญสติ แล้วพยามศึกษาตรงนี้ให้มาก

คิดแต่เรื่องที่ทำให้เรามีความสุข คิดในแง่บวกมากกว่าแง่ลบ มองโลกในแง่ดี ไม่คิดร้าย

สาธุ

คุณบอกคนอื่นได้แต่คุณทำเองไม่ได้

แต่ทุกข์ที่ทุกข์กันอยู่นี้เป้นทุกข์ของใจ
ท่านพบว่า ที่จริงคนเรานี้เผลอปรุงยาพิษขึ้นมากินเอง แล้วไปหายามาแก้ยาพิษ
กล่าวคือ จิตสร้างความทุกขืขึ้นมาเพราะไม่รู้เท่าทัน
แล้วจิตก็ไปปรุงความสุขมากลบเกลื่อนความทุกข์อีกที
เหมือนที่ จขกท กำลังโหยหาความสุข เพื่อแก้ไขความทุกข์ของตัวเอง
คุณคามินธรรม เข้าใจหาบทความอ่านแล้วใจก็เป็นสุขนะคะ
ถ้าคนเรารู้ทันกายใจเรา สุข ทุกข์ ก็ปฏิบัติได้ไม่ยากเลยค่ะ ตัวเราของเราใจเรา ไม่ต้องไปหาที่ไหนเลย
เราก็ฝึกอยู่ เพื่อแก้ไขใจให้หมั่นตามรู้ตามดู ตอนนี้ก็ค่อยได้ขึ้นมาอีกขั้นหนึ่งค่ะ

ความคิด เป็นคำที่กว้างมากในภาษาไทย

ถ้าเป็นภาษาบาลี จะตรงกับ คำว่า สังขารขันธ์


เราห้ามความคิดไม่ได้
จะสั่งให้คิดเฉพาะเรื่องที่ดี เรื่องที่คิดแล้วเป็นสุข ก็ไม่ได้
เราจึงทุกข์กับความคิด

ความคิดที่สำคัญ คือ ความคิดปรุงไปในทางเกิดทุกข์ (จิตตสังขารในปฏิจจสมุปบาท)

เราท่าน จะมีทั้ง ความคิดปรุงไปในทางเกิดทุกข์ (จิตตสังขารในปฏิจจสมุปบาท) และ ความคิดปรุงที่ไม่ไปในทางเกิดทุกข์

ถ้ามีสติ จิตจะไม่คิดปรุงไปในทางเกิดทุกข์
ถ้าขาดสติ จิตจะคิดปรุงไปในทางเกิดทุกข์
ยิ่งมีสติมากเท่าใด ทุกข์ก็ยิ่งน้อยลงเท่านั้น


พระอรหันต์ท่านมีสติสมบูรณ์พร้อม ท่านจึงสิ้นทุกข์


เราจึงต้องมาเจริญสติปัฏฐานกัน ไงล่ะครับ

ทิ้งค่ะ ... แล้วทุกสิ่งทุกอย่างก็จะผ่านไปหมด ถ้าเราไม่ใส่ใจกับมัน
ไม่ว่านาทีนี้จะมีความสุขแค่ไหน ทุกข์แค่ไหน โกรธแค่ไหน หรือกำลังอร่อยแค่ไหน
มันก็จะผ่านไป แล้วก็มีของใหม่เข้ามาอีก ทั้งสุข ทุกข์ ดีใจ เสียใจ โกรธเคือง
โลกธรรม 8 ไม่ละเว้นใครๆเลย..