ไม่เคยได้ยินหรือ นิทานเรื่องนี้หน่ะ ผมจะเล่าให้ฟัง
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีชาวไร่หนุ่มคนหนึ่งนั่งเกวียนผ่านมาเห็นบึงน้ำแห่งหนึ่งแห้งขอดมีจรเข้ตัวหนึ่งอยู่ในบ่อ เขาต้องการจะช่วยมัน เขาใช้เชือกมัปากมันไว้เพราะกลัวมันกัด จากนั้นเค้าก็นำมันใส่เกวียน พาไปปล่อยในบึงที่มีน้ำเต็ม เขาคลายเชือกแล้วจรเข้ก็พูดกับเค้าว่าท่านมัดปากข้าไว้ทำให้ข้าหายใจไม่ออกท่านต้องชดใช้แล้วชายคนนั้นก็ถูกจรเข้เฉือนเนื้อไปชิ้นหนึ่งที่แขนซ้าย
เห็นไหมหล่ะ "ทำคุณบูชาโทษโปรดสัตว์ได้บาป"
(เล่าให้ฟังเฉยๆไม่ได้พูดถึงใคร) บังเอิญอยากเล่า

ถ้าพระพุทธเจ้าคิดว่า โปรดสัตว์ได้บาป ปล่อยจรเข้แล้วอาจถูกกิน ศาสนาพุทธคงไม่เกิดขึ้น และมีอยู่จนถึงทุกวันนี้

การเว้นจากกาเมสุมิจฉาจาร คือละเว้นการประพฤติผิดในกาม ไม่ประทุษร้ายต่อของรักของหวงแหน อันเป็นการทำลายเกียรติภูมิและจิตใจ ตลอดจนทำวงศ์ตระกูลของเขาให้สับสน
จากหนังสือธรรมนูญชีวิต โดยพระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตโต)

ข้อที่สามกาเมเลห์สวาท
ต้องเว้นขาดคู่เขาเราอย่าข้อง

การสมสู่คู่ครองของผู้อื่น
ก็จะชื่นชั่วประเดี๋ยวจริงเจียวหนา
ผลของกรรมทำให้มีไพรีมา
เบียฬบีฑาปองชีวิตคิดผูกเวร

เว้นจากกาเมสุมิจฉาจาร ได้แก่การละเว้นการประพฤติผิดในกาม ไม่ประทุษร้ายต่อของรักของหวงแหน อันเป็นการทำลายเกียรติภูมิและจิตใจ ตลอดจนทำวงศ์ตระกูลของเขาให้สับสน

ผมว่าไม่ใช่นะ
คือถ้าพูดว่า หญิงชายมัวเมาในกามคุณ แต่มิได้ผิดผัวผิดเมียคนอื่น ก็ไม่ผิดศีล5 กล่าวแบบนี้ผมก็จะเห็นด้วย
แต่เลยไปถึงว่าจะไม่ตกนรก ไม่ไปสู่อบาย ผมคิดว่าไม่เห็นด้วย
คือถ้ามันหมกหมุ่นมาก มีลักษณะของเข้าใจผิด กลายเป็นมิจฉาทิฐิ ว่า รูป รส กลิ่น เสียง .... เป็นความสุขที่แท้จริง มันคงเป็นมิจฉาทิฐิ และคนมีมิจฉาทิฐิ ก็ลงนรกได้
"...ดูกรนายคามณี ก็เราย่อมกล่าวคติสองอย่างคือ นรกหรือกำเนิดสัตว์เดียรัจฉาน อย่างใดอย่างหนึ่ง ของบุคคลผู้มีความเห็นผิด ฯ"
และนึกถึงพระโสดาบันที่ไม่ตกนรกแล้ว ท่านก็ต้องมีมากกว่าศีล5 ท่านจึงไม่ตกนรก