คือวันนี้ผมทะเลาะกับพี่อ่ะครับ เรื่องเกี่ยวกับที่ว่าเขาทำงานบ้านแล้วก็มาพูดตลอดว่าเขาทำแล้วผมไม่ทำ แต่ว่าตอนที่ผมทำผมก็ไม่ได้ไปบอกใครแล้วก็ไม่มีใครรู้แต่พอผมพูดขึ้นมาทุกคนก็จะหาว่าผมประชด แล้วตอนนั้นแม่เรียกผมลงไปใช้งาน ผมเลยไปพาลตะคอกใส่แม่ว่าทำไมเวลาผมทำงานแล้วไม่ได้บอกใคร ไม่เห็นมีใครเห็นค่าผมเลย พอพี่ผมทำหน่อยล่ะเห็นว่าทำเยอะจัง
พอพูดจบ ผมก็ขึ้นมาชั้นบนผ่านไป1นาที ผมรู้สึกผิดมากๆเลยที่ไปโวยวายใส่แม่บังเกิดเกล้าของผม แต่ว่ามันอัดอั้นตันใจอ่ะครับ แล้วตอนนั้นก็อารมณ์ร้อนด้วย แต่ก็ไม่กล้าไปขอโทดแม่เขา เพราะมันจะเปงเรื่องแปลกมากเลยถ้าผมทำในบ้าน
จะทำยังไงให้ผมมีสติคิดก่อนที่จะทำอะไรเลวอย่างนี้ลงไป ผมก็พยายามควบคุมอยู่นะครับแต่ว่าถึงคราวอย่างงี้ทีไรหลุดไปทำอะไรเลวๆทุกที เสียใจครับ

แต่ว่าผมกับแม่ก็ไม่ได้โกรธกันนะครับ ตอนนี้คุยกันปกติ แต่ผมก็กลัวบาปกรรมครับที่ทำไป ไม่อยากทำอ่ะครับ ใครมีวิธียับยั้งอารมณ์ชั่ววูปอย่างงี้ได้มั่ง

เมื่อก่อนผมก็เป็นอย่างคุณครับ แต่นั่งสมาธิเยอะ ๆ สวดมนต์เยอะ ๆ อ่านหนังสือธรรมะเยอะ ๆ เดี๋ยวก็หายเองครับ ต้องฝึกดูจิตด้วย แนะนำให้อ่านหนังสือเรื่อง "ชนะใจตนเอง" โดยพระอาจารย์มิตสูโอะ คเวสโก ด้วย หรือของหลวงพ่อปราโมทย์ หลวงปู่ดุลย์ อตุโล ฯลฯ จะสอนเรื่องเวลาโกรธดูจิตใจตนเองอย่างไร

เดี๋ยวนี้พอผมโกรธก็รู้ตัวแล้วครับว่าโกรธ เสร็จแล้วก็หายโกรธเลย

ดังนั้นต้องเจริญภาวนา ศึกษาธรรมะ และที่สำคัญที่สุด ปฏิบัติให้เยอะ ๆ แล้วสุดท้ายจะดีขึ้นเองครับ

(ตอนนี้ผมจากไม่มีสติเลย ก็เริ่มจะมีสติบ้างแล้ว)

----

สำหรับเรื่องคนอื่นไม่เห็นคุณค่า คิดซะว่า "ปิดทองหลังพระ" ครับ ถึงแม้คนอื่นจะไม่เห็นก็ตามที แต่หากคุณไม่ช่วยทำ พระพุทธรูปก็ไม่มีทางสมบูรณ์ได้

เรื่องที่คุณไม่กล้าขอโทษคุณแม่นั้น เป็นเพราะว่าเรายึดมั่นถือมั่นอยู่นะครับ
เราก็เลยคิดไปเองว่า ถ้าเราขอโทษคุณแม่ นั่นมันไม่ใช่นิสัยของเรา
ลองปล่อยวางลงบ้างสิครับ ถ้าเรารู้ตัวว่าเราผิด การขอโทษก็ไม่ใช่สิ่งเสียหาย
กลับเป็นผลดีซะอีก แม่ย่อมให้อภัยลูกได้เสมอครับ เราเองก็จะได้สบายใจ
ไม่ต้องมานั่งคิดกังวลเรื่องผลกรรมจากกระทำของเรา

หรือ ไม่ก็ อีกไม่กี่เดือน ก็จะถึงวันแม่ ก็ซื้อพวงมาลัยไหว้ท่าน และก็ถือโอกาส
ใช้ช่วงนั้น ขอโทษท่าน บอกความในใจกับท่านไปก็ได้ครับ

ถ้าหากอาย เพราะเราไม่เคยทำมาก่อน ก็หาโอกาสที่อยู่กับท่าน 2 คน
ขอโทษท่านก็ได้นะครับ

---

ว่าพ่อแม่หรือผู้มีพระคุณถือว่าบาปมากนะ ยังไงไปขอโทษท่านก่อนนะครับ อย่างน้อยก็ทำให้เราสบายใจ
และให้แม่รับรู้อโหสิกรรมที่เราได้พลั้งเผลอไปว่าท่านด้วยความไม่พอใจ (เพราะว่าในใจท่านไม่เคยโกรธลูกตัวเองอยู่แล้ว มีแต่ให้ แล้วก็ไม่ถือสาในสิ่งที่คุณว่า) อีกอย่างหากเราชอบว่าหรือตำหนิพ่อแม่บ่อยๆเราจะทำมาค้าขายไม่ขึ้น ชีวิตมีแต่อุปสรรค ถ้ามาทำกรรมฐานนี่ก็เอาดีไม่ดีเลยนะครับขอฝากไว้

ต้องหัดเป็นคนทำไรเพื่อครอบครัวและพี่น้องบ้าง ".หัดเป็นคนปิดทองหลังพระให้เก่งๆ" อีกเรื่องก็คือ
คุณไม่ถูกกันกับพี่ชาย ก็ปล่อยให้เค้าว่าเถอะ แสดงว่ามันต้องมีส่วนจริงอยู่บ้างไม่งั้นคงไม่ว่าคุณหรอก
ถ้าจริงก็ให้รับฟัง ถ้าไม่จริงๆ ก็เฉยๆแล้วกล่าวชี้แจงเหตุผลตัวเองออกไป แต่ถ้าใครในบ้านไม่ฟังก็เฉยๆเข้าไว้ ก็พี่น้องพ่อแม่เราทั้งนั้นทนไม่ได้บ้างเลยหรอครับ หากทำอย่างที่พูดได้มีน้ำอดน้ำทน ดังภาษิตที่ว่า มะตูมแข็งนอก มะกอกแข็งใน ซึ่งแปลได้ว่าข้างนอกก็อดทนต่อคนที่พูดด่าว่าเราไม่ดีหรืออะไรที่กระทบใจแล้วทำให้โกรธ หงุดหงิด ไม่หวั่นไหวเป็นต้น ข้างในก็เย็นใจเพราะมีธรรมะไว้หล่อเลี้ยงจิตใจเตือนสติให้เราตั้งมั่นอยู่ในความดี ไม่ใช่เห็นกงจักรเป็นดอกบัว จึงได้ชื่อว่า "แข็งทางข้างนอก แข็งทั้งข้างใน" เป็นต้น เชื่อว่าคนในบ้านจะเปลี่ยนความคิดและทัศนคติต่อตัวคุณใหม่แน่นอนครับ และคุณก็ไม่ต้อง " ละอายกรรม และรู้สึกอึดอัดใจบ่อยๆ ตามชื่อในนี้ของคุณอีกต่อไป."

ครั้งต่อไป ถ้าเกิดเหตุการณ์นี้อีก หายใจยาวๆ เพื่อรวบรวม สติ สัมปชัญญะก่อนค่ะ แล้วรู้ลงไปว่า นี่คือ แม่นะ อย่างน้อยยังช่วยให้เราหยุดการกระทำนั้นได้ชั่วคราวค่ะ

ส่วนเหตุการณ์ที่ได้กระทำไปแล้ว ก็ปกติดีไม่ใช่หรือคะเวลาคุยกับแม่ ถ้าอายพี่น้องหรืออายคนอื่นๆ ก็ดูจังหวะค่ะ เวลาที่อยู่กับแม่สองคน กราบขออโหสิกรรมต่อแม่ค่ะ

ปัญหาในครอบครัว มักเกิดจากการ ไม่สื่อสารพูดคุยกันให้ดี
ชอบเดาใจกันไปกันมา
กะเกณฑ์เอาเองว่าเขาต้องเข้าใจ

สื่อสารกันให้มากขึ้น ก็คงพอจะช่วยบรรเทาได้คับ

เห็นชื่อ"ละอายกรรม"ก็ปลื้มแทนเจ้าของแล้วครับ ...



สาธุๆ..นี่หายากมากๆในคนทุกวันนี้ทีจะรู้สึกละอายและเกรงกลัวบาปกรรม แสดงถึงอุปนิสสัยที่เคยสั่งสมมาดีแล้ว แต่ยังไม่กล้าแข็งพอที่จะชนะกิเลสคือโทสะ เพราะได้ปัจจัยอันไม่น่าปรารถนา
........ให้เห็นว่า นี่เป็นการงานของโทสะ ที่เกิดขึ้นด้วยอำนาจแห่งการหนุนมาจากกิเลสโลภะ และความถือดี ถือความดีในตน ที่มีกำลังขึ้นมามากนั่นเอง
เป็นลักษณะของธรรมชาติที่เป็นความกระด้าง ว่ายาก..เกิดได้มากแม้ในบุคคลที่ศึกษาธรรม หรือปฏิบัติธรรมมามากก็ได้เหมือนกันนั่นเอง..จิตใจมีโลภะ ทิฏฐิ หรือ มานะ เข้าหนุน ย่อมจะมีความสำคัญตนว่า "ข้าพเจ้า เป็นคนที่แสนดี แสนประเสริฐ ท่านไม่ต้องมาว่ากล่าวตักเตือนข้าพเจ้าหรอก การว่ากล่าวตักเตือนของท่านทำลายความรู้สึกของข้าพเจ้าเป็นอย่างมาก"
ความกระด้าง เป็นปรปักษ์กับความเมตตา เพราะเป็นไปกับโทสะแล้ว เมื่อเกิดขึ้น ก็ย่อมทำลายความเมตตาที่พึงจะเกิดในบุคคลอื่นๆไปด้วย ....เพราะตนเองขาดเมตตาผู้ให้ ใครๆก็ย่อมหน่ายระอาได้เช่นกัน ....

ปุถุชนคนเรานั้น จะเลือกให้สมบูรณ์ทั้งหมด ....ไม่ใช่ฐานะที่จะเป็นไปได้
ข้อดีก็มี ข้อเสียก็มี เพราะต่างก็บกพร่องในการประกอบกรรมในอดีตมาแล้วทั้งสิ้น

พึงตั้งใจว่า ต่อไปจะไม่วู่วามด้วยความโกรธไม่ว่าใครจะว่าอะไรก็ตาม และคิดว่าเมื่อถูกเขาว่า เราจะคิดก่อน.. ว่าถ้าเขาพูดถูก เราจักแก้ไข ถ้าเขาพูดผิด เราก็อธิบาย แต่เขาจะฟังหรือยอมรับหรือไม่ ไม่ใช่ธุระของเรา แล้ว เราทำหน้าที่ของเราแล้วคือชี้แจงเท่านั้น..หากบาปกรรมเราทำไว้คือเคยทำให้ใครๆถูกเข้าใจผิดมา ผลคือคนอื่นย่อมเข้าใจเราผิดได้เช่นกัน..ก็ดีืที่อกุศลเกิดแล้ว ผลนั้นย่อมหมดไปหรือลดลงไป..ให้วางใจเช่นนี้เสมอ จะลดความวู่วามลงได้..



ก็น่าแปลกนะ ทีเรื่องร้าย กลับ"มีความกล้าหาญ"ที่จะแสดงออกในครอบครัว น่าแปลกจริงๆ หรือว่า ที่นี่ยอมรับแต่พฤติกรรมเลวร้าย และไม่รับพฤติกรรมที่ตรงข้าม?..คงน่ากลัวพิลึกที่เป็นสมาชิกในที่นี้.?

เอาอย่างนี้นะ..ผมว่าลองปฏิัวัติวัฒนธรรมในครัวเรือนใหม่ ด้วยการ"ฉีกหน้าความชั่ว" โดยเอาดอกไม้ใส่พาน แล้วคลานไปกราบเท้าของแม่ เพื่อขอโทษที่ล่วงเกินไปเมื่อวันก่อน บอกแม่ว่า" ผมขออโหสิกรรมเพราะกลัวบาป" ผมว่า แม่นั้นคงปลื้มใจมากทีเดียว นี่จะเป็นบุญที่มีปัจจัยมาจากบาปที่ก่อไว้นะครับ ...ถ้ากลัวใครหัวเราะ ผมว่างานนี้ทุกคนคงคิดไม่ถึงอาจตะลึงไปทั้งบ้านพร้อมทั้งนึกชมในความ"กล้าหาญ" แบบสวนกระแสของคุณได้ คราวนี้เขาทั้งหลายจะเพิ่มความ"นับถือ"ในตัวคุณมากขึ้น รับรองได้เลย..แต่เขาอาจไม่พูดออกมา คุณก็ไม่ต้องคาดหวังอะไรๆทั้งนั้น คิดเสียว่า ทำดีเพื่อบุญกุศลของตนเองก็พอ..

เอาละ แล้วเลิกกังวลได้แล้ว ยิ่งกังวลนาน บาปยิ่งเพิ่ม จำไว้ครับ...

ผมไปขอโทดแม่มาแล้วครับ แต่ว่าไม่ได้มีของไปให้นะครับ คือ ไปนอนตักแม่แล้วก้บอกแม่ว่าตอนนั้นอารมณ์ร้อนไปเอง แล้วรู้สึกผิดมากๆ แม่เลยบอกว่าไม่ต้องคิดมาก แม่เข้าใจ เพราะแม่ก็เคยเป็นมาก่อน
(ช่างเป็นแม่ที่เข้าใจลูกจริงๆ) >>>>>รักแม่ที่สูดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ขอร่วมแสดงความคิดเห็นด้วยครับ

จะทำยังไงให้ผมมีสติคิดก่อนที่จะทำอะไรเลวอย่างนี้ลงไป ???

การขาดสติของท่านละอายกรรม เกิดจากจิตที่ไม่สงบครับ เหตุที่จิตไม่สงบก็เพราะมีปัจจัยไปปรุงแต่งมัน และควบคุมไม่ได้ เหตุที่ควบคุมไม่ได้เพราะว่าเราไม่ได้ฝึกจิต จึงไม่สามารถควบคุมจิตให้อยู่ในอำนาจเราได้ แนะนำให้ฝึกสมาธิ เจริญสติ วิปัสสนา กรรมฐาน ปฏิบัติธรรม ลองดูครับ...เพราะจิตที่ได้รับการอบรมย่อมพัฒนาขึ้น ดีขึ้น และควรค่าแก่การใช้งานยิ่งขึ้น

----------------------------------------------------------------------------------------------


".....ภิกษุ ท.! จิตนี้ เป็นธรรมชาติประภัสสร แต่จิต (ที่มีธรรมชาติประภัสสร) นั้นแล เข้าถึงความเศร้าหมองแล้ว เพราะอุปกิเลสอันเป็นอาคันตุกะจรมา เรากล่าวว่า บุถุชนผู้ไม่มีการสดับ ย่อมไม่รู้ชัดตามที่เป็นจริง ซึ่งความจริงข้อนั้น เพราะเหตุนั้น จิตตภาวนา ย่อมไม่มีแก่บุถุชนผู้ไม่มีการสดับ ดังนี้
ภิกษุ ท.! จิตนี้ เป็นธรรมชาติประภัสสร แต่จิต (ที่มีธรรมชาติประภัสสร) นั้นแล เป็นจิตพ้นวิเศษจากอุปกิเลสอันเป็นอาคันตุกะจรมานั้นได้ เรากล่าวว่าอริยสาวกผู้มีการสดับ ย่อมรู้ชัดตามที่เป็นจริงซึ่งความจริงข้อนั้น เพราะเหตุนั้นจิตตภาวนา ย่อมมีแก่อริยสาวกผู้มีการสดับ ดังนี้ "

-เอก อ ๒๐/๑๑-๑๒/๕๒-๕๓

----------------------------------------------------------------------------------------------

ขอแสดงความยินดีและชื่นชมด้วยที่ได้กล่าวขอโทษคุณแม่แล้ว (สบายใจขึ้นเยอะเลย) ไม่ยากอย่างที่คิดกลัวใช่ไม๊ครับ และขอแนะนำให้ไปตัดผมซะ (เพราะผมมันเลว) อิ.. อิ..แซวเล่น

เจริญในธรรมครับ

เราก็เป็นนะทุกวันนี้ก็จะเป็น(หงุดหงิด) กับพ่อ เวลาที่ท่านไม่ปล่อยวาง รู้ก็รู้นะว่าท่านแก่แล้ว
ก็เป็นแบบนี้ แต่พอคิดได้ก็จะเข้าไปบีบๆนวดๆ ท่านก็หาย แต่แกจะรู้ว่าเรารักแกที่สุด
ไม่ว่าจะอะไร แบบไหน อย่างไร แก่ก็เป็นคนแรกที่เราจะนึกไว้ในใจตลอดเวลา เป็นพ่อพระของเราค่ะ

อนุโมทนาสาธุค่ะ

นึกภาพออกเลยค่ะ แม่จะให้อภัยต่อลูกเสมอ เขาถึงมีสำนวนกล่าวไว้ว่า ผู้ใหญ่ท่านอาบน้ำร้อนมาก่อนเรา

คุณนอนหนุนตักแม่ ส่วนตัวเองนั้น ส่วนมากจะเข้าไปกอดแม่ค่ะ แล้วกราบงามๆที่อกแม่ พร้อมกับพูดว่า นู๋ผิดไปแล้ว ขอโทษค่า เท่านี้แม่ก็ยิ้มแล้วแหละค่ะ