สนองนโยบายท่านอาจารย์ใหญ่ทันที่

ทางไปสู่นิพพานมีทางเดียว

เป็นทางสายเอกคือ

มัชฌิมาปฏิปทา คือ มรรคที่มีองค์แปด

ไม่พูดพร่ำทำเพลง

ไปนิพพานกันเล้ย

ด้วยสัมมาสมาธิ ด้วยการปฏิบัติกรรมฐาน

การปฏิบัติกรรมฐานมีสองอย่างคือ สมถะ กับ วิปัสสนา(โยนิโสมนสิการ)

อย่างแรก

เป็นการเจริญกรรมฐานที่มีสมถะเป็นตัวนำวิปัสสนา

อย่างที่สอง

มีวิปัสสนาก่อนแล้วจึงตามด้วยสมถะ

ทั้งสมถะและวิปัสนาเป็นของคู่กัน

ขาดตัวใดตัวหนึ่งไปไม่ได้ ไม่ใช่กรรมฐาน

สูงสุดของการปฏิบัติสมถะคือฌาณขั้นเวทยิตนิโรธ คือรู้ลึกถึงนิพพานแต่ยังไม่ถึงนิพพาน

สูงสุดของวิปัสสนาคือนิพพาน


หากขาดสมถะวิปัสสนาก็ขาดพลังที่จะเข้าถึงนิพพาน

หากขาดวิปัสนาสมถะก็ขาดเข็มทิศนำทางสู่นิพพาน


ระหว่างทางมีเครื่องเล่นมากมาย

มากกว่าสวนสยาม หรือดิสนีย์แลนด์


บางครั้งพระอินทร์ก็มาเล่นด้วย

บางครั้งก็เป็นเจ้าแม่กวนอิม


บางที่ก็ต้องผ่านวิมานเมื่องแก้วมากมายตระการตาตระการใจ

บางครั้งเดินไป บางครั้งเหาะไป


แต่สำหรับบางคน

เขาสร้างรูหนอนอวกาศมุดพรวดเดียวถึงนิพพานเลย

ไปกันเลย

นิพพานอยู่แค่เอื้อม(ไม่ถึง)

(คุณ mes น่าจะตัดคำว่า นิพพาน ทิ้งเลย คุยไปคุยมา เดี๋ยวเผลอถูกนิพพานดูดอีก )


ข้ออนุญาตตั้งชื่อกระทู้ซ้อนคุณ mes “ปฏิปทาเพื่อกำจัดกิเลส”

เหตุผล ก็คือว่า เมื่อต่างฝ่ายต่างปฏิบัติเพื่อกำจัดกิเลส ซึ่งเป็นต้นเหตุแห่งทุกข์ได้สำเร็จ (มากน้อยแล้วแต่สติกำลัง) นิพพานก็ผุดขึ้นหลังจากกิเลสหมดไป หรือ เบาบางลง ทุกข์ก็ดับลง (ตามหลักอริยสัจ)

ปฏิปทาหรือข้อปฏิบัติ เรียกง่ายๆ สิ้นๆ ว่า ศีล สมาธิ ปัญญา
ศีลเพื่อสมาธิ สมาธิเพื่อปัญญา ปัญญาเพื่อวิมุต

ศีล กำจัดกิเลสอย่างหยาบ สมาธิกำจัดกิเลสอย่างกลาง ปัญญากำจัดกิเลสอย่างละเอียด
= ทุกข์ดับ (กล่าวตามนัยอรรถกถา)

เพื่อผู้ใหม่จะได้เห็นแนวทางด้วย

เรื่องที่พูดถึงกันบ่อยๆ คือ เรื่องจริต บ้างว่า ทำกรรมฐานให้ถูกกับจริต ฯลฯ

คำพูดเช่นนี้นักธรรมบ้านเราพูดย้ำกันบ่อย จนเกิดอาการลังเลจับจดไม่แน่ใจว่า ตนถูกจริตกับกรรมฐานชนิดไหน เพราะผู้พูดก็อ่านหนังสือไม่ตลอดทั้งกระบวน ตามที่ท่านกล่าวถึงเรื่องจริตนั้นๆไว้
ภาวนาได้หน่อยเกิดมีอาการตึงๆตรงนั้นตรงนี้ ก็ว่ากรรมฐานไม่ถูกจริต เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา

สุดท้ายท่านกล่าวว่า อย่างนี้
เรื่องกรรมฐานที่เหมาะกับจริตต่างๆนั้น อย่าถึงกับถือตายตัวทีเดียวว่า จะเป็นไปอย่างที่ได้แสดงไว้
พูดอย่างกว้างๆแล้ว กรรมฐานทุกอย่างก็เป็นประโยชน์ช่วยข่มอกุศล และเกื้อหนุนกุศลธรรมได้ทั้งสิ้น
(ดู วิสุทธิ.1/145)

ท่าน คนไร้สาระ หรือท่านผู้ช่วยผู้ดูแลบอร์ดทุกท่าน

ขอกรุณาเปลี่ยนชื่อกระทู้ผมเป็น

ปฏิปทาเพื่อกำจัดกิเลสด้วยครับ


ขอบพระคุณครับ

คุณ mes ขอรับ มีอะไรที่กรัชกายพูดแล้วคุณเห็นแย้งเห็นต่าง ก็คัดค้านได้นะครับ ไม่ควรปล่อยเลย

ตามเลยให้เป็นไปตามนั้นทั้งหมด ความเห็นฝ่ายเดียวอาจพลาดได้

สนทนากันเถอะครับ กรัขกายเพียงนำเสนอข้อมูลเท่านั้น

อนุโมทนาสาธุ คุณmes และ อาจารย์
คนไร้สาระเปลี่ยนให้แล้วค่ะ เรียกท่านออกจะเขินค่ะ
(ยกเอาไว้ดีกว่า) คอยติดตามอ่านอยู่ค่ะ ทั้งอาจารย์
ทั้งคุณได้ความรู้เพิ่มขึ้น

ขอเรียนเสริมท่านกรัชกายเป็นข้อสังเกตุ

ผิดถูกจะได้มีผู้ติติง

อ้อลื่มขอบพระคุณ คุณไร้สาระ(ความจริงมีสาระกว่าคนอ่อนปริยัติอย่างmesมากมาย)ที่กรุณาเปลี่ยนชื่อกระทู้ให้

จะกำจัดกิเลสหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องอาศัยกรรมฐาน

กรรมฐานในความหมายของผมมีหลายระดับ

ตั้งแต่ชีวิตประจำวันเราก็อาศัยกรรมฐานในการทำงานอยู่แล้ว

นั่นเป็นเรื่องการเลี้ยงชีพ

สำหรับผู้ที่ต้องการแสวงหาสภาวะหลังความตาย

คือตายก่อนตาย

หรือเตรียมตัวตาย

ก็อาศัยกรรมฐานในทางตั้งสติ ทำสมาธิระลึกถึงความตาย

คือทำความรู้จักกับทุกข์ อนิจจัง ส่วนอนัตตาเอาไว้ทีหลัง

การระลึกถึงความตายทุกลมหายใจเข้าออกเป็นกรรมฐาน

แต่ไม่มีใครทำได้ดังเช่นนั้นตลอดเวลาได้

จึงหาเวลาทำได้ในโอกาสที่เหมาะสม

ข้อสำคัญอย่าลื่มว่า

กรรมฐานเป็นการตั้งสติเพื่อเผชิญหน้ากับความตาย

ไม่ใช่ต่อสู้กับความตาย

หรือท่องแดนหลังความตาย

หากเป็นอย่างหลังแทนที่จะได้มรรคเป็นอริยะ กลับเดินทางตีตั๋วเข้าสวนสนุกแทน

กรรมฐานคือการฝึกความกล้า

กล้าที่จะเผชิญหน้ากับความตาย

ที่สุดของมนุษย์ก็แค่ตาย

เพราะถ้ากลัวเสียก่อน

แทนที่จะตั้งสติกลายเป็นการถูกความตายหลอกเอา

ตัวหาย แขนหาย ขาหาย

บางทีลมหายใจหาย


ผมชอบท่านชาติสยามที่บอกผมว่า




ใช่ครับ

เดียวทุกสิ่งทุกอย่างก็จะผ่านไป

ไม่จีรัง

เป็นทุกขัง

เป็นอนิจจัง


และที่ยกคำกล่าวท่านชาติสยามมาแสดงก็ต้องการจะพูดเพียงว่า


ในชีวิตประจำวัน

ถ้าเราตามทันอารมณ์เราเองได้ทัน

เป็นกรรมฐานที่สุดยอดครับ



ท่านกรัชกาย และท่านอื่นๆ เห็นด้วยกับผมหรือไม่ครับ


สุดท้าย

ที่ผมกล่าวว่าผมอ่อนปริยัติ อ่อนธรรม เป็นเรื่องจริงครับ

ฉนั้นถ้าใครคุยเรื่องที่ลึกมากๆ

ผมมักตกม้าตาย

สา...ธุค่ะอาจารย์

เฮ้อ...บอกศิษย์ซะตั้งตะทีแรกก็....เอวังแร๊วคร้า...



เดินทางกันซะทีนะคะ


ปล.อาจารย์คะ เพลงไรดีคะ สำหรับกระทู้นี้
บุบเพสันนิวาสไม่เอานะคะ อิชั้นกัวววว...เจ้าค่ะ

สาธุด้วยจิตที่เคารพครับขอบคุณครับผมน้องใหม่ในลานธรรมจักร


ขอท่านผู้เผยแพร่ธรรมพึงเจริญในธรรมครับ


เทพบุตร

แยกเป็นสองประเด็น ประเด็นแรกคิดอย่างที่คุณ mes คิดก็ได้ มีหลายคนหลายกลุ่มคิดทำแบบนั้น
ฝึกคิดไปว่า สรรพสิ่งในโลกล้วนเป็นอนิจจัง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา แม้ตัวเราเองก็เป็นเช่นนั้น
มนุษย์ทุกคนเกิดมาแล้วต้องตาย ฯลฯ คิดนึกไป คิดเพื่อให้จิตมันสลด ให้มันยอมรับความจริงตามนัยเหตุผลนั้น เรียกการคิดการทำเช่นนั้นว่า โยนิโสมนสิการเพื่อบรรเทากิเลสตัณหา


ประเด็นต่อไป ผู้ลงมือมนสิการกายกับใจจนสภาวธรรมปรากฏ -(ขอใช้คำว่า เข้าไปรู้หรือคลุกกับธรรมชาติตรงๆ) เช่น ที่คุณว่า (ตัวหาย แขนหาย ขาหาย บางทีลมหายใจหาย เป็นต้น ) มีเป็นต้นด้วย เพราะว่ามีหลากหลายภาวะที่จะสอนให้ผู้ปฏิบัติแนวนี้ เรียนรู้แก้ปัญหาอุปสรรค
หรือ การเรียนรู้ธรรมชาติ คือ กายใจนี้เอง ณ ขณะนั้นๆ รู้ไม่รู้เห็นไม่เห็นเข้าใจไม่เข้าใจปัญหา (ทุกข์) ของตน
บทนี้ จะเป็นบททดสอบจิตใจตนเอง ว่ารู้ปัญหาต้นเหตุแห่งปัญหาชีวิตตนได้แค่ไหนเพียงใด
เรียกวิธีการนี้ว่า โยนิโสมนสิการ เพื่อกำจัดกิเลสตัณหา

พึงแยกการสนทนาเป็นสองประเด็นอย่างนี้แล้วจะไม่พันกัน



แต่คิดว่าหัวข้อกระทู้นี้จะไม่ร้อนแรงครับ

เพราะอะไร ?

เพราะไม่ใช่สิ่งที่เลื่อนลอย

ยกกระทู้ตัวเองหน่อย

วิสุทธิ.ฎีกา๒/๑๔๒,๓๐ วิสุทธิ.๒/๑๒๗,๒๔๕ องฺ.อฎฐก.๒๓/๑๖๐/๓๐๙:

คัมภีร์ปรมัตถ์มัญชุสา กล่าวว่า มุลสมาธิ(สมาธิขั้นมุล สมาธิเบื่องต้น หรือสมาธิต้น

เค้า) และบริรรมสมาธิ(สมาธิขั้นตระเตรียม หรื่อเริ่มลงมือ) ที่กล่าวถึงในคัมภีร์วิสุทธิมัคค์ เป็น

ขณิกสมาธิ

มูลสมาธิที่ว่าเป็นขณิกสมาธินั้น ท่านยกตัวอย่างบาลีมาแสดง ดังนี้

๑."เพราะฉนั้นแล ภิกษุ เธอจงศึกษาอย่างนี้ว่า จิตของเราจักเป็นจิตที่ตั้งมั่น ดำรงค์แน่ว

แน่เป็นอย่างดีภายใน และธรรมทั้งหลายที่ชั่วร้ายเป็นอกุศล จักไม่เกาะกุมจิตตั้งอยู่ได้, ภิกษุ

เธอพึงศึกษาอย่างนี้แล

๒.เมื่อใดแล จิตของเธอ เป็นจิตที่ตั้งมั่น ดำรงค์แน่วแน่เป็นอย่างดีแล้ว ในภายใน

และธรรมทั้งหลายที่ชั่วร้ายเป็นอกุศล ไม่เกาะกุมจิตตั้งอยู่ได้ เมื่อนั้น เธอพึงศึกษาอย่างนี้ว่า เรา

จักเจริญ จักทำให้มาก ซึ่งเมตตาเจโตวิมุติ ทำให้เป็นดุจยาน ทำให้เป็นที่ตั้ง ให้มั่นคง

สั่งสมชัดเจน ทำให้สำเร็จได้เป็นอย่างดี, ภิกษุ เธอพึงศึกษาอย่างนี้แล

๓.เมื่อใดแล สมาธินี้ เป็นธรรมอันเธอได้เจริญ ได้กระทำให้มากอย่างนี้แล้ว เมื่อนั้นเธอ

จงเจริญสมาธินี้ อันมีทั้งวิตกแลวิจารบ้าง อันไม่มีวิตกแต่มีวิจารบ้าง อันไม่มีวิตกไม่มีวิจารบ้าง

อันมีปิติบ้าง อันไม่มีปิติบ้าง อันประกอบด้วยความฉ่ำชื่นบ้าง อันประกอบด้วยอุเบกขาบ้างฯลฯ"