ขอบคุณสำหรับทุกๆความเห็นเลยครับ เรื่องนี้ละเอียดอ่อนมากๆๆเลย การดูแลผู้ป่วยระยะสุดท้ายนี่นะ

ตอนนี้คนไข้ก้ออยู่ดี กำลังใจดี เตรียมตัวเดินทาง....

ยังมีสติครบดี กายพอขยับไหว ผมสอนให้นับลมหายใจไปเรื่อยๆๆ เขาก้อพยายามทำ แต่ต้องค่อยๆเป็นค่อยไป เพราะเกิดมาไม่ค่อยเข้าวัดทำสามธิเลย มันก้อต้องยากกันบ้าง

นานาจิตตัง ต่างคนต่างความคิด...แต่คนไข้ก้ออยู่ในความรับผิดชอบของผม

ผมว่าผมเขียนกระทู้รุนแรงไปหน่อย เพราะวันนั้นผมหดหู่บ้าง เพราะเอาเรื่องไปปรึกษาที่ประชุมโรงพยาบาล เขาก้อขัดแย้งกันแบบนี้แหละ ต่างคนก้อต่างมอง นึกถึงผลประโยชน์มากขึ้น ไม่ค่อยนึกถึงใจคนไข้...(มันฉุนตอนที่ใครบางคนในที่ประชุมบอกให้ผมทำรายงานเป็นเอกสาร เพื่อเสนอให้หน่วยงานเบื้องบนใช้ประกอบการประเมินคุณภาพโรงพยาบาล.... แล้วไงล่ะ.... ได้งาน แล้วคนไข้ไม่ได้อะไร ไม่ได้อาหาร แล้วจะทำงานเอกสารไปทำไม)

ผมเป็นคนที่ใกล้ชิดคนไข้มากที่สุด ใกล้ชิดญาติเขามากที่สุด มันซึ้งงะ...

ผมนั่งคิด...
จะส่งตัวคนไข้ไปโรงพยาบาลประจำจังหวัดเพื่อรับสารอาหารทางน้ำเกลือมันก้อไม่เหมาะสม เพราะ
1. โรงพยาบาลใหญ่เขาก้อควรมีเตียงไว้รับผู้ป่วยหนัก ที่คาดว่าจะหาย ถ้าผมส่งคนไข้ใกล้ตายไม่มีความหวังแล้วไปที่โรงพยาบาลประจำจังหวัด ก้อดูจะเห็นแก่ตัวไปหน่อย เพราะแพทย์พยาบาลก้อจะงานหนักมากขึ้น แทนที่จะดูแลคนไข้หนักรายอื่น จริงไหม?
2. งั้นก้อต้องให้ผู้ป่วยอยู่ที่โรงพยาบาลผมนี่แหละ ผู้ป่วยเป็นระยะสุดท้ายก้อจริง แต่เขายังมีสตินะ ยังช่วยตัวเองได้บ้าง ไม่ใช่โคม่านอนพะงาบพะงาบ สารอาหารทำให้เขาอยู่ได้อย่างสดชื่น ถ้าได้แต่น้ำเกลือจะอ่อนเพลีย และตายแบบอดอาหาร ถ้าเราขาดอาหารจะเจริญสติสมาธิได้ยังไง ต้องพอมีแรงบ้างนะ
3. หนึ่งวันสำหรับใครจะมีความหมายหรือไม่ ไม่ได้อยู่ที่เราตัดสินใช่ไหมครับ
ลูกเขารักแม่เขามาก มาดูแลตลอด เขาก้อรู้ว่าใกล้ตาย พยายามทำงานทุกอย่าง หาเงินมาให้แม่เพื่อซื้ออาหาร ส่วนแม่ก้อขอกลับมาตายที่นี่เพื่อไม่ต้องให้ลูกไปเยี่ยมไกล ผมก้อไม่รู้นะว่าแต่ละวันของเขามีความหมายหรือไม่ มันจะยื้อหรือเปล่า ผมว่าไม่ใช่หน้าที่ที่ผมต้องตัดสินใจแทนคนไข้นะ
เวลาแต่ละคนไม่เท่ากัน หลายคนใช้เวลาไปอย่างสุรุ่ยสุร่าย แม้แต่คนที่อ่านกระทู้นี่(ฮิฮิ) เคยเข้าไปกอดแม่ไหม เคยบอกว่ารักแม่ไหม บางคนเวลาก็มีค่ามาก มีค่าแม้วินาที

ขอขอบคุณที่มีหลายท่านอนุเคราะห์บริจาค (ขอบอกว่าหลายคนมากจริงๆๆติดต่อเข้ามา) ผมขอปฏิเสธรับบริจาคนะครับ แต่ผมยินดีจะมอบบุญกุศลที่ผมได้ทำให้แก่ผู้ใจบุญเหล่านี้ เพราะปัญหานี้เป็นปัญหาภายในโรงพยาบาลของผม ผมไม่ได้ต้องการมาเล่าเรื่องเพื่อขอรับบริจาค ผมจะหาทางช่วยคนไข้เอง อย่างไรก็ขอขอบคุณด้วยครับ

ปัจจุบันนี้คนไข้กอ้อยู่ดี ทรุดโทรมไปตามเวลา ผมบอกให้ดูลมหายใจไปเรื่อยๆ ถ้าปวดก้อดูความปวดไป มันทนได้ไหม ไม่เจ็บได้ไหม ถ้าไม่ไหวก้อขอยาแก้ปวดได้

ใครจะไปรู้ คนไข้ผมอาจบรรลุธรรม ตอนนี้ก้อได้ แล้วแต่วาสนาของเขา

คนเราพอรู้ว่าความตายเป็นของตน ตนเองต้องตายแน่นอน มันก็ตื่นได้ฉับพลันก็มีนะ

อาชีพหมอก็เป็นปุถุชน ย่อมมี โลภะ โมหะและโทสะ
แต่สิ่งที่หมอต้องคำนึงถึงคือหน้าที่ ที่ต้องดูแลคนไข้ทุกคน
และควรหมั่นปฏิบัติธรรมเพื่อให้เข้าใจถึงคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
และใช้แนวทางคำสอน มาใช้ในหน้าที่ของตน
.....สุดท้ายหมอเป็นปัญญาชนว่ากันตามจริงอาจจะสูงกว่าเสียด้วย
ฉะนั้นควรคำนึงถึงว่า ควรจะยึดเอาคำชมที่เกิดจากโมหะจริต
หรือเอาคำชี้แนะที่ฟังไม่รื่นหู แต่มันเป็นจริงที่ไม่อาจปฏิเสธได้

ชื่นชมในความพยายามของคุณหมอเป็นอย่างยิ่งครับ

ขออนุโมทนา

( ♣ ความเห็นส่วนตัวนะครับ

พระมหาชนกว่ายน้ำในทะเลที่มองไม่เห็นฝั่ง ก็ไม่ยอมหยุดว่าย

นางเทพธิดาถามว่า ท่านจะว่ายไปทำไม ในเมื่อไม่มีหวังจะรอด

พระมหาชนกตอบว่า เราตายด้วยความพยายามดีกว่าตายโดยไม่พยายาม ♣ )

ผมอยากทราบหน่อยครับว่าเราเอาอะไรมาชี้ การมีจรรยาบรรณของหมอ
สมมุติว่า มีคนไข้อยู่สองคน ถ้าดูภายนอกแล้วคนหนึ่งเหมือนเป็นปกติทุกอย่าง
แต่เป็นโรคเบาหวานกับความดัน แต่อีกคนมองดูแล้วน่าเวทนาอย่างยิ่งเพราะ
เป็นมะเร็งระยะสุดท้าย
....หมอคนหนึ่งเลือกที่จะดูแลคนไข้ที่ดูเหมือนปกติ แต่ในความเป็นจริงต้องได้รับการดูแล
และได้รับยาจากหมอไปตลอดชีวิต กับหมออีกคนที่เลือกดูแลผู้ป่วยมะเร็งระยะสุดท้าย
คุณว่าหมอคนไหนมีจริธรรมและจรรยาบรรณมากกว่ากันครับ
เราอย่าเอาความรู้สึกของเรามาตัดสิน สิ่งดีหรือสิ่งไม่ดีครับ ต้องมององค์ประกอบรากฐาน
ของสิ่งนั้นด้วย
.......ยังมีอีกเรื่องที่เป็นมหากุศล นึกถึงที่ไรก็รู้สึกปิติและอนุโมทนาบุญร่วมด้วยทุกครั้ง
เรื่องที่ว่าเป็นเรื่องของ หลวงพ่ออลงกรตแห่งวัดพระบาทน้ำพุ ท่านสร้างโรงพยาบาลขึ้น
มาแล้วนำคนป่วยโรคเอดท์มาอยู่ในโรงพยาบาล ท่านก็บอกเสมอว่าท่านไม่ได้นำมารักษา
เพราะผู้ป่วยที่มาอยู่เป็นผู้ป่วยระยะสุดท้ายแล้ว เพียงแต่เอาผู้ป่วยเหล่านั้นมาดูแล เพื่อเป็น
การลดภาระของสังคม บุญทานบารมีที่ท่านทำคือ การเสียสละเพื่อสังคมส่วนใหญ่
....เหตุนี้สิ่งที่เราว่าใช่มันอาจไม่ใช่ก็ได้ ปัญญาแห่งการปฏิบัติเท่านั้นจึงจะเข้าใจถึง
กุศลหรืออกุศลได้อย่างลึกซึ้ง

ก่อนอื่นต้องขอโทษคุณ Taksa นะค่ะ แต่อยากเรียกให้ท่านทราบว่า ดิฉันไม่ได้ใช้คำพูดที่มาจากอารมณ์ที่ปรุงแต่งค่ะ เพียงแต่ใช้ความคิดเห็นส่วนตัวตามที่กล่าวมาข้างต้น และน้อมรับคำอธิบายของคุณ Taksa นะค่ะ เจริญในธรรมค่ะ

ดิฉันขออนุโมทนาบุญกับคุณหมอด้วยนะค่ะ และขอให้คุณพระศรีรัตนตรัย และสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายจงปกปักษ์รักษาคุณหมอและครอบครัวให้อยู่เย็นเป็นสุข สุขภาพแข็งแรง และประสบความสำเร็จทุกๆ ด้านค่ะ

เจริญในธรรมนะค่ะ

สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม(กรรม = การกระทำ)

ใครทำใครได้ค่ะคุณหมอ
คุณหมอทำหน้าที่ของแพทย์สุดความสามารถ นั้นคือช่วยชีวิตคนไข้ให้อยู่รอดนานที่สุด
คุณหมอได้รับอานิสงฆ์นี้แน่นอนค่ะ ขอโมทนาบุญด้วย
ส่วนคนไข้เค้าทำกรรมมาแน่นอน เพราะโรคทุกอย่างเกิดจากกรรมทั้งสิ้น ทำกรรมดีก็ได้รับกรรมดี
ทำกรรมชั่วก็ได้รับกรรมชั่ว

ถ้าหากว่าคนไข้ท่านนี้ยังมีชีวิตอยู่คุณหมอช่วยแนะนำเค้าให้หน่อยน่ะค่ะว่า เมื่อเค้ายังพอมีสติรู้
ตัวอยู่ขณะเจ็บป่วย ให้เค้าภาวนาสมาธิอุทิศให้แก่เจ้ากรรมนายเวรที่กำลังตามทันในขณะนี้ ให้อโหสิ
กรรมกันไปในชาตินี้ และเมื่อขอให้อาราธนาศีล5 แม้ในขณะที่กำลังจะหมดลม เค้าจะได้ไปเกิด
ในภพภูมิที่ดีค่ะ

อย่าทะเลาะกันเลยครับ...เรื่องนี้มันไม่มีอะไรผิดถูกหรอกนะ....

ใจเย็นๆก้อได้นี่น่า

พระมหาชนกว่ายน้ำในทะเลที่มองไม่เห็นฝั่ง ก็ไม่ยอมหยุดว่าย

นางเทพธิดาถามว่า ท่านจะว่ายไปทำไม ในเมื่อไม่มีหวังจะรอด

พระมหาชนกตอบว่า เราตายด้วยความพยายามดีกว่าตายโดยไม่พยายาม

บุคคลใดที่ต้องทำงานที่เกี่ยวข้องกับชีวิตของคนอื่น นั้น หากเป็นกุศลก็เกิดกุศลได้มาก หากใจไม่แยบคาย เห็นการป่วยไข้ หรือแม้การตายของชนทั้งหลายแล้ว ย่อมวางใจได้ยาก มักจะตกไปในความเสียใจกับความตายของคนไข้เนืองๆ

เรื่องนี้ ท่านต้องพิจารณาว่า ท่านเป็นหมอรักษาคนไข้ คนไข้มีอาการอย่างไรก็ต้องรักษาไปตามอาการนั้นๆ

คนไข้บางราย ก็ถึงคราวหมดวาระ หมดกรรมในภพชาตินี้ ก็ย่อมตายไป เป็นเรื่องปกติธรรมดา
หรือแม้คนไข้บางราย น่าเวทนานัก การตายน่าจะดีกว่าด้วยซ้ำ แต่เราก็ตัดสินอย่างนั้นไม่ได้ เขาต้องอยู่เสวยผลแห่งกรรมของเขา
พึงวางใจให้เป็นอุเบกขา อย่าส่งใจออกไปรันทด หรือทรมานใจในสิ่งที่เห็นจนตนเองเศร้าหมองเลย เรื่องคนจะตาย ทำอย่างไร ช่วยอย่างไรก็ตายคนยังไม่ตาย ถูกพยายามฆ่า ถูกถอดสายยางก็ไม่ตาย เพราะกรรมแห่งภพนั้นเขายังอุปการะภพชาตินั้นๆอยู่ แม้ในเรื่องอุปสรรคขัดขวางที่เกิดขึ้นแก่การรักษาคนไข้รายนี้ ก็เกิดขึ้นจากบาปกรรมที่คนไข้ได้เคยทำมาแล้ว หากคุณหมอนำเรื่องนี้มาเป็นที่ตั้งแห่งโทสะ นั่นย่อมเป็นทุกข์โทษแก่ตนเอง พึงกระทำไว้ในใจว่าแม้ เราจะโกรธเคืองบุคคลและองค์กรรอบข้าง ที่ไม่คิดเอื้อเฟื้อช่วยเหลือคนไข้ผู้น่าสงสารรายนี้ ทั้งๆที่เราออกโรงทำเรื่องขอตรงๆ หากบาปกรรมของคนไข้นี้แรงมาก เขาก็ย่อมต้องเสวยวิบากคืออุปสรรคขัดขวางอยู่ ใครเล่าจักอาจขวางกั้นกระแสอันเที่ยงตรงแห่งกรรมได้เมื่อเขาได้ปัจจัยมาส่งผล..?? การวางอุเบกขาไม่ได้หมายความว่าให้ปล่อยทิ้งไปไม่อินังขังขอบ แต่วางเพราะเราได้ทำทุกอย่างอย่างดีที่สุดแล้ว แต่กลับไม่ได้ผลอย่างที่คาดหมาย แสดงว่ามีผลจากปัจจัยอื่นที่เราเข้าแทรกแซงไม่ได้คือ"กรรม" นั่นเอง หากเราอาศัยอกุศลวิบากของคนอื่นมาทำกรรมใหม่ที่เป็นโทสะ นั่นเป็นเรื่องที่เสียหายแล้วสำหรับเรา อย่าลืมว่ากุศลกับอกุศลไม่ปนกันเหมือนน้ำกับน้ำมัน ต่างคนต่างให้ผลแปลกแยกกันออกไปครับ

หากคุณหมอพยายามรักษาเขาอย่างดีที่สุดแล้วแต่ในที่สุดคนไข้ตาย ก็ต้องวางใจว่า เขาหมดกรรมในชาตินี้แล้ว แทนที่จะคิดลงโทษตนเองให้ใจเศร้าหมอง ก็พึงปรารภว่า เรานี้ได้กรุณาเขาด้วยการรักษาเขาอย่างดีที่สุด อำนวยความสะดวกแก่เขา เรานั้นใคร่อยากให้เขาหายเสียไวๆตลอดเลย...คิดอย่างนี้ ท่านก็ย่อมเบิกบานในบุญที่ตนเองได้กระทำต่อคนไข้ให้เขาพอจะคลายทุกข์ลงไปได้ ...

ขออนุโมทนาและชื่นชมในกุศลจิตของคุณหมอครับ

ผมขอตอบคุณหมอ"เจตพัฒน์" ดังนี้ครับ



อุปสรรคทุกข้อใครเป็นผู้รับเคราะห์และรับผลประโยชน์

ผู้รับเคราะห์ คือ
1. คนไข้..... เจ้ากรรมนายเวรเขาต้องการให้คนไข้เจ็บ และค่อยๆตาย เขาไม่ยอมให้ใครช่วยคนไข้
2. ญาติของคนไข้..... เพราะต้องเสียเงินทั้งๆที่รายได้ก็น้อย
3. ตัวคุณหมอ..... เพราะต้องทุกวิถีทาง ทั้งๆที่ช่วยไม่ได้เท่าไร ยิ่งช่วยคนไข้ยิ่งทรมาน เพราะคนต้องตาย ไปถ่วงเวลาไม่ให้เขาตาย

ผู้รับผลประโยชน์ คือ
1. ญาติของคนไข้..... เพราะเห็นกฎแห่งไตรลักษณ์ เห็นการเกิด แก่ เจ็บ ตาย
2. ตัวคุณหมอ..... เพราะคุณหมอได้บุญจากการที่
ผมเวทนาคนไข้ ผมเลยเอาเงินเดือนผมซื้ออาหารให้คนไข้แทน
จะนิมนต์พระมาเพื่อลดวิบากกรรมคนไข้ ซึ่งก็คือ ให้คนไข้ผมละสังขารไปโดยไม่ทรมานยืดเยื้อเช่นนี้

และได้บุญจากการรู้ว่า กรรมมีจริง

คุณหมอคะ คิดว่าพอจะเข้าใจความรู้สึกของคุณหมอนะคะ ไม่เป็นไรค่ะ เห็นด้วยว่าคุณหมอต้องทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด ถึงแม้มันจะดูเป็นการยื้อคนไข้ (เรื่องนี้เป็นเรื่องที่พูดหรือตอบแทนกันยากมากกกกก ว่า ถ้ายื้อก็หาว่าเขาจะไปไม่ปล่อยไปตามกรรมของเขา ครั้นไม่รักษาก็จะรู้สึกผิดว่ารักษาหรือทำไม่เต็มที่ พูดยากจริงๆ ค่ะ ต่อให้รู้ว่าเขาต้องตายแต่ก็ต้องทำการรักษาให้ถึงที่สุดเพราะคุณเป็นหมอ) ขอให้คุณหมอทำให้เต็มที่ตามความสามารถและวิชาชีพค่ะ เพราะคุณหมอเป็นหมอมีหน้าที่ต้องรักษาคนไข้ค่ะ เรื่องบางเรื่องก็ต้องปล่อยให้คนไข้และญาติตัดสินใจเอง แต่ถ้าเขาไม่ตัดสินใจคุณหมอก็คงจะต้องมีหน้าที่ทำหน้าที่ให้ดีที่สุดก็เท่านั้นเองค่ะ สู้ๆ นะคะคุณหมอ