บอกให้เขาแค่ ถือศีล ทำสมาธิ ก็พอค่ะ เพราะไปปรับความเข้าใจยังไง เขาก็ไม่ฟัง ไม่เชื่อ เพราะทิฐิที่ติดกิเลส

ให้เขาถือศีล ทำสมาธิ แล้ววันนึงจะได้ปัญญา (นานไม่นาน แล้วแต่กรรม) เมื่อได้ปัญญา เขาจะเข้าถึงสัจธรรม เมื่อนั้นเขาจะรู้ว่า การสร้างศัตรู เป็นบาป คนที่รู้ถึงธรรม ย่อมไม่ทำ

คุณก็ถือศีล ทำสมาธิ ได้ก็ดีค่ะ เพราะคุณก็จะเข้าถึงธรรมในวันนึง (ชาตินี้ชาติไหน ขึ้นอยู่กับกรรม ขอแค่เพียรพยายามเท่านั้น) คุณก็จะรู้วิธีเองค่ะ

หนูไม่รู้ว่าจะเริ่มเรื่องอย่างไรดี

ตอนนั้นหนูเรียนอยู่ ม.3 ค่ะ ตามประสามอ ต้นนะค่ะ
ก็จะแบ่งเป็นกลุ่มเป็นแก็งกัน คนนี้อีกพวกนึง คนนั้นอีกพวกนึง
นุ่นก็จัดได้ว่า อยู่ในกลุ่มที่ดังพอสมควร แหะๆคือดังในเรื่องที่ไม่น่าจะดังอ่ะค่ะ
แบบว่า ใครมารุกรานเรา เราไม่ยอม ประมาณนั้น
ตอนนั้นก็เกิดเรื่อง เรื่องที่ไม่น่าจะเกิดกับตัวเองได้ คือ มีคนมาตะโกนด่า
ด่าคำหยาบมากด่าแบบเด็กสมัยนี้เค้าชอบพูดกันอ่ะค่ะ ที่เป็นปัญหามากก็คือ
ไม่ทราบสาเหตุ ว่ามาด่า นุ่นเรื่องอะไร งงมาก ทำอะไรไม่ถูก
ด่าได้ 2อาทิตย์ นุ่นทนไม่ได้ค่ะ เลยว่ากลับ คราวนี้ ยกพวกจะตบนุ่นเลยค่ะ
ตอนนั้น แม้แต่เพื่อนรักของตัวเอง ยังช่วยอะไรเราไม่ได้ คิดจะลาออกจากโรงเรียน
แต่ก็เลกคิดค่ะ เพราะเหลืออีกเทอมเดียว ก็จะ จบม.3แล้ว
ก็เลยอดทนมาก มีแต่ธรรมะเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ ตอนนั้นก็ได้ไปเจอหนังสือธรรมะ
แผ่เมตตา ก็เลยตั้งหน้าตั้งตา สวดมนตร์ แผ่เมตตา ให้ศัตรูของเรา ค่ะ
แรกๆก็เหนื่อยค่ะ เหนื่อย อก เหนื่อยใจ ท้อ เพราะเจอพวกเค้าที่โรงเรียนทีไร
ก็แซว แนวหยาบๆ ด่าทีนำตาไหลเลยค่ะ ไหลที่ไม่รู้ว่าด่าเรื่องอะไร
ที่นุ่นไม่ยอมด่ากลับไม่ ไปมีเรื่อง ก็เพราะว่าเห็นแก่ พ่อแม่ ของนุ่นที่ส่งมาเรียน
หนังสือ ไม่ใช่มาทำอะไรอย่างนี้ ก็เลยอดทน เรียนต่อจนจบ
และในตอนนั้นก็ได้แผ่เมตตา ให้พวกเค้า ประมาณ 1 เดือนที่จำได้

พวกเค้า ก็เริ่มไม่ด่า แล้ว ก็จะมีถามว่า เห้ยจะไปไหววะ นำเสียงแบบหาเรื่องอยู่
แตก็ยังโอเคกว่าเก่าตอนนั้นรู้สึกโล่งใจมาก นี่เป็นเพราะการแผ่เมตตาหรือเพราะอะไรกันแน่

ทุกวันนี้ ก็แยกย้ายไปเรียนต่อกันค่ะ นุ่นเองก็เรียนอยู่ ม.ปลาย ส่วนพวกเค้าก็เรียนต่อพาณิชกันค่ะ
แต่คนที่เป็นแกนนำด่านุ่น ก็มีสามีไปแล้วค่ะ คือเรียนไม่จบ ตอนนั้นไปเจอเค้า เค้าก็ไม่กล้าสบตานุ่นเลยค่ะ แต่ดีใจที่ได้เจอเค้า นุ่นยิ้มให้เค้า แต่เค้าแกล้งทำเป็นมองไม่เห็น ไม่รุ้ว่าเคยทำอะไรกับเค้า
ไว้ ......

อนุโมทนาครับน้องนุ่น ธรรมะย่อมรักษาผู้ประพฤติธรรมเสมอครับ

ธ่อ... น้องนุ่น...จ๋า...
เพ่ก็นึกว่าน้องนุ่นเจอ สาด-ตู ในที่ทำงาน
เพ่เคยนั่งซดกาแฟ กับพายแอ๊ป อยู่ใน ร้าน Mc - สีลม เห็นสาว CP เดินผ่านหน้าไป
เพ่ก็นึกว่าน้องนุ่นประมาณน๊านนนน....

น้องนุ่นก๊ะ
ที่ทำงานพี่เป็นแหล่งรวมเด็กช่างกล น่ะน้อง
ทั้งปทุมวัน อุเทนถวาย เทคโน และอื่น ๆ อีกมากมาย
และเพ่ก็ชอบพวกเขาด้วย... ใจนักเลงดี
สาด-ตู ประเภทนี้ เปลี่ยนไปเป็นมิตร โดยธรรมชาติของ เวลา ประสบการณ์ สถานการณ์

ซึ่งเท่าที่อ่าน น้องนุ่นมีธรรมอยู่ในใจ ก็ตั้งมั่นในธรรม ไม่หวั่นไหว จบ
ไม่ต้องไปแก้ไขอะไร แค่ทำใจให้เป็นกุศล ไม่ต้องไปคาดหวังเฝ้ารอการเก็บเกี่ยว
เมื่อถึงเวลาอันเหมาะสม ผลจะปรากฎเอง... นะก๊ะ...

คุยกับคนเฒ่า ก็ต้องทำตัวเฒ่า
คุยกับเด็ก ก็ต้องทำตัวเด็ก ...
และต้องพยายามทำปัญญาให้เด็กรับได้ด้วย...อิ อิ

มีความสุขในลานธรรม...นะก๊ะ...นู๋นุ่น...

สวดมนต์ แล้วกรวดน้ำ ให้เขาซะ ทำถูกต้องแล้วขอรับ เพราะ กระผมใช้มุข นี้ประจำ ไม่สบายใจมาก ก็สวดมนต์ มาก เช้าเย็นไปเลย กรวดน้ำอีก กรวดเข้าไป กระผมจะคิดว่าคนที่ทำให้เราไม่สบายใจ คือ เจ้ากรรมนายเวร ทำทุกวันนานที่สุด 3 เดือน แล้วทุกอย่างจะดีขึ้นเอง

รับประกันความผึงพอใจ ให้กระทืบได้ภายใน 3 เดือน ....อิอิ

ขอบคุณค่ะ สำหรับคำแนะนำดีๆนะค่ะ

อนุโมทนาสาธุนะคร้า

จากวันนั้นถึงวันนี้ ก็มีคนหลากหลายเข้ามาในชีวิต


เจอใครไม่ดี ก้อรีบแผ่ เลยค่ะ เอาเป็นว่าแผ่เมตตาแล้วรู้สึกดีขึ้น

มีวิธี ทำให้ศัตรู กลับใจมาเป็นมิตรได้อย่างไรบ้างค่ะ

ทุกครั้งที่เรากำมือชี้นิ้วว่าคนอื่นเท่าเราว่าตัวเองมากกว่า(อีก4นิ้วชี้หาตัวเอง)
เพราะเรายอมไม่ได้...ก็ไม่พ้นทำให้เราทุกข์จิตทุกใจอยู่...จริงไหมคะ...
ถ้าเราตั้งใจที่จะเป็นมิตรกับเขาจริงๆ...เราก็ต้องเข้าไปผูกมิตรก่อน...
หากทำไม่ได้ก็มีวิธีเดียวต่างคนต่างอยู่...ทำใจตัวเองให้อโหสิกรรมเขาบ่อยๆ
เพราะการผูกพยาบาทมันข้ามภพชาติเลยนะคะ ทำใจเราแผ่เมตตาให้กับเขามากๆ
ตราบใดที่ยังไม่หมดกิเลสก็ยังต้องทุกข์เพราะกรรมที่สร้างไม่หยุดไม่ถอย...ฉะนี้แล

ขออนุโมทนาสาธุนะคร้า
สำหรับทุกท่าน ที่ชี้แนะแนวทางที่ดีนะค่ะ

ไม่ตอกย้ำว่าเขาเป็นศัตรู ต้องหมดคำนี้ก่อนในใจเรา ถ้ายังมีคำนี้ก็ไม่สามารถกลับใจใครได้เพราะใจเรายังไม่กลับใจเลยว่าเขาเป็นศัตรูให้เป็นมิตรได้ จะไปสาระวนอย่างอื่นทำไม ไร้ประโยชน์

- กลับใจของเราซะเอง
- เราทุกคนล้วนอยู่ในโลกของความจะยึดเอาได้จริง เป็นของชั่วคราว ตายแล้วเอาอะไรไปด้วยไม่ได้
- การเกี่ยวข้องไม่ใช้จะเป็นการเอาแต่ประโยชน์ตนอย่างเดียว รู้จักอนุเคราะห์ สงเคราะห์ เกื้อกลูกัน
- รู้จักแล้วๆไป และไม่ถือสา