...พระอรหันต์ท่านสละแล้วซึ่งทรัพย์สมบัติทางโลก...
...เปรียบเสมือนท่านถ่มน้ำลายทิ้งไปเรียบร้อยแล้ว...
...ธรรมะเป็นของกลาง...ทรัพย์สินเงินทองเป็นของกลาง...
...ท่านสละแล้ว...แต่กลับมากมานทับถมทวีคูณ

...ผู้แสวงหาให้ได้มามากๆ...ก็ควรขยันในทางที่ถูกที่ควร...ส่วนผู้ที่ไม่รู้..ไม่รู้ตัวมากกว่า...
...กิเลสในตัวทุกคนถึงไม่หามันก็มีเป็นสมบัติติดเนื้อ...ติดตัว...ติดใจเรามา...
...ใครขยันหาอันไหนมาก...ก็ย่อมได้สิ่งนั้นมาก...ขยันสร้างกิเลสก็เกิดกิเลส...

สำหรับผู้ปฏิบัติแรกๆ ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้นค่ะ ทำแค่บอกตัวเองว่าทำอะไรอยู่ จมูกหายใจเข้าออก ปากแห้ง เมื่อยคอ ฯลฯ อะไรแบบนั้นค่ะ เพราะต้องเริ่มจากปฏิบัติสมาธิ

แต่เมื่อถึงสมาธิขั้นสูง คือ แจ้งในธรรมระดับโสดาบันแล้ว ก็เข้าอัปปนาสมาธิ ซึ่งสามารถทำวิปัสสนากรรมฐานได้แล้ว

และเมื่อนั้น ในสมาธิ เราคิดอะไรก็ได้ค่ะ คิดโดยอิงสัจธรรม แล้วคำตอบจะมีในทุกๆสิ่งที่สงสัยค่ะ แต่กว่าจะขั้นนั้นได้ก็เหนื่อยกันเลยทีเดียว

สิ่งที่ต้องละในการปฏิบัติมีเพียง กิเลสค่ะ ยิ่งละกิเลสได้ จิตยิ่งมีกำลัง เพราะจิตเบาจากกิเลส ก็จะเปิดรับธรรมง่ายขึ้น

สิ่งที่ต้องเติมมากคือ ความเพียรพยายาม เติมมาก แต่ทำอย่างพอดีค่ะ