...พระพุทธศาสนา...เป็นศาสนาเดียวในโลกที่สอนให้หลุดพ้นจากการเวียนว่ายตายเกิด...
...ต้นเหตุมาจากจิตหมุนเวียนสร้างภพชาติไม่มีวันสิ้นสุด...ผู้ที่ปฏิบัติธรรมในศาสนาพุทธ...
...จะสามารถทำจิตให้หลุดพ้นจากการเวียนว่ายตายเกิดได้เรียกว่า...การบรรลุธรรม 4 ขั้น...
...ธรรมที่บรรลุแล้วจะไม่ลดขั้นลงมา...จาก1.พระโสดาบัน2.พระสกิทาคามี3.พระอนาคามี...
...และ4.พระอรหันต์...การเข้าสู่นิพพานก็คือการที่จิตเป็นอิสระไม่หมุนเวียนเกิดแล้วตายอีกต่อไป...
...ซึ่งเริ่มจากจิตหลุดพ้นตอนยังมีร่างกายครองอยู่...เมื่อร่างกายหมดสภาพตายลงก็เข้าสู่พระนิพพาน...

ขอบพระคุณทุกท่านที่ตอบ และให้การตอบรับอย่างดีคะ

ตอนนี้เรากำลังไล่อ่าน และพอที่จะสรุปได้ดังนี้


ขอบพระคุณมากคะ นิพพานแปลว่าความเย็นใจ สบายใจ จริงๆด้วย แต่ว่าเรายังไม่เข้าใจว่า หากว่าเย็นกาย สบายใจจริง ทำไมถึงยังหลุดพ้นจากกิเลสแล้วไปนิพพานที่เป็นของจริงไม่ได้น่ะคะ
แต่ก็ขอบคุณมากๆคะ เพราะท่านทำให้เราเข้าใจความหมายของคำว่านิพพานจริงๆ


นั้นสินะคะ เพราะว่าหวังผล ก็เลยคิดว่าเมื่อไหรจะได้เสียที
แต่ความรู้สึกของเราในขณะปฎิบัตินั้นก็คือ เราทำเพื่อพระนิพพาน แต่เหตุใดถึงยังไม่ไปสักที เราไม่เข้าใจว่าที่เราทำอยู่มันคืออะไรกันแน่ ผ่านมาจะครึ่งปีแล้ว ถึงแม้ว่าตัวเราจะมีการพัฒนาที่ดีขึ้น แต่บางทีก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ก็เลยท้อใจอยู่หน่อยน่ะคะ บางทีเราก็สงสัยนะว่าถ้าเราเกิดปล่อยวางกับโลกได้จริงๆและหันมาใช้ชีวิตทางโลกแทน มันก็ไม่ใช่เป้าหมายของเราน่ะสิ เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ยากจริงๆนะคะ
แล้ว ให้ปฎิบัติด้วยความรัก ที่จะทำ มันมีความหมายยังไงเหรอคะ?


ถูกอย่างที่คุณกล่าวมาน่ะคะ แต่สำหรับผู้ที่ยังมองเห็นไม่ชัดนั้น เรื่องที่คุณกล่าวออกมาช่างมองเห็นตามความเป็นจริงได้ยากเช่นกัน เพราะไม่ได้อยู่ใกล้ตัว แต่เราจะพยายามเข้าใจคะ ขอบคุณคะ


ขอบคุณคุณสู้เว้ยมากเลยคะ ทำให้เราเริ่มมองเห็นตามความเป็นจริงได้หน่อยๆ สรุปก็คือนิพพานก็คือ การไม่ไปใส่ใจกับทุกข์ และเข้าใจในทุกข์นั้นๆจึงเกิดความปล่อยวาง สินะคะ
ไม่ต้องไปสนใจฝั่ง ก็สามารถที่จะไปถึงฝั่งได้อยู่ดี ประมาณนั้นหรือเปล่า


ขอบคุณมากคะ สำหรับกำลังใจ
อยากไปนิพพานเพราะรู้ว่าโลกนี้มันทุกข์ แต่ปฎิบัติไปถึงจุดๆหนึ่ง กลับมองเห็นทุกข์ไม่ชัดซะอย่างนั้น เพราะใจมันเริ่มเฉยๆกับหลายอย่าง ก็เลยสงสัยว่าเส้นทางต่อไปจะเป็นยังไงละ... ทำนองนี้น่ะคะ แต่ก็ขอบคุณมากคะ


ถ้าทุกข์ที่ตั้งเป้าในขณะนั้นหายไปแล้ว ต่อไปจะเอาเป้าหมายอะไรต่อล่ะคะ จึงจะยิงได้ถูกเป้าต่อไป


กลิ่นขี้ ลอยมาเลยคะ อะ... ไม่ใช่คะ ล้อเล่น
อย่างที่คุณกบนอกกะลา กล่าวไว้สรุปได้ว่า กำจัดทุกข์ในปัจจุบันให้ได้ก่อน ซึ่งทุกข์ในปัจจุบันนั้นมาได้หลายรูปแบบ และหลากหลาย ให้เข้าใจในทุกข์ทุกรูปแบบและทุกอย่างที่เกิดขึ้นในปัจจุบันนี้ สินะคะ จึงจะปล่อยวางอันมีความหมายว่าเป็นนิพพานแท้จริงได้ ใช่ไหมคะ ขอบคุณคะ


ขอบคุณคุณ yodchaw มากคะที่นำคำสอบของหลวงพ่อมาให้อ่านกัน สรุปได้ว่า เมื่อใดที่เราเลิกปรุงแต่งเมื่อนั้นเราจะได้เห็นนิพพาน
เราจำได้ว่าครั้งหนึ่งที่เราเดินจงกรมอยู่นั้น ทุกอย่างสงบมากแล้วเหมือนเห็นพระนิพพานอยู่ตรงหน้าของเราเลย คือมันไม่กังวลไม่ทุกข์อะไรเลย สงบมากเหมือนจะเห็นทุกอย่างตามความเป็นจริง แต่เรารู้สึกแบบนั้นได้แค่แวปเดียวเท่านั้น แล้วก็ไม่เจออีก... บางทีถ้าเราจำความรู้สึกแบบนั้นได้แล้วทำใจให้รู้สึกแบบนั้นบ่อยๆก็คงจะดีสินะคะ
ขอบคุณคะ


ขอไปสวรรค์ กับพรหมโลกคะ
แต่จริงๆแล้วก็ไม่ดีกว่า เราจะเพียรมองโลกตามความเป็นจริงให้ได้มากที่สุดคะ


ถูกของคุณ tonnk เลยคะ ที่ว่าติดสุข เพราะว่าเรากังวลอยู่ หลังจากที่พิจารณาปล่อยวางไปได้หลายๆอย่างแล้ว มันมีความเฉยเข้ามาแทนที่ แล้วก็คิดว่าต้องเจออะไรอีกกันนะ จึงจะไปถึงฝั่งได้อย่างแท้จริง แต่ดังที่หลายๆคนได้ตอบมาแล้ว เราเริ่มเข้าใจมากขึ้น ขอบคุณคะ


คำตอบของคุณ เราอ่านแล้วค่อนข้างงง จริงๆ
สรุปจากสิ่งที่คุณอยากจะกล่าวได้ว่า เพราะได้รับการฟังต่อๆกันมาว่าโลกนี้นั้นทุกข์ นิพพานนั้นเป็นสุข ก็เลยอยากไปนิพพาน แต่ทางที่ดีแล้ว เราควรที่จะรู้ว่าอะไรในโลกที่ทุกข์บ้าง ทำนองนี้สินะคะ
การรู้ว่าอะไรในโลกที่ทุกข์บ้าง ก็คือ ตัวกิเลสต่างๆได้แก่ ราคะ โมหะ โทสะ
หากเรารู้จักกิเลสเหล่านั้นโดนเที่ยงแท้แล้ว ถือว่าเราได้เข้าใจในทุกข์นั้นๆเที่ยงแท้แล้ว เราก็จะปล่อยวางในความทุกข์เหล่าๆนั้นได้
ทำนองนี้สินะคะ...


เราขอนิพพาน ที่เป็นนิพพานแท้ๆ ไม่ใช่นิพพานที่เกิดจากสมาธิน่ะคะ เพราะนิพพานที่เกิดจากสมาธินั้นไม่ยั่งยืน ไม่ถาวร ไม่สามารถข้ามฝั่งแห่งภพชาติได้


การเกิดใหม่ของภพชาตินั้นถือเป็นการเริ่มต้นใหม่และมีความทุกข์เกิดขึ้นอีกครั้ง ขอบคุณคะ


อันนี้เราทราบดีแล้วคะ ขอบคุณคะ

------------------------------------------------------------------

สรุปจากที่ได้อ่านของทุกๆท่านมา


มองที่ปัจจุบัน อย่าเอาจิตไปเกี่ยวข้อง หากเอาไปเกี่ยวข้องแล้วให้รู้ว่า นี่ทุกข์ นี่สุข หรือ นี่เฉยๆ
ให้รู้ว่าตัวเรารู้สึกอย่างไร ให้รู้ว่าความรู้สึกนั้นสามารถเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไปได้ตลอดเวลา

เพียงแค่เราไม่ปรุงแต่งในปัจจุบัน เพียงแค่เราไม่ทุกข์หรือสุขในการดำรงชีวิตประจำวัน
มองเห็นทุกอย่างเป็นเพียงละคร
เข้าใจในทุกข์ที่เกิดขึ้นในปัจจุบัน เพียงเท่านี้ก็จะสามารถเห็นพระนิพพานได้อย่างแท้จริง
แม้ว่าอาจใช้เวลาอยู่บ้าง แต่ก็จะได้เห็น

ผิดถูกประการใด ก็ขอคำแนะนำมา ณ ที่นี่

ขอบคุณทุกท่านที่มาร่วมกันนำเสนอความรู้ให้ข้าพเจ้า
หวังว่ากระทู้นี้จะเป็นประโยชน์แก่ผู้อื่นด้วย
ส่วนคำถามที่ถามในระหว่างแทรกคอมเม้นต์ไว้ ถ้าช่วยตอบด้วยจะดีมากๆคะ

ขอให้ทุกท่านเจริญในธรรมยิ่งๆขึ้นไป

ขออนุโมทนา

เพื่อ สลัดออกและดับ ซึ่งทุกข์ทั้งปวง

ตั้งใจจะเขียนประมาณนั้นแหละครับ

สรุปใหม่
ผมอยากให้เจ้าของกระทู้ลองพิจารณาเองอย่าว่าตามคนอื่นว่าอย่างนั้น อย่างนี้มันทุกข์
แต่ให้เราได้ใช้ปัญญาของเรามาพิจารณา แล้วเจ้าของกระทู้จะเข้าใจเองว่าทำไมถึงอยากไปนิพพาน?
ที่ผมบอกว่าไม่อยากเฉลยข้อสอบเพราะปัญญาของเราจะเกิดโดยไม่เต็มขั้น(ในความคิดเห็นของผมนะ)
อาจจะเรียกได้ว่าสัมมาทิฏฐิที่มีมิจฉาทิฏฐิแทรก
แถม!ความเป็นพหูสูตเกิดจาก
๑.สุตา ฟัง ๒.ธตา จำได้ ๓.วจสา ปริจิตฺตา พูดออกมาได้ ๔.มนสานุเปกขิตา ๕.ทิฏฺฐิยา สุปฏิวิทฺธา

๑.รู้ว่าทำไมถึงต้องไป
๒.รู้ว่าทางไหนที่เป็นไปเพื่อนิพพาน
๓.เดินตามเส้นทางนั้น
๔.ประสบความสำเร็จ

หวังว่าคงจะเข้าใจนะครับ คราวนี้

ผิดพลาดประการใดต้องขออโหสิกรรมด้วยครับขอบคุณครับ

ต้องมองโลกให้เห็นก่อนครับ(โลกธรรม)

เมื่ออวิชชา ตัณหา อุปาทานดับไป นิพพานก็ปรากฏ

เมื่อจะพูดให้มั่นเข้าอีกก็ว่า การดับอวิชชา ตัณหา อุปาทานนั่นแหละ คือ นิพพาน



เมื่อปฏิบัติธรรมถูกวิธี ดับอวิชชาเป็นต้นได้ นิพพานก็ดูเหมือนไม่ยาก

แต่มันยากตรงที่การปฏิบัติเพื่อกำจัดกิเลสภายในจิตใจ คือ อวิชชา ตัณหา อุปาทาน นี่ซี่

อริยสัจ ๔ ได้แก่ ทุกขอริยสัจ สมุทัยอริยสัจ นิโรธอริยสัจ มรรคอริยสัจ

สมุทัย ได้แก่ ตัณหา นิโรธได้แก่นิพพาน มรรคข้อปฏิบัติ

ฝ่ายก่อทุกข์ เมื่อเสวยเวทนาแล้ว ตัณหาเกิดขึ้น ก็เพราะไม่รู้เท่าทันสภาพความจริงของสิ่งที่ตนเสพเสวย

นั้นว่า เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา เป็นสิ่งที่ไม่อาจจะเข้าไปยึดถือเอาเป็นของตนได้จริง ไม่รู้ว่าสิ่งนั้นมี

คุณมีโทษอย่างไร เป็นต้น และทำการรับรู้ด้วยอวิชชา ที่เรียกว่า อวิชชาสัมผัส -

( ดู สํ.ข.17/94/58; 174/117) เวทนาที่เกิดจากอวิชชาสัมผัสนี้ จึงเป็นเหตุให้เกิดตัณหา


ส่วนในฝ่ายดับทุกข์ เมื่อเสวยเวทนาแล้ว ไม่เกิดตัณหา ก็เพราะมีความรู้เท่าทันสภาวะสังขารของสิ่ง

ทั้งหลายที่เสพเสวย คือ มีวิชชารองเป็นพื้นอยู่ จึงทำการับรู้ชนิดที่ไม่ประกอบด้วยอวิชชา

เมื่อไม่มีอวิชชาสัมผัส เวทนาที่เกิดขึ้นก็ไม่นำไปสู่ตัณหา

ดังนั้น ที่ว่าตัณหาดับ จึงบ่งถึงอวิชชาดับอยู่ในตัว

เหมือนอย่างที่พระพระพุทธเจ้าแสดงในคำจำกัดความอย่างสั้นของอริยสัจข้อที่ ๒ และ ๓ ว่า ตัณหาเป็นเหตุ

เกิดแห่งทุกข์ และดับทุกข์ได้ด้วยการดับตัณหา

เริ่มต้นอย่างน้อย ๆ ลงมือปฏิบัติธรรมเพื่อกำจัดกิเลสนิวรณ์เป็นต้นได้บ้างแล้ว ก็พอมองเห็นแสงสว่าง

ที่ปลายอุโมงค์ เพราะกิเลสยังปกคลุมจิตอยู่จึงมองไม่เห็นแสงแห่งธรรม อุปมาก็เหมือนกระจกเงาที่ธุลี

บดบังอยู่ จึงมองไม่เห็นใบหน้าของตน ฉะนั้น

น่าจะมีจัดทัวร์ ไปนิพพาน แบบเช้าไปเย็นกลับ จะได้บอกถูกว่านิพพานดีอย่างไร
แต่คนที่ตอบคำถามอยู่นี่ยังไม่เคยมีใครได้ไปสักคนเดียว

...ผู้ปฏิบัติธรรมทุกคนสามารถเข้าสู่ภาวะนิพพานได้ชั่วขณะค่ะ...คือฝึกการมีสติสัมปชัญญะอยู่กับตัว..
...คือฝึกจิตให้คิดแต่กุศล...ละชั่ว ทำดี และทำจิตใจให้ผ่องใส...จิตวางเฉยและปล่อยวางสุข-ทุกข์...
...แม้ร่างกายจะเหน็ดเหนื่อยจากการทำงาน...แต่จิตใจไม่รู้สึกทุกข์ไปตามการรับรู้คือรู้แล้วปล่อยวาง...
...มีสติสัมปชัญญะทุกขณะจิต...เป็นภาวะที่จิตไม่สับสนวุ่นวาย...ปล่อยวางและว่างจากการคิดอกุศล...

...ก็คือการทำจิตใจให้ละกิเลส โลภ โกรธ หลง ได้ชั่วขณะ...ทำได้ทั้งวันก็เข้าสู่ภาวะนิพพานทั้งวัน...

...พระอรหันต์...ท่านปฏิบัติจนสามารถดับกิเลสโลภ โกรธ หลงที่มีในจิตใจตนเองได้ตลอดเวลา...
...จิตใจไม่คิดอกุศล ละชั่ว ทำดี ทำจิตใจผ่องใสเป็นอัตโนมัติ...รู้เท่าทันจนปล่อยวางเกิดจิตว่างๆ...
...ด้วยการเดินทางสายกลางมัชฌิมาปฏิปทา...ยึดหลักโอวาทปาติโมกข์ อริยสัจ๔และอริยมรรค๘...
...อยากรู้ต้องฝึกปฏิบัติให้จิตรู้สึกเฉยๆ ไม่สุข ไม่ทุกข์ ทำอะไรก็ให้รู้สติอยู่กะปัจจุบัน(ละอดีตอนาคตค่ะ)...

จุฬาภินันท์ก็ขอมีจุดหมายที่พระนิพพานค่ะ ถึงได้นะคะ สัตว์นรกก็ถึงได้ ที่ต้องใช้มากๆคือเพียรพยามค่ะ

เพียรถือศีล เพียรทำสมาธิ(สมถะก็พอค่ะ อาณาปนาสติน่ะค่ะ) เพียรเพื่อให้รู้ว่าทางที่จะไปสู่พระนิพพานได้คือทางไหนค่ะ

พระนิพพานเป็นสภาวะสุขเหนือสุขค่ะ เหนือกงจักรแห่งสัจธรรม สามเงื่อนไขของการเข้าสู่พระนิพพานคือ
- สะสมบุญได้เข้าถึงสัมมาสัมโพธิญาณ นานมากแต่เพียรบริสุทธิ์เข้าไว้ค่ะ (ในหลวงทรงสอนผ่านพระมหาชนกค่ะ)
- ตัดกรรมได้กับทุกผู้ทุกตน
- วางกิเลสได้ทั้งหมด ไม่ใช่ตัดกิเลสนะคะ

พระองค์ที่เข้าสู่พระนิพพานล่าสุดคือสมเด็จโตค่ะ พระองค์ต่อไปคือในหลวงของเราค่ะ (ผู้รู้บอกมาน่ะค่ะ) เป็นไปตามลำดับขั้นค่ะ - โสดาบัน สกิทาคามี อนาคามี อรหันต์ โพธิสัตว์ พระมหาโพธิสัตว์ พระนิพพาน

มนุษย์ทำได้สะดวกที่สุดค่ะ เพราะฉะนั้นทำดีเข้าไว้เพื่อให้ได้เกิดเป็นมนุษย์ในทุกชาติก่อนค่ะ จุฬาภินันท์เพียรปฏิบัติแบบพอดีๆตามแต่สภาวะของร่างกายและใจค่ะ เป้าหมายแรกคือขอเป็นคนในยุคของพระศรีอริยเมตตรัยน่ะค่ะ




อย่างที่บอกค่ะ เป็นคนน่ะดีที่สุดแล้วค่ะ ดียิ่งกว่าการเป็นเทวดาซะอีกเพราะเราเพียรได้ไงคะ

การจะปฏิบัติให้ได้ก็ต้องอย่าท้อ อย่าสงสัยเลยค่ะ มันอยู่ที่บุญที่ทำมาแต่ชาติก่อนๆด้วย ชาตินี้ทำบุญไว้มากๆชาติหน้าได้เป็นมนุษย์ก็ทำต่อค่ะ อธิษฐานไว้ก็ได้ค่ะ คำอธิษฐานด้วยจิตที่เป็นสมาธิศักดิ์สิทธิ์ค่ะ

บุญที่สูงที่สุดคือปฏิบัตินั่นแหละค่ะ ศีล สมาธิ แล้วปัญญาจะเกิดค่ะ อย่าท้อถ้ามันยังไม่เกิด ย้ำค่ะ เพียรอันบริสุทธิ์เท่านั้นจะทำให้ถึงฝั่งฝันได้ค่ะ

สาธุ สาธุ สาธุ

ทุกข์ไม่สามารถดับไปจากกายใจได้ ตราบใดที่ยังมีกายใจอยู่
แต่จิตที่หลุดพ้นแล้วสามารถพ้นจากทุกข์ของกายใจได้
และเมื่อสิ้นกายใจนี้แล้วก็ไม่ต้องเกิดมาเจอทุกข์อีก

"...ดูกรภิกษุทั้งหลาย สงสารนี้กำหนดที่สุดเบื้องต้นเบื้องปลายไม่ได้ ฯลฯ
เมื่อบุคคลหนึ่งท่องเที่ยวไปมาอยู่ตลอดกัปหนึ่ง
พึงมีโครงกระดูก ร่างกระดูก กองกระดูกใหญ่เท่าภูเขาเวปุลละ
ถ้ากองกระดูกนั้นพึงเป็นของที่จะขนมารวมกันได้
และกระดูกที่ได้กองรวมไว้แล้วไม่พึงกระจัดกระจายไป
ข้อนั้นเพราะเหตุไร เพราะว่าสงสารนี้กำหนดที่สุดเบื้องต้นเบื้องปลายไม่ได้..."

...ดูกรภิกษุ เหมือนอย่างว่าภูเขาหินลูกใหญ่ยาวโยชน์หนึ่ง กว้างโยชน์หนึ่ง สูงโยชน์หนึ่ง ไม่มีช่อง ไม่มีโพรง เป็นแท่งทึบ บุรุษพึงอาผ้าแคว้นกาสีมาแล้วปัดภูเขานั้น ๑๐๐ ปีต่อครั้ง ภูเขาหินลูกใหญ่นั้นพึงถึงการหมดสิ้นไปเพราะความพยายามนี้ยังเร็วกว่าแล ส่วนกัปหนึ่งยังไม่ถึงสิ้นสุดไป กัปนานอย่างนี้แล บรรดากัปที่นานอย่างนี้ พวกเธอท่องเที่ยวไปแล้วมิใช่กัปหนึ่ง มิใช่ร้อยกัป มิใช่พันกัป มิใช่แสนกัป ข้อนั้นเพราะเหตุไร เพราะว่าสงสารนี้กำหนดที่สุดเบื้องต้นเบื้องปลายไม่ได้ ฯลฯ ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็เหตุเพียงเท่านี้พอทีเดียวที่จะเบื่อหน่ายในสังขารทั้งปวง พอเพื่อจะคลายกำหนัด พอเพื่อจะหลุดพ้น ดังนี้
...ดูกรภิกษุ เหมือนอย่างว่านครที่ทำด้วยเหล็ก ยาวโยชน์หนึ่ง กว้างโยชน์หนึ่ง สูงโยชน์หนึ่ง เต็มด้วยเมล็ดผักกาด มีเมล็ดพันธุ์ผักกาดรวมกันเป็นกลุ่มก้อน บุรุษพึงหยิบเอาเมล็ดพันธุ์ผักกาดเมล็ดหนึ่ง ๆ ออกจากนครนั้นโดยล่วงไปหนึ่งร้อยปีต่อเมล็ด เมล็ดพันธุ์ผักกาดกองใหญ่นั้นพึงสิ้นไปหมดไปเพราะความพยายามนี้ (เวลาที่ใช้ในกาลนี้) ยังเร็วกว่า ส่วนเวลากัปหนึ่งยังไม่สิ้นสุดไป กัปนานอย่างนี้แล...

“ สัตว์โลกเมื่อเกิดมาย่อมนำความทุกข์ติดตัวมาด้วย ตราบใดที่เขายังไม่สลัดความพอใจในสังขารออก
ความทุกข์ก็ย่อมติดตามไปเสมอ เหมือนโคที่ยังมีแอกเกวียนครอบคออยู่ ล้อเกวียนย่อมติดตามไปทุกฝีก้าว ”

“ ดูกรภิกษุทั้งหลาย ธรรมชาติของจิตเป็นสิ่งดิ้นรนกลับกลอกง่าย บางคราวปรากฏเหมือนช้างตกมัน
พวกเธอจงเอาสติเป็นขอเหนียวรั้งช้าง คือจิตที่ดิ้นรนนี้ให้อยู่ในอำนาจ
บุคคลที่มีอำนาจมากที่สุดและควรแก่การสรรเสริญนั้นคือผู้ที่สามารถเอาชนะตนของตนเองไว้ในอำนาจได้
สามารถเอาชนะตนเองได้ ผู้ชนะตนได้ชื่อว่าเป็นยอดนักรบในสงคราม เธอทั้งหลายจงเป็นยอดนักรบในสงครามเถิด อย่าเป็นผู้แพ้เลย ”

อนุโมทนาครับ