การปรามาสครูบาอาจารย์ หรือพระสงฆ์องค์เจ้า ถ้าเรายังไม่รู้ข้อเท็จจริงทุกแง่มุม ถี่ถ้วนแล้ว เพียงแต่เห็นว่าลงไม่ได้กับทิฎฐิของเรา ก็อย่าพึ่งคะนองวาจาเลยครับ แม้แต่พระอรหันต์ด้วยกันสุตตะท่านก็ยังต่างกัน บางครั้งบัญญัติที่ท่านสื่อสารออกมาเรารับรู้แปลความออกมาอาจไม่ตรงกับสภาวะที่ท่านต้องการก็เป็นได้ เรารับรู้มาก็ตีความตามมาตรฐานเดิมหรือประสบการณ์เดิมหรือระดับพื้นฐานจิตใจของเรา หากจะให้มีความเห็นตรงกัน 100 % ก็คงมีแต่ผู้ศึกษาต้องมีความรู้ทั้งปริยัติ ปฏิบัติ ปฏิเวธเท่าเทียมกันเป๊ะ เราเป็นฆราวาสศีลห้ายังขึ้นๆลงๆไปปรามาสท่านอย่างเบาก็ทำให้เนิ่นช้านะครับ หรือหากไปปรามาสบุคคลที่ไม่ควรปรามาสก็มีโทษหนักนะครับ และยังเป็นปัจจัยที่สำคัญอันทำให้เกิดความร้าวฉานในกลุ่มด้วย เพราะอาจารย์ใคร ใครก็เคารพรัก
หากแนวทางที่อาจารย์ท่านนั้นสอนไม่ตรงกับจริตนิสัยของเรา หรือเข้าไม่ได้กับทิฎฐิของเราก็รักษาระยะห่างไว้เถิดครับ


ผิดพลาดเผลอล่วงเกินท่านผู้ใดขอได้โปรดอดโทษ และอโหสิกรรมด้วยครับ

เกลือเค็ม พริกเผ็ด ไฟร้อน ฯ เมื่อเข้าถึงความจริงแล้วพูดเหมือนกันหมด

หากพูดถึงสิ่งใดสิ่งหนึ่งโดยความไม่เหมือนกัน แตกต่างกัน แสดงชัดเจนว่า มีความเห็นปนมา ไม่ต้องคิดมาก

เพราะมีความเห็นปนมา จึงเกิดการขัดแย้ง เมื่อขัดแย้ง เป็นเหตุให้เกิดการทะเลาะวิวาท เมื่อทะเลาะหนักเข้า ก็แตกออกเป็นหมู่คณะ แปลว่า ทำอนันตริยกรรมไม่รู้เนื้อรู้ตัว (สังฆะ แปลว่า สังคมของอริยบุคคล ทั้งฆารวาสและพระสงฆ์) ความเป็นอริยสาวกเริ่มตั้งแต่ ศรัทรานุษสารี และธัมนานุษสารี

เมื่อเกิดความขัดแย้ง ให้ยกไว้ หาโอกาสศึกษาหาความจริงต่อไป ... ศรัทราที่ขาดปัญญาไม่ใช่พุทธฯ

ชาวพุทธต้องช่วยตัวเองไม่มีใครมารอช่วย ด้วยการให้และเสียสละให้กับตัวเอง หาทางศึกษาที่จะพาตนไปถึงพระธรรมคำสั่งสอนที่ถูกต้องครบถ้วนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า (พาตัวเองไปให้ถึงพระพุทธเจ้า) ให้เกิดมีดวงตาเห็นธรรม บรรลุมรรคผลนิพพานชาตินี้ให้จงได้ ...

[๕๔] พระผู้มีพระภาคตรัสว่า ดูกรอานนท์ เธอจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน ธรรมเหล่าใด อันเราแสดงแล้วแก่เธอทั้งหลายด้วยความรู้ยิ่ง คือ สติปัฏฐาน ๔ สัมมัปปธาน ๔อิทธิบาท ๔ อินทรีย์ ๕ พละ ๕ โพชฌงค์ ๗ อริยมรรค มีองค์ ๘ ดูกรอานนท์ เธอจะยังเห็นภิกษุของเรา แม้สองรูป มีวาทะต่างกันได้ ในธรรมเหล่านี้หรือ ฯ

ท่านพระอานนท์ทูลว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ธรรมเหล่าใด อันพระผู้มีพระภาคทรงแสดงแล้ว แก่ข้าพระองค์ทั้งหลายด้วยความรู้ยิ่ง คือ สติปัฏฐาน ๔ สัมมัปปธาน ๔ อิทธิบาท ๔ อินทรีย์ ๕ พละ ๕ โพชฌงค์ ๗ อริยมรรคมีองค์ ๘ ข้าพระองค์ยังไม่เห็นภิกษุแม้สองรูปมีวาทะต่างกันในธรรมเหล่านี้

ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ มีได้แล ที่บุคคลทั้งหลายผู้อาศัยพระผู้มีพระภาคอยู่นั้น พอสมัยพระผู้มีพระภาคล่วงลับไป จะพึงก่อวิวาทให้เกิดในสงฆ์ได้ เพราะเหตุอาชีวะอันยิ่งหรือปาติโมกข์อันยิ่ง ความวิวาทนั้นมีแต่เพื่อไม่เกื้อกูลแก่ชนมาก ไม่ใช่สุขของชนมาก ไม่ใช่ประโยชน์ของชนมาก เพื่อไม่เกื้อกูล เพื่อความทุกข์แก่เทวดาและมนุษย์ ฯ

พ. ดูกรอานนท์ ความวิวาทที่เกิดเพราะเหตุอาชีวะอันยิ่งหรือปาติโมกข์ อันยิ่ง นั้นเล็กน้อย ส่วนความวิวาทอันเกิดในสงฆ์ ที่เกิดเพราะเหตุมรรคหรือปฏิปทา ความวิวาทนั้นมีแต่เพื่อไม่เกื้อกูลแก่ชนมาก ไม่ใช่สุขของชนมาก ไม่ใช่ประโยชน์ของชนมาก เพื่อไม่เกื้อกูลเพื่อความทุกข์แก่เทวดาและมนุษย์ ฯ