ขออนุญาติ พี่คนดีที่โลกลืม ครับ
คำกล่าวว่า

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ถ้ารูปนี้จักได้เป็นอัตตา(มีตัวตน หรือเป็นของตัวตน อย่างแท้จริง)แล้ว รูปนี้ไม่พึงเป็นเพื่ออาพาธ(ความเสื่อม ความเจ็บไข้ ความแปรปรวน) และบุคคลพึงได้(หมายถึง ย่อมบังคับบัญชาได้ตามปรารถนา)ในรูปว่า รูปของเราจงเป็นอย่างนี้เถิด รูปของเราอย่าได้เป็นอย่างนั้นเลย

และแสดงต่อด้วย
ดูกรภิกษุ ทั้งหลาย ก็เพราะรูปเป็นอนัตตา(ไม่ใช่ตัวตน ไม่ใช่ของตัวตน ตัวตนหรือกายที่เห็นหรือผัสสะได้ด้วยอายตนะใดๆนั้น เป็นเพียงกลุ่มหรือก้อนหรือฆนะของเหล่าเหตุที่มาเป็นปัจจัยประชุมปรุงแต่งกัน คือ ธาตุ ๔) ฉะนั้นรูปจึงเป็นไปเพื่ออาพาธ(แปรปรวนด้วยอนิจจัง จึงเจ็บป่วย) และบุคคลย่อมไม่ได้(หมายถึง ย่อมบังคับบัญชาไม่ได้ตามปรารถนาเพราะว่ารูปขึ้นอยู่กับเหตุคือธาตุทั้ง ๔ ไม่ได้ขึ้นอยู่กับเรา) ในรูปว่า รูปของเรา จง(สวย จงงาม)เป็นอย่างนี้เถิด รูปของเรา อย่าได้(น่าเกลียด)เป็นอย่างนั้นเลย.

ขออนุญาติครับ

จ้างก็ไม่บอก

แต่มาคิดบัญชีที่ผมได้

เตรียมข้าวสารเสกและน้ำมนต์ไว้รอแล้ว

มารมันเที่ยวบอกว่าคนโน้น(enlighted)เลว
แต่มารมันไม่ดูตัวเองเลยว่า เลวกว่าคนอื่นมากมายเหลือเกิน

(ต่อ) พุทธพจน์ที่โดนมารในเว็บนี้ลบทิ้ง ไม่ยอมให้ลง มารมันกลัวมากว่าคนจะไม่ตกนรกเป็นลูกสมุนของมันมั๊ง

ท่อนแรก

สาวกที่เลื่อมใสใน ศาสดา(พระพุทธเจ้า) นั้น กลับได้ความเห็นว่า สัตว์ที่เราฆ่ามี
อยู่ แม้เรา ก็ต้องไปอบาย ต้องตกนรก เขายังไม่ละวาจานั้น ยังไม่ละความคิดนั้น
ยังไม่ สละความเห็นนั้น ย่อมตั้งอยู่ในนรก เหมือนถูกนำมาขังไว้

= ถ้าเรายังไม่ทำการก้าวล่วงบาปกรรม คือ พูดและละการผิดศีล 5 ข้อนั้น เขาย่อมต้องไปนรก เหมือนถูกนำมาขังไว้

ท่อนหลัง

สาวกเป็นผู้เลื่อมใสในพระศาสดา(พระพุทธเจ้า)นั้น ก็สัตว์ที่เราฆ่ามีอยู่มากมาย ข้อที่เราฆ่าสัตว์ มากมายนั้น ไม่ดีไม่งาม ย่อมพิจารณาเห็นดังนี้ว่า.......... ...........
เราแลพึงเดือดร้อนเพราะข้อนี้เป็นปัจจัยแท้ เราจักไม่ได้ทำ บาปกรรมนั้นหามิได้
เขาพิจารณาเห็นดังนี้แล้ว ย่อมละปาณาติบาตนั้นด้วย ย่อม งดเว้นจาก
ปาณาติบาตต่อไปด้วย เป็นอันว่าเขาละบาปกรรม

= เขาได้ทำการก้าวล่วงบาปกรรมแล้ว เขาย่อมไม่ตกนรก ตามที่ผมนำเสนอไปในอีกกระทู้หนึ่งแล้วว่า กรรมนั้นได้กลายเป็นเศษกรรมไป และเขาได้รับผลของเศษกรรมไปแล้วบนโลก ขณะนี้ เขาได้ละวาจานั้น ได้ละความคิดนั้น ได้สละความเห็นนั้นแล้ว เขาจึงไม่ตั้งอยู่ในนรก ที่เหมือนถูกนำมาขังไว้

ท่อนแรก

สาวกที่เลื่อมใสใน ศาสดา(พระพุทธเจ้า) นั้น กลับได้ความเห็นว่า สัตว์ที่เราฆ่ามี
อยู่ แม้เรา ก็ต้องไปอบาย ต้องตกนรก เขายังไม่ละวาจานั้น ยังไม่ละความคิดนั้น
ยังไม่ สละความเห็นนั้น ย่อมตั้งอยู่ในนรก เหมือนถูกนำมาขังไว้

= ถ้าเรายังไม่ทำการก้าวล่วงบาปกรรม คือ พูดและละการผิดศีล 5 ข้อนั้น เขาย่อมต้องไปนรก เหมือนถูกนำมาขังไว้

ท่อนหลัง

สาวกเป็นผู้เลื่อมใสในพระศาสดา(พระพุทธเจ้า)นั้น ก็สัตว์ที่เราฆ่ามีอยู่มากมาย ข้อที่เราฆ่าสัตว์ มากมายนั้น ไม่ดีไม่งาม ย่อมพิจารณาเห็นดังนี้ว่า.......... ...........
เราแลพึงเดือดร้อนเพราะข้อนี้เป็นปัจจัยแท้ เราจักไม่ได้ทำ บาปกรรมนั้นหามิได้
เขาพิจารณาเห็นดังนี้แล้ว ย่อมละปาณาติบาตนั้นด้วย ย่อม งดเว้นจาก
ปาณาติบาตต่อไปด้วย เป็นอันว่าเขาละบาปกรรม

= เขาได้ทำการก้าวล่วงบาปกรรมแล้ว เขาย่อมไม่ตกนรก ตามที่ผมนำเสนอไปในอีกกระทู้หนึ่งแล้วว่า กรรมนั้นได้กลายเป็นเศษกรรมไป และเขาได้รับผลของเศษกรรมไปแล้วบนโลก ขณะนี้ เขาได้ละวาจานั้น ได้ละความคิดนั้น ได้สละความเห็นนั้นแล้ว เขาจึงไม่ตั้งอยู่ในนรก ที่เหมือนถูกนำมาขังไว้

ถ้าเรายังไม่ทำการก้าวล่วงบาปกรรม คือ
พูดและละการผิดศีล 5 ข้อนั้น เขาย่อมต้องไปนรก เหมือนถูกนำมาขังไว้

เขาได้ทำการก้าวล่วงบาปกรรมแล้ว เขาย่อมไม่ตกนรก

เมื่อทำการก้าวล่วงบาปกรรมแล้ว เขาย่อมไม่ตกนรก
ถ้าไม่ทำการก้าวล่วงบาปกรรม เขาย่อมตกนรก ตามปกติ

...การแปลความพุทธพจน์ผิดไปจากความจริง...การปฏิบัติธรรมจะไม่ออกมาแนวเพี้ยนๆหรือคะ...

อิอิ

ถ้าแปลถูกเข้าใจ ก็หมดกิจ แล้วจะต้องไปปฎิบัติอะไร อีก

อิอิ