ศีล อยู่ที่ใจ รักษาศีล ก็รักษาใจ

จะอริยเจ้าหรือไม่ ยอมมีศีลเหมือนกัน

ขอบคุณค่ะ ปิดกระทู้นะค่ะ สาธุ

ขออนุญาต จขกท. เสริมประเด็นนี้หน่อย คร่าวๆ พอมองเห็นเค้า ดังนี้


สำหรับพระอริยบุคคล โดยเฉพาะพระอรหันต์ ซึ่งหมดกิจที่จะต้องฝึกตนในด้านศีล หรือหมดกิเลสโดยสิ้นเชิง

แล้ว การรักษาศีล หรือปฏิบัติตามศีล ก็มีแต่การกระทำเพื่อประโยชน์สุขของสงฆ์และประชาชนด้านเดียว

เข้ากับคติที่เป็นหลักใหญ่แห่งการดำเนินชีวิตและการบำเพ็ญกิจของพระพุทธเจ้าและพุทธสาวกที่ว่า

“ปฏิบัติเพื่อประโยชน์สุขของพหูชน...เพื่อเอื้ออนุเคราะห์โลก” (ที.ม.10/211/245;310/369

ฯลฯ)

และคติแห่งการมีจิตเอื้อเอ็นดูแก่ชุมชนที่จะเกิดมาภายหลัง เพื่อเป็นแบบอย่างที่ดีงามของอนุชน

หรืออย่างน้อยก็เพื่อเชิดชูความดีงามไว้ในโลก เป็นการ เคารพธรรม เคารพวินัย นั้นเอง

ด้วยเหตุนี้ พระอริยบุคคลจึงรักษาศีลประพฤติปฏิบัติอยู่ในเหตุผลอย่างเคร่งครัด

ความจริงมิใช่แต่ศีลเท่านั้น แม้วัตรต่างๆเช่นธุดงค์เป็นต้น ซึ่งมิใช่สิ่งจำเป็นแก่ตัวท่าน และมิใช่ข้อบังคับ

ในวินัย พระอรหันต์บางท่านก็ปฏิบัติโดยสม่ำเสมอ เพื่อเป็นทิฏฐธรรมสุขวิหารส่วนตัวและหวังจะอนุเคราะห์

ชนรุ่นหลังให้ได้มีแบบอย่างที่ดีงาม

ฯลฯ

ศีลคือข้อปฏิบัติที่จะทำให้เราเป็นคนดี อยู่ในสังคมด้วยความสุข บุคคลทั่วไป ศีล ๕ สมนะชีพราหมณ์ ศีล ๘ ศีล ๑๐ และศีล ๒๒๗ เราอยู่ในฐานะใดลักษณะใด จงตั้งใจรักษาไว้เถิด ทั้งทางกาย วาจา ใจ แล้ว โมหะ โทสะ โลภะ จะไม่เกิด สมาธิ กับ ปัญญา ก็จะตามมา
ผิดถูกขออภัยครับ

เมื่อสิ้นยุคขององค์พระศาสดาแล้ว เวลาล่วงไป และคำสอนแผ่ไปในถิ่นต่างๆ ความเข้าใจในพุทธธรรมก็แปรไป

จากเดิม และแตกต่างกันไปได้หลายอย่าง เพราะผู้ถ่ายทอดสืบต่อ มีพื้นความรู้ การศึกษาอบรมสติปัญญา

แตกต่างกัน ตีความหมายพุทธธรรมแผกกันไปบ้าง

นำเอาความรู้ ความเชื่อถือเดิมจากลัทธิศาสนาอื่น เข้ามาผสมแทรกแซงบ้าง

อิทธิพลศาสนา และวัฒนธรรม ในท้องถิ่นเข้าผสมผสานบ้าง

คำสอนบางแง่เด่นขึ้น บางแง่เลือนลง เพราะการย้ำ และเลี่ยงความสนใจ ตามความโน้มเอียง

และความถนัดของผู้รักษาคำสอนบ้าง

ทำให้เกิดความแตกแยกออกเป็นนิกายต่างๆ เช่น ที่แยกเป็นมหายานกับเถรวาท ตลอดจนนิกายย่อยๆ ในสอง

นิกายใหญ่นั้น

สำหรับเถรวาทนั้น

แม้จะได้ชื่อว่า เป็นนิกายที่รักษาแบบแผนและคำสอนดั้งเดิมไว้ได้แม่นยำ ก็มิใช่จะพ้นไปจากความแปรเปลี่ยน

ได้โดยสิ้นเชิง

คำสอนบางส่วน แม้ที่อยู่ในคัมภีร์เอง ก็ยังเป็นปัญหาที่คนรุ่นปัจจุบัน ต้องนำมาถกเถียงคิดค้นหาหลักฐานยืนยัน

หรือปฏิเสธความเป็นของแท้แต่ดั้งเดิม ยิ่งความรู้ความเข้าใจที่ประชาชนเชื่อถือและปฏิบัติอยู่ด้วยแล้ว

ความคลาดเคลื่อนก็ยิ่งมีได้มากและชัดเจนยิ่งขึ้น

บางกรณีกับเสมือนเป็นของตรงข้ามกับคำสอนเดิม หรือเกือบจะกลายไปเป็นลัทธิอื่น ที่คำสอนเดิมคัดค้าน

แล้วก็มี

หลักการ หรือ คำสอนใดก็ตาม ที่เป็นเพียงการคิดค้นหาเหตุผลในเรื่องความจริง เพื่อสนองความต้องการ

ทางปัญญา โดยมิได้มุ่งหมายและมิได้แสดงแนวทางสำหรับประพฤติปฏิบัติในชีวิตจริง อันนั้น ให้ถือว่า

ไม่ใช่พระพุทธศาสนาโดยเฉพาะอย่างที่ถือว่า เป็นคำสอนเดิมแท้ของพระพุทธเจ้า

viewtopic.php?f=2&t=19015

ทำไมรีบปิดกระทู้น้อ ฟังความเรื่องศีลยังไม่ถ้วนทั่ว ยังไม่ถึงแก่นแห่งศีลเลยนะจ๊ะ

ศีล = ศิลา = มั่นคง = ปกติ = สมดุลย์ = พอดี = เป็นกลาง = ไม่ยินดียินร้าย = สงบ

ศีล เป็นที่ระลึกของ สติ ที่เป็นสัมมาสติ

สัมมาสติ คือ สติ ที่ถูกอบรมด้วยปัญญาแล้ว

จิตที่ไม่ถูกครอบงำ ด้วยอำนาจของ ความยินดีกับความยินร้าย จักไม่เกิด ตัณหา ความทะยานอยาก จึงอยู่เป็นปกติ หรืออาจกล่าวได้ว่า จิตที่ปราศจากตัณหา เป็น จิตปกติ หรือจิตที่มีศีล

ศีล 5 ศีล 8 ศีล 10 ศีล 227 ข้อ ทั้งหมดเริ่มต้นมาจาก ศีล 5 ข้อศีลทั้งหมดเป็นสุตตมยปัญญา ที่มาอบรมและเป็นที่ตั้งที่ระลึกของสติ ตามฐานะของผู้ประพฤติปฏิบัติ ว่าเป็น ฆราวาส อุบาสก อุบาสิกา ชี เณร พระ หรือนักบวชอื่นๆ

ศีล ที่ยึดมั่นถือมั่นเกินไป เคร่งเกินไป ไม่ประกอบด้วยปัญญา เรียกว่า
"พรต"

ศีล ที่ย่อหย่อนเกินไป ไม่เอาจริงเอาจัง ไม่มีสัจจะ ขาดปัญญาคุ้มครองให้พอดี เรียกว่า "ปรามาส"

ศีลที่ประกอบด้วยปัญญา พอดี เรียกว่า "ปกติศีล"


ศีล 5 โสดาบัน รักษาศีล 5 ได้ดี มีสิทธิบรรลุถึงความเป็นโสดาบันบุคคล ดังนี้
สาธุ

ที่ปิดกระทู้เพราะ เป็นความรับผิดชอบนะค่ะ เปิดไว้หลายวันแล้วและมีหลายท่านแสดงความเห็นตามสมควร เมื่อเห็นว่าไม่มีท่านใดแสดงความเห็นเพิ่มเติมอีกและเพื่อให้กระทู้ของท่านอื่นได้แสดงบ้าง

ถึงจะปิดกระทู้แล้ว หากมีท่านใดแสดงความเห็นเพิ่มเติม ก็ยังเข้ามาอ่าน เข้ามาโมทนาอยู่ เพียงแต่ไม่ตอบกระทู้อีกเท่านั้น

สาธุคะ