...ขอเชิญร่วมแสดงความคิดเห็นในฐานะชาวพุทธว่าจะเข้าใจคำสอนที่เป็นความจริงได้อย่างไร...

...สำหรับทัศนะของข้าพเจ้าเห็นว่า...ชาวพุทธในยุคปัจจุบันปี๒๕๕๓...ส่วนใหญ่ไม่รู้ตัวว่าทุกข์...
...โดยเฉพาะในความเป็นคนไทยที่เกิดมาก็ได้รับเครดิตว่านับถือศาสนาพุทธแต่ไม่เข้าใจทุกข์...
...เพราะเกิดมาแล้วไม่ได้ให้ความสำคัญว่าศาสนาพุทธที่ตนเองนับถือนั้นช่วยแก้ทุกข์ได้จริงๆ...
...การนำหลักพระธรรมคำสอนในพระพุทธศาสนามาใช้มีน้อยมากเพราะไม่เข้าใจความจริง...
...จึงจำเป็นที่ชาวพุทธทุกคนต้องศึกษาความจริงที่ทรงแสดงให้เข้าใจสะสมปัญญาเพิ่มขึ้น...
...ด้วยความจำต่างกับความจริงของพระธรรมที่ทรงมีพระเมตตาแสดงแก่เทวดาและมนุษย์แล้วนั้น...
...ความเป็นอนัตตาคือความจริง จริงจริง เที่ยงตรง แม่นยำ เกิด-ดับไม่เหลืออะไรที่ย้อนกลับมาได้เลย...

อ่านแล้วจับประเด็นไม่ถูกว่าเรื่องอะไร ไม่เข้าใจคำสอน? ไม่รู้จักทุกข์? อนัตตา? เอาแคบๆ หน่อยคร้าบ กว้างไปสรุปไม่ได้

...แท้จริงแล้วการรู้ความจริงในพระธรรมที่ทรงแสดงในพระไตรปิฎก...
...มีพระวินัยปิฎก พระอภิธรรมปิฎก พระสูตตันตปิฎก...
...การเข้าใจความจริงประเสริฐกว่าอะไรทั้งหมด...
...เพราะความจริงที่ทรงแสดงนั้นไม่เปลี่ยนไป...
...จะแสดงด้วยพระโอษฐ์ของพระพุทธเจ้า...
...หรือแสดงด้วยผู้อื่นแสดงก็จริงทั้งสิ้น...
...แต่ต้องแสดงอย่างถูกต้องเท่านั้น...
...คือแสดงความจริงไม่ใช่ความจำ...

...เพราะพระธรรมที่ทรงแสดงเป็นความจริงของทุกๆสิ่ง...
...เกิดแล้ว....ดับแล้ว..เป็นอนัตตา...ไม่มีตัวตน...ไม่มีบุคคล...
...ไม่มีสิ่งของ...ไม่มีเรา...ไม่มีเขา...ไม่มีของใคร...ใดๆทั้งสิ้น...
...เป็นสภาพธรรมที่เกิดดับนับไม่ถ้วนของจิตคิดปรุงแต่งตามความพอใจ...
...ที่จิตแต่ละดวงสร้างต่างๆกัน...แม้ขณะที่จิตหลายๆดวงจะเห็นสิ่งเดียวกัน...
...แต่การปรุงแต่งสร้างมโนภาพในความคิดก็มีหลากหลายตามกิเลสที่สะสมมาแล้ว...
...โดยเฉพาะสะสมโมหะ...ความหลงในตัวตนมีทุกรูปทุกนามของทุกดวงจิต...

...เมื่อใดที่มองด้วยตายังเห็นตัวเราในกระจกแล้วเพลิดเพลินว่าสวย หล่อ เลิศ...
...ก็คือกิเลสความไม่รู้ความจริงของธรรมะที่พระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดงว่า...
...ธรรมะ เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา เพราะไม่รู้ว่าขณะเห็นไม่ใช่ความจริงที่ปรากฎ...
...เพราะความจริงก็คือมีความเกิดดับนับไม่ถ้วนเกิดขึ้นไปแล้วดับแล้วไม่เหลืออะไรเลย...
...เช่นกระพริบตา1ครั้งภาพอันเก่าเกิดแล้ว-ดับแล้ว-ไม่เหลือของเก่าเกิดภาพใหม่สืบต่อแล้ว...
...และเกิดแต่ละทางคนละอย่างคือตามองเห็น หูได้ยินเสียง จมูกได้กลิ่น กายสัมผัส เป็นต้น...

...สภาพที่เกิดเสมือนเกิดพร้อมกันทุกอย่างแล้วนั้น...จริงๆก็คือเกิดและดับทีละอย่างไม่พร้อมกัน...
...คือขณะเห็นไม่ใช่ขณะที่ได้ยิน...ขณะที่ได้ยินไม่ใช่ขณะที่ได้กลิ่น...ขณะที่สัมผัสก็ไม่ใช่ขณะเห็น...
...ความจริงจิตที่รวดเร็วนั้นก็คือเกิดสิ่งหนึ่งสิ่งใดหมดไปแล้วไม่เหลือสิ่งนั้นแล้วจึงเกิดอีกสิ่งหนึ่งต่อ...
...เพราะปุถุชนที่หนาแน่นด้วยกิเลสอันมีโลภะ โทสะ โมหะ ครอบงำแล้วด้วยการไม่รู้จึงถูกครอบงำแล้ว...

...การเข้าใจความจริงคือศึกษาความจริงของพระธรรมคำสอนให้เข้าใจจริง...
...เข้าใจอย่างไร...คือให้เข้าใจมั่นคงว่า...แม้ขณะนี้ที่เห็นตัวเรา คน วัตถุ สิ่งของ...
...เป็นความไม่รู้ความจริง...เป็นการเห็นผิดจากธรรมเพราะเห็นว่าเป็นสุขขัง เป็นนิจจัง เป็นอัตตา...

...การเข้าใจความจริงคือศึกษาความจริงของพระธรรมคำสอนให้เข้าใจจริง...
...เข้าใจอย่างไร...คือให้เข้าใจมั่นคงว่า...แม้ขณะนี้ที่เห็นตัวเรา คน วัตถุ สิ่งของ...
...เป็นความไม่รู้ความจริง...เป็นการเห็นผิดจากธรรมเพราะเห็นว่าเป็นสุขขัง เป็นนิจจัง เป็นอัตตา...
...เช่นเห็นสิ่งของแล้วชอบใจอยากได้ เห็นดาราสวย-หล่อแล้วกรี๊ดกร๊าด...รู้ไว้เถอะว่าขณะนั้น....
...เป็นกิเลสปิดบังความจริง...ทำให้มืดหลงปล่อยความคิดให้เพลิดเพลินทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ...
...เพราะความจริงที่พระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงตรัสรู้เป็นผู้สิ้นกิเลสแล้วมาแสดงความจริงให้ได้รู้...
...ว่าธรรมคือธรรมชาติของทุกๆสิ่งเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ไม่ใช่สัตว์ สิ่งของ บุคคลที่คิดปรุงแต่ง...

...เป็นแต่สภาพธรรมแต่ละอย่างเกิด-ดับทุกขณะที่เห็นสืบต่ออย่างรวดเร็วกว่าสายตาปุถุชนจะเห็นได้ทัน...
...เมื่อใดที่คิดจะให้คือขณะจิตที่เป็นกุศลก็เกิดแค่ขณะที่ให้ขณะเดียว...ที่เหลือก็เพลิดเพลินทำสิ่งอื่น...
...คือเพลิดเพลินทางตา ทางหู ทางจมูก ทางลิ้น ทางกาย ทางใจ ให้รู้ว่าที่เพลินน่ะกิเลสหัวเราะเราทั้งวัน...
...เพราะความจริงก็คือมองเห็นปุ๊บก็คิดเป็นคน สัตว์ สิ่งของ ทันที เพราะจิตจำทำหน้าที่เร็วกว่าธรรม...
...เพราะจำไว้แล้วว่ามีสมมติบัญญัติชื่อให้จดจำไว้แล้วมากมาย...ตามการสะสมของแต่ละดวงจิต...
...เอาความจริงง่ายๆว่าผู้ใหญ่ได้ยินเสียงช้างก็รู้ว่าช้างถึงจะยังไม่เห็นตัวช้างเพราะจำลักษณะช้างแม่น...
...เทียบกับเด็กที่เกิดใหม่...ได้ยินเสียงช้างเหมือนกันแต่ไม่รู้ว่าเป็นเสียงช้าง...เพราะยังไม่บันทึกการจำนั้น...

...การได้รู้ความจริงประเสริฐกว่าความรู้ใดๆที่ได้รู้มาทุกแขนงทุกวิชาในโลกนี้...
...พระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดงความจริงที่ไม่มีใครเป็นเจ้าของ...
...สิ่งต่างๆที่เกิดผ่านทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ไม่อยู่ในบังคับบัญชาของใคร...
...เกิดแล้ว ดับแล้ว ไม่เหลืออะไรเลย มีแต่ความว่างเปล่า แล้วเกิดเห็นสืบต่อ...
...เห็นทางตา ทางหู ทางจมูก ทางลิ้น ทางกาย ทางใจ...เกิดได้ทีละอย่างเดียว...
...ทุกอย่างเกิดไม่พร้อมกันคือเห็นรูป ได้กลิ่น ได้ยินเสียง รู้สึกเย็น-ร้อน-อ่อน-แข็ง...
...เกิดเห็นหมดไปแล้วจนไม่เหลือการเห็นนั้นแล้วที่เรียกว่าเป็นอนิจจัง แล้วเกิดได้ยินต่อ...
...ซึ่งการได้ยินดับหมดแล้วจึงเกิดขณะจิตต่อไปได้...ไม่มีอะไรที่เกิดขึ้นพร้อมกันได้เลย...
...และที่ดับไปแล้วนี่หรือที่จะเอามายึดเป็นตัวเรา อย่างเห็นก็หมดไป จึงเกิดได้ยินได้ เป็นต้น...
...เพราะยึดสิ่งที่เกิดดับตลอดเวลาที่ไม่มีตัวตนนั้นที่เป็นแต่สภาพธรรมะแต่ละอย่างที่เกิด...
...ทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ก็สภาพธรรมนั้นเกิดแล้วหมดแล้วไม่เหลืออะไรเลยและ...
...เป็นปัจจัยให้ขณะจิตต่อไปเกิดสืบต่อจนแทบไม่มีช่องว่างของการเกิด-ดับนั้นๆเลย...
...เพราะยึดถือสิ่งที่เกิดดับตลอดเวลาที่เป็นธรรมะว่าเป็นตัวเรา เป็นของเรา จึงทุกข์...
...ก็ความจริงของธรรมที่อธิบายมาแล้วแต่ต้นไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา...

...ความจริงที่พระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดงตามความเข้าใจของข้าพเจ้าคืออย่างนี้...
...ที่เห็นเป็นคนผ่านทางตาตัวเราคือการฉายภาพยนตร์ที่มีตัวละครต่างๆทั้งที่เกี่ยวและไม่เกี่ยวกับเรา...
...คือฉายภาพให้ตัวเองดูการแสดงของสิ่งต่างๆที่พะรพุทธเจ้าเรียกว่าเป็นสภาพธรรมให้ตนเองดู...
...โดยมีจิตตนเองเป็นนักแสดงที่รับรู้อารมณ์ของตัวแสดงต่างๆทางตา หู จมูก ลิ้น กาย และใจ...
...ก็จิตดวงนี้เองที่สร้างหนังให้ตนเองดูทุกวันตั้งแต่ลืมตาตื่นจนกระทั่งหลับพักความคิดไปเท่านั้น...
...สำหรับคนที่หลับไม่สนิทคือฝันต่างกันไป...ก็คือไม่ได้พักความคิดแม้ขณะหลับก็คิดภาพได้ด้วย...
...พระองค์แสดงว่า...จิตแต่ละดวงอยู่ในโลกของความคิด...คิดคนเดียวด้วย...ตั้งแต่เกิดจนตาย...
...จิตท่องเที่ยวเพียงดวงเดียว...โดยมีองค์ประกอบของจิตแต่ละดวงที่มาท่องเที่ยวดวงเดียวเช่นกัน...
...คือจิตแต่ละดวงท่องเที่ยวดวงเดียวตั้งแต่เกิดจนตายทางตา ทางหู ทางจมูกทางลิ้นทางกายทางใจ...
...แล้วก็จิตดวงนี้เองที่ท่องเที่ยวนี้ทำงาน 2 อย่างคือคิดดีกับคิดไม่ดี...ไม่มีคน สัตว์มารับการคิดนั้น...
...เช่นคิดโกรธคนที่ด่าเรา...คือจิตดวงนี้เองคิดไม่ดี...เกิดจิตดวงนี้โกรธแล้วดับแล้วเป็นสภาพธรรม...
...ที่ดับไปแล้วนั้น...เป็นกรรมไม่ดีที่จิตดวงนั้นกระทำและต้องไปรับผลของกรรมนั้นเอง...จะโกรธอีกไหม...

...ความละเอียดของพระธรรมแสดงถึงความละเอียดของจิตพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า...
...ที่ทรงแสดงถึงขันธ์ห้าที่ประกอบด้วยธาตุสี่ดินน้ำลมไฟรวมตัวกันแล้วมีจิตเข้ามาครองขันธ์...
...ทำให้เกิดอุปาทานในขันธ์...เกิดเป็นรูปหนึ่ง...นามสี่เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ...
...ยังแยกละเอียดถึงองค์ประกอบของธาตุสี่ในรูปคือกายนี้ว่ามีผม ขน เล็บ ฟัน หนัง เป็นต้น...
...รวมแล้วเป็น ๓๒ อาการที่แต่ละอย่างต่างอันต่างทำหน้าที่เช่นตาเห็น หูได้ยิน ลิ้นรับรส...
...สลับหน้าที่กันทำไม่ได้...เสมือนการเกิดอาการต่างๆทางร่างกายนั้นเกิดขึ้นพร้อมกัน...
...แต่ความจริงคือที่เห็นว่าเกิดพร้อมกันนั้นเป็นแต่ความคิดที่ปรุงแต่งต่ออย่างแนบเนียนหลอกจิต...
...ปกปิดความจริงของการเกิด-ดับที่เกิดได้เพียงลักษณะเดียว...ไม่มีการเกิดขึ้นพร้อมกันได้เลย...

...ทรงแสดงว่าเกิดเห็นรูปทางตาดับไปไม่หลงเหลือการเห็นทางตาอีกเลยจึงเกิดการเห็นรูปอื่นๆได้...
...รูปที่เห็นได้แก่ รูปของบุคคล วัตถุ รูปของเสียง รูปของกลิ่น รูปของรส รูปของสัมผัส แต่ละอย่าง...
...มีรูปเพราะความคิดจำที่ปรุงแต่งของจิตแต่ละดวงที่ปรุงแต่งให้ชอบไม่ชอบแตกต่างกันออกไป...
...สภาพของใจที่เป็นประธานคือจิตล้วนๆไม่รู้อะไรเลย...แต่มีเจตสิกต่างๆเกิดขึ้นประกอบมากมาย...
...เพราะการศึกษาพระธรรมที่ถูกต้องไม่ใช่การท่องจำเหมือนวิชาการอื่นๆ...แต่ต้องเป็นผู้ละเอียด...
...ในการคิดไตร่ตรองให้เกิดความเห็นตรงต่อสิ่งที่พระองค์ทรงแสดงเพื่อประโยชน์ในการละกิเลส...
...ใช้ชีวิตในปัจจุบันขณะให้ทุกข์น้อยลง...คือเมื่อจิตรู้ว่าไม่มีคน สัตว์มารับความโกรธ ดีใจ เสียใจ...
...จิตจึงละความเห็นผิด...ลดการติดข้องว่าเป็นสัตว์เลี่ยงของเรา เขาด่าเรา ก็จะละโลภะ โทสะ โมหะ...
...และประโยชน์ที่สำคัญคือได้สะสมปัญญาคือวิชชาเพื่อดับอวิชชาความไม่รู้ทุกขณะที่จิตนั้นเห็นตรง...

...การทำความเห็นให้ตรงเป็นหนึ่งในบุญกิริยาวัตถุสิบ...
...เพราะเห็นตรงตามความจริงที่ทรงแสดงจึงสามารถละได้...
...การบรรลุธรรมไม่ใช่สิ่งที่ง่าย...ต้องอาศัยการสะสมยาวนาน...
...พระพุทธเจ้าสมณโคดมก่อนได้รับพยากรณ์เมื่อ 4 อสงไขยนั้น...
...ได้สะสมและเรียนรู้เพื่อที่จะเข้าใจพระธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้าพระองค์อื่นๆ...
...บำเพ็ญบารมีก่อนได้รับพยากรณ์ว่าจะได้เป็นพระพุทธเจ้าถึง 16 อสงไขยเชียวแหละ...
...และได้พบพระพุทธเจ้ามามากกว่าห้าแสนพระองค์...ลองคิดถึงตัวเองว่าจะเข้าใจธรรมอย่างไร...

http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=26&t=26751

กว่าจะบรรลุธรรมพระพุทธเจ้าใช้เวลาสะสมยาวนานเป็นอสไขยๆๆๆๆ แล้วอย่างพวกเรานี้ คงไม่มีทางแน่

แบบนี้

ที่ว่า บรรลุธรรมๆ พระพุทธเจ้าบรรลุธรรมอะไรขอรับ ถึงใช้เวลาสะสมยาวนานขนาดนั้นๆ

นอนนับดวงดาว บนท้องฟ้า
ยังดีกว่า ไปลอกบทความ เพ้อเจ้อ ของสำนักนี้ มาให้อ่าน

อ่านแล้ว ได้อะไรบ้าง .....
คิดเองเออเอง ว่าพระพุทธองค์ ตรัสสอนอย่างนี้ เอาความคิดตนเองยัดใส่ พระโอษฐ์ ของพระพุทธองค์
บาปนะท่าน

...เอาความจริง ณ บัดนาว...เดี๋ยวนี้เองว่า...ท่านกรัชกายเห็นการเกิด-ดับหรือเห็นมือตัวเองจิ้มดีด...
...ถ้ายังเห็นเป็นตัวเรา เป็นสิ่งของ เป็นโทรศัพท์ ก็คือเห็นไม่ตรงตามพระธรรมที่ทรงแสดงว่าอนัตตา...
...ก็ขณะที่เห็นของพระโสดาบันเห็นปุ๊บคือไม่ใช่ความคิดจำเป็นสภาพรู้ธรรมชาติของการเกิด-ดับทันที...
...ก็การศึกษาพระธรรมคือการพิจารณาโดยละเอียดจนสะสมเป็นความเข้าใจเพิ่มขึ้นของจิตแต่ละดวง...
...แล้วการสะสมความเข้าใจที่เพิ่มขึ้นนั้นเรียกว่าปัญญาดับความไม่รู้ขณะนั้นๆที่กำลังเข้าใจ...
...แต่เมื่อเผลอก็ลืมแล้วว่าเป็นสภาพธรรมเพราะยังเห็นความจริงที่ผิดคือเห็นคน สัตว์ สิ่งของ...
...เพราะมนุษย์มีความสามารถที่เลิศกว่าดิรัจฉานคือไม่ได้เกิดมาเพื่อกิน นอน ขับถ่าย สืบพันธุ์เท่านั้น...
...ด้วยรู้จักคิดใคร่ครวญไตร่ตรองตามเหตุผลจนกว่าเป็นความเข้าใจที่เห็นตรงตามสภาพธรรมนั้นเอง...
...ไม่ใช่เพื่อจดจำว่าพระธรรม๘๔๐๐๐มีอะไรบ้าง...ใครคุยกับใครเท่านั้น....ต้องรู้ขณะนี้ที่กำลังเข้าใจเพิ่มขึ้น...

...ขอบคุณคุณเช่นนั้นที่ร่วมแสดงความคิดเห็น...
...เพราะพระธรรมเป็นความละเอียดของจิตแต่ละดวงที่ทำความเข้าใจ...
...ต้องเป็นความเข้าใจว่าธรรมเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ไม่ใช่สภาพท่องจำได้...
...ก็ที่อธิบายแล้วว่าเกิดดับทุกขณะจิตและเกิดทีละอย่างไม่พร้อมกันเป็นความจริง...
...ที่จิตของพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดงเพื่อจิตที่มีปัญญาสะสมมาพร้อมแล้ว...
...พอแสดงปุ๊บก็บรรลุธรรมแต่ละขั้นตามภูมิจิตภูมิธรรมที่จิตดวงเหล่านั้นที่ฟังแล้วได้บรรลุถึง...
...เพราะไม่ได้ทรงแสดงความเชื่อโดยที่ไม่ใช่ความจริง...ผู้ที่ไม่บรรลุคือจิตยังไม่รวดเร็วพอนั่นเอง...

...ข้าพเจ้าได้ฟังพระธรรมเทศนาของพระอรหันต์คือหลวงตามหาบัวญาณสัมปันโน...
...จากความเข้าใจที่เพิ่มขึ้นที่กล่าวมาข้างต้นนั้นแล้ว...จึงได้รู้และเข้าใจจริงๆว่า...
...พระอรหันต์ทรงแสดงความจริงตามสภาพที่เกิด-ดับของธรรมตามคำสอนจริงๆ...
...มีตอนหนึ่งที่หลวงตาแสดงว่าความรวดเร็วของจิตพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้านั้น...
...ถ้าเปรียบเทียบความจริงบนโลกมนุษย์ให้รู้ก็คือ...พระอรหันต์นั้งอยู่บนเครื่องบินที่บินเร็ว...
...และเห็นรถยนต์กำลังเคลื่อนที่ไปช้าๆ ผู้อยู่ในรถยนต์ก็คิดว่าเร็วแล้ว...
...แต่แท้จริงก็คือเครื่องบินเร็วกว่ารถยนต์...ฉันใดความรวดเร็วของการเห็นการเกิด-ดับก็คือกัน...
...เพราะจิตพระอรหันต์เร็วกว่าปุถุชนฉันนั้น...การรู้สภาพธรรมจึงต้องได้บรรลุธรรมทางเดียว...