คือคนเราต้องมีเพื่อนไว้ ต้องรักษาน้ำใจเค้า
บางครั้งเราก็ต้องฝืนความรู้สึกของเรา
คือปัญหาส่วนตัวของเรา เราต้องเก็บไว้ในใจ

ตัวเราเองเคยเป็นแบบคุณค่ะ ปัญหาครอบครัว
ทั้งเครียดทั้งกลุ้ม แต่เวลาไปเข้ากลุ่ม ก็จะคุยเรื่องไร้สาระไป
หรือคุยเรื่องตลกๆไป เพราะเราต้องมีเพื่อนไว้บ้าง

ซึ่งทุกวันนี้ เพื่อนๆเรายังไม่รู้เลยค่ะ ว่าเราเคยมีปัญหาครอบครัว(ตอนนี้ไม่มีแล้วค่ะ)
คุณลองไปปล่อยสัตว์บ่อยๆสิค่ะ เพราะการที่เราให้ชีวิตใหม่กับพวกเค้า
เราก็ได้ชีวิตใหม่เช่นกันค่ะ

ตอนเรามีปัญหาครอบครัว เราไม่รู้จะแก้ปัญหายังไง
เราใช้วิธีปล่อยสัตว์-ทำบุญ-นั่งสมาธิ

คือไหนๆ ตัวเราก็ทุกข์แล้ว แต่เราแก้ไม่ได้
เพราะฉนั้น เราก็ไปช่วยให้สัตว์ที่เค้าทุกข์ หลุดพ้นจากความทุกข์
แต่กลายเป็นว่า สิ่งนั้นก็กลับมาหาเรา
ทำให้เราหลุดพ้นจากความทุกข์ไปซะด้วย

หากเราเข้าใจว่าคนอื่นไม่จำเป็นต้องเข้าใจเรา ก็จะไม่กังวลมากหรอกค่ะ
ก็ไม่ต้องห่างเหินสิคะ คุยกะเพื่อนในเรื่องอื่นๆทั่วไปก็ได้
มีตั้งหลายเรื่องให้คุยที่ไม่ใช่ปัญหาส่วนตัว เริ่มจากคุยเรื่องกิจกรรมที่เพื่อนเค้าสนใจก่อนก็ได้ค่ะ
ทำลายกำแพงที่กั้นระหว่างใจเรากะเพื่อนลงเถอะนะ
ปล่อยไว้นานยิ่งห่างเหิน โทรไปหาเพื่อนเลยดีมั้ย^^

ทุกปัญหามีทางแก้ อย่างมีสตินะครับ
ลองดูว่าเราถึงพร้อมด้วยสติแค่ไหน
ธรรมที่พระพุทธเจ้ายกย่องให้เป็นหนึ่งคือ ความอดทน ต่อความทุกข์จนถึงที่สุด

ถ้าผมเป็นเพื่อนคุณ แล้วยินประโยคที่บอกว่า "บอกไปก็ช่วยอะไรไม่ได้ "
.........แบบนี้ต้องบอกว่า โอเค...ซึ้ง ฟังๆดูมันเห็นแก่ตัวอย่างไรไม่รู้

ทางที่ดีคุณไปขอโทษเพื่อนคุณซะ แล้วเล่าเรื่องทุกอย่างให้เขาฟัง
แล้วบอกสาเหตุที่ไม่บอกตอนแรกให้ฟังด้วยว่า ไม่อยากให้เพื่อนเดือดร้อน
ขึ้นชื่อว่าเพื่อน เขาไม่อยากให้อีกฝ่ายมีความลับต่อกัน มันทำให้เกิดความระแวง
ถ้าเพื่อนได้ฟังความลับของเรา ยิ่งลับเท่าไร เพื่อนก็ยิ่งรักเราตอบเท่านั้น
เพราะเพื่อนเกิดความไว้วางใจในตัวเรา เพราะเราให้ความไว้วางใจเขา

บอกเขาว่า

" เพื่อน ตอนนี้ฉันมีปัญหาส่วนตัว ฉันเลยแปลกๆ

ปัญหาของฉัน ฉันไต่ตรองดูแล้ว
ฉันพูดไม่ได้จริงๆ และยังไม่พร้อมที่จะพูดเรื่องนี้กับใคร
ฉันขอร้องเพื่อนว่า อย่าซักไซร้ฉันเรื่องนี้เลย

เอาเป็นว่า ฉันรู้สึกกับเพื่อนเหมือนเดิมนะ
แต่ฉันมันก็คนธรรมดา ที่ไม่ได้เป็นผู้วิเศษณ์ทางอารมณ์
มันก็เลยต้องมีหลุดๆโผล่ๆ ออกมาให้เพื่อนเห็นบ้าง
ทำให้เพื่อนไม่สบายใจ และคิดไปว่าฉันไม่รักเพื่อน

ถ้าเพื่อนอยากจะช่วยฉัน
เพื่อนช่วยให้อภัยและอย่าถือสาเวลาที่ฉันหลุดๆรั่วๆ
เท่านี้เพื่อนก็ช่วยฉันมากแล้ว"


ส่วนตัวคุณเอง ผมอยากจะแนะนำว่า
เพื่อนมนุษย์นั้น ถึงจะดีแค่ไหน แต่ถึงจุดหนึ่ง มันก็แค่นั้นเอง
เขาก็ต้องมีชีวิตของเขา มีเรื่องรับผิดชอบของเขา

เพื่อนแท้จริงของเรา ที่ไปกับเราทุกที่ ทั้งชาตินี้ชาติหน้า
เป็นผู้ที่จะสามารถอุ้มชูเราได้ทุกภพทุกชาติ ก็คือบุญในใจเรานี้
ดังพุทธพจน์ที่ว่า


นอกจากเพื่อนแท้ของเราคนนี้จะเป็นที่พึ่งได้ขนาดนี้แล้ว
เพื่อนคนนี้เขายังไม่ทิ้งเราไปไหน ใครจะมาขโมยก็ไม่ได้ด้วย


คุณอาจจะอยู่ในวัยรุ่น ซึ่งมันธรรมชาติของคนในวัยรุ่น
ที่จะสุงสิงและคลุกคลีกับเพื่อน
วัยนี้เป้นวัยที่คำว่าเพื่อน เป็นประเด็นสำคัญของชีวิต


ตอนอายุ 16 คุณให้เพื่อนมาหาในห้องนอนได้
พออายุมากขึ้น คุณก้จะให้พบที่หน้าบ้าน
อายุมากขึ้นอีกคุณก้จะให้พบนอกรั้ว
ในที่สุดคุณก้จะนัดพบเพื่อนนอกบ้าน

ตอนคุณเด็กๆ เพื่อนคือความสุข เป็นการผ่อนคลาย เป้นการเล่น
พอคุณอายุมากขึ้น คูณจะพบว่า บางที เพื่อนคือภาระ คืิอปัญหา ด้วยซ้ำไป
แล้วคุณจะเบื่อเพื่อน

นี่เป็นความจริงของวัย ของโลก ที่คุณจะต้องพบ
อย่ารีบร้อนเอาเป้นเอาตายกับคำว่าเพื่อนมากนัก ให้ยับยั้งชั่งใจบ้าง

คนเราทุกวันนี้หนีการมีเพื่อนไม่ได้ ดั่งการคบเพื่อนก็เหมือนกัน เรายังเลือกคบเลย
โดยส่วนตัวผมเองตอนนี้ก็เลือกคบเพื่อนมาก ทำให้มองดูแล้วแทบไม่มีเพื่อนเลย เพื่อนกิน เพื่อนเที่ยวหายไปคงเหลือไว้แต่เพื่อนธรรม เพื่อนบ้าน เพื่อนที่ทำงานเท่านั้น การสนทนาก็เกิดน้อยกับเพื่อนบ้าน เพื่อนที่ทำงาน จะเกิดมากกับเพื่อนธรรมเท่านั้น อดีตไม่สามารถเรียกกับคืนมาได้ อนาคตก็ยังไม่มี ปัจจุบันคือตัวเรา มีอารมณ์กับปัจจุบัน ความฟุ้งซ่าน ความเศร้าหมองย่อมไม่มี โลกธรรม ๘ ย่อมมีในเราทุกคน จงทำใจให้ยอมรับเขา แล้วจะรู้ว่า สิ่งต่างย่อมหนีความเป็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ไปไม่ได้ครับ