คิดไว้สำหรับตัวผมเองครับ เพราะถ้าถึงคิวผมอยากให้เรียบง่ายที่สุด
ร่างกาย+อวัยวะทุกส่วน ผมบริจาคให้สภากาชาดไทยไว้แล้ว

บอกพ่อกับแม่ไว้ว่าถ้าสภากาชาด จัดการร่างกายผมเรียบร้อย
ก็ให้สวดวันเดียวแล้วเผาเลย ส่วนกระดูกถ้าเค้าอยากเก็บไว้บางส่วน
ก็ให้เก็บไว้คู่กับพี่ชายคนเดียวของผม (เค้าล่วงหน้าผมไป 9 ปีแล้ว ผมมีพี่ชายคนเดียวครับ)

ที่เหลือถ้าจะบอกให้ฝังดินใต้ต้นไม้เพื่อจะได้เป็นปุ๋ยมีประโยชน์บ้าง ดีกว่าลอยน้ำทิ้งไปเปล่าๆ
จะเป็นอะไรรึปล่าวครับ มีข้อห้ามหรือคติความเชื่ออะไรรึปล่าว..อยากรู้

ขอบคุณครับ

ขออนุโมทนากับการเตรียมตัวตายด้วยครับ สง่างามมากๆจริงๆ
น้อยคนจะยอมรับความตายได้อย่างมีความสงบสุข


เรื่องคติความเชื่ออะไร อย่าไปสนใจเลยครับ
มาสนใจใช้เวลาอันมีค่าในช่วงสุดท้ายของเรากับพระพุทธเจ้าดีกว่า
ร่างกายเป็นสมบัติของโลก ไม่ว่าจะยอมหรือไม่ยอมก็ตาม ตายแล้วก็ต้องคืนให้โลก
ธาตุทั้งหลาย แตกสลายคืนกลับไปสู่สิ่งแวดล้อม เราเอาอะไรไปไม่ได้เลย
กล่าวได้ว่า แม้กระทั่งร่างกายของเรา ที่เราคิดว่าเป้นสมบัติของเรา เอาเข้าจริงก็ไม่ใช่


สมบัติที่แท้จริง ที่จะติดตัวเราไปในโลกหน้าได้ ไม่ทิ้งเราไปไหน ก็คือบาปบุญของเรา
ดังพุทธวจน์ที่ว่า

ปุญฺญํ โจเรหิ ทูหรํ
บุญอันโจรนำไปไม่ได้

ปญฺญํ สุขํ ชีวิตสงฺขยมฺหิ
บุญนำสุขมาให้ในเวลาสิ้นชีวิต

สุโข ปุญฺญสฺส อุจฺจโย
ความสั่งสมบุญ นำสุขมาให้

ปุญฺญานิ ปรโลกสฺมึ ปติฏฺฐา โหนฺติ ปาณินํ
บุญเป็นที่พึ่งของสัตว์ในโลกหน้า

อิธ นนฺทติ เปจฺจ นนฺทติ กตปุญโญฺ อุภยตฺถ นนฺทติ
ปุญฺญํ เม กตนุติ นนฺทติ ภิยฺโย นนฺทุติ สุคตึ คโต
ผู้ทำบุญแล้วย่อมยินดีในโลกนี้
ตายแล้วย่อมยินดีชื่อว่ายินดีในโลกทั้งสอง
เขาย่อมยินดีว่าเราทำบุญไว้แล้ว ไปสู่สุคติย่อมยินดียิ่งขึ้น

ปญฺญญฺ ปริโส กยิรา กยิราถนํ ปุนปฺปุนํ
ตมฺหิ ฉนฺทํ กยิราถ สุโข ปุญฺญสฺส อุจฺจโย
ถ้าบุรุษจะพึ่งทำบุญ ควรทำบุญนั้นบ่อย ๆ
ควรทำความพอใจในบุญนั้น การสั่งสมบุญนำความสุขมาให้

มาวมญฺเญถ ปุญฺญสฺส น มตฺตํ อาคมิสฺสติ
อุทพินฺทุนิปาเตน อุทกุมฺโภปิ ปูรติ
อาปูรติ ธีโร บุญฺญสฺส โถกํ โถกํปิ อาจินํ
ไม่ควรดูหมิ่นต่อบุญว่ามีประมาณน้อยจักไม่มีมาถึง
แม้หม้อน้ำย่อมเต็มได้ด้วยหยาดน้ำที่ตกลงมาฉันใด
ผู้มีปัญญาสั่งสมบูญแม้ทีละน้อยๆ ย่อมเต็มได้ด้วยบุญ ฉันนั้น

สหาโย อตฺถชาตสฺส โหติ มิตฺตํ ปุนปฺปุนํ
สยํ กตานิ ปุญฺญานิ ตํ มิตฺตํ สมฺปรายิกํ
สหายเป็นมิตรของคนผู้มีความต้องการเกิดขึ้นบ่อย ๆ
บุญทั้งหลายที่ตนทำเองนั้น จะเป็นมิตรในสัมปรายภพ



---------------

อิธ โสจติ เปจฺจ โสจติ ปาปการี อุภยตฺถ โสจติ
โส โสจติ โส วิหญฺญติ ทิสฺวา กมฺมกิลิฏฺฐมตฺตโน
ผู้ทำบาป ย่อมเศร้าโศกในโลกนี้ ละไปแล้วก็เศร้าโศก ชื่อว่าเศร้าโศกในโลกทั้งสอง
เขาเห็นกรรมอันเศร้าหมองของตน จึงเศร้าโศกและเดือดร้อน