ทุกคนต่างแบกธรรมแบกคำภีร์ ไปเหนือไปใต้ก็แบกไป บางคนมองเห็น บางคนมองไม่เห็น
ธรรมและคำภีร์ที่ว่า คืออะไร ใครเฉลยได้บ้าง ไม่ต้องซีเรียสนะค่ะ

ตอบนะคะว่าคำภีร์และธรรม ที่ทุกคนมีติดตัวแบกไปทั่ว คือ สิ่งที่สำคัญที่สุดในการเริ่มต้นทำทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้ให้ได้ดี คือคนๆนั้นต้องมี สติสัมปชัญญะ( ความรู้สึกระลึกถึงกายใจในปัจจุบัน) เป็นอย่างแรก ต่อมาคือมีสัมมาทิฐิ (ความเห็นถูกเห็นชอบ) ถ้ามีสองอย่างนี้คิดว่า จะไปไหนก็เหมือนมีคำภีร์และธรรมะติดตัวไปตลอด ทำอะไรก็ชอบก็ดี แถมไม่ประมาทอีกด้วยคะ ไม่รู้ตอบถูกเป่าคะ


ก็เพราะยังมีอัตตา ยังมีกิเลสและตัณหา
ความเห็นอาจเอียงไปมา ขอท่านจงเมตตาอโหสิและให้อภัย
[/color]

เอ่อ ทายมั่ง

ทายว่า คัมภีร์ คือ ร่างกาย ธรรม คือ ใจ

เอ่อ เดา แหะๆๆ รอเฉลยด้วยยคนนะค้าา

ผมคิดว่าน่าจะตอบได้2แง่

คำตอบแรกคำว่าแบกธรรม และแบกคัมภีร์ไปเหนือไปใต้บางคนก็เห็นบางคนก็ไม่เห็น
น่าจะหมายถึงเนื้อตัวชีวิตของบุคคลนั้น ซึ่งเป็นดั่งตู้พระไตรปิฎก ธรรมะทั้งหลายล้วนหาได้
จากเนื้อตัวชีวิตของตัวเอง ซึ่งบางคนก็มองเห็นบางคนก็มองไม่เห็น


อีกความหมายหนึ่ง ก็สามารถตีความได้ว่า บุคคลแบกธรรมแบกคัมภีร์ไปเหนือไปใต้
บางคนก็มองเห็นบางคนก็มองไม่เห็น น่าจะหมายถึง บุคคลนั้นมีแต่ธรรมะรกเต็มอยู่ใน
สมองมีธรรมะที่สั่งสมท่องจำอ่านฟังจนล้นเฟ้อ และเมาหมกอยู่กับความรู้ที่ตนมี แต่
ธรรมะที่มีไม่ได้ทำให้กิเลสตัวไหนลดลงเลย เหมือนดังว่าเนื้อตัวชีวิตมีแต่ความรู้จากตำรา
หาสภาวะธรรมแท้ที่มีแก่นสารอันเป็นภายในไม่ได้ จะไปไหนมาไหนก็แบกตำราไปกางตำรา
ไป เอาแต่ความรู้จากตำรามาเพลิดเพลิน โดยที่ตัวเองก็มองไม่เห็นตัวเองว่ากำลังหมกจม
อยู่กับตำรา อยู่กับสัญญา แต่ก็อาจมีบางคนที่รู้ตัว จึงเริ่มมองหาธรรมแท้ที่ไม่ต้องแบก
แต่เต็มเปี่ยมอยู่ในภายใน

ขันธ์ 5
คนที่มองเห็นก็แบกไปไหนมาไหน แต่เมื่อถึงแล้วก็ทิ้งเลิกแบก

คนที่มองไม่เห็นนอกจากจะแบกไปไหนมาไหนแล้ว ยังแบกข้ามภพ ข้ามชาติกันทีเดียวเชียว

ขันธ์ทั้ง๕ คือกองทุกข์
รู้ทั้งรู้ว่าขันธ์ทั้ง๕นี้ คือกองทุกข์ แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยไม่ยอมวางขันธ์๕นี้ลงไป...

รู้ทั้งรู้ว่าตัณหา คือเหตุที่ทำให้ทุกข์เกิด
แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยทิ้งตัณหาลงไป...

ความยึดมั่นถือมั่นในสิ่งทั้งปวง

มิน่าล่ะมันหนักๆพิกล อิอิ

โอ้โฮ..มีแต่ผู้ที่เก่งๆ ทั้งนั้นเลย สาธุคะ

สาธุ..กับทุกความเห็น..

ลองตอบดูบ้างครับตามการพิจารณา

ธรรมที่ว่าคือ ร่างกายและอารมณ์ มีความรู้สึกนึกคิดที่เจือปนด้วยกิเลสตัณหาสำหรับคนที่มองไม่เห็น

แต่กับคนที่มองเห็นกลับกลายเป็นแค่นามรูปหามีตัวตนที่แท้จริงไม่นั่นคือพระอรหันต์ที่ท่านมองเห็น

คำภีร์ที่ว่าคือ ส่วนที่ประกอบขึ้นเป็นร่างกายเช่นกระดูก เลือด เนื้อ จิต เป็นต้น
คนที่มองไม่เห็นก็ไม่เคยรู้เลยว่าตัวของตัวเองนั่นแหละคือคำภีร์

คนที่มองเห็นก็ล้วนแล้วแต่บรรลุธรรมเป็นพระอริยบุคคลจากการพิจารณาจิต และอารมณ์ตัวเองรวมทั้งทุกข์ขัง อนิจจัง อนัตตา เช่นคนทุกคนมีความแก่ตัวลงทุกวัน มีความเสื่อมของนามรูป

เฉลยนะค่ะ

"ธาตุสี่ ขันธ์ห้า อันมีรูปกับนามนี่แหละ คือธรรมคือคำภีร์ทั้งหลาย"
แบกไปแบกมา นับภพชาติไม่ได้ คนตาดีจึงจะมองเห็น ตาไม่ดีก็มองไม่เห็น

จากบางส่วนของคำเทศนาหลวงปู่เทสก์ฯ คะ สาธุ
ไม่ซีเรียสนะค่ะ

คนตาดีที่ว่า คือต้องเป็นผู้มีด้วยสัมมาทิฏฐิ ประกอบกับมีสติสัมปชัญญะในการพิจารณาอรรถะในธรรมนั้นๆตามความเป็นจริงตามธรรมชาติ

ตาเห็นธรรม

ตาดี ท่านหมายถึง ผู้มีปัญญา อิอิ...ให้คะแนนตัวเองนะค่ะ สาธุ