ยกเหตุการณ์กับตัวเองอ่ะค่ะ คือ เราไปซื้อผัก แล้วเราไม่รู้ว่าผัก(กระเพรา)เขาแบ่งขาย เราก็หยิบมาทั้งช่อใหญ่ๆ แล้วเราก็บอกแม่ค้าว่า เราขอซื้อแค่ 5 บาทได้ไหม แม่ค้าเขาก็ทำหน้าตาเคืองๆใส่เราเลยแล้วก็ว่าเราว่า ซื้อแค่ 5 บาทแล้วจะหยิบมาทำไมทั้งช่อ

แม่ค้าแผงข้างๆก็หันมาดูกันแล้วบอกแม่ค้าเราว่า ทำไมต้องไปว่าน้องเขาแบบนั้น วันนั้นเราว่าเราไม่พอใจหน่อยๆแต่ก็จัดว่าไม่โกรธ

แต่หลังจากวันนั้น เราไม่เคยซื้อของที่ร้านนั้นอีกเลย(ประมาณสองเดือนได้แล้ว) แบบนี้จัดว่าเราผูกใจเจ็บไหมคะ เมื่อวานพยายามจะเข้าไปซื้อของร้านป้าแกอีกเพราะอยากลองใจตัวเองว่า ไม่โกรธป้าแกจริงหรือเปล่าหว่า แต่พอจะเดินเข้าไปซื้อ มันก็แหยงๆยังไงไม่รู้อ่ะค่ะ เห็นหน้าป้าแกแล้วยังกลัวอยู่เลยเนี่ย ไม่อยากซื้อเลย ความรู้สึกขนาดนี้ จัดว่า ผูกใจเจ็บ พยาบาทหรือเปล่าคะ (อยากปรับปรุงตัวค่ะ แหะๆ)

อืม!เหตุการณ์แบบนี้ผมก็เคยเจอมาเหมือนกัน แต่อาการแบบนี้ยังไม่เข้าข่ายความผูกใจเจ็บ
หรือพยาบาทหรอกครับ เพียงแต่แค่รู้สึกไม่พอใจและก็เลยไม่อยากจะเจออีก ก็ถือว่าเป็นธรรมดาครับไม่ต้องกังวลมากเพราะเรายังเป็นเพียงปุถุชนความรู้สึกแบบนี้ใครๆก็มีครับ แต่ถ้าไปโกรธ เกลียดถึงขั้นจะแก้แค้นอันนั้นโทสะค่อนข้างจะแรงครับ อันตรายอย่าให้มันเกิดขึ้นมาโดยเด็ดขาดเลยครับ เพราะพวกกิเลส
ไม่เคยเป็นมิตรกับใครเลยแม้กระทั่งพระพุทธเจ้า สิ่งเดียวที่จะชนะได้นั่นก็คือสติเท่านั้นเองครับมีความรู้สึกตัวดีก็ถือว่าใช้ได้ครับ ในกรณีของคุณ HANAKO ถือว่าทำได้ดีมากพยายามพิจารณาสิ่งที่เกิดขึ้นไปเรื่อยๆครับ โทสะเบาบางครับ เพราะผมก็ทำแบบนี้เวลาที่เจอ แต่ถ้าหลีกเลี่ยงไปซื้อร้านอื่นได้ก็น่าจะดีกว่าเพราะอย่างน้อยคนที่ทำกับเรานั้นเขาจะได้ไม่มีกรรมติดตัวเขาไปครับ

ไม่ใช่หรอกแค่ไม่อยากยุ่งมากกว่านะถ้าอะไนไม่ดีเลี่ยงซะ

คุณต้องแยกการผูกใจเจ็บให้ออกเสียก่อนว่า ความไม่พอใจคืออะไร
ความผูกใจเจ็บมันคืออะไร ความพยาบาทคืออะไร

ความพยาบาทเกิดจาก การที่เราไปผูกใจเจ็บแม่ค้า
ความผูกใจเจ็บเกิดจาก ความไม่พอใจแม่ค้า
ความไม่พอใจแม่ค้าเกิดจาก การที่เราไปยึดมั้นถือมั้นในการกระทำของแม่ค้า

ถ้าจะให้อธิบายความ การกระทำของคุณไม่ได้เป็นการพยาบาท
เพราะการพยาบาท คือการที่มีการกระทำอกุศลที่เกิดจากการผูกใจเจ็บ
แต่การกระทำของคุณเป็นเพียงแค่ผูกใจเจ็บเท่านนั้นเอง
ดูได้จากการที่คุณ ต้องการที่จะไปอุดหนุนแม่ค้าคนเดิมอีก แต่มาเปลี่ยนใจ
เพราะเกิดจากเห็นหน้าป้าแม่ค้าแล้วกลัว อาการนี้เรียกว่าการไปคิดถึง
อดีตที่ถูกป้าแกด่าแล้วตัวเองรู้สึกเจ็บ จึงไม่อยากเจ็บอีก หรืออีกนัยหนึ่ง
เรียกว่าผูกใจเจ็บ ไม่อยากยุ่งด้วย

ส่วนอาการพยาบาทมันจะมีอาการ เมื่อเห็นหน้าแม่ค้าแล้วจะโกรธ
อยากจะเข้าไปตอบโต้ เพราะเกิดจากการผูกใจเจ็บเช่นกัน

ต่างกันที่ความโกรธกับความกลัว
การที่อยากเข้าไปปะทะกับการหลบลี้หนีหน้าครับ

หนูดีจ๊ะ ที่ว่าความรู้สึกอย่างไรที่ให้อภัยแล้ว คือคุณกล้าที่จะเข้าไปหาเขา และสามารถพูดคุยได้ปกติ ตอนแรกอาจจะรู้สึกขัดๆ อยู่ เฮ้อ .. ไม่อยากคุยเลย แต่พอนานวันเข้าก็สามารถทำได้
เรียกว่า คนพูดเขาก็พูดไปอย่างนั้น เขาก็ทิ้งที่ตรงนั้น แล้วเราจะเอามาผูกใจเจ็บเป็นเดือนเป็นปีทำไหม
ไม่ได้ประโยชน์อะไร มีแต่ทุกข์ที่อยู่กับเราเท่านั้นเองจ๊ะ

ผูกใจเจ็บ หมายถึง รอโอกาสเอาคืน พร้อมที่จะแก้แค้น
เจ็บแล้วจำหรือฝังใจ หมายถึง ไม่พอใจ ขุ่นเคืองใจ ไม่ต้องการข้องแวะอีก

อยากปรับปรุงตัวไม่ยาก สร้างความรักความเมตตาให้เกิดขึ้นในตนสิ

ผู้มีเมตตาหรืออยากเป็นผู้มีเมตตา ต้องฝึกให้การอภัย ขอสำคัญคือ ต้องแพ้คนเป็น ยอมแพ้ได้ แม้เรื่องใหญ่
เคยเดินผ่านตลาดสด เห็นแม่ค้าพ่อค้าแล้วก็สงสาร กว่าจะได้แต่ละบาทแต่ละสตางค์ บางครั้งก็ซื้อทั้งๆที่ไม่ต้องการ

เดินผ่านร้านมองนั้นมองนี้แล้วก็ยิ้มให้แก ขอซื้อสักห้าบาทสิบบาท นั่นคือการไม่ถือสา
ไม่ถือโกรธในเรื่องเก่าๆ นั่นคือการให้อภัย ให้ความเมตตา ให้ความรักความสงสาร

เมตตาเป็นของเย็น ซึ่งเป็นคู่ปรับของความ ไม่พอใจ ขุ่นเคืองใจ โกรธและโทสะ ผู้จะให้อภัยต้องเย็นก่อน
ต้องทำตนให้มีเมตตาก่อน อภัยทานนี้มีคุณแก่ผู้ให้มากกว่าผู้รับ

ผู้มีเมตตาให้ความรักความเมตตาแก่ใคร มักจะได้ความรักความเมตตากลับคืนมาเสมอ
ที่สำคัญความเมตตาทำให้เราอยู่เป็นสุข นอนก็เป็นสุข..ลองดูดิ..เอาใจช่วยจ้าาา..

อืม ๆ จริงด้วยค่ะ เราอาจไม่ถึงขั้นพยาบาท ไม่ได้อยากเอาคืน แต่เราก็ยังไม่มีเมตตาให้เขาเลย

ป้าแกก็แก่ ก็ลำบากกว่าเรา แกแบกกรรมหามทุกข์พอๆกันกับเรา แล้วเราจะไปถือสาอะไรกับเรื่องแค่นี้ เราเองก็เคยทำให้ใครต่อใครไม่พอใจเหมือนกันนี่นา

ขอบคุณทุกท่านมากนะค้าา

ถ้าไม่สบายใจก็ไม่ต้องเข้าไปหาหรอก... เกิดโดนด่าอีก คราวนี้จะได้สังเวชตนเอง

ผูกใจเจ็บไหม ก็รู้สึกขุ่นข้องหมองใจอยู่ไหมล่ะ คือ... ยังเหม็นขี้หน้าอยู่ไม๊ อิอิ
เดินทางสายกลาง อย่าฝืนใจเพื่อให้ได้ชื่อว่า เมตตา
เมตตาคือเมตตา ไม่มีการฝืนใจใดๆ... ถ้าไม่เมตตาก็ไม่ถือเป็นความผิด ไม่ผิดศีล แล้ว... บางคนก็ไม่น่าเมตตาเท่าไรหรอก

เชื่อไหม ถ้าฝึกจิตไปมากๆ เมตตากรุณาจะมาเอง... และพอฝึกมากเข้าไปอีก กรุณาจะหายไป เหลือแต่เมตตาและอุเบกขา...

ไม่เชื่อเจ้าคะ ออกแนวมั่วเจ้าคะ

อย่าคิดมากเลยครับ ถึงไม่ใช่การผูกใจเจ็บ แต่พอผ่านไปก้ไม่อยากซื้อ ก้คือเข็ดแล้วไงคับ...เลยไม่ซื้อ
ถึงไม่เข้าข่าย แต่การมาคิดแบบนี้บอ่ยๆ ก้ถือเปนความเศร้าหมองในใจได้เช่นกันนะ เปนความไม่สบาย
ใจอย่างหนึ่งที่คิดว่าทำไมเขามาว่าเรา ถ้าเจอแบบนี้อีกก้ให้เกิดสติคิดว่าเขาว่าเรา ถ้าเราไม่ผิดมีสติ
คิดได้ปั๊บ ก้จะรู้ว่าเขาด่าเราเพราะเขามีนิสัยแบบนั้นไม่ถูกใจเขาก้ว่าเราไปต่างๆนานาๆ อย่าไปถือสาเขาเลย เราก้ไม่เก็บมาคิดให้ค้างคาใจก่อนนอน แต่ถ้าว่ามาแล้วเกิดใช่ เราก้รับฟังจะได้รุ้ว่าต่อไปจะไม่อย่างนี้อีกแล้วทำให้ถูกเสีย แต่ถ้าดีที่สุดเมื่อเจอแล้วโดนว่าแล้ว มันคิดก้ให้ตั้งสติเรียงลำดับเหตุการณ์ แล้วปล่อยวางความคิดที่ผ่านมาแล้ว ไม่เก้บมาคิดเพราะรู้ว่าไร้ประโยชน์ จะได้ไม่ถือสากัน ก้ไม่มีไรติดค้างใจใจวันหน้า เจอคนๆนี้อีกเขาทักมาเราก้ตอบกลับไปปกติเหมือนเปนเรื่องธรรมดา แต่ซึ้อไม่ซื้อของๆเขานี่
เปนเรื่องของๆเรา

ขอบคุณทุกๆความเห็นเลยค่ะ

โกรธส่วนหนึ่ง ผูกโกรธก็ส่วนหนึ่ง
เวลาหลับเราก็ไม่ได้โกรธ
เมื่อไหร่นึกขึ้นได้ ก็ถึงโกรธขึ้นมา

โกรธเพราะมีความ "จำได้"