คือ มันกลัวไปสารพัดน่ะค่ะ -*-

วันนี้ทบทวนเรื่องความกลัวของตัวเองขึ้นมา จำได้ว่ามีสองครั้งที่เคยกลัวสุดๆ คือ ไปวัดแล้วตอนนอนได้ยินเสียงผู้หญิงร้องขอความช่วยเหลือ โหยหวนซะ งิงิ มีเพื่อนอีกสองคนได้ยินด้วยกัน นอกนั้นไม่ได้ยิน ตอนนั้นกลัวแต่หุบปากสนิท ไม่รู้ท่องอะไรกว่าจะหลับตานอนได้

ครั้งที่สอง คือ กลัวไม่ได้นอนบ้าน -*- ไปวัดคืนแรกก็ร้องไห้กลับบ้านซะละ นอนคนเดียวในกุฏิน้อยๆริมป่า มืดสุดๆ เงียบสุดๆ ยุงชุมสุดๆ ออกมานั่งร้องไห้น้ำตาเป็นเผาเต่าอยู่ตรงบันไดขึ้นกุฏินั่นแหล่ะ (ไม่กล้าสะอื้นอีกต่างหาก เพราะมันเงียบมาก) ร้องไห้ตั้งแต่ทุ่มกว่า (ทำวัตรเย็นเสร็จ) ร้องจนเหนื่อยทนไม่ไหวก็สามทุ่มครึ่งแล้ว ตอนนั้นหาที่พึ่งก็ คือ มองไปทางกุฏิอีกหลังหนึ่งที่อยู่ไม่ห่างกัน เพราะความมืดทำให้คิดว่า ที่มองอยู่น่ะ คือ กุฏิที่เพื่อนพักอยู่ จนเช้าถึงได้รู้ว่า ที่นั่งมองเมื่อคืนน่ะ เล้าไก่ (กุฏิเก่าๆผุๆจนไก่วัดมาอาศัยนอน) ส่วนกุฏิเพื่อนน่ะอีกหลังหนึ่งห่างออกไป -*- เช้ามาก็สลดใจมากเลยค่ะ แหะๆ กลัวเสียจนเอาเล้าไก่เป็นที่พึ่ง เลยลืมความกลัวไปได้ ตั้งใจเช้าเสร็จจากทำัวัตรจะเข้าไปลาพระหลวงพี่(พี่ชาย)บอกว่า กลับบ้านแล้ว ไม่อยู่แล้ววัด แต่พระไม่มาให้กราบลาเลย พอไปเล่าทีหลัง ท่านว่า ท่านเดาได้นะว่าเราต้องร้องไห้กลับบ้้าน เช้านั้นเลยหลบหน้าเราซะเลย 5555


เราเองจะว่าไปยังไม่เคยเอาชนะความกลัวได้เลย แค่กลัวจนเหนื่อยเท่านั้นเองอ่ะค่ะ พอกลัวจนเหนื่อยก็เลยไปนอนมั่ง พอตื่นมามันก็ลืมอารมณ์กลัวไปแล้ว แต่เอาเข้าจริงความกลัวมันก็ยังอยู่

พี่ๆเอาชนะความกลัวที่ผ่านๆเข้ามาเวลาไปปฏิบัติธรรมยังไงคะ กลัวผี กลัวความมืด กลัวตาย กลัวหิว กลัวไข้ป่า ฯลฯ สารพัดเลยอ่ะค่ะ ทำยังไงกับความกลัวพวกนี้คะ

การปฎิบัตธรรม ถ้าทำแต่พอดี เดินทางสายกลางนะคะ การที่คุณกลัวสาระพัด ตามที่เขียนเพราะ จิตของคุณไม่แข็งแรง คุณควรทำสมาธิอยู่ที่บ้าน หรือ ทำแบบง่ายทำไปเลื้อยๆ จนกว่าคุณจะมีพลังจิต แข็งแรง มีฐานของจิตใหญ่ และ มั่นคง ถึงเวลานั้นคุณจะรู้เองด้วยตัวเรา แล้วถ้าคุณต้องการพัฒนาสมาธิ ให้ก้าวหน้าขึ้นไป ถึงดวรไปสถานที่ที่คุณกล่าวมา ........ อย่าเร่งรีบ หรือ อย่าอยากได้บุญมากจนทรมานตัวเอง ปัจจุบันนี้ มีสถานที่ ทำสมาธิ แบบ วิปัสนากรรมฐาน เยอะ แล้วก็ไม่ชอบอธิบายให้คนธรรมดาอย่างเรารู้และ เข้าใจ เพียงแต่บอกว่าทำแล้วจะได้บุญมากๆๆๆๆๆ

เคยเป็นคนกลัว ทุกอย่างที่เมื่อตกอยู่ในความมืดจะดูน่ากลัว
แต่ว่าตอนนี้ไม่กลัวแล้ว หรืออาจจะมีความรู้สึกกลัวหากไปนอนคนเดียวในที่แปลกถิ่น ไม่แน่ใจ

จู่ๆ ตอนบวช7วันที่วัดในระยอง เกิดใจฮึกเหม ทุกคืนเฝ้ามองไปที่เมนเผาศพ อยากจะไปนั่งสมาธิบริเวณนั้น
แล้วทั้ง6คืนก็ไม่เคยฝันเห็นผี

ดูเรื่องจริงผ่านจอ ต้องขออภัยกับบุคคลที่จะเอ่ยอ้างแม้จะล่วงลับไปแล้ว เป็นหญิงสาวฆ่าตัวตายด้วยการกินยานอนหลับเกินขนาด ตายคนเดียวในบ้านจัดสรรเป็นปีไม่มีใครรู้ จนมีแมวเข้าไปติดในบ้านเป็นอาทิตย์ร้องเหมียวๆตลอดทั้งวันคืน จนชาวบ้านทนไม่ไหวตัดสินใจแงะประตูเข้าไปในบ้าน เจอแมวและปล่อยกลับบ้านแถวนั้น มีกลิ่นสาบเลยขึ้นไปชั้น2 เจอโครงกระดูกทั้งตัวจึงทราบว่า บ้านนี้ไม่เคยเปิดไฟมาเป็นปีเพราะว่ามีคนตายในบ้านนั่นเอง

ทุกวันนี้ก็จะใช้ภาพในทีวีนี้มาพิจารณาตอนนั่งสมาธิ อย่างน้อยคนที่ตายก็เป็นครูสอนเราในเรื่องการพิจารณากระดูก ก็ขออนุโมทนาบุญจากการนั่ง ส่งถึงโครงกระดูกที่ดูในทีวีที่เป็นส่วนของการนั่งสมาธิ

คงเหตุผลเกี่ยวกับการฟิจารณาการตายมากจึงหมดความกลัวลง หรือปล่าวก็ต้องดูตังเองต่อไป

สมัยเด็กกลัวนะนอนคนเดียว หมามันนอนหน้าประตูเราก็ไม่รู้ มันขยับบ้างเกาเห็บบ้าง ประตูก็สั่นลั่นเอียดอ้าด นึกว่าผีมาดึงประตูเลยนอนคลุมโปง ร้อนก็ร้อน จวนสว่างก็ไม่กล้าลุก จนมีเสียง "ไอ้ตาลมานอนอะไรตรงนี้ลงไปข้างล่าง" แหะ..กลัวหมาน้อยแทบตาย..ขอรับ

ตอนไปอยู่วัดป่า กลัวมากเพราะกุฏิอยู่ไกลมีแต่ป่าทั้งนั้น กลัวมากแทบบ้า ต้องเรียกสติอยู่นาน แล้วนึกถึง หลวงปู่ฯ หลวงตาฯ บารมีของท่านครอบคลุมทั้งวัด ทั้งโลก คงไม่ปล่อยให้อะไรมาทำอันตรายเราได้ จิตก็คลายความกลัวลง วันต่อๆ มาก็ไม่กลัวแล้ว..

สุดยอดของความกลัว คือกลัวตาย เห็นแมวเราไม่กลัว ทำไมเห็นเสือเรากลับกลัว เพราะแมวฆ่าเราไม่ได้แต่เสือฆ่าเราได้ ผู้ที่กลัวตายก็มี ไม่รู้ว่าตายแล้วไปไหน ไม่ทำบุญทำกุศลไว้ก่อน มัวเมาในกามคุณ ฯลฯคนที่ไม่กลัวตาย เช่น พระขีณาสพทั้งหลาย ผู้ที่ถึงไตรสรณคมน์ ผู้ที่ประพฤติปฏิบัติธรรมอย่างสม่ำเสมอ ฯลฯ

การปฏิบัติธรรมแล้วเกิดความกลัว ท่านให้นึกถึง พระพุทธคุณ พระธรรมคุณและพระสังฆคุณ
นึกถึงธรรมที่เราปฏิบัติมา เช่น การให้ทาน การรักษาศีล การแผ่เมตตา การปฏิบัติภาวนา ฯลฯ

เราปฏิบัติธรรม ไม่ได้เบียดเบียนใคร ไม่ได้ทำความเดือดร้อนให้ใคร การปฏิบัติธรรมนี้ เพื่อประโยชน์ตน(พ้นทุกข์พ้นโศก) ประโยชน์ท่าน(แผ่เมตตา อุทิศส่วนกุศล)และเพื่อทำความไม่ประมาทให้ถึงพร้อม..

อย่างนี้แล.. คร้าบบ

ตุ๊กกี๊..ทำไมเปลี่ยนชื่อ Login ละ..

:b3: ก็...

ไม่รู้จิ่... อยู่ ๆ มันรู้สึกถึงการจางไปของบางอย่าง...

เหมือนไอ้นั่น...มันจากไปแล้ว...

ไอ้นั่น...น่ามันอายัยคับ งง เหมือนคุณนี่ไหม

กลัวเหมือนกันครับ ตอนนี้ค่อยยังชั่วแล้ว นึกถึงพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ดีขึ้นมากเลยครับ

ขอบคุณเจ้าของกระทู้คะ เพราะจันทร์ฯ กลัวผีมาก จะเอาคำแนะนำของหลายๆ ท่าน ไปปรับใช้ให้เหมาะกับสถานะการณ์ เจ้าขา สาธุ

อ้อออ..อย่างนี้นี่เอง ...โต๊กใจมกเลยย อิอิ..

ขอบคุณมากๆค่ะ

เราจะพยายามตามคำแนะนำต่อไปนะ

^_^

สมาทานศีล ให้สัมมาทิฐิแล้วพยายามรักษาไว้ ให้เจริญเป็นอธิศีล มั่นคงเป็นสมาธิ

แล้ว . . เมื่อเรารู้อะไรๆพอสมควร ความกลัวทั้งหลายจะหายไปเอง

ทดลองดูได้