ผมอยากจะถามทุกท่านว่า ก่อนที่ท่านจะมาศึกษาพระธรรมนั้น แต่ก่อนท่านเป็นคนเช่นไร(หมายถึงนิสัยใจคอ) แล้วหลังจากที่ได้มาศึกษาพระธรรมแล้วเกิดการเปลี่ยนแปลงอะไรในตัวท่านบ้าง(หมายถึงจิตใจครับ) ส่วนตัวผมนั้นจะชอบโทษแต่สิ่งอื่นที่อยู่นอกตัวเราจนกระทั่งในบางครั้งก็รู้สึกเสียใจและน้อยใจในทุก ๆเรื่องโดยเฉพาะเรื่องของคุณพ่อผมจะชอบน้อยใจแต่ไม่ได้โกรธท่านนะเพียงแต่เราคิดว่าท่านไม่เข้าใจเราก็เลยรู้สึกแบบนั้นซึ่งทุกข์มากสำหรับผม ทีแรกผมนึกว่าตัวผมแปลกที่คิดมาก มีคนรอบข้างไม่ว่าจะเป็นเพื่อนหรือญาติพี่น้องพอพวกเขาเจอปัญหากลับไม่ค่อยเก็บมาคิดเหมือนผม ทุกคนก็มักจะบอกกับผมว่าจะไปคิดมันทำไมอย่าคิดมากเลยซึ่งดูจะพูดง่ายสำหรับคนอื่นแต่สำหรับผมนั้นดูมันช่างยากเย็นเสียเหลือเกินทั้ง ๆ ที่ผมก็ไม่อยากเก็บเอามาคิดให้เป็นทุกข์หรอก ผมคิดว่าคงไม่มีใครอยากที่จะเก็บเรื่องที่แย่ ๆ มาคิดให้เป็นทุกข์หรอกนะครับ แต่พอผมได้ฟังธรรมะของหลวงพ่อชาจากวัดหนองป่าพงซึ่งมีคนไปทอดกฐินแล้วทางวัดได้ให้ซีดีมาเป็นธรรมทานแล้วเขาก็เอามาให้ผม พอผมเปิดฟังไปสักระยะนึงท่านก็ได้แสดงธรรมและทำให้ผมคิดได้นั่นก็คือ "มีรูอยู่ที่แห่ง ทุกคนก็ลองเอามือล้วงไปในรูนั้น ปรากฎว่าทุกคนพูดเหมือนกันทั้งหมดเลยว่า รูมันลึก แต่ไม่เห็นจะมีใครพูดว่า แขนเราสั้นเลยแม้แต่คนเดียว" ฟังทีแรกก็ยังไม่ได้เข้าใจแต่พอฟังอีกแล้วเอาไปคิืด(พิจารณา)ดูสักพักนึงก็เข้าใจว่าท่านสอนให็เราดูตัวเอง(หมายถึงจิต)ก็เลยเข้าใจว่าพระธรรมที่พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงแสดงนั้นเพื่อต้องการให้เราดูตัวเอง เพราะถ้าเราดูตัวเองมากกว่าดูคนอื่นเราก็จะเกิดการปรับปรุงแก้ไขตัวเราเองไม่ให้ไปกระทำบาปอกุศลกับใคร จนถึงดูความทุกข์ที่เข้ามารบกวนในจิตเรานั้นว่าอะไรเป็นเหตุเป็นปัจจัยให้เกิดทุกข์ พอเราทราบแล้วก็ให้เราดับตรงนั้นด้วยตัวเอง และผมก็พึ่งจะเข้าใจกับศาสนสุภาษิตว่า "อตตฺหิ อตโน นาโถ ตนเป็นที่พึ่งของตน" (ขออภัยด้วยนะครับถ้าเขียนไม่ถูก) ไม่ใช่แค่ช่วยเหลือตัวเองจากภายนอกเท่านั้น แต่ภายในจิตของเราก็ต้องตัวเราเองเหมือนกัน ตั้งแต่นั้นมาผมก็เลยหันมาศึกษาธรรมะจริงจังและสร้างบุญบารมีให้กับตัวเองเท่าทีจะมีกำลังและโอกาสเอื้ออำนวยให้แต่ถึงกระนั้นก็ต้องพยายามทำให้เต็มที่ ผมถึงรู้และเข้าใจว่าการที่เราศึกษาธรรมะดีอย่างไร ธรรมะให้อะไรเรา พระพุทธเจ้าทรงแสดงพระธรรมเอาไว้มากมายให้เราได้ศึกษาและนำมาปฎิบัติ และการปฎิบัตินั้นก็มีหลายแบบหลายอย่างแต่ก็ต้องลองให้หมดจนกว่าจะพบกับทางที่เราเคยสร้างมาจากในอดีตชาติเพราะถ้าเป็นทางที่เราเดินไว้แล้วก็จะรู้สึกว่าไม่ทุกข์เพื่อที่จะก้าวเดินต่อไปทุกๆชาติจนกว่าจะถึงจุดสูงสุดที่พระพุทธเจ้าทรงแสดงไว้นั่นก็คือ นิพพานนั่นเองครับ (ถามนิดเดียวแต่เล่าซะยาวเลย)

ดูก่อนท่านทั้งหลาย..............
สิ่งที่เป็นตัวตนในอดีต นั้นเป็นแค่ความฝันของปุถุชนธรรมดาที่ผ่านมาและผ่านไป
อย่าสนใจในสิ่งที่เป็นไป ใช้อดีตเป็นบทเรียนในการดำเนินชีวิตต่อไป

๑.อารมณ์รุนแรง ค่อนข้างก้าวร้าว ขี้โมโหมาก ขี้โกรธสุดๆ หงุดหงิดง่าย ฉุนเฉียว ขี้งอน ขี้น้อยใจ(แต่อันนี้ทุกวันก็ยังเป็นอยู่มั่ง แหะๆ)
๒.แต่เราก็สองบุคลิกนะ อีกด้านนึงจะเงียบๆสุขุมๆ แต่คือเวลาโกรธเนี่ย เป็นฟืนเป็นไฟมาก ปากจัด ด่ากระจุยเลย

แต่เดี๋ยวนี้เปลี่ยนไปแล้วนะ (พยายามเกือบสามสี่ปีได้) คือ พิจารณาโทษของความโกรธทุกวันๆ จนสงสารตัวเองว่าเป็นแบบนี้มานานเท่าไรแล้วนะ คนที่เจ็บเพราะความโกรธคือใคร เราเองนะไม่ใช่ใคร และก็คอยกำกับตัวเอง โกรธไม่พูด หุบปากๆ นานเข้าเราเริ่มโกระแล้วก้หุบปาก พัฒนาๆมาเรื่อยๆจนเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยโกรธแล้ว คือ พอจะโกรธก็แบบว่ารู้ตัวและระวังได้ทันน่ะ

ส่วนชีวิตด้านอื่นๆก็ไม่มีอะไรมาก เราก็ใช้ชีวิตเรียบๆมานานแล้ว ไม่ค่อยมีปัญหาอะไร

เมื่อก่อนแทบไม่เคยสวดมนต์ก่อนนอน
ทำทานนานๆที ไม่เคยตั้งใจรักษาศีล ภาวนายิ่งไม่เคยสนใจ
ใช้ชีวิตตามกิเลสตัณหาไปเรื่อยๆ แต่ก็ยังอุตส่าห์คิดว่าตัวเองเป็นคนดี^^

ตอนนี้ เห็นกิเลสของตัวเองเต็มไปหมด
หลายครั้งที่ดูเหมือนจะเบาบางลง แต่จริงๆก็ยังเพียบ..
และจิตก็ยังกลับกลอกอยู่นั่นเอง