สมมติว่า คุณอยู่ร่วมกับกลุ่มบุคคลหนึ่ง กลุ่มนี้ในบางครั้งก็ทำในสิ่งที่ไม่ถูกต้อง แต่ก็เป็นที่ยอมรับกันโดยส่วนใหญ่
ในขณะที่มันขัดแย้งกับอุดมการณ์เรื่องความถูกต้องของคุณเป็นอย่างมาก........คุณจะทำอย่างไร ?

หรืออีกตัวอย่างหนึ่ง หัวหน้าของคุณขอร้องให้คุณแก้ตัวเลขในบัญชี(ไปจากที่มันควรจะเป็น) ซึ่งคุณเห็นว่ามันเป็นเรื่องที่ผิด.......คุณจะทำอย่างไร ?

คุณเลือก ที่จะยังคงอุดมการณ์ของตนไว้ ยังคงรักษาความถูกต้องต่อไป
.......โดยอาจต้องแลกกับการแยกจากกลุ่มหรือตกงาน
หรือคุณยอมละทิ้งจุดยืนของคุณ
.......เพียงเพื่อได้รับการยอมรับจากกลุ่มและได้ทำงานนั้นต่อไป

ความอยู่รอดกับความถูกต้อง ในความหมายแล้วสองอย่างนี้ตรงข้ามกันครับ
มันไม่สามารถทำไปพร้อมกันได้ เพราะมันเป็นความดีและชั่วแยกจากกันโดยสิ้นเชิง
ถ้าเลือกทำอย่างหนึ่ง ความเสียหายบกพร่องก็ย่อมเกิดกับอีกอย่างครับ

คุณจขกทครับ ไม่ว่าจะทฤษฎีหรือปฏิบัติ ความถูกต้องหรืออุดมการณ์ต้องมาก่อน
ถ้ามีความถูกต้องแล้วโดนไล่ออกก็ต้องยอมครับ แค่หางานใหม่หรือเริ่มนับหนึ่งใหม่
แต่สิ่งที่ไม่ต้องเริ่มหรือนับใหม่คือความพากภูมิใจในคุณค่าของความมีคุณธรรมครับ

ถ้าคุณเลือกเอาความอยู่รอด คุณอาจไม่ต้องหางานใหม่ แต่ไม่ใช่ว่าคุณไม่ต้องนับหนึ่งใหม่นะครับ
สิ่งที่คุณต้องไปนับคือ นับวันเวลาที่จะออกจากคุกตะรางในวันข้างหน้าครับ

คุณโฮฮับครับ เรื่องที่จขกทเขาถามเขา เจาะจงจะถามถึงการอยู่ร่วมกันของคนในสังคมครับ
เขาไม่ได้จะถามถึงทฤษฎีหรือปฏิบัติอะไรๆ ในความหมายของคุณ ผมว่าถ้าไม่มีความรู้หรือไมเคยเจอเรื่องนี้มา ก็ควรจะอยู่เฉยๆไม่สมควรอย่างยิ่งที่จะแสดงความเห็นออกไปแบบคุณครับ อะไรกันครับให้ความกระจ่างกับเขาไม่ได้แล้วยังไปต่อว่าสั่งสอนเขา และแถมจะยัดคุกยัดตะรางให้เขาอีก แบบนี้ชาวบ้านเขาเรียกว่า ไปไหนมาสามวาสองศอก
แต่ถ้าเป็นสำนวนการเมืองเขาเรียก แถครับ

โดยส่วนตัวแล้ว ผมค่อนข้างเห็นด้วยกับคุณโฮฮับนะครับ {ในกรณีเรื่องงาน}
ผมคิดว่าถ้าหากเลือกความอยู่รอดแล้ว สำหรับคนที่ยืดความถูกต้องเป็นหลักย่อมเหมือนกับตกนรกทั้งเป็น
เพราะความผิดที่ได้ก่อไว้จะคอยตามหลอกหลอนไปตลอด....
...แล้วในกรณีของกลุ่มบุคคลล่ะครับ ถ้าผมต้องร่วมงานกับเขาอีกนาน
แต่สิ่งที่พวกเขากระทำนั้นขัดแย้งกับความถูกต้อง ผมควรทำเช่นไร?

เพื่อให้เห็นชัดขึ้น สมมติว่าผมอยู่ในสังคมหนึ่งๆ สังคมนี้ยอมรับได้กับเรื่องความผิดบางอย่าง ในขณะที่เรารับไม่ได้เลย
เพราะมันไม่ถูกต้อง ผมควรทำอย่างไร?
แล้วผมก็ยังสงสัยต่อไปอีกว่า
การที่ผมยึดมั่นต่อความถูกต้องนั้น เรียกว่าความยึดติด ยึดมั่นถือมั่นหรือไม่ เป็นเหตุให้ก่อทุกข์ใช่หรือไม่
(ถ้าใช่ ผมควรที่จะทำในสิ่งที่สังคมยอมรับ เพื่อให้ตัวเองอยู่ร่วมกับเขาได้ เพื่อให้ตัวเองสบายใจเพราะไม่คิดมาก?)

ผมขอออกตัวก่อนนะครับว่าเหตุการณ์ต่างๆที่ผมอ้างขึ้นมาล้วนเป็นเหตุการณ์สมมติ ตัวผมยังศึกษาอยู่ แล้วมีกรณีที่สองเกิดขึ้น คือเกิดการทำผิด สังคมรับได้(เพราะส่วนใหญ่ก็ทำกัน) ผมเป็นห่วง กลุ่มคนเหล่านี้จะเป็นกำลังของชาติในภายภาคหน้า ถ้าเขาเหล่านี้ทำความผิดในตอนนี้ได้ อาจด้วยเห็นเป็นเรื่องเล็กน้อย อาจเห็นเป็นเรื่องด้วยทุจริตได้โดยง่าย ฯลฯ เขาย่อมมีแนวโน้มที่จะทำความผิดในอนาคตได้(ด้วยความคิดเหล่านี้) และแน่นอนสังคมในอนาคตจะเป็นเช่นไร เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ย่อมไม่ได้เกิดขึ้นแค่รอบๆตัวผมเป็นแน่

เกิดอะไรขึ้น?

ปล.1 สิ่งที่ผมทำในปัจจุบันก็คือทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น เพราะการกระทำการใดๆย่อมก่อให้เกิดความเดือดร้อนแก่บุคคลที่ผมเรียกว่า"เพื่อน"เหล่านั้น
ปล.2 ในอดีตผมสามารถรับมือได้ ผมควบคุมตัวเองไม่ให้ทำอย่างพวกเขาได้ .... แต่ต่อมาผมเริ่มปล่อยปล่ะละเลย โดยมีการกระทำ"ความผิด"เหล่านั้นด้วย ทำให้ผมต้องยอมรับว่า"สิ่งแวดล้อม"มีอิทธิพลต่อปัจเจกบุคคลเป็นอย่างมาก ผมเลยไม่แปลกใจว่าทำไมปัญหาสังคมถึงได้แก้ไขได้ยาก - -

ไม่ใช่ผมไม่เห็นด้วยกับคุณ....โฮฮับนะครับ เพราะถ้าผมเป็นผู้ตั้งคำถามนี้ แล้วได้รับคำตอบในแบบฉบับของคุณ....Sohei แล้วละก็ กำลังใจที่จะต่อสู้กับสิ่งชอบ ชั่ว ดี ขึ้นอีกเยอะเลยครับ ฉะนั้นผมขอให้ความสุขสวัสดิ์พิพัฒน์มงคลสมบูรณ์พูนผลจงบังเกิดแก่คุณ....Sohei ตลอดทุกราตรีกาล....ครับ

ให้ดูเหตุปัจจัยหลายๆอย่างประกอบกัน เช่น
-สิ่งที่ผิดแต่ถูกบังคับให้ทำส่งผลเสียมากน้อยแค่ไหน เลวร้ายแค่ไหน อาจจะมีผลเสียตามมาแค่ไหน
-ตัวเรามีปัจจัยภาระบีบคั้นเกี่ยวกับเรื่องงาน/เงินมากแค่ไหน เช่น มีภาระทางครอบครัวมากแค่ไหน

ทางออกอาจมีหลายทาง ขึ้นกับสถานการณ์ประกอบ เช่น
-ทนทำต่อไปแต่เลี่ยงที่จะกระทำสิ่งที่ไม่ดีเหล่านั้นเท่าที่เป็นไปได้ พร้อมทั้ง หางานใหม่ และเตรียมออกจากงานเดิมทันทีที่มีโอกาส
-ออกจากงานไปเลยถ้า ไม่มีภาระทางการเงินใดๆ หรือสิ่งที่ถูกบังคับให้ทำเลวร้ายมากๆจนไม่สามารถยอมรับได้

แนะนำให้ดูปัจจัยแวดล้อมทุกอย่างประกอบกัน แล้วใช้ปัญญาพิจารณาครับ

สิ่งที่ขัดแย้งกับความถูกต้องที่เขาเหล่านั้นทำ คืออะไรครับ ความถูกต้องตามกฎหมายบ้านเมือง หรือ ความถูกต้องตามหลักศาสนา?

เช่นดื่มเหล้าจำหน่ายสุรา เป็นการทำผิดศีล5 แต่ถูกต้องตามกฎหมายหากจำกัดเวลาไม่ให้เกิดตี1 ตี2
ผลิตจำหน่ายสินค้าลอกเลียนแบบ ผิดทั้งศีล5 ผิดทั้งกฎหมาย

ถ้าผมต้องทำงานร่วมกับคนทำผิดศีลผมก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติเป็นเรื่องปากเรื่องท้องถ้าไม่หนักหนาเกินไปผมก็ทำงานได้ เช่น ทำงานในโรงงานจำหน่ายเนื้อไก่ ที่ต้องแล่เนื้อ ใส่กล่องหลังขบวนการฆ่าไก่ กรณีแบบนี้ผมต้องยอมรับมันแม้เราจะสงสารไก่แต่หากมีงานที่ไม่ต้องฆ่าไก่ฆ่าปลาก็คงจะดีกว่าอยู่แล้ว

แต่หากต้องไปเกี่ยวกับขบวนการทางกฎหมาย ทำผิดกฎหมายผมคงไม่สามารถทำงานนั้นได้ แม้จะเล็กน้อยแค่ไหนก็ตาม เช่น ทำแผ่นผี ซีดีเถื่อนขาย หรืออะไรก็ตามแต่ไม่ควรข้องแวะครับผม

คุณkrit..ครับ คุณนี่น่ารักน่าเอ็นดูจังครับ ดูไปแล้วเหมือนเด็กหัดพูด
หรือไม่ดูอีกที่ก็เหมือนนกแก้วนกขุนทอง นี่เล่นถอดคำพูดผมมาทั้งประโยคเลยหรือครับ
คุณครับหัดมีสติบ้างนะครับ เรื่องมันอยู่คนละกระทู้ คุณเล่นเอามาล้างแค้นในกระทู้คนอื่น
เขาไม่ได้เกี่ยวข้องด้วยนะครับ อะไรกันครับเห็นสอนธรรมคนอื่นป่าวๆ แต่การกระทำกลับตรงกันข้าม

แล้วเรื่องทฤษฎีที่คุณยกขึ้นมา อันที่จริงมันเป็นคำพูดของ คุณผู้หญิงที่คุณเข้าไป
แสดงความนิยมชมชอบในกระทู้อื่นครับ อะไรเห็นอวยกันจนออกนอกหน้า มากระทู้นี้ดัน
เอาเอาคำของเธอมาว่าให้เสียหาย แบบนี้เรียกไม่รักกันจริงซิครับ

คุณลองดูนะครับว่า สิ่งที่คุณว่ามันมาจากคำพูดของใคร.....

ตะเกียงแก้ว เขียน:

ในทางทฤษฏี ความถูกต้อง กับ ความอยู่รอด ต้องมาพร้อมกัน
ในทางปฏิบัติ ความอยู่รอด ต้องมาก่อน ความถูกต้อง ถ้าจะอยู่ร่วมสังคม ให้ตัวเองอยู่รอด

คุณผู้เป็นเจ้าของความเห็นนี้ครับ ผมคิดอยู่นานว่า สมควรแสดงความเห็นแย้งคุณหรือไม่
พอมาเหลือบเห็น ประโยคของจขกทที่ว่าด้วยเรื่องความถูกต้อง ผมเลยต้องลงมาแสดงความเห็น
โดยอ้างอิงความเห็นของคุณครับ สรุปเอาว่าเพื่อความถูกต้องก็แล้วกันครับ

คุณครับ ผมก็ไม่รู้อะไรดลใจให้คุณมาแนะนำให้จขกทกระทำในสิ่งที่ ชาวบ้านแม้ได้รับการศึกษา
อันน้อยนิดก็รู้ว่า สิ่งที่คุณบอกมันเป็นการกระทำที่ผิดกฎหมายและผมว่า มันผิดศีลธรรมด้วย เพราะ
กฎหมายทุกมาตราเขาบัญญัติขึ้นมาโดยยึดหลักต้องอยู่ในศีลธรรมอันดีครับ

ผมจะบอกให้นะครับ ไอ้ตัวอย่างที่คุณยกมานั้นนะคุณยกมาหมดหรือเปล่า คุณเพียงแต่
เอาแต่ในส่วนที่มองแล้วดูดี แต่แท้จริงแล้วมันดีแค่เปลือกครับ มันยังมีสิ่งที่ซ่อนอยู่ในการกระทำนั้นๆอีก
เอาแค่เรื่องผลประโยชน์ คุณคิดว่านายจ้างทำไปแบบนั้น เขาจะไม่มีสิ่งซ่อนเร้นเพื่อประโยชน์ตัวเองหรือ

คุณครับจะพูดจะยกตัวอย่างกรุณายกมาให้หมด และสิ่งสำคัญควรเอาแต่สิ่งที่เป็นจริงมาอ้างครับ
ไม่ใช่เสกสรรปั่นแต่งมาเอง ผมว่าทำแบบนี้มันไม่เหมาะครับ อาจทำให้ผู้ที่ไม่รู้ปฎิบัติไปผิดๆได้
พูดเรื่องอ้างอิงความจริง เอาดูง่ายๆสิ่งที่คุณยกมามันเป็นจริงหรือเปล่าครับ ผมจะบอกให้
ผู้ที่รับจ้างมีรายได้น้อย หรือเงินเดือนไม่ถึงเกณท์ กฎหมายกำหนดให้ไม่ต้องเสียภาษีนะครับ

คุณครับ ผมเห็นคำพูดของคุณแล้ว พูดจริงๆครับ ผมรู้สึกสังเวชใจครับ
ผมเห็นคุณยกธรรมอ้างธรรมสารพัด แต่สรุปคือมาแนะนำให้จขกททำในสิ่งที่ผิดใช้ไม่ได้
ทั้งทางโลกและทางธรรม

ผมจะบอกให้นะครับว่า เราไม่ยอมทำผิดแม้สักครั้ง สิ่งนี้แหล่ะครับมันจะเป็นหลักยึดเหนี่ยวและเป็นกำลังใจ
เพื่อที่จะไม่ให้เราหลงไปทำผิดทำชั่วครับ
ในทางตรงกันข้าม ถ้าเราไปทำผิดแม้เพียงน้อยนิดแล้วบอกว่าไม่เป็นไร ถ้าครั้งต่อไปเราเจอเหตุแบบนี้
หรือใหญ่โตกว่านี้ คุณคิดหรือว่าเราจะห้ามใจได้ ก็ในเมื่อมันมีเชื้ออยู่แล้ว ผมว่ามันก็คงออกมาในรูป
ว่าไม่เป็นไรน่ะเคยมาแล้วอีกครั้งคงไม่เป็นไร แล้วยังไงครับ มันก็คงอีกสักครั้งๆๆๆๆ ไปเรื่อย

จะบอกให้ครับ ไม้ขีดแม้ก้านเดียวมันสามารถ เผายุ้งฉางไร่นาหรือแม้ป่าใหญ่ๆให้ราบเป็นหน้ากองได้เลยนะ

ผมไม่รู้เหมือนกันนะครับว่า คุณยกเรื่องสีมาเปรียบทำไม แต่ที่รู้ๆคุณกำลังทำให้ความหมายหรือจุดประสงค์
ของสำนวนนี้ผิดเพี้ยนไป
ผมจะบอกให้ครับว่า ผู้ที่บัญญัติเรื่องสีขึ้นมาเขามีจุดประสงค์ เพื่อไม่ให้คนเราไปทำผิดหรือยุ่งกับ
ความชั่วแม้เพียงน้อยนิดครับ เขาถึงเปรียบคนดีเป็นสีขาว ชั่วเป็นดำ สีขาวถ้าไปโดนสีดำแม้แต่นิดเดียว
สีขาวก็จะไม่เป็นสีขาวจะกลายเป็นเทา สรุปคืออย่าไปทำชั่วโดยตั้งใจหรือรู้ตัวแม้สักครั้งครับ

คนสองคนเป็นเพื่อนรักกัน ต่างคนตัวเปล่าไม่มีอะไรติดตัว วันหนึ่งพบลุงขายมีด ลุงให้มีดมาคนละเล่ม ให้ต่างเอาไปใช้ประโยขน์ นายคนแรกได้มีดก็ดีใจต่อไปนี้เราไม่อดแล้ว รีบเอามีด เข้าป่าไปตัดไม้ตัดฟืนขาย ด้วยความขยันขันแข็งได้เงินมาจำนวนหนึ่งซึ่งเป็นเงินน้อยนิด แต่ก็พอเลี้ยงชีพไปวันๆส่วนนายคนที่สองได้มีดมา ดิ่งไปตรงทางเปลี่ยว พ่อค้าวานิช เดินทางผ่านมาก็ใช้มีดจี้เอาทรัพย์ ได้เงินและทรัพย์สินจำนวนมาก เมื่อกลับมาพบกัน ก็ถามไถ่กันตามประสาเพื่อน นายคนแรกก็เล่าไปตามจริงว่าเอามีดไปตัดฟืนขายมีรายได้เท่าไร นายคนทีสองก็ว่า ทำไมนายโง่อย่างนี้ คนในโลกนี้ที่อ่อนแอ แต่มีทรัพย์สินมากมาย แค่ทำอย่างเราก็ได้เงินครั้งละมากๆไม่เห็นต้องออกแรงทั้งวันได้เงินน้อยนิดอย่างนาย ทั้งสองเลยทะเลาะกัน นายคนที่สองว่าชายตัดฟืนป็นคนโง่ ส่วนชายคนตัดฟืนก็ว่า ชายคนที่สองนั้นเป็นคนชั่ว คนเลว เรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องที่เรากำลังเถียงกัน เพราะถ้าวันต่อมานายคนที่สองมีเงินมากขึ้น ก็เอาไปซื้อยศ ซื้อตำแหน่ง หรือซื้อแม้กระทั่งพรรคพวกบริวาร ตบแต่งหน้าตาสวมหน้ากากเสียหน่อยก็กลับมา เป็นคนดีมีศีลธรรมในสังคมได้ ปล้นมาได้แสน บริจากสักหมื่นคนก็กราบไหว้ สรรเสริญกันทั่ว ขณะที่ชายตัดฟืน มีรายได้วันละร้อย-สองร้อยแม้มีจิตกุศลคิดทำบุญก็ได้ครั้งละ10-20 บาทใครเล่าจะมองเห็น วันดีวันร้าย โชคชะตาลิขิตให้ชายตัดฟืน ต้องตกไปอยู่ภายใต้การปกครองของโจรสวมหน้ากากซึ่งนับวันใหญ่โตขึ้น ก็อาจถูกบีบคั้นให้ทำในสิ่งที่ เป็นหัวข้อธรรมที่เรากำลังถกเถียงกันนี้ เราไม่อยากบอกว่าใครถูกใครผิด แต่การที่จะเอาตัวรอดได้นั้นยังพอมีอยู่ ก็ทางสายกลางนี่แหละ อย่าให้มันสุดไปด้านตึง จนต้องลาออก ครอบครัว ลูกเมียเดือดร้อน หรืออย่าหลับหูหลับตาทำตามเขาสั่ง จนเข้าตำรา เนื้อไม่ได้กิน หนังไม่ได้รองนั่ง แต่ต้องเอากระดูกมาแขวนคอ เจตนาอันเป็นกุศล ปัญญาชอบ และการพิจารณาอยางแยบคาย จะช่วยบรรเทาความเดือดร้อนและพาเราผ่านพ้นไปได้ในที่สุด ค่อยๆคิด....เจโตวิมุติ

มีคาถาพระธรรมบทอยู่บทหนึ่งที่น่าฟังมากครับ คือ

"เมื่อฝ่ามือไม่มีแผล ก็ย่อมถือยาพิษได้โดยที่พิษไม่ซึมซาบเข้าสู่ร่าง ฉันใดก็ฉันนั้น บาปย่อมไม่มีแก่คนที่ไม่คิดจะทำ"

คาถานี้มีที่มาจากการที่สาวคนหนึ่ง เป็นโสดาบันบุคคลผู้ไม่เบียดเบียนแล้ว มีศีล ๕ เป็นปกติแล้ว แต่ไม่ได้บวช
และเป็นภรรยานายพราน นางปรนนิบัติสามีเยี่ยงภรรยาทั่วไป แม้กระทั่งตระเตรียมและหยิบยื่นคันธนูให้พราน
ผู้เป็นสามีเพื่อนำไปใช้ประกอบอาชีพทุกเช้า

เมื่อคนร่ำลือกันว่านางเป็นถึงโสดาบัน แต่กลับยื่นอาวุธให้สามีนำไปประกอบอาชีพ ก็ได้รับคำอธิบายว่า
ที่หยิบยื่นให้นั้น ไม่ใช่ด้วยเจตนาว่าสามีจงนำธนูนี้ไปฆ่าสัตว์ สามีจงนำธนูไปล่าสัตว์มาเลี้ยงชีพคนในบ้าน
แต่นางทำไปโดยยืนพื้นอยู่บนความคิดที่ว่า เราจะปฏิบัติต่อสามีตามสมควรแก่หน้าที่ของภรรยา

อาวุธของสามีนางนั่นแหละคือยาพิษ แต่จิตนางไม่ประกอบด้วยแผลคือความคิดประทุษร้ายต่อสัตว์
เมื่อปราศจากแผลคือเจตนาฆ่าฟันใดๆ ฉะนั้นจึงไม่ถือว่ามีส่วนผิดไปด้วย

copy มาให้อ่านไว้เป็นข้อคิดครับ

ในทางสังคมผมพอกระจ่างแล้วครับ คือก็อยู่ร่วมกับผู้อื่นไปเราคงไปเปลี่ยนแปลงเขาได้ไม่มาก (ผมคงเดินหาสีขาวบริสุทธิ์ได้ไม่นานก็ท้อล่ะครับ ไหนจะหนีดำในตัวไม่พ้นอีก)...แต่เราสามารถปรับเปลี่ยนตัวเองได้ กล่าวคือเราก็ยังคงหนักแน่นในจุดยืนของความถูกต้อง ของศีลธรรม......(ดูเหมือนว่าท่านพุทธทาสก็เคยกล่าวเรื่องนี้ไว้เหมือนกัน ที่ว่าคนอยู่คนเดียวในโลกไม่ได้ แต่ผมจำรายละเอียดไม่ได้แล้ว) ส่วนในเรื่องของงาน ผมเกรงว่ามันจะเป็นเพียงด้านดีของการทำอย่างนั้น ถ้าหัวหน้าต้องการให้ผมตบแต่งบัญชีเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัวของเขาล่ะครับ?

ถึงคุณ krit_2112_tt ครับ ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณสำหรับคำอวยพรนะครับ (สา~ธุ) ไม่ใช่ว่าผมจะเห็นด้วยกับคุณโฮฮับเสียทีเดียวเลยนะครับ แต่ในตอนแรกผมคิดว่าการทำแบบนี้มันตึงไปหรือเปล่า และนี่คือสิ่งที่ทำให้ผมสับสน เพราะมันไม่เหมือนเรื่องการเข้มงวดในการปฎิบัติเกินไป กับความผ่อนคลายในทางปฎิบัติเกินไป แต่มันเป็นเรื่องของความถูกต้องกับศีลธรรม (เพื่อไม่ให้สับสน ผมจะขอกล่าวถึงกรณีศีลธรรมประการเดียว) ผมเพียงแต่ไม่แน่ใจว่า การที่คิดว่าการที่เราทำผิด(เชิงศีลธรรม) เพื่อความอยู่รอดนั้นเป็นความคิดที่ถูกต้องหรือไม่

ถึงคุณ Yodyood ครับ ผมเห็นด้วยนะครับ กับทางออกของคุณ เพราะโดยส่วนตัวแล้วคิดว่าไม่ใช่ทุกคนหรอกที่เป็นคนไม่ดี แม้แต่คนเลวยังอยากให้คนอื่นเห็นว่าเป็นคนดี แล้วก็เหมือนกับที่คุณตะเกียงแก้วว่าส่วนใหญ่คงเป็นสีเทา เชิงดำหรือเชิงขาวเท่านั้นเอง (<< คุณโฮฮับครับผมว่ามันเหมือนเรามองสิ่งๆหนึ่ง จากจุดยืนต่างกัน ย่อมมองเห็นภาพต่างกัน ในเรื่องนี้ก็คงเหมือนกันมั้งครับ ผมว่ามันแล้วแต่คนจะตีความออกไปมากกว่า )

ถึงคุณโฮฮับ ครับ ผมแอบเห็นด้วยกับคุณนะครับเรื่องภาษี เพราะถ้าหากรายได้ต่ำกว่าเกณฑ์ภาษี ก็ไม่ต้องเสียภาษี แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญครับ ที่จริงมันเป็นความผิดของผมเองที่ยกตัวอย่างได้ไม่ดีเท่าไหร่ทำได้แยกกรณีคิดได้

ถึงคุณ ariyachon ครับ ผมว่ากรณีอยู่ร่วมในสังคมใช้คาถาพระธรรมนี้ได้ครับ แต่ในกรณีที่นายพรานป่วย แล้วบอกให้ภรรยาไปล่าสัตว์มาให้ล่ะครับ ?

ถึงคุณ เจโตวิมุตติ ครับ ตัวอย่างที่คุณยกมาเปรียบเทียบได้เยี่ยมมากครับ แต่ผมสงสัยว่า ชายตัดฟืนที่ถูกอำนาจมืดบีบคั้นให้ทำในสิ่งผิด(ไม่ว่าจะกฏหมายหรือศีลธรรม)ควรจะทำเช่นไร ?

สุดท้ายขอขอบคุณทุกๆท่านที่ช่วยแนะทางธรรมให้ผมนะครับ แล้วก็ขออภัยที่นำเรื่องน่าปวดหัวมาให้ท่านคิด ขอให้ทุกๆท่านมีความสุขตลอดปีใหม่นี้นะครับ

ผมไม่มีมรรยาทหรือผิดกฎของเว็บบอร์ดตรงไหนครับ ความเห็นของผมแต่ละความเห็น
ไม่ได้กล่าวขึ้นมาลอยๆ ผมก็เอาหรืออ้างจากในกระทู้นั้นๆแหล่ะครับ
สิ่งที่ผมแสดงผมก็แสดงเจตนาบริสุทธิ์ในความคิด ไม่ได้โจมตีใคร ไม่ได้ปรามาสพระรัตนไตย
หรือพูดจาหยาบคายหรือด่าใครแบบไร้เหตุผล ถ้าจะโมเมว่าผมผิด ผมเห็นอยู่อย่างเดียวก็คือ
ผมไม่เห็นด้วยกับความเห็นของคุณเท่านั้นแหล่ะ

อันที่จริงคุณต้องดูการกระทำของตนเองครับว่ามันผิดหรือถูก ไม่ใช่ให้ผู้ดูแลมาดูการกระของผม
ความเห็นนี้ก็เหมือนกัน ไปๆมาๆก็วกเข้าไปว่าคนอื่นเขาอีกแล้ว
ผมจำได้นะครับว่า เมื่อก่อนในเว็บลานธรรมจักรแห่งนี้ มีกฎห้ามวิจารณ์หรือโจมตีผู้ปฏิบัติสำนักอื่น
ไม่รู้เดี๋ยวนี้ยังมีอยู่อีกหรือไม่
แล้วจะบอกให้ด้วยครับว่า ตัวผมไม่ใช่ลูกศิษย์สำนักอะไรที่คุณบอก ผมเพียงศึกษาธรรม
บางอย่างของสำนักแห่งนี้เท่านั้น แล้วการที่ผมออกมาแก้ต่างให้เพราะ ผมไม่เห็นด้วยกับ
สิ่งที่คุณกำลังทำ มันก็เหมือนกับกระทู้นี้ที่ผมไม่เห็นด้วย ก็ต้องออกมาแสดงความเห็นกันบ้างซิครับ
อย่าแสดงอาการที่บ่งบอกให้รู้ว่าจิตใจคับแคบซิครับ

ผมจะบอกให้อีกอย่างครับว่า ทั้งท่านพุทธทาสและหลวงพ่อปัญญา ผมนับถือท่านมากกว่า
หลวงพ่อสำนักที่คุณด่าป่าวๆอีกครับ ฉะนั้นขอร้องครับอย่าได้เที่ยวปรามาสคนอื่นแบบไร้เหตุผล

ผมขอแนะนำอะไรคุณอย่างนะครับ ถือเสียว่ามี อาจารย์คนเดียวกัน
การที่คุณไปกล่าวโจมตีพระครูอาจารย์สำนักอื่น แล้วการที่คุณเอาชื่อท่านพุทธทาส
มาใส่ไว้ในข้อมูลส่วนตัวของคุณ คุณคิดว่าเป็นผลดีกับครูบาอาจารย์หรือครับ
คุณไม่คิดบ้างหรือว่า ลูกศิษย์ของสำนักที่คุณไปด่าเขา จะไม่โกรธแค้น และจะไม่ลามมาถึง
ครูบาอาจารย์ที่คุณเอาไปอวดอ้างน่ะ

ผมว่าคุณนั้นแหล่ะที่ผูกพยาบาท ไม่ยอมจบ เรื่องมันอยู่ในกระทู้นี้ทำไมคุณจะต้องดึงไปหา
สำนักที่คุณเกลียดทุกที เท่าที่จำได้ผมเคยโยงลิ้งไปหาเรื่องนี้ แต่มันเกี่ยวข้องกับความเห็นในกระทู้
ที่คุณแสดงอยู่นะครับ

สิ่งที่คุณกำลังตีโพยตีพายเพื่อให้ผู้ดูแลมาเอาเรื่องกับผม หาว่าผมไปผูกพยาบาทคุณ
ถามจริงทำไมโลกของคุณมันถึงได้แคบอย่างนี้ครับ ถ้าคุณได้ดูความเห็นที่ผมแสดงกับคนอื่น
มันก็ไม่ได้แตกต่างไปจากคุณเลยครับ อย่าสำคัญตัวผิดซิครับ

อีกสิ่งที่อยากจะเน้นนะครับ การสนทนาธรรมมันไม่ใช่ว่า เรื่องความสงบหรือไม่สงบ
ความสำคัญมันอยู่ที่เนื้อหาสาระที่สมาชิกนำมาโพสว่า มันผิดหรือถูกประการใด คนอื่นเห็นว่าผิด
หรือไม่เห็นด้วยก็มีสิทธิ์แสดงข้อโต้แย้งครับ แบบนี้มันถึงจะเรียกว่า การสนทนาธรรม
อยากแนะนำครับถ้าไม่ต้องการให้ใครมาโต้แย้ง มีห้องให้เลือกโพสมากมาย
อาทิเช่น ห้องบทความธรรมะ ห้องกวีธรรมหรือไม่ก็ห้องนิทานการ์ตูนครับ